ที่แท้....ฉันเป็นลูกเศรษฐี！ นิยาย บท 953

บทที่ 953 ถามทาง

เล๋ยเล่ถามด้วยความอยากรู้

“หึหึ!”

หลินซานฉี่ยิ้มจาง ๆ

“พอถึงกลางคืนพวกคุณก็จะรู้เอง”

หลินซานฉี่ตอบอย่างนี้ แกล้งปิดบังไม่ยอมอธิบาย

เล๋ยเล่ก็ยักไหล่

ในไม่ช้า หลินซานฉี่ก็นำอาหารมากมายและเหล้ามาวางต่อหน้าเฉินเกอทั้งสามคน

“พวกคุณเดินทางมาไกล คงจะต้องหิวและเหนื่อยมาก มา กินอะไรกันก่อน!”

หลินซานฉี่พูดและยิ้มอย่างอารมณ์ดีแล้วมองไปที่เฉินเกอทั้งสามคน

“ขอบคุณผู้ใหญ่บ้านสำหรับการต้อนรับ เยี่ยมจริงๆ ฉันจะอดตายแล้ว!”

ก่อนที่เฉินเกอจะพูด เล๋ยเล่ก็รีบตอบกลับหลินซานฉี่ทันที

หลังจากพูดจบ เล๋ยเล่ก็เริ่มกินทันทีด้วยความหิวโหย เหมือนผีที่ไม่ได้กินอาหารมาเป็นร้อยปี

เพราะทั้งวันพวกเขาทั้งสามคนยังไม่ได้กินอะไรเลย ยิ่งเล๋ยเล่ยังเป็นชายหนุ่มต้องหิวโหยอยู่แล้ว เห็นของกินใครจะอดใจไหว ต้องกินก่อนแล้วค่อยว่ากันทีหลัง

เมื่อเห็นเล๋ยเล่หิวโหยขนาดนี้ ผู้ใหญ่บ้านก็อมยิ้มเช่นกัน

เฉินเกอก็หมดปัญญา เขาไม่มีทางเลือก เห็นเล๋ยเล่เป็นเช่นนี้ก็ต้องตามใจ

หลังจากนั้น เฉินเกอและหวางหยุ่นก็รับประทานอาหารในเวลาเดียวกัน

“ใช่สิ ผู้ใหญ่บ้าน ผมอยากถามท่านเรื่องหนึ่ง ท่านรู้ไหมว่ามีถ้ำบนภูเขานี้? ”

หลังจากกินไปสักพัก เฉินเกอก็เงยหน้าขึ้นและมองไปที่หลินซานฉี่แล้วถาม

เมื่อหลินซานฉี่ได้ยิน ก็ตกตะลึงสักพัก

“ถ้ำ พวกคุณหาถ้ำทำไม? หลินซานฉี่ถามอย่างสงสัย

“เป็นอย่างนี้ พวกเรากำลังตามหาสิ่งสำคัญบางอย่าง จากการตรวจสอบของพวกเรา สิ่งนั้นน่าจะมีอยู่ในถ้ำบนภูเขานี้”

เฉินเกอพูดกับหลินซานฉี่ แต่ไม่ได้อธิบายจุดประสงค์ของการมาของพวกเขาอย่างครบถ้วน

“อ๋อ ที่แท้ก็เป็นอย่างนั้น มีถ้ำแน่นอน แต่บนภูเขานี้มีหลายถ้ำ ฉันไม่รู้ว่าถ้ำอันไหนคือถ้ำที่พวกคุณตามหา!”

หลินซานฉี่พูดกับเฉินเกอด้วยความลำบากใจ

“มีถ้ำไหนพิเศษหรือไม่? ”

เฉินเกอยังคงถามต่อไปโดยไม่ยอมแพ้

“พิเศษหน่อย? ฉันคิดดูก่อน ฉันจำได้ว่าฉันเคยไปที่ถ้ำแห่งหนึ่ง ฉันเห็นกำแพงหินเหมือนประตูในถ้ำนั้น หลังจากนั้นเพราะเวลาที่จำกัด ฉันก็ออกจากที่นั่น

หลินซานฉี่ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็ตอบเฉินเกออีกครั้ง

“เอ่อ? ผู้ใหญ่บ้าน ตอนนี้ยังจำได้ไหมว่าถ้ำนั้นอยู่ที่ไหน? ”

หลังจากที่เฉินเกอได้ยิน เขาก็รู้สึกดีใจ และถามผู้ใหญ่บ้านทันที

“อืม..ฉันคิดดูก่อน..”

หลังจากหลินซานฉี่ได้ฟัง เขาก็ครุ่นคิดอีกครั้ง

หลังจากนั้นไม่นาน หลินซานฉี่ก็นึกขึ้นได้ และตั้งสติขึ้นมาทันที

“ฉันจำได้แล้ว ทางเข้าปากถ้ำพิเศษมาก มีเสาหินขนาดใหญ่สองต้น สะดุดตามาก!”

หลินซานฉี่ไม่ได้เจาะจงที่ตั้งตำแหน่ง แต่พูดเกี่ยวกับสถานที่ทางเข้าปากถ้ำ

แต่ด้วยคำอธิบายนี้ ก็จะหาได้ง่าย อย่างน้อยก็ดีกว่าไม่มีเบาะแสอะไรเลย

“ดี ขอบคุณท่านผู้ใหญ่บ้านมาก พรุ่งนี้พวกเราจะลองไปดูก่อน!”

เฉินเกอรีบพูดขอบคุณหลินซานฉี่ทันที

“หึหึ ไม่ต้องขอบคุณ ไม่ขอบคุณ!”

หลินซานฉี่ตอบด้วยรอยยิ้ม

เมื่อเห็นว่าถึงเวลากลางคืน ท้องฟ้ารอบๆ เริ่มมืดสลัว

เห็นดวงจันทร์สว่างขึ้นไปบนท้องฟ้า ซึ่งตั้งอยู่เหนือหมู่บ้านเยว่เสีย แสงจันทร์ที่สาดส่องลงมา ปกคลุมทั้งหมู่บ้าน

“หึหึ เป็นอย่างนี้ เดี๋ยวพวกเราจะขึ้นไปบนภูเขา อยากถามว่าพวกคุณต้องการไปกับเราไหม? ”

หลินซานฉี่ยิ้มเล็กน้อย จากนั้นพูดเสนอเฉินเกอ

“แน่นอนครับ ท่านผู้ใหญ่บ้าน พวกคุณรอสักพัก พวกเราจัดเก็บของก่อนค่อยออกเดินทาง!”

หลังจากที่เฉินเกอได้ยิน เขาก็เริ่มกระตือรือร้นขึ้นมาและตอบตกลงหลินซานฉี่ทันที

ได้หลินซานฉี่และคนอื่นๆ เป็นผู้นำ มันจะเป็นเรื่องง่ายสำหรับพวกเขาที่จะพบถ้ำ

“ไม่ต้องรีบร้อน พวกคุณตื่นขึ้นมาก่อน ฉันให้คนเตรียมอาหารเช้าไว้ หลังอาหารเช้า พวกเราจะไปด้วยกัน!”

หลินซานฉี่พูดแนะเฉินเกออีกครั้ง

“อืม ได้ครับ ขอบคุณท่านผู้ใหญ่บ้านสำหรับการต้อนรับ!”

เฉินเกอพูดขอบคุณหลินซานฉี่อย่างสุภาพ

พวกเขาไม่เพียงแต่มาปลุกพวกเขาเท่านั้น แต่ยังเตรียมอาหารเช้าให้พวกเขาด้วย มันเยี่ยมมาก แน่นอนเฉินเกอทั้งสามต้อง

พูดขอบคุณพวกเขา

ในไม่ช้า เฉินเกอและทั้งสามก็รีบเก็บกระเป๋าของพวกเขาจนเสร็จ

หลังจากไปที่บ้านของผู้ใหญ่บ้าน และรับประทานอาหารเช้าที่พิเศษ ทั้งสามคนก็ออกเดินทางไปยังภูเขาพร้อมผู้ใหญ่บ้าน

หลินซานฉี่และคนอื่น ๆ

ความสูงของภูเขานี้สูงมากกว่า1,000เมตร ถือว่าสูงมาก และถนนขึ้นบนภูเขานั้นเดินยากมาก ถ้าไม่ใช่เพราะผู้ใหญ่บ้าน

หลินซานฉี่นำทาง เกรงว่าเฉินเกอทั้งสามคนมาที่นี่ คงจะเดินลำบากมาก

“พี่เฉิน ถนนบนภูเขานี้เดินยากเกินไป!”

เล๋ยเล่ยังไม่คุ้นเคยและบ่นให้เฉินเกอฟัง

“เด็กหนุ่มเอ้ย อย่าเรื่องมากเลย!”

เฉินเกอบ่นกับเล๋ยเล่ทันที

เมื่อได้ยินคำพูดของเฉินเกอ เล๋ยเล่ก็ปิดปากของเขาทันที