ที่แท้....ฉันเป็นลูกเศรษฐี！ นิยาย บท 966

บทที่966 จับหลินเทียนหยวน

พูดจบก็เห็นเพียงตาข่ายลอยลงมาจากรอบด้านลงมาทางหลินเทียนหยวน

ตาข่ายนี้เป็นตาข่ายไฟฟ้า เป็นตาข่ายผ้าที่เตรียมไว้เพื่อจับหลินเทียนหยวนโดยเฉพาะเพื่อป้องกันไม่ให้หลินเทียนหยวนหลบหนีได้

หลินเทียนหยวนถูกตาข่ายผ้านั้นจับตัวไว้ได้ ไฟฟ้าที่อยู่รอบตาข่ายทำให้เขาหมดสติไปในทันที

ในที่สุดภายใต้การร่วมมือของเฉินเกอและหลี่เยว่เหอจึงสามารถจับตัวหลินเทียนหยวนไว้ได้

“จื๊ด ๆ ๆ !”

เสียงของตาข่ายที่ยังคงผลิตกระแสไฟฟ้าออกมาและมันวิ่งเข้าสู่ร่างกายของหลินเทียนหยวนไม่ขาดสาย

หลังจากคบคุมตัวของหลินเทียนหยวนได้แล้ว หลี่เยว่เหอก็รีบพาเจ้าหน้าที่เข้ามาควบคุมตัวหลินเทียนหยวนไป ไปฝากขังไว้ที่สำนักตรวจสอบ

“คุณเฉินเกอ ครั้งนี้ต้องขอบคุณคุณแล้ว!”

หลี่เยว่เหอกล่าวขอบคุณเฉินเกอ

“เหอ ๆ ท่านหลี่เกรงใจกันเกินไปแล้วครับ ไม่ต้องขอบคุณหรอก ขอเพียงจับตัวหลินเทียนหยวนได้ก็พอ”

เฉินเกอยังตอบกลับหลี่เยว่เหอ

พวกเขามีจุดมุ่งหมายเพื่อจับตัวหลินเทียนหยวน และไม่ปล่อยให้หลินเทียนหยวนออกมาก่อเรื่องวุ่นวายแก่โลกภายนอกได้อีก

เพียงแต่...ทั้งเฉินเกอและหลี่เยว่เหอกลับคิดไม่ถึงว่าการจับตัวหลินเทียนหยวนครั้งนี้จะไม่ใช่เรื่องดีแต่อย่างใดเลย แต่มันกลับนำพาซึ่งหายนะที่ยิ่งกว่าเดิม

กลางดึกหลังจากเฉินเกอกล่าวลาหลี่เยว่เหอแล้วก็กลับไปที่วิลล่าของตน

เฉินเกอเปิดประตูเข้าไปก็พบกับเล๋ยเล่และอีกสามคนที่ยังไม่เข้านอน พวกเขานั่งรอเฉินเกออยู่บนโซฟา

วันนี้ทั้งวันพวกเขาไม่เห็นเฉินเกอและไม่รู้ว่าเฉินเกอไปไหนมา ดังนั้นพวกเขาจึงได้เป็นกังวลใจกันมาก

จนกระทั่ง...จนกระทั่งหลังจากพวกเขาได้ดูโทรทัศน์จึงได้รู้ว่ามีเรื่องเกิดขึ้นที่บริษัทลี่ยุ่น และรู้ว่าเฉินเกอจะต้องไปที่บริษัทลี่ยุ่นแน่นอน

อย่างไรเสียเมื่อเห็นเฉินเกอกลับมาอย่างปลอดภัยทั้งสามก็ถอนหายใจได้อย่างโล่งอก

“พี่เฉิน พี่กลับมาแล้ว พวกเราเป็นห่วงแทบแย่!”

เล๋ยเล่รีบลุกขึ้นมองไปที่เฉินเกอและพูดขึ้น

“ใช่แล้ว เฉินเกอ วันนี้นายออกไปข้างนอกไม่บอกกันสักคำ ทำให้พวกเราทุกคนอกสั่นขวัญแขวนกันหมด ยังคิดว่านายจะเป็นอะไรไป!”

เจินจีก็บ่นกับเฉินเกอ

หลังจากเฉินเกอได้ฟังก็ได้แต่ยิ้มเจื่อน ๆ

“ไม่มีอะไร วันนี้ท่านหลี่โทรมาหาผม ให้ผมช่วยไขคดี ผมเห็นพวกคุณยังไม่มีใครตื่น ก็เลยไม่ได้ปลุกพวกคุณ ขอโทษนะที่ทำให้พวกคุณเป็นห่วง!”

เฉินเกอได้กล่าวขอโทษกับเจินจีและเพื่อนทั้งสาม

“ใช่แล้วพี่เฉิน ได้ข่าวว่าที่บริษัทลี่ยุ่นมีคนตาย วันนี้พี่ไปที่นั่นเป็นไงบ้าง? ฆาตกรคือใคร? คงไม่ใช่หลินเทียนหยวนหรอกนะ? ”

จากนั้นเล๋ยเล่ก็ถามเฉินเกอ

“อือ นายพูดไม่ผิด เป็นฝีมือของหลินเทียนหยวนนั่นแหละ แต่ว่าตอนนี้เขาถูกจับไปแล้วล่ะ ถูกขังอยู่ที่สำนักตรวจสอบน่ะ!”

เฉินเกอพยักหน้าแล้วกล่าวขึ้น

“มันง่ายจัง ผมยังคิดว่าหลินเทียนหยวนจะร้ายกาจกว่านี้เสียอีกนะ คิดไม่ถึงว่าอ่อนแออย่างนี้เลย!”

หลังจากเล๋ยเล่ได้ฟังก็พูดออกมาด้วยความประหลาดใจ สีหน้าเต็มไปด้วยความรู้สึกไม่น่าเชื่อ

เฉินเกอได้ยินคำพูดของเล๋ยเล่แล้ว ทันใดนั้นก็ทำให้เขาคิดขึ้นมาได้กับคำพูดของท่านฟ่านที่พูดกับเขาก่อนหน้านี้

ท่านฟ่านกล่าวว่า เพียงถึงเวลากลางคืนหลินเทียนหยวนจะมีพละกำลังแข็งแกร่งและไม่ง่ายที่จะจัดการกับเขา

แต่ว่าในตอนนี้...ตอนนี้หลินเทียนหยวนถูกพวกเขาจับตัวได้อย่างง่ายดาย นี่มันไม่แปลกไปหน่อยเหรอ?

“ไม่ได้การ!”

เฉินเกอประหลาดใจและรู้สึกว่าเรื่องราวดูไม่ปกติเลย

“เร็ว เล๋ยเล่ ไปที่สำนักตรวจสอบกับฉัน!”

จากนั้นเฉินเกอจึงได้สติและรีบสั่งเล๋ยเล่

หลังจากพูดจบ เฉินเกอก็รีบออกไปจากบ้านพร้อมกับเล๋ยเล่ รีบขับรถไปที่สำนักตรวจสอบทันที

ตอนนี้ที่สำนักตรวจสอบภายในห้องสอบปากคำที่ถูกปิด

มีเพียงหลินเทียนหยวนที่ถูกใส่กุญแจมือและห่อหุ้มไปด้วยตาข่ายนั่งอยู่บนเก้าอี้และอยู่ในสภาพแวดล้อมแบบปิด ที่หน้าเขาคือกระจกบานหนึ่ง ข้างหน้ากระจกมีหลี่เยว่เหอและลูกน้องเขาคนหนึ่งนั่งอยู่

ทั้งสองนั่งอยู่หน้ากระจกจ้องมองไปที่หลินเทียนหยวน

“หลินเทียนหยวน พูดมา ทำไมคุณถึงฆ่าพนักงานรักษาความปลอดภัยคนนั้น!”

หลี่เยว่เหอนั่งอยู่บนที่นั่งและมองไปที่หลินเทียนหยวนที่อยู่ด้านในแล้วถาม

หลินเทียนหยวนไม่ตอบคำถามของหลี่เยว่เหอแต่เขากลับค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นแล้วมองไปที่หลี่เยว่เหอ รอยยิ้มที่น่ากลัวปรากฏขึ้นที่มุมปากของเขา เมื่อเห็นแล้วทำให้รู้สึกน่ากลัวเป็นที่สุดอย่างช่วยไม่ได้

“ที่ฉันถามน่ะ!”

หลี่เยว่เหอตะโกนขึ้นด้วยความโมโห

“หึ พวกคุณคิดจริง ๆ เหรอว่าผมจะยอมให้พวกคุณจับตัวได้ง่ายดายขนาดนี้? ”

เพียงได้ยินสิ่งที่หลินเทียนหยวนพูดออกมา ซึ่งมันเป็นคำพูดที่เย็นชาอย่างยิ่ง

หลี่เยว่เหอขมวดคิ้วเข้าทันใดและไม่เข้าใจว่าสิ่งที่หลินเทียนหยวนกำลังพูดหมายความว่ายังไง

วินาทีถัดมา หลินเทียนหยวนปล่อยหมอกสีดำออกมาจากตัวในทันที หมอกสีดำกลายเป็นหนามแหลมคมซึ่งเจาะกระจกตรงหน้าเขาและเศษแก้วก็กระจัดกระจายในทันที

หลี่เยว่เหอกับลูกน้องอีกคนถูกผลักคว่ำไปในทันที

หลินเทียนหยวนปลดกุญแจมือออก กลายเป็นเงาดำและไปปรากฏตัวอยู่ตรงหน้าหลี่เยว่เหอและลูกน้องของเขา

“แก...แกคิดจะทำอะไร? ”

หลี่เยว่เหอมองหลินเทียนหยวนและถามด้วยความตื่นตระหนก

หลินเทียนหยวนยิ้มอย่างร้ายกาจจากนั้นก็จับตัวลูกน้องที่อยู่ข้าง ๆ หลี่เยว่เหอขึ้นมา

หลินเทียนหยวนจับลูกน้องคนนั้นมาอยู่ตรงหน้าเขาแล้วปล่อยหมอกดำเข้าไปในตัวลูกน้องคนนั้น

เพียงชั่วพริบตา ลูกน้องของเขาก็ตัวแห้งกรอบไม่มีเรี่ยวแรงเหลือ

เมื่อเห็นภาพนี้ หลี่เยว่เหอก็เกิดความหวาดกลัวมากมายในใจ เขาคิดไม่ถึงว่าหลินเทียนหยวนจะน่ากลัวถึงเพียงนี้

เวลานี้ประตูห้องสอบสวนถูกเปิดออก ลูกน้องหลายคนบุกเข้ามาพร้อมปืนเล็งไปที่หลินเทียนหยวน

แต่คนเหล่านี้น่ะหรือจะสมเป็นคู่ต่อสู้ของหลินเทียนหยวนได้

หลินเทียนหยวนเพียงแค่สะบัดมือและปล่อยหมอกดำออกมา เพียงชั่วพริบตาพวกเขาก็ล้มคว่ำ

“ผมบอกแล้วไงว่าพวกคุณคิดว่าแค่นี้ก็จะเล่นงานผมได้ง่าย ๆ แล้วงั้นเหรอ? ”

หลินเทียนหยวนยิ้มร้ายและพูดออกมาอีกครั้ง

พูดจบหลินเทียนหยวนก็จับหลี่เยว่เหอที่อยู่ตรงหน้าขึ้นมา

หลี่เยว่เหอต่อสู้ดิ้นรนไม่ถอยเพื่อต้องการจะหลุดพ้นจากเงื้อมมือของหลินเทียนหยวนให้ได้

แต่หลินเทียนหยวนจับตัวเขาไว้มั่น ไม่มีทางที่เขาจะหลุดมือไปได้

“หลินเทียนหยวน!”

ทันใดนั้นเองก็มีเสียงเสียงหนึ่งตะโกนดังออกมาด้วยน้ำเสียงขุ่นเคือง

ทันทีที่สิ้นเสียงก็มีจิตวิญญาณพุ่งเข้าใส่หลินเทียนหยวน

หลินเทียนหยวนเห็นดังนั้นก็ทิ้งหลี่เยว่เหอไปด้านข้าง แล้วรีดหมอกสีดำจากมือออกมาเพื่อต่อต้านพลังงานวิญญาณนั้น

จากนั้น เฉินเกอกับเล๋ยเล่ก็ปรากฏตัวขึ้นที่หน้าประตู

“หลินเทียนหยวน ฉันรู้ว่าแกไม่มีทางจะถูกจับได้อย่างง่ายดายแบบนี้หรอก แกจะต้องมีจุดมุ่งหมาย!”

เฉินเกอชี้ไปที่หลินเทียนหยวนแล้วพูดขึ้นอย่างโมโห

“ฮ่า ๆ ๆ !”

เมื่อได้ยินคำพูดของเฉินเกอหลินเทียนหยวนก็ระเบิดเสียงหัวเราะดัง

“เฉินเกอ คิดไม่ถึงว่าแกจะฉลาดนัก ถ้าแกไม่มา ฉันบอกแกให้ วันนี้คนพวกนี้จะต้องตาย!”

หลินเทียนหยวนหัวเราะและพูดจาโหดร้าย

“หลินเทียนหยวน ฉันจะบอกแกให้ ฉันจะฆ่าแกไม่ให้แกสร้างหายนะแก่โลกใบนี้ได้อีกต่อไป!”

เฉินเกอจ้องมองหลินเทียนหยวนและประกาศกร้าว

พูดจบ เฉินเกอก็ก้าวออกไปและพุ่งเข้าไปหาหลินเทียนหยวน กระบี่ซิงหยวนในมือเปล่งลำแสงวิญญาณที่เย็นเยียบจนรอบข้างสัมผัสได้ถึงอุณหภูมิที่ลดวูบลงหลายองศา