TRICK TO LOVE หลอกให้รัก นิยาย บท 62

ทิชาเดินหน้ามุ่ยกุมหน้าท้องออกมาจากห้องน้ำอย่างหลวมๆ ในขณะที่ลูแปงเดินผิวปากตามหลังออกมาอย่างอารมณ์ดี จะให้เขาไม่อารมณ์ดีได้ยังไงก็ตลอดหนึ่งชั่วโมงในห้องน้ำ เขาจัดหนักให้คนตัวเล็กขี้ยั่วจนเธอต้องร้องขอให้เขาหยุด

“ที่รักเป็นอะไรเหรอ” น้ำเสียงที่แฝงไปด้วยความกวนประสาททำให้ทิชาตวัดสายตามาจ้องเขาเขม็ง

“ที่ถามนี่ไม่รู้หรือกวนตีน”

“หึ ทีหลังก็อย่ายั่ว”

“บอกให้เบาๆ ก็กระแทกอยู่นั่นแหละ มีเลือดนักสู้เยอะหรือไง” ลูแปงตอบด้วยรอยยิ้มกรุ่มกริ่ม ก่อนที่เขาจะเดินไปช้อนทิชาขึ้นในท่าเจ้าสาวพาเดินมาแต่งตัว จัดแจงเสื้อผ้าให้แฟนสาวอย่างเช่นทุกครั้ง ทิชาเหมือนเป็นตุ๊กตาให้ลูแปงจับแต่งตัวจนเธอเองก็เริ่มชินไปกับการกระทำของเขาแล้ว “วันนี้ฉันมีเรียนบ่ายนะ นายไม่มีเรียนเหรอ”

“เรียนบ่ายเหมือนกัน” ชายหนุ่มจึงเปลี่ยนจากชุดเสื้อผ้าสบายๆ มาเป็นชุดนักศึกษาชายและหญิงที่รีดไว้เป็นอย่างดีออกมาจากตู้เสื้อผ้า “เธอมีกระโปรงสั้นขนาดนี้ด้วยเหรอ”

“อ่าฮะ” ทิชาพยักหน้าแล้วคว้าชุดนักศึกษาจากมือของแฟนหนุ่มมาถือไว้ แต่ก็ถูกแย้งกลับคืนไป “เอามาจะแต่งตัว”

“ไม่ให้ใส่มันสั้นไป ฉันหวง” พูดจบลูแปงก็หันไปหากระโปรงนักศึกษายาวประมานเข่าแบบที่ทิชาชอบจากตู้เสื้อผ้าอีกครั้ง

“ยังไม่ได้ซักเลยสักตัว ตอนนี้เหลือตัวนั้นตัวเดียว”

“สั้นเกือบเห็นก้นฉันไม่ให้ใส่หรอก”

“อย่าเวอร์น่าลูแปง มันไม่สั้นขนาดนั้นสักหน่อย” กระโปรงตัวนี้ทิชาซื้อมาไว้เผื่อเวลานัดกับเพื่อนใส่กระโปรงทรงเอเหมือนกัน ซึ่งปกติแล้วเธอจะใส่กระโปรงพีทความยาวเท่าเข่าเสมอ

“มันสั้นเกินไป เวลานั่งคนอื่นจะเห็น”

“นายก็ชอบไม่ใช่หรือไง สั้นๆ แบบนี้อะ” ทิชาเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงประชดประชัน เพราะผู้หญิงแต่ละคนที่เขาเคยควงหรือมีความสัมพันธ์ด้วยก็มักจะเป็นผู้หญิงที่แต่งตัวเซ็กซี่

“ก็เพราะชอบไงถึงรู้ว่าผู้ชายคนอื่นมันก็ต้องชอบเหมือนกัน แล้วดูขาเธอยาวขนาดนี้ซื้อกระโปรงความยาวสิบหกมาเนี่ยนะ” ลูแปงถามอย่างหาเรื่อง หากความสูงของทิชาเหมือนกับผู้หญิงทั่วไปเขาก็คงจะไม่มีปัญหามากขนาดนี้หรอก แต่เพราะเธอสูงกว่าผู้ชายบางคนเสียอีก เขาถึงต้องโวยวายแบบนี้

“เพื่อนฉันก็ใส่ขนาดนี้”

“แล้วเพื่อนเธอสูงเหมือนเธอสักคนไหมล่ะ”

“เอามาใส่ก่อน แค่วันเดียวไม่เป็นไรหรอก”

“เป็น”

“ลูแปงอย่างี่เง่า เดี๋ยวไปเรียนไม่ทัน” ทิชาเอื้อมมือไปดึงกระโปรงจากมือของลูแปงแล้วเดินเลี่ยงมาสวมใส่มันจนเสร็จเรียบร้อยโดยที่เขายังจ้องมองด้วยสายตาไม่พอใจ “ทีก่อนหน้านี้ใส่ไม่เห็นมีปัญหา”

“ก็ตอนนั้นเธอยังไม่ใช่เมียฉันนี่ แต่ตอนนี้เป็นแล้วฉันก็ควรต้องหวงไม่ใช่เหรอ”

“งั้นฉันหวงนายบ้างนะ จะได้เท่าเทียมกัน”

“ฉันมีอะไรให้หวงเหรอ นี่ฉันแต่งตัวปกตินะ”

“กระดุมเสื้อนักศึกษาติดให้ครบทุกเม็ด ห้ามเซ็ตผมไปเรียนด้วย”

“เรื่องง่ายๆ ฉันทำให้ได้อยู่แล้ว” คนตัวสูงยักไหล่เล็กน้อย เพราะที่ทิชาขอมันไม่ใช่เรื่องยากอะไรที่จะทำให้ไม่ได้ ดีซะอีกจะได้ไม่ต้องเซ็ตผมไปเรียนทุกวัน

@Berkly U

แต่ทิชาคงไม่รู้ว่าสิ่งที่เธอห้ามไม่ให้ลูแปงทำ มันจะเป็นสิ่งที่ทำให้เขาดูโดดเด่นมากกว่าเดิม ตอนนี้เขากลายเป็นเป้าสายตาของคนอื่นมาตลอดทางเดิน

“ผู้หญิงมองตาไม่กระพริบตั้งแต่ลงจากรถเลยนะ” หญิงสาวเอ่ยกระแนะกระแหนแฟนหนุ่มที่เดินขนาบข้างมาส่งเธอที่คณะบริหารอย่างเช่นทุกครั้ง

“อย่าทำเหมือนไม่พอใจสิ เธอเป็นคนสั่งให้ฉันทำแบบนี้เองนะ” ลูแปงตอบกลับไปด้วยรอยยิ้มมุมปาก และนั่นก็ยิ่งทำให้ทิชาหงุดหงิดกว่าเดิม

“น่าหมั่นไส้ชะมัด” ทิชาตั้งใจสบถออกมาให้ลูแปงได้ยิน แต่ก็ยิ่งทำให้เขาฉีกยิ้มกว้างราวกับว่าเอาคืนที่เธอใส่กระโปรงสั้นมาเรียน ก่อนที่ทั้งคู่จะเดินมาที่โต๊ะประจำที่มีเพื่อนอีกสามคนนั่งรออยู่