ที่แท้....ฉันเป็นลูกเศรษฐี！ นิยาย บท 960

บทที่ 960 ตกตะลึงมาก

ตอนนี้ เฉินเกอทั้งสองยังคงอยู่ในถ้ำ

เฉินเกอทั้งสองไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นนอกหมู่บ้านเยว่เสีย และไม่รู้การตายของหลินซานฉี่และคนอื่นๆ

ถ้าเฉินเกอรู้ รู้เฉินเกอก็คงโกรธมาก และจะไม่ปล่อยหลินเทียนหยวนและคนอื่นๆ ไปง่ายๆ และจะทำให้หลินเทียนหยวน

และคนอื่นๆ ได้รับผลกรรมที่ทำไว้

ภายในสุสาน

“พี่เฉิน พวกเราจะลองเปิดโลงศพนี้ดูไหม? ”

ได้ยินเล๋ยเล่พูดและมองไปที่เฉินเกอ

หลังจากที่เฉินเกอได้ยิน ก็รีบตอบกลับทันที “ไม่ได้ พวกเราไม่สามารถทำสิ่งนี้ได้ และถ้าพวกเราเปิดโลงศพนี้โดยพลการ

มันอาจทำให้เกิดเรื่องไม่ดีได้”

เมื่อได้ยินคำพูดของเฉินเกอ เล๋ยเล่ก็ไม่ทำอะไร

เพียงแค่เขามีความประหลาดใจเกี่ยวกับ โลงศพไม้ทองนี้

จุดประสงค์สำคัญที่สุดที่หลินเทียนหยวนมาที่นี่เพื่อตามหา โลงศพไม้ทองและค้นหาสุสานนี้ อยากรู้ว่ามี

สมบัติชนิดใดอยู่ในสุสานนี้? ”

“พี่เฉิน คุณคิดว่าตรงนี้จะมีสมบัติชนิดใดอยู่ในนั้น? หลินเทียนหยวนเดินทางเป็นห้าร้อยกิโลเมตรเพื่อตามหามัน!”

จากนั้นเล๋ยเล่ก็ถามเฉินเกออีกครั้ง

หลังจากที่เฉินเกอได้ยิน ก็ส่ายหัวเล็กน้อย

“ไม่รู้ แต่ฉันเชื่อว่าต้องมีบางอย่างที่สำคัญในโลงศพนี้ที่หลินเทียนหยวนต้องการ!”

สำหรับเรื่องนี้ เฉินเกอก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน

อย่างไรก็ตามเฉินเกอรู้สึกว่าหลินเทียนหยวนมาที่นี่ เขาต้องมาเพื่อโลงศพนี้แน่นอน และจะต้องมีสมบัติที่สำคัญบางอย่าง

อยู่ในโลงศพนี้

จากนั้น เฉินเกอก็ค้นหาในห้องสุสานนี้

เฉินเกอไม่ต้องการอยู่ในสุสานนี้อีกต่อไป

ไม่นาน หลังจากความพยายามอย่างไม่หยุดยั้งของทั้งสองคน ในที่สุดพวกเขาก็พบทางออกสู่โลกภายนอก

ทั้งสองรีบออกไปอย่างรวดเร็ว และในที่สุดก็ออกจากสุสาน และมาถึงภูเขาลึกด้านนอก

การได้เห็นดวงอาทิตย์อีกครั้ง และได้สูดอากาศบริสุทธิ์ ทำให้เฉินเกอทั้งสองคนรู้สึกสบายตัวและสบายใจมาก เพราะว่า

อากาศในสุสานนั้นไม่เป็นใจและทำให้รู้สึกหดหู่ใจมาก

“ฮู้!”

เล๋ยเล่หายใจหอบ และสูดอากาศ

“พี่เฉิน ในที่สุดพวกเราก็ออกมาได้!”

เล๋ยเล่นั่งบนพื้น มองไปที่เฉินเกอและอุทาน

“เอาล่ะ พวกเรากลับกันได้แล้ว!”

เฉินเกอพูดแนะเล๋ยเล่

“ชั๊วะๆๆ !”

ในขณะนี้ ได้ยินเสียงใบไม้ที่เสียดสีกัน ราวกับว่ามีใครบางคนเดินไปมาอยู่ตลอดเวลา

เฉินเกอและเล๋ยเล่รีบตื่นตัวทันที และหาที่หลบซ่อน

เมื่อพวกเขาเห็นคนที่มา เฉินเกอทั้งสองคนต่างตกตะลึง

ถูกต้อง คนที่พวกเขาเห็นไม่ใช่ใครอื่น แต่เป็นหลินเทียนหยวนและพรรคพวกของเขา

“พี่เฉิน..ใช่ เป็นกลุ่มพวกหลินเทียนหยวน!”

เล๋ยเล่รีบมองเฉินเกอและอุทานเบาๆ

เฉินเกอคิดไม่ถึงว่าหลินเทียนหยวนและคนอื่นๆ แม้ไม่มีแผนที่แล้วแต่ในเวลาอันรวดเร็วยังสามารถค้นพบที่นี่

เห็นหลินเทียนหยวนและพรรคพวกเดินขึ้นข้างบน และไม่พบร่องรอยของเฉินเกอทั้งสองคน

เฉินเกอรู้ว่า ทางออกที่พวกเขาเพิ่งออกมานั้นอยู่ด้านล่างปากถ้ำที่พวกเขาเข้าไป ซึ่งอยู่ห่างออกไปประมาณร้อยเมตร

แต่เฉินเกอก็รู้ว่า ในไม่ช้าหลินเทียนหยวนและคนอื่นๆ ก็จะพบถ้ำ

ในขณะนี้ เฉินเกอกำหมัดแน่น และเส้นเลือดที่คอของเขาผุดขึ้นมา

“พี่เฉิน ตอนนี้พวกเราจะทำยังไงต่อไป? ”

เล๋ยเล่ก้มศีรษะ และถามเฉินเกอด้วยดวงตาที่แดงก่ำ

ฉากที่น่าเศร้าดังนี้ ทำให้เล๋ยเล่ทุกข์ใจมาก

เฉินเกอและเล๋ยเล่รู้ดีว่า หลินซานฉี่และคนอื่นๆ ลงเอยแบบนี้เพราะพวกเขาสองคน

สิ่งนี้ทำให้เฉินเกอตำหนิตัวเองมาก พวกเขาเป็นคนทำร้ายหลินซานฉี่และชาวบ้านในหมู่บ้านเยว่เสีย

“ไปเถอะ พวกเรากลับไป พวกเราต้องล้างแค้นให้ผู้ใหญ่บ้านและชาวบ้าน!”

หลังจากนั้น เฉินเกอก็พูดกับเล๋ยเล่

เมื่อได้ยินสิ่งที่เฉินเกอพูด เล๋ยเล่ก็ไม่มีความคิดเห็นใดๆ

หลังจากพูดจบ ทั้งสองก็หันหลังกลับไปที่ภูเขาทันที

คราวนี้เฉินเกอไม่สนใจอะไรมากมาย เขาจะต้องให้หลินเทียนหยวนและพรรคพวกได้รับผลกรรมอย่างสาสม

แต่เดิมคิดว่าหลินเทียนหยวนและพรรคพวกของเขาจะตายเพราะเปิดโลงศพ แต่ตอนนี้เฉินเกอไม่คิดอย่างนั้น เขาจะฆ่า

หลินเทียนหยวนและพรรคพวกด้วยมือตัวเอง เป็นการล้างแค้นให้กับหลินซานฉี่และชาวบ้านทั้งหมดในหมู่บ้านเยว่เสีย

ทั้งสองเดินขึ้นไปข้างหน้า การขึ้นภูเขาครั้งนี้ราบรื่นยิ่งกว่าครั้งก่อน

ในเวลานี้ หลินเทียนหยวนและคนอื่นๆ ก็มาถึงทางเข้าถ้ำแล้ว

ในขณะเดียวกัน เฉินเกอสามารถหากลไกได้ และกลุ่มคนอย่างหลินเทียนหยวนก็สามารถพบได้เช่นกัน

หลังจากพบกลไก พวกเขาก็เปิดกลไกทันที และเปิดประตูกำแพงหินของถ้ำ

หลังจากเปิดประตูกำแพงหินแล้ว หลินเทียนหยวนก็พบช่องทางเดินตรงหน้า แต่ว่าช่องทางเดินข้างหน้ามีหลุมเล็กๆ อยู่หลุมเล็กๆ นี้เป็นจุดที่เฉินเกอและเล๋ยเล่ตกลงไป

“ตรงนี้แหละ ไป ลงไปให้หมด!”

หลินเทียนหยวนมองดู เขาก็สั่งลูกน้องของเขาทันที

หลังจากพูดจบ หลินเทียนหยวนและพรรคพวกก็ลื่นลงจากหลุมเล็กๆ นี้ทันที