ว่าที่ 'เมีย' | Hate love Nc20+ นิยาย บท 20

“ที่มาเพื่อจะมาจับผิดแบบนั้นใช่ไหมครับ ?” เฮียถามพ่อ

“เปล่า ฉันก็แค่คิดว่าคนคบกันควรจะไปรับไปส่งที่มหาวิทยาลัย” คุณพ่อมองฉันกับพี่เลย์สลับกัน

“ช่วงนี้งานที่บริษัทยุ่งๆ น่ะครับ” พี่เลย์ตอบ

“อ่า! ถ้าอย่างนั้นฉันก็พอเข้าใจได้”

ฉันลอบถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกเมื่อพ่อไม่ได้ซักถามอะไรไปมากกว่านี้

“งั้นเดี๋ยวยังไงผมขอตัวกลับไปที่โรงแรมเลยแล้วกันนะครับ” ผู้ชายที่ชื่อจอแดนบอกกับคุณพ่อ

“จะรีบกลับไปไหน อยู่กินข้าวเย็นด้วยกันก่อนจะดีกว่า”

“เอาแบบนั้นก็ได้ครับ”

ผู้ชายที่ชื่อจอแดนเขาพยักหน้าตอบพ่อ จากนั้นก็หันมายิ้มหวานให้ฉัน โดยไม่สนใจเลยว่าพี่เลย์กำลังนั่งอยู่ข้างๆ ฉันในตอนนี้

ฉันค่อยๆ หันมองพี่เลย์เขาก็ดูท่าทางไม่ไม่ใจอะไรสักเท่าไหร่

นั่นสิ!! ทำไมเขาต้องมาใส่ใจในเมื่อฉันกับเขาไม่ได้เป็นอะไรกัน

“จะอยู่กินข้าวเย็นด้วยกันเลยไหมตาเลย์” คุณพ่อถามพี่เลย์

“แน่นอนครับว่าผมต้องอยู่”

“อ่า! งั้นแกสั่งให้แม่บ้านทำอาหารไว้เลยแล้วกัน” คุณพ่อบอกเฮียก่อนจะลุกขึ้นยืนเต็มความสูง “ไอริส พ่ออยากจะให้พาคุณจอแดนเขาเดินชมบ้านเราหน่อย”

“พ่อก็เห็นว่าไอ้เลยนั่งอยู่ คิดว่าผมไม่รู้หรือไงครับว่าพ่อกำลังคิดอะไรอยู่” เฮียถามคุณพ่อแบบไม่สบอารมณ์

“ฉันเป็นพ่อแกไม่ใช่เพื่อน จะพูดจะจาอะไรระวังปากบ้างก็ดี!!”

“เฮีย แค่นี้เองไม่เป็นไรค่ะ” ฉันรีบบอกเฮียเพราะเห็นว่าเฮียกำลังจะอ้าปากเถียงคุณพ่ออีก จากนั้นก็ลุกขึ้นยืน “คุณจอแดนตามไอริสมาสิคะ”

ก่อนที่จะเดินออกไปจากตรงนี้ ฉันหันหน้ามองพี่เลย์อีกครั้ง ซึ่งเขาก็ยังดูไม่ได้ใส่ใจอะไรเหมือนเดิม

ฉันพาคุณจอแดนเดินออกมาด้านนอกตัวบ้านเพื่อเดินสำรวจดูรอบๆ ซึ่งก็ไม่รู้ว่าจะต้องพามาเดินดูทำไม

“เงียบจัง พูดไม่เก่งเหรอครับ ?” คุณจอแดนหยุดเดินก่อนจะถามฉัน

“ค่ะ ไอริสพูดไม่ค่อยเก่ง”

“งั้นเดี๋ยวผมชวนไอริสคุยดีไหม ^_^” เขาถามพร้อมกับรอยยิ้มบนใบหน้า “บ้านหลังใหญ่มากเลยนะครับ สมแล้วที่ติดโพรวยอันดับต้นๆ ของประเทศ”

“^_^” ฉันได้แต่ยิ้มให้เพราะไม่รู้จะตอบกลับคำถามนี้ยังไง

“แล้วนี่เรียนเป็นยังไงบ้างครับ”

“ก็เรื่ิอยๆ ค่ะ”

คุณจอแดนชวนฉันคุยแล้วก็เดินไปด้วย ถือว่าเขาเป็นคนที่พูดเก่งมากเลยทีเดียว

“คุยมาตั้งนานไม่ถามอะไรผมหน่อยเหรอ ?”

“เอ่อ…” ฉันทำท่าคิดหนักว่าจะถามอะไรดี อ๋อ! นึกออกแล้ว “ทำไมคุณถึงพูดไทยชัดจังเลยล่ะคะ”

“นึกว่าจะไม่ถามแล้วซะอีก^_^” เขายิ้มให้ฉันก่อนจะเดินไปนั่งลงบนเก้าอี้ที่วางอยู่ตรงสวนหลังบ้าน

“ผมเกิดที่ไทยโตที่ไทย แต่พ่อเป็นคนอังกฤษก็เลยต้องไปทำธุรกิจที่นู่นครับ”

“อ๋อ แบบนี้นี่เอง” ฉันพยักหน้า หายสงสัยสักที

“เสียดายจังเลยนะครับ”

“…คะ?” ฉันมองคุณจอแดนด้วยความงุนงงเมื่อจู่ๆ เขาก็พูดคำนั้นออกมา เสียดายอะไรกัน

“ก็เสียดายที่เราไม่ได้หมั้นกันไงครับ ไอริสเป็นผู้หญิงเรียบร้อย ตรงเสปกผมทุกอย่างเลย”

พอได้ยินคำถามนี้ฉันก็ได้แต่ยิ้มแห้งให้กับผู้ชายตรงหน้าที่เอาแต่มองฉันตาไม่กะพริบ

“คุยกับผู้หญิงของผมซะเพลินเลยนะครับ” เสียงทุ้มเข้มที่คุ้นเคยท้วงขึ้นจากทางด้านหลังของฉัน ก่อนที่ฉันจะสะดุ้งโหยงเมื่อถูกคว้าเอวไปกอด

“พะ พี่เลย์”

คุณจอแดนยืนขึ้นเต็มความสูง “ต้องขอโทษด้วยนะครับ”

พี่เลย์ไม่ได้ใส่ใจคำพูดของคุณจอแดน เขาหันหน้ามามองฉันแล้วพูด “ไปกินข้าวได้แล้วครับที่รัก”

ฉันรู้ดีคำว่า ‘ที่รัก’ ที่พี่เลย์พูดมันก็เป็นแค่การแสดงละครตบตา

พี่เลย์เปลี่ยนจากมือที่โอบเอวมาจับมือของฉันแล้วพาเดินออกไปจากตรงนี้ มันไม่ใช่แค่การจับมือแล้วพาฉันเดิน แต่เป็นการบีบมือของฉันอย่างแรงในขณะที่เดินไปด้วยต่างหาก

“พี่เลย์ไอริสเจ็บนะคะ” ฉันพูดบอกเมื่อเห็นว่าเดินมาไกลจากคุณจอแดนมากแล้ว

คำพูดของฉันทำให้พี่เลย์หยุดเดิน แล้วหมุนตัวหันกลับมาจ้องหน้าฉันตาเขม็ง

“คุยอะไรกับมันล่ะ ถึงไม่ยอมกลับเข้าไปในบ้าน”

“ไอริสก็พาคุณจอแดนเดินดูสวนอยู่นี่คะ”