จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 153

บทที่152 เรื่องเศร้าของพี่เปียว

เดิมทีเป็นเพราะว่าเถียนชุ่ยชุ่ยได้กินข้าวที่อิมพีเรียลคอร์ท ทำให้ตื่นเต้นมาก ในเวลานี้กลับว่าเหมือนไร้รสชาติสิ้นดี

การรับประทานอาหารที่ล้ำค่าอร่อยอย่างมิอาจเทียบได้ ในปากของเถียนชุ่ยชุ่ยกลับว่ารู้สึกขมไปช่วงระยะหนึ่ง

มีสิทธิ์อะไร！มีสิทธิ์อะไรกันแน่！

หลินหยุนไอ้คนจนๆนั่นมันเอาเงินมาจากไหน！

แม้แต่ครั้งสุดท้ายก่อนจะออกไปจากอิมพีเรียลคอร์ท เถียนชุ่ยชุ่ยก็ไม่ลืม

เมื่อเห็นเถียนชุ่ยชุ่ยเหมือนคนที่ไร้เรี่ยวแรง เสิ่นหย่งก็ไม่มีกะจิตกะใจอะไรทั้งนั้นแล้ว

เดิมทีคิดไว้ว่าจะมอบดอกกุหลาบให้ สร้างความโรแมนติกสักหน่อย และถือโอกาสเอาเถียนชุ่ยชุ่ยมาให้ได้

ตอนนี้ล้มเหลวไปหมดแล้ว

“หลินหยุน เป็นเพราะแก！” สุดท้ายแล้ว เสิ่นหย่งก็เอาความผิดทั้งหมด โยนไปไว้บนหัวของหลินหยุนแล้ว

“ถ้าไม่ใช่เพราะแก ตอนนี้เถียนชุ่ยชุ่ยก็จะรู้สึกว่าตัวเองเป็นผู้หญิงที่โชคดีที่สุดในโลกแล้ว แล้วฉันก็เอาเธอมาครอบครองได้ถูกจังหวะเป็นขั้นตอน！”

“เสียดายเงินหลายพันหยวนของกู！”

ที่อิมพีเรียลคอร์ทนี้แม้แต่เสิ่นหย่งก็ยังไม่กล้ามาบ่อยเลย อาหารดี ระดับสูง แต่ว่าแพงเกินไป！

แม้ว่าจะมีฐานะทางสังคมเป็นร้อยล้าน ถ้าหากมาใช้จ่ายที่อิมพีเรียลคอร์ทเป็นเวลานานหลายปี ไม่นานก็จะถูกใช้จ่ายจนหมด

ครอบครัวของเสิ่นหย่งมีประมาณหนึ่งร้อยล้าน แต่นั่นเป็นสินทรัพย์รวม เงินที่เสิ่นหย่งสามารถใช้จ่ายเองได้นั่นกลับว่าไม่ได้เยอะมาก

ครั้งนี้ที่พาเถียนชุ่ยชุ่ยมายังอิมพีเรียลคอร์ท เสิ่นหย่งก็จำจนกัดฟันพามา

แต่ว่า คิดไม่ถึงว่าจะโดนหลินหยุนทำลายจนพังหมดแล้ว

ตอนที่เสิ่นหย่งโกรธแค้นหลินหยุนอย่างเงียบๆ ทันใดนั้นก็เห็นคนหัวโล้นคนหนึ่งอยู่ข้างหน้า พาวัยรุ่นสามสี่คนที่ห้อยอะไหล่เต็มตัวเดินเข้ามาแล้ว

มือข้างหนึ่งของหัวโล้นคนนั้นยังพันด้วยผ้าพันแผล

เสิ่นหย่งมีสีหน้าตกใจ มองไปยังเถียนชุ่ยชุ่ยที่กัดฟันด้วยความเกลียดชัง พูดถามว่า “เถียนชุ่ยชุ่ย อยากแก้แค้นไหม？”

เถียนชุ่ยชุ่ยอึ้งไปครู่หนึ่ง จากนั้นในตาก็พรั่งพรูความเกลียดชังที่อยู่ลึกๆออกมา ยังต้องพูดอีกเหรอ？อยากจะแก้แค้นร้อยเปอร์เซ็นต์

……

หลังจากที่หลินหยุนและพวกทานอาหารมื้อใหญ่กันอย่างเบิกบานใจแล้ว

ตอนที่ออกจากอิมพีเรียลคอร์ท เทพฟ้าผ่าและพวกพลางเดินไป พลางลูบท้องไป และเรอออกมาเลย

“หลินหยุน อิมพีเรียลคอร์ทนี้ดีสมคำร่ำลือจริงๆ！อาหารนี้อร่อยจนทำฉันอยากจะร้องไห้เลย！”

“ทั้งชีวิตนี้ของฉันไม่เคยกินอะไรที่อร่อยแบบนี้มาก่อนเลย！” ไอ้หมอก็ถอนหายใจพร้อมพูดว่า

“รสชาติที่อร่อยแบบนี้ เป็นพระเจ้าที่ประทานให้แก่พวกเรา！สรรเสริญพระเจ้า！”

ไอ้หินทนมองต่อไปไม่ไหว พูดความจริงออกไปว่า “นี้ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับพระเจ้า เป็นหลินหยุนต่างหากที่เลี้ยง！”

ทันใดนั้นสายตาของสิบแปดมงกุฎก็พุ่งไปยังไอ้หินด้วยความโศกเศร้าเสียใจ

ไอ้หินไร้เดียงสามาก ฉันไม่ได้พูดอะไรผิดนะ！

แต่ว่า พวกเขาเดินไปได้ไม่ไกล ทันใดนั้นก็มีเสียงที่ยิ้มเยาะอย่างมีเจตนาไม่ดีดังขึ้น “ไอ้เด็กน้อย ไม่เจอกันนานเลยนะ！”

คนหัวล้านที่มือซ้ายพันผ้าพันแผล พาเด็กวัยรุ่นมาสามสี่คน กั้นขวางหลินหยุนและพวกไว้

คนหัวล้านนี้ไม่ใช่คนอื่นไกล ก็คือหูเปียว หรือที่เรียกกันว่าพี่เปียว

ครั้งก่อนหลินหยุนอยู่ที่บาร์โล่เฉิน ถือเป็นการลงโทษเขาเล็กๆน้อยๆ

ตั้งแต่ตอนนั้นเป็นต้นมาหูเปียว ก็เกลียดชังหลินหยุนเลย

ยังมีเสิ่นหย่งและเถียนชุ่ยชุ่ยที่ปรากฏตัวออกมาพร้อมกัน แต่ว่าทั้งสองคนยืนห่างไกลอยู่ข้างหลังหูเปียวและพวก มองไปยังหลินหยุนและพวกด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความสุขบนความทุกข์ของคนอื่น

จู่ๆหูเปียวก็มารอหลินหยุนอยู่ที่นี่ จะต้องมีส่วนเกี่ยวกันกับพวกเขาแน่นอน

เทพฟ้าผ่าและพวกไม่รู้จักหูเปียว แต่ก็ดูออกมาว่ามาร้ายแน่ๆ

เทพฟ้าผ่าก้าวขึ้นไปข้างหน้าหนึ่งก้าว พูดตะโกนดังลั่นว่า “พวกแกเป็นใคร？จะทำอะไร？”

หูเปียวเอียงศีรษะ ไม่ได้สนใจเทพฟ้าผ่า แต่มองไปยังหลินหยุนด้วยใบหน้าที่ยิ้มเยาะ “ไอ้เด็กน้อย แกนี่ทำให้ฉันหาตัวได้ง่ายจริงๆนะ！ ”

“เพื่อตามหาแก แขนของฉันก็หักแล้ว เดิมทีคิดว่าคงหาตัวแกไม่เจอแล้ว คิดไม่ถึงว่าพระเจ้าเห็นใจช่วยเหลือ จู่ๆก็ทำให้ฉันได้เจอกับแกอีกครั้ง！”

“วันนี้ กูจะเอาคืนมึงทั้งต้นทั้งดอกเลย！”

หูเปียวโบกมือขึ้น ลูกสมุนสามสี่คนนั้นก็รีบบุกขึ้นมา ล้อมรอบหยุนและพวกไว้ทันที