TRICK TO LOVE หลอกให้รัก นิยาย บท 3

ลูแปงกวาดสายตามองไปรอบๆ คลับ กระทั่งไปหยุดมองที่หญิงสาวใบหน้าสะสวยเจ้าของเรือนผมสีน้ำตาลอ่อนมีประกายอย่างสวยงาม บ่งบอกว่าถูกทำมาจากร้านทำผมมีระดับ ร่างกายแสนเพอร์เฟกต์ทำให้เขาเผลอจ้องมองจนไม่อยากละสาย…ดูเหมือนว่าเธอจะเป็นคนเดียวในค่ำคืนนี้ที่เขาอยากจะเล่นสนุกด้วยแล้วล่ะสิ

“มึงสนใจผู้หญิงคนไหน”

“…” ลูแปงหันหลับมามองหน้าเพื่อนที่ตั้งคำถามอย่างรู้ทันเมื่อสักครู่เล็กน้อย แล้วหันกลับไปมองเป้าหมายของตัวเองอีกครั้งนึงเป็นนัยสำคัญ

“นี่มึงจะเล่นตัวท็อปของคณะบริหารเลยเหรอ”

“ตัวท็อป?” เขาทวนขึ้นมาอีกครั้ง เพราะไม่เคยเห็นผู้หญิงคนนี้มาก่อน หากเป็นตัวท็อปอย่างที่กวินว่าเขาไม่มีทางปล่อยให้รอดสายตาไปได้แน่นอน

“เออดิ ทิชานี่คือของดีพรีเมียมคณะบริหารเลย ไม่เคยมีใครได้คบสักคน”

“ชื่อทิชาเหรอ”

“เออ นี่มึงไม่รู้จักจริงดิ”

“อือ” ไม่ใช่แค่หน้าตาที่เขาไม่เคยเห็น ชื่อเธอเขาก็ไม่เคยได้ยินเลยด้วยซ้ำ

“คงเป็นโชคดีของทิชาที่รอดเงื้อมมือมารอย่างมึงมาได้ตั้งสี่ปี”

“หึ” ลูแปงแค่นหัวเราะในลำคอเบาๆ กับคำพูดของเพื่อนสนิท ถึงสี่ปีที่ผ่านมาทิชาจะรอดมาได้…แต่หลังจากนี้ล่ะ ยังจะเป็นแบบนั้นอยู่อีกหรือเปล่า

“มองตาไม่กระพริบเลยนะไอ้สัด มึงอยากได้เขาขนาดนั้นเลยเหรอ”

“มึงลองทายดูว่ากูอยากได้มากขนาดไหน”

“สายตามึงคือลงไปขย้ำเขาได้คือมึงไปแล้วอะ” สิ่งที่เพื่อนของเขาพูดมันคือความจริงทุกประการ หากเขาอยากได้ใครหรืออะไร เขาต้องได้และต้องเอามาเป็นของเขาให้ได้ “แต่กูมีวิธีที่มึงจะทำความรู้จักกับเขาง่ายขึ้นนะ”

“วิธีไหน?”

“ก็ถ้า…มึงถูกใจก็ไปสมัครเรียนว่ายน้ำกับเขาสิ”

“เรียนว่ายน้ำ?” ร่างสูงขมวดคิ้วเล็กน้อยให้กับคำพูดของเพื่อนสนิท ก่อนที่จะได้คำตอบในประโยคถัดมา

“ก็ทิชาเป็นครูสอนว่ายน้ำไง แต่เขาสอนเด็กนะ อย่างมึงน่าจะไม่มีสิทธิ์แล้ว”

“ถ้ากูอยากได้ เดี๋ยวกูก็ทำให้มีสิทธิ์เองนั่นแหละ หึ” สิทธิ์ง่ายๆ ที่เขาดีดนิ้วทีเดียวก็ได้มันมาครอบครองแล้ว มากไปกว่านั้นการทุ่มเทเพื่อครอบครอง…มันก็คงเป็นความท้าทายใหม่ที่ไม่เคยเกิดขึ้นในความรู้สึกของเขา

“เหมือนเขาจะสนใจมึงนะ เห็นมองขึ้นมาหลายรอบแล้ว” ลูแปงเหลือบสายตาลงไปสบตากับดวงตากลมโตสีน้ำตาลอ่อนอีกครั้ง ทว่าครั้งนี้มันมีแรงดึงดูดบางอย่างที่ทำให้เขาอยากจะได้เธอจนทนไม่ไหว

บ่ายวันต่อมา…

“อ๋อ เรื่องนี้คุณแม่บอกแล้วค่ะ เดี๋ยวชาขับรถไปที่บ้านเอง ตอนกลับจะได้ขับรถกลับมาที่คอนโดเลย”

“ครับ แล้วเด็กคนนั้นยังไม่มีผู้ปกครองมารับเหรอ” ทิชาหันไปมองตามสายตาลูกน้องผู้เป็นพ่อ ก่อนจะพยักหน้าแล้วบอกเหตุผลเขาไปตามตรง

“ใช่ค่ะ แม่น้องเพิ่งโทรศัพท์มาบอกชาว่าจะมาช้าเล็กน้อย ตรงแยกใหญ่รถติดมาก”

“งั้นเดี๋ยวผมขอตัวไปดูแลความเรียบร้อยที่เหลือก่อนนะครับ”

“โอเคค่ะ” พูดจบเจ้าของร่างเล็กก็เดินมายังโต๊ะกินข้าวที่มีเด็กน้อยนั่งกินข้าวด้วยความเอร็ดอร่อยอยู่คนเดียว เพื่อนั่งรอเป็นเพื่อนกว่าจะมีผู้ปกครองมารับเธอถึงจะออกจากที่นี่ได้ “อร่อยไหมคะ”

“อร่อยค่ะ น้ำหวานชอบมากๆ เลย”

“ฮ่าๆ ดีแล้วค่ะ กินเยอะน้า จะได้โตไวๆ” ทิชากลั้วหัวเราะในลำคอเบาๆ เมื่อเห็นท่าทางน่ารักน่าเอ็นดูของเด็กผู้หญิงใบหน้าจิ้มลิ้มอย่างน้ำหวาน

“น้ำหวานตัวโตแล้วจะสวยเหมือนคุณครูทิชาไหมคะ”

“น้ำหวานโตแล้วจะสวยกว่าครูแน่นอนค่ะ”

“งั้นน้ำหวานจะกินเยอะๆ เยยยย จะได้โตไวๆ น้ำหวานอยากสวย” ทิชาอมยิ้มให้กับความไร้เดียงสาของเด็กๆ เธอรู้สึกโชคดีที่ตัวเองเลือกมาทำสิ่งที่รักแบบนี้ ได้เห็นพัฒนาการต่างๆ ที่ตัวเธอนั้นก็เคยผ่านมาก่อน…จึงอยากจะรักษาความสดใสพวกนี้ไว้ให้มากที้สุด