ที่แท้....ฉันเป็นลูกเศรษฐี！ นิยาย บท 967

บทที่ 967 ราชาผี

ขณะที่เฉินเกอถ่ายทอดพลังทิพย์เข้าไปนั้น กระบี่ซิงหยวนก็ดังขึ้นด้วยเสียงพรึบๆ พรับๆ แต่ว่าวินาทีที่กระบี่จะเข้าใกล้หลินเทียนหยวนนั้น หลินเทียนหยวนก็ได้กลายเป็นกลุ่มหมอกดำ หลบหลีกการจู่โจมของเฉินเกอได้อย่างง่ายดาย

“ฮ่าๆๆๆ! เฉินเกอ นายไม่สามารถโดนตัวฉันได้หรอก แต่ฉันสามารถทำให้นายตายทั้งเป็น!” เสียงล่องหนของหลินเทียนหยวนทำให้ผู้คนตื่นตระหนก

หมอกดำได้แยกเป็นหลายส่วน ได้มุดเข้าไปในจมูกของหลี่เยว่เหอกับจางหู่และลูกน้องอีกหลายคนอย่างรวดเร็ว ตามมาด้วยเสียงร้องที่โหยหวน หลี่เยว่เหอกับจางหู่และลูกน้องอีกหลายคนพริบตาเดียวก็ได้ล้มลงบนพื้น สิ้นใจทันที

ตอนนี้เป็นเวลาเที่ยงคืน นอกจากเฉินเกอกับเล๋ยเล่ คนอื่นๆ ต่างนอนอยู่บนพื้นโดยไม่ขยับแม้แต่นิดเดียว เฉินเกอก็ไม่กล้าผลีผลาม ได้แต่ปกป้องเล๋ยเล่ในท่าป้องกันตัว ห้องสอบสวนเงียบสงบจนน่ากลัว

“พี่เฉิน กลิ่นนี้ผมคุ้นเคยมาก แต่ผมกลับคิดไม่ออกว่ามันคืออะไร” เล๋ยเล่พูดอย่างระมัดระวัง

“วันนั้นที่เขาตงอูก็เป็นเพราะก้อนหมอกดำนี้ที่ทำให้หลินเทียนหยวนเปลี่ยนไป แย่แล้ว รีบพาพวกเขาออกจากเมือง!” เฉินเกอพลางสั่งเล๋ยเล่ พลางแบกหลี่เยว่เหอกับจางหู่ และเล๋ยเล่ที่แข็งแรงกำยำ ก็ได้แบกสามคนที่เหลือเดินตามเฉินเกอไป

พลังและความรวดเร็วของผู้ฝึกตนมีมากว่าคนปกติ เพียงไม่กี่นาทีก็วิ่งไปแล้วสิบกว่ากิโลเมตร เฉินเกอจะพาพวกเขาออกไปนอกเมืองเพื่อไม่ให้ผู้บริสุทธิ์ถูกทำร้าย ความสามารถของวิญญาณชั่วนี้พิเศษมาก เขากลัวก้อนหมอกดำนี้จะกระจายไปทั่วเมืองเหมือนไวรัส

เมื่อพวกเขามาถึงพื้นที่ราบแห่งหนึ่งของนอกเมือง ในที่สุดเฉินเกอทั้งสองจึงได้หยุดลง พวกเขาได้มัดหลี่เยว่เหอและลูกน้องของเขาไว้ที่ใต้ต้นไม้ใหญ่ เฝ้าดูการเปลี่ยนแปลงของพวกเขาอย่างระมัดระวัง

“พี่เฉิน เราอาศัยตอนที่พวกเขายังไม่กลายร่าง สับพวกเขาเสียก่อน ผมกลัวว่าเดี๋ยวพวกเขาทั้งห้าคนจะกลายเป็นปีศาจแบบหลินเทียนหยวน ต่อให้พวกเราตายสิบครั้งก็คงไม่เพียงพอ!” เล๋ยเล่ทั้งร้อนใจทั้งกลัว กำมีดที่คว้ามาจากห้องสอบสวนเมื่อกี้อย่างแน่น

“นายพูดบ้าอะไรเนี่ย เล๋ยเล่ ไม่ว่ายังไงเราไม่ควรที่ทำร้ายผู้บริสุทธิ์เพื่อมาบรรลุเป้าหมายของตัวเอง ยิ่งไปกว่านั้นพวกเขายังเป็นเพื่อนที่เคยร่วมต่อสู้กับพวกเรามาก่อน!” ก่อนที่เล๋ยเล่จะสูญเสียความจำนั้นเขาเป็นคนที่รักความยุติธรรมมาก ความอ่อนแอในเวลานี้ของเขาทำให้เฉินเกอโกรธเล็กน้อย

“พี่เฉิน ผมรู้ตัวว่าผิดแล้ว ต่อไปนี้ผมจะร่วมสู้เป็นสู้ตายกับพี่ จะไม่เป็นเต่าหัวหดเด็ดขาด!” เห็นได้ชัดว่าเล๋ยเล่ได้ถูกคุณธรรมของเฉินเกอแพร่เชื้อให้แล้ว นักรบหากมีความเชื่อความศรัทธา ก็จะไม่กลัวความตายที่รออยู่ข้างหน้า

จากนั้นแสงหนึ่งได้ส่องไปทางราชาผี เฉินเกอได้ปลูกป้ายเส่ส้าอีกครั้ง เขาไม่ได้โจมตีไปทางราชาผี แต่ได้รวบรวมพลังเพื่อดูดวิญญาณจากหมอกดำในตัวของราชาผี

ถึงแม้ป้ายเส่ส้าจะไม่ทำให้ราชาผีบาดเจ็บ แต่ได้ควบคุมการเคลื่อนไหวของราชาผีเอาไว้ ต่อจากนี้เสียง “บู๊ม” ได้ดังขึ้น หมัดเหล็กของเล๋ยเล่ก็ได้ไปชกที่เข้าที่หน้าผากของราชาผี มุกสีดำได้ถูกชกออกมา

“แปรเทพ!” เฉินเกอคำรามอย่างโมโห เส้นเอ็นปุดขึ้นทั่วร่างของเขา พลังงานที่ยิ่งใหญ่ได้พุ่งออกมาจากภายใน แม้กระทั่งคิ้วของเขายังกลายเป็นสีบรอนซ์ แสงสีบรอนซ์ของกระบี่ซิงหยวนได้ส่องไปทั่วสี่ทิศ ตามมาด้วยแสงของกระบี่ซิงหยวนกะพริบเหมือนสายฟ้าบนท้องฟ้าเหลือไว้เพียงเงาแสงเงาหนึ่ง วินาทีต่อไป แสงสีบรอนซ์ของกระบี่ซิงหยวนก็ไปพุ่งไปแทงร่างของราชาผี “ทำไมถึงเป็น.........” ราชาผีที่หวาดกลัวมองดูร่างของตัวเองถูกแทงเป็นรูขนาดใหญ่ ร่างกายค่อยๆ แหลกสลายไป และคำพูดในปากของเขาก็ได้กลายเป็นขี้เถ้าไปโดยทันที

“พี่เฉิน ผมชกโดนมันแล้ว! ผมชนะเขาแล้ว ฮ่าๆๆ” เล๋ยเล่ออกหมัดด้วยพลังและสมาธิทั้งหมด ไม่ทันได้เห็นเฉินเกอใช้กระบี่ปลิดชีวิต ยังนึกว่าตัวเองเป็นคนชกราชาผีจนเสียชีวิต รู้สึกว่าตัวเองกลายเป็นผู้กอบกู้โลก ก็ได้หัวเราะอย่างมีความสุข “พี่เฉิน พี่เห็นจุดอ่อนของเขาได้อย่างไรกัน? หากรู้ว่าโจมตีง่ายขนาดนี้ ผมฆ่ามันไปนานแล้ว”

เฉินเกอกลับสู่สภาพเดิมล้มลงบนพื้น ถึงแม้จะกำจัดราชาผีไปแล้ว เฉินเกอก็ยังคงกลัวอยู่ เขาไม่สามารถที่จะหัวเราะอย่างไร้หัวใจเหมือนเล๋ยเล่ มุมปากเขายกขึ้นเล็กน้อยแล้วตอบ: “ฉันก็ลองเสี่ยงดูสักตั้ง ขณะที่มันกำลังพูดพร่ำ วิญญาณของฉันออกไปจากร่างเพื่อสังเกตร่างวิญญาณของมัน พบว่าร่างกายที่ขาดรุ่งริ่งของมันมีเพียงหน้าผากที่สมบูรณ์ ฉันก็เดาออกว่ามุกทิพย์ผีซ่อนอยู่ตรงนั้น กระบี่ของฉันทำร้ายเขาไม่ได้ แต่นายไม่เหมือนกัน ถึงแม้นายจะเพิ่งฝึกตน แต่ร่างกายภายในของนายคือขอบเขตเจินเสินที่รวมร่างของคนและผีไว้ด้วยกัน เพียงพอที่จะชกโดนราชาผีที่อ่อนแอได้ เป็นเพราะเขาชะล่าใจเอง ถ้าหากเริ่มแรกมันก็หนีไป พรุ่งนี้อาศัยการดูดพลังชีวิต พลังก็จะเพิ่มเป็นร้อยเท่า มะรืนก็จะเป็นพันเท่า วันสิ้นโลกก็จะใกล้เข้ามา

ฟังมาถึงตรงนี้เล๋ยล่ก็หัวเราะไม่ออก ที่แท้เมื่อกี้เสี่ยงขนาดนี้!