TRICK TO LOVE หลอกให้รัก นิยาย บท 20

ดวงตาคมจ้องมองใบหน้าสะสวยที่ผุดไปด้วยเหงื่อเม็ดเล็กๆ ตามกรอบหน้าด้วยสายตาราบเรียบ ทั้งที่สีหน้าของคนที่กำลังหลับใหลซีดเซียวซมพิษไข้แต่ก็ยังดูสวยอยู่เหมือนเดิม

“สวยฉิบ” ปากหนาพูดออกมาตามความคิดของตัวเอง ถึงแม้ว่าเขาจะผ่านผู้หญิงมานับไม่ถ้วน แต่ยังไม่เคยมีใครคนไหนทำให้เขาเป็นฝ่ายเข้าหาก่อนแบบนี้เลยสักครั้ง

…ยิ่งมองก็ยิ่งอดใจไม่ไหว

“อื้อออ~ นอนอยู่” คนตัวเล็กถูกใบหน้าหล่อเหลาขโมยจูบไปทั่วใบหน้าทั้งที่เธอกำลังถูกพิษไข้เล่นงานอยู่แท้ๆ “ลูแปงฉันจะนอน”

“ก็นอนไปสิ ฉันไม่ได้ทำอะไรนี่” เจ้าของร่างสูงซุกหน้าลงบนศีรษะทุยเล็กแล้วกำชับอ้อมกอดแน่น แต่ก็ถูกอีกฝ่ายพยายามดันเขาออกห่างเพราะรู้สึกอึดอัด

“ถอยออกไปนอนห่างๆ ได้ไหม ฉันนอนไม่หลับ”

“บอกนอนไม่หลับ แต่รู้หรือเปล่าว่าฉันนอนกอดเธอมาสามชั่วโมงแล้ว” ปากหนาเอ่ยแซวคนตัวเล็กที่พูดราวกับว่าตลอดสามชั่วโมงที่ผ่านมาเธอไม่ได้นอนหลับสนิทอยู่ในอ้อมกอดของเขาอย่างนั้นแหละ

“ก็ตอนนี้มันอึดอัดแล้ว ฉันร้อนด้วย”

“ไข้เธอกำลังลด จะร้อนก็ไม่แปลก” ชายหนุ่มผละตัวออกจากร่างเล็กลุกขึ้นนั่งทั้งที่อีกฝ่ายยังนอนอยู่ข้างๆ ก่อนที่จะเอ่ยถามอีกครั้งด้วยความเป็นห่วง “ยังปวดหัวอยู่ไหม หิวหรือเปล่า”

“ปวดอยู่นิดหน่อย ตอนนี้เริ่มหิวแล้ว” ทิชาตอบออกมาง่ายๆ เพราะอย่างน้อยตอนนี้ลูแปงก็ดีขึ้นมานิดนึง แต่มันคงลบล้างที่สิ่งเขาทำไม่ได้

“อยากกินอะไร ฉันจะสั่งเดลิเวอรี่มาให้”

“โจ๊กหรือข้าวต้มก็ได้”

“อืม” คนตัวสูงพยักหน้ารับอย่างเข้าใจ แล้วจึงล้วงโทรศัพท์มือถือจากกระเป๋ากางเกงขึ้นมาสั่งอาหารจากแอปพลิเคชันชื่อดังจนเสร็จสรรพ “แล้วเธอเป็นเมนส์หรือยัง ปวดท้องหรือเปล่า”

“ไม่”

“ฉันจะไปสูบบุหรี่ ถ้ามีอะไรเรียกก็แล้วกัน” ทิชาไม่ได้ตอบหรือแสดงท่าทีอะไรกลับไป และเมื่ออีกฝ่ายเดินออกไปนอกระเบียงเธอจึงลุกขึ้นไปล้างหน้าล้างตาเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้องน้ำ ก่อนจะเดินออกมาพร้อมกับชุดสบายๆ เวลาอยู่คนเดียว

…ร่างเล็กมองเจ้าของแผ่นหลังหนานิ่งๆ ด้วยความรู้สึกหงุดหงิดที่ลูแปงเข้ามาวุ่นวายกับชีวิตของเธอมากจนเกินไป แสดงความเป็นเจ้าของด้วยคำพูดนั้นทั้งที่มันไม่ใช่ การกระทำของเขามันอาจจะทำให้ผู้หญิงคนนึงเกิดความรู้สึกพิเศษได้ แต่สำหรับเธอ…ทุกอย่างที่มาจากเขาจะขีดเส้นแบ่งชัดๆ ย้ำเตือนตัวเองไว้ว่าเขาเคยทำอะไรกับเธอบ้าง รอเวลาให้เขาหยุดไปเอง

“มองหน้าทำไม อยากโดนจูบเหรอ” ชายหนุ่มทักทายร่างเล็กที่กำลังยืนเหม่อคิดอะไรคนเดียวทันทีที่เดินกลับเข้ามา คำพูดกวนประสาททำให้เธอหลุดออกจากภวังค์ความคิด

“แล้วทำไม อยากโดนฟาดปากแตกเหรอ”

“พอคุณครูเริ่มดีขึ้นก็ซ่าเลยนะครับ ซ่าแบบนี้น่าโดนกระแทกสักทีสองที” ลูแปงเดินเข้าไปหาทิชาพร้อมกับรอยยิ้มมุมปาก ก่อนที่เขาจะตวัดท่อนแขนแกร่งโอบรอบเอวเล็กแล้วอุ้มเดินมาที่เตียง

“เรียกฉันว่าครูแต่ไม่มีความเคารพกันเลยนะนายน่ะ”

“อยากให้เคารพท่าไหนดี”

“ท่าไหนอะไรของนาย หยุดคิดถึงเรื่องใต้สะดือสักวันเถอะ” ทิชาพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเอือมระอาปนเหนื่อยหน่ายใจที่ไม่ว่าจะคุยเรื่องอะไรกันลูแปงก็จะวนมาถึงเรื่องใต้สะดือได้ตลอด

“ฉันก็เห็นเธอชอบทุกครั้งนี่”

“ฉันไม่ได้ชอบ แต่นายบังคับฉัน”

“แต่ก็เสร็จทุกครั้งที่ฉันทำ”

เพียะ! มือเล็กฟาดลงบนปากหนาอย่างไม่ได้แรงนัก แต่เพราะความหมั่นไส้ที่เขาชอบเอาแต่พูดให้เธออายจึงอดไม่ได้ที่จะทำร้ายร่างกายเขาแบบนี้

“จะเรียกอะไรนักหนา ฉันไข้ลดแล้วปกติแล้วด้วย” ทิชาเอ่ยขึ้นมาอย่างรู้ทันด้วยน้ำเสียงติดหงุดหงิดเล็กน้อยที่ลูแปงเอาแต่เรียกให้เธอเดินไปหาเขาเป็นรอบที่ห้าเพื่อวัดอุณหภูมิร่างกายเพียงเท่านั้น

“ฉันอยากเช็กให้แน่ใจว่าเธอไม่ได้เป็นไข้”

“นายตั้งใจจะกวนฉันมากกว่า” ลูแปงไหวไหล่ราวกับว่ายอมรับว่าตัวเองกำลังทำแบบนั้นอยู่จริงๆ เพราะเขามานั่งเฝ้าทิชาอย่างเดียวโดยที่ไม่ได้ทำอะไรเลยสักอย่าง มันจึงค่อนข้างเป็นอะไรที่น่าเบื่อนิดหน่อย

“ประจำเดือนมาหรือยัง”

“นายถามฉันไปแล้วจะทำฉันซ้ำเพื่อ?”

“ก็เพื่อที่ฉันจะได้ไม่ต้องฝ่าไฟแดงไง” รอยยิ้มมุมปากของคนตัวสูงทำทิชาอกสั่นขวัญแขวนอีกครั้ง เธอยังรู้สึกขยาดกับเซ็กซ์บ้าๆ ที่สรรหามาทำทุกวี่ทุกวันของเขาอยู่เลย

“ฉันรู้สึกว่ามันไหลออกมาแล้ว และฉันก็ไม่มีทางให้นายทำแบบนั้นแน่ๆ”

“ขอลองเช็กดูหน่อยแล้วกันว่ามาจริงอย่างที่เธอพูดไหม ถ้าไม่จริงฉันจะถือว่าเธอโกหก” พูดจบชายหนุ่มหย่อนตัวนั่งลงบนโซฟาข้างคนตัวเล็ก ก่อนที่เขาจะสอดมือทั้งสองข้างอุ้มกระเตงเธอขึ้นมานั่งบนตักแกร่ง แล้วสอดมือเข้าไปใต้ชายกางเกงขาสั้นสีดำสนิทเพื่อตรวจเช็กสิ่งนั้นอย่างไร้ซึ่งความรังเกียจ “ว้า~ จับเด็กโกหกได้อีกแล้ว”

“…” ทิชามองนิ้วหนาที่อีกฝ่ายโชว์ให้ดูหลังจากดึงออกมาจากกางเกงด้วยสายตาราบเรียบ และรับรู้ได้ถึงบางสิ่งบางอย่างที่กำลังแข็งชันแนบชิดกับใจกลางความเป็นสาวผ่านเนื้อผ้าบางๆ

“เด็กโกหกต้องโดนอะไรรู้ไหม”

“ฉันไม่ใช่เด็ก”

“ไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธครับ” ชายหนุ่มค่อยๆ สอดมือลูบไล้แผ่นหลังบางอย่างเบามือ ปลายคางคมคายวางอยู่บนเนินอกขนาดใหญ่แล้วช้อนสายตามองเจ้าของมัน “น้องทิชาเด็กพี่แปง”