จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 967

หลินหยุนพูดว่า “นั่นเป็นเพราะว่าคนจีนสมัยโบราณต่างก็มีนิสัยเสียอย่างหนึ่ง นั่นก็คือยอมให้วิชาความรู้ที่ล้ำค่าพวกนั้นหายสาบสูญไป แต่ก็ไม่ยอมถ่ายทอดให้กับคนนอกเลย”

“ดังนั้น จึงเป็นเหตุให้ความรู้เทคนิคล้ำค่าหลายอย่างหายสาบสูญไปตลอดกาล”

“ก็เหมือนการสกัดกั้นพวกนี้ ถึงแม้เจ้าของที่นี่หวังจะให้คนเข้ามาถึงที่นี่ เพื่อจะได้พบสิ่งของที่เธอทิ้งไว้ให้ก็ตาม”

“แต่ว่า เธอกลับไม่อยากให้คนอื่นเอาไปได้อย่างง่ายดาย หรืออาจพูดได้ว่าไม่อยากให้คนที่ไม่เกี่ยวข้องมาเอาไปได้”

“ดังนั้น เธอจึงวางค่ายกลสกัดกั้นไว้อย่างแน่นหนา ก็เพื่อรอคอยคนที่มีวาสนาในใจของเธอคนนั้นมาทลายมันลง”

คาร์นอตวิลเลียมพูดว่า “งั้นพวกเราถือว่าเป็นคนที่มีวาสนาคนนั้นหรือเปล่า?”

หลินหยุนยิ้มเล็กน้อย แต่ไม่พูดอะไร

หลังจากนั้น ก็ยื่นมือข้างหนึ่งกดลงไปบนกล่องไม้โบราณที่แสนจะธรรมดาใบนี้ จากนั้น ก็ค่อยๆเปิดออก

คาร์นอตวิลเลียมพูดด้วยความดีใจว่า “พวกเราเป็นคนที่มีวาสนาจริงๆด้วย ค่ายกลสกัดกั้นที่นี่ไม่สามารถขวางคุณได้เลย!”

“ฉันรู้สึกว่า แม้แต่ค่ายกลสกัดกั้นพวกนี้ก็วางไว้เพื่อคุณโดยเฉพาะด้วยซ้ำไป!”

หลินหยุนไม่ได้พูดอะไร ตอนนี้ในใจของเขาถึงกับรู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อย

กุญแจที่ใช้ทลายค่ายกลส่งต่อที่อยู่ด้านนอก ได้จากเคล็ดวิชามหากรุณาสร้างสรรพสิ่ง ส่วนค่ายกลสกัดกั้นของกล่องไม้ใบนี้ เขาสามารถใช้วิชากลืนสวรรค์มาทำลายได้

หลินหยุนแทบจะมั่นใจได้ว่า คนคนนี้ก็คือคนรักของเขา นางฟ้าเย่เย่ว

หลินหยุน เปิดกล่องนี้ออกดู ภายในมีแผ่นหนังแกะชิ้นหนึ่ง มุมบนซ้ายของแผ่นหนังแกะมีบทกลอนบทหนึ่ง

วังน้ำแข็งหิมะโปรยปรายหมื่นพันลี้

แสนเสียดายเวลาล่วงโรยไม่หวนมา

เฝ่าอาดูรเดียวดายดุจจันทรา

หวังเคียงคู่สู่สมอารมณ์หมาย

เมื่อเห็นกลอนบทนี้แล้ว จู่ๆในใจของหลินหยุนก็รู้สึกเศร้าโศกอย่างล้นพ้น ราวกับกระแสน้ำที่เชี่ยวกราก หลั่งไหลมาอย่างไม่ขาดสาย

ทันใดนั้น ความทรงจำในอดีตที่ผ่านมา800ปีนั้น ก็ปรากฏขึ้นราวกับกระแสน้ำที่ไหลทะลักออกมา

ฝึกฝน ยกระดับพลังความสามารถ สังหาร สังหาร สังหารอย่างบ้าคลั่ง แก้แค้น แก้แค้น…....

เมื่อเขาสามารถยืนอยู่จุดสูงสุดของโลกนับหมื่นนับแสนดวงได้แล้ว ก็พบได้ทันทีว่า เธอได้ตามหลังตัวเองอยู่ตลอดเวลา

เขาทนทุกข์ทรมานจากการจากไปของญาติสนิทแต่ตัวเองกลับไม่สามารถทำอะไรได้เลย

เขาทนดูคนรักถูกคู่อริหยามเกียรติ เขาทำได้แค่ดื่มสุราเมามายในวันงานแต่งงานของเธอเท่านั้น

ดังนั้น เมื่อเขามีโอกาสที่ได้รับพลังความสามารถที่แข็งแกร่งแล้ว เขาจึงพยายามให้ถึงที่สุด

เขาสาบานว่า จะไม่ให้มีโศกนาฏกรรมเกิดขึ้นซ้ำรอยเดิมอีกเด็ดขาด

เขาสาบานว่า จะหาสิ่งที่ดีที่สุดในจักรวาลนี้ให้กับเธอ

แต่ว่าเขากลับมองข้ามความรู้สึกของเธอมาโดยตลอด

สิ่งที่เธอต้องการอาจไม่แน่ว่าไม่ใช่เสื้อผ้าอาภรณ์ที่หรูหราเลิศเลอ แต่กลับเป็นคนที่สวมเสื้อชุดขาวแบบลัทธิเต๋านั้น จะไม่แปดเปื้อนเลือดอีกต่อไปแล้ว

“อาดูรเดียวดายดุจจันทรา หวังเคียงคู่สู่สมอารมณ์หมาย”

หลินหยุนท่องกลอนบทนี้อย่างเงียบๆ

ที่แท้แล้ว สิ่งที่เธอต้องการก็เรียบง่ายเช่นนี้เอง

เสียดายที่ว่า เมื่อชาติที่แล้วหลายร้อยปีผ่านมา เขาถึงกับไม่เคยเข้าใจมาโดยตลอด

ทำไมรอยยิ้มตรงมุมปากของเธอ มักจะแฝงด้วยความรู้สึกที่เขาไม่เคยเข้าใจเลย

ตอนนี้ ในที่สุดเขาก็เข้าใจแล้ว แท้จริงแล้วความรู้สึกนั้นเรียกว่า ความขมขื่น

ยิ่งไปกว่านั้น ในที่สุดเขาก็เข้าใจแล้วว่า ตอนที่เธอกระโจนเข้าหาภัยพิบัติอย่างไม่แยแสอะไรเลย รอยยิ้มตรงมุมปากนั้นคืออะไร

ความรักในชาตินี้ขอชดใช้ด้วยชีวิต หวังเพียงพบกันในชาติหน้า

“หลินหยุน ข้างในเขียนอะไรไว้เหรอ?” คาร์นอตวิลเลียมถามอย่างอดทนไม่ไหว

ความนึกคิดของหลินหยุน ถึงเขาเร่งรัดจนกลับมาสู่ความเป็นจริงอีกครั้ง

จึงอ่านดูต่อไป ข้างล่างเขียนประโยคหนึ่งไว้ว่า

“บางครั้งการมีชีวิตอยู่น่ากลัวกว่าความตายเสียอีก” นี่เป็นตัวหนังสือขนาดใหญ่ตอนหนึ่ง

ถัดไปข้างล่างอีกบรรทัดหนึ่งเขียนด้วยตัวหนังสือตัวเล็กว่า “ปลายยุคสมัยราชวงศ์เซี่ยได้รับหญิงสาวพิการคนหนึ่งไว้ ตั้งชื่อว่านางหิมะ นับว่าเป็นลูกศิษย์เพียงคนเดียวของฉันที่นี่ หากได้พบกับคนมีวาสนาต่อกันแล้ว กรุณาช่วยดูแลสำนักหยุนเยว่ด้วย”

หลังจากอ่านจบแล้ว เดิมทีเรื่องราวที่ยังคิดไม่ออกนั้น ตอนนี้หลินหยุนก็เข้าใจมากขึ้นแล้ว

แต่ว่าสำนักหยุนเยว่นี้ เขากลับไม่เคยได้ยินมาก่อนเลย

จนถึงตอนนี้ ในที่สุดหลินหยุนก็มั่นใจแล้วว่า เย่เยว่ได้กลับชาติมาเกิดใหม่แล้ว อีกทั้งได้มาเกิดใหม่ในโลกใบนี้ตั้งแต่สมัยโบราณหลายพันปีมาแล้ว

คำว่าเซี่ยไม่ได้หมายถึงฤดูร้อน แต่หมายถึงราชวงศ์เซี่ย