TRICK TO LOVE หลอกให้รัก นิยาย บท 71

@CRUZ PUB

“ลูแปงหยุดเดินทำไม” ทิชาเอ่ยถามทันทีที่ลูแปงหยุดเดินไปเสียดื้อๆ ทั้งที่เธอและเขากำลังจะเดินเข้าไปในผับอยู่แล้วเชียว แต่เมื่อเห็นว่าสีหน้าเขาดูไม่ค่อยดีนักก็เอ่ยถามขึ้นด้วยความเป็นห่วง “เป็นอะไรหรือเปล่า”

“รู้สึกคลื่นไส้นิดหน่อยน่ะ” ชายหนุ่มยกมือนวดคลึงขมับตัวเองเบาๆ พร้อมกับพ่นลมหายใจออกมาหนักๆ เขารู้สึกไม่สบายตัวตั้งแต่ตื่นมาช่วงหัวค่ำแล้ว แต่เพราะไม่อยากให้ทิชามาเที่ยวผับคนเดียวจึงต้องฝืนมาด้วบ

“หือ…ไม่สบายเหรอ” มือเล็กยกแตะหน้าผากของอีกฝ่ายเพื่อวัดอุณหภูมิร่างกายให้ แต่ดูเหมือนจะไม่มีความผิดปกติใดๆ “ตัวก็ไม่ร้อนนะ หรือว่านอนตอนเย็นหรือเปล่า”

“คงงั้นมั้ง เดี๋ยวก็คงดีขึ้นไม่เป็นไรหรอก”

“แน่นะ?” ทิชายกมือทั้งสองวางแนบกับข้างแก้มของแฟนหนุ่มแล้วถามชัดๆ อีกครั้ง ก่อนที่คนตัวสูงจะยกมือเขกหน้าผากเธอเบาๆ แล้วพยักหน้าตอบพร้อมกับรอยยิ้ม

“ครับ เข้าไปข้างในกันดีกว่า” ท่อนแขนแกร่งโอบรอบเอวเล็กแล้วพาเดินเข้ามาด้านใน เพียงแค่การ์ดรักษาความปลอดภัยเห็นหน้าเขาก็ให้เข้ามาได้อย่างง่ายดายโดยไม่ต้องตรวจบัตรอะไร

“กว่าจะเสด็จกันมาได้นะ” ทันทีที่ทั้งสองเดินมาถึงโต๊ะวีไอพีที่มีบรรดาเพื่อนๆ นั่งอยู่ เสียงของบีน่าก็กระแนะกระแหนขึ้นมาด้วยความหมั่นไส้

“ฉันเพิ่งตื่นไง พอตื่นปุ๊บก็ออกมาเลย”

“แล้วเมื่อคืนไม่ได้หลับไม่ได้นอนกันเหรอคะ ถึงต้องมานอนเอาตอนกลางวัน” ไข่มุกหรี่ตามองทิชาอย่างจับผิด เธอละล่ำละลักเมื่อเห็นสายตาคาดคั้นของเพื่อน

“อยู่บ้านเฉยๆ ไม่มีอะไรทำก็ต้องนอนหรือเปล่า แกจะมาจับผิดฉันเอาอะไร”

“ตอแหลได้ปลอมมากค่ะ รอยที่คอแกเด่นหราเลยนะ ไม่รู้เลยว่าเพิ่งทำอะไรกันมา” ทิชารีบยกมือแตะลำคอของตัวเอง แล้วหันไปมองหน้าแฟนหนุ่มที่ส่งยิ้มอย่างไม่ปิดบังมาให้ เพราะรอยแดงบนคอของทิชาเป็นฝีมือของเขาเอง

“งั้นตอบใหม่ก็ได้” ริมฝีปากบางพ่นลมหายใจออกมาเบาๆ ก่อนจะกรีดยิ้มแล้วตอบเพื่อนให้อิจฉาเล่น “คนมีผัวจะให้นอนเฉยๆ มันก็ไม่ได้ไหม”

“กรี๊ดดดดด~ อย่าพูดคนไม่มีมันอิจฉา” บีน่ารีบยกมือห้ามทิชาให้หยุดพูดทันทีที่รู้สึกอิจฉาปนเขินอายทั้งที่มันไม่ใช่เรื่องของเธอเลย

“อยากฟังกันเองนะ”

“แล้วนี่พวกแกดื่มอะไรกัน” เอนจอยที่นั่งเงียบๆ ส่ายหัวให้กับเพื่อนด้วยความเอือมระอา แล้วถามคนที่มาใหม่ไปด้วย

“ฉันเอาเหมือนเดิมก็ได้…แต่นายจะดื่มไหวไหม” ประโยคหลังทิชาหันไปถามแฟนหนุ่มที่เมื่อสักครู่นี้ยังทำเหมือนอยากจะอาเจียนเสียให้ได้ด้วยความเป็นห่วง แต่เมื่อเขาพยักหน้าว่าไม่เป็นไร เธอจึงหันไปตอบเพื่อนอีกครั้ง “ลูแปงเอาออนเดอะร็อค”

“โอเค”

ครืดดดดด ครืดดดดด~ แรงสั่นจากโทรศัพท์ของทิชาในกระเป๋าสะพายสั่นขึ้นมาสองสามครั้ง ก่อนที่เธอจะหยิบมันออกมาดูก็พบว่าเป็นพี่ชายแท้ๆ ของตัวเองเป็นคนส่งข้อความมา

PITA : เราอยู่ไหน

TICHA : ชาก็อยู่ไทยสิคะ ถามแปลกๆ

PITA : พี่ถามว่าเราอยู่ส่วนไหนของประเทศไทย

TICHA : กรุงเทพค่ะ

PITA : ทิชากวนพี่เหรอ

TICHA : ฮ่าๆ ก็พี่ธาถามอะไรแปลกๆ อะ ถามทำไมคะ กลับมาไทยเหรอ

PITA : พี่กลับมาสามวันแล้ว ไม่รู้เลยหรือไง

TICHA : ใครจะไปรู้ล่ะคะ ร้อยวันพันปีไม่เห็นอยากจะกลับ

PITA : ไม่ต้องมาประชดพี่เลย จะตอบได้หรือยังว่าอยู่ไหน

TICHA : ชามาเที่ยวกับพวกบีน่าค่ะ จะมาเหรอ

PITA : ที่ไหนล่ะ

TICHA : CRUZ PUB แถวทองหล่อ

PITA : อืม เดี๋ยวพี่ไป

TICHA : จะมาจริงอะ

PITA : คิดถึงน้องสาวอยากเจอไม่ได้เหรอ

TICHA : (สติกเกอร์มองบน)

“คุยกับใครน่ะ”

“พี่พิธา” ทิชาเงยหน้าจากหน้าจอโทรศัพท์แล้วมองหน้าเจ้าของคำถามเมื่อสักครู่นี้

“พี่เขาว่ายังไง”

“บอกว่าจะมาเที่ยวด้วย”

“อ่าฮะ”

“ไม่เป็นไรใช่ไหม”

“จะเป็นอะไรล่ะ พี่เมียนี่” สำหรับลูแปงเขาไม่มีปัญหาอยู่แล้ว เพราะระหว่างเขากับพิธาเคลียร์จบไปตั้งแต่ที่ฝรั่งเศสแล้วจึงไม่มีอะไรให้ต้องกังวลกันอีก

“พวกแกพี่ชายฉันจะมาด้วยนะ”