วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 10

หวือ

เยี่ยชิวเหมือนม้าป่าที่หลุดจากบังเหียน วิ่งเข้าไปบีบคอของกัวเส่าชง

"กล้ารังแกแม่ฉัน แกรนหาที่ตาย"

เยี่ยชิวตะโกนเสียงดัง

เฉียนจิ้งหลานเป็นคนที่เขารักที่สุดในโลกนี้ เขาจะไม่มีวันยอมให้เฉียนจิ้งหลานถูกรังแก

"พั๊วะ!"

กัวเส่าชงใช้เท้าเตะที่ท้องของเยี่ยชิวอย่างแรง แต่กลับเตะไม่โดนเยี่ยชิว ในทางตรงกันข้าม แขนที่แข็งแรงของเยี่ยชิว ทําให้ตัวของกัวเส่าชงหมดเรี่ยวแรง

"เยี่ยชิว ฆ่าฉันถ้าแกกล้า" กัวเส่าชงพูดด้วยความโกรธ

"แกคิดว่าฉันจะไม่กล้าเหรอ" เยี่ยชิวออกแรงบีบมือของเขา ทันใดนั้นใบหน้าของกัวเส่าชงเปลี่ยนเป็นสีแดงทันที แม้แต่หายใจก็ลำบาก

จางลี่ลี่รีบตะโกนว่า "เยี่ยชิว ปล่อยเส่าชง!"

"ไสหัวไป!"

เยี่ยชิวตะโกนอย่างไม่เกรงใจ ตอนนี้ในสายตาของเขา จางลี่และกัวเส่าชงต่างเป็นพวกเดียวกัน

"นาย... นาย..." จางลี่ลี่ทั้งโกรธทั้งกังวล เธอรีบพูดกับเฉียนจิ้งหลานว่า "คุณป้าคะ รีบเกลี้ยกล่อมเยี่ยชิวหน่อย ถ้าเส่าชงเป็นอะไรขึ้นมา เยี่ยชิวจะต้องชดใช้ให้เขาด้วยชีวิต"

ในเวลาเดียวกันนี้เฉียนจิ้งหลานก็มีท่าทีโต้ตอบเช่นกัน เธอลุกขึ้นจับแขนของเยี่ยชิวแน่และพูดว่า "ชิวเอ๋อร์ รีบปล่อยหมอกัว"

"แม่ เขารังแกแม่ ผมจะไม่ปล่อยเขาไปเด็ดขาด" เยี่ยชิวพูดเสียงแข็ง

"หมอกัวไม่ได้รังแกแม่ แม่สมัครใจเอง" รีบปล่อยหมอกัว"

"ผมไม่ปล่อย"

เฉียนจิ้งหลานกังวลมากจนน้ำตาจะไหลออกมา เธอพูดว่า "ชิวเอ๋อร์ แม้แต่คําพูดของแม่ลูกไม่ฟังเหรอ"

เยี่ยชิวหันกลับไปเห็นน้ำตาในดวงตาของแม่ หัวใจของเขาสั่นสะท้าน และเขาจึงปล่อยมืออย่างไม่เต็มใจ

"ค่อกๆ..." กัวเส่าชงไออยู่พักใหญ่ กว่าที่เขาจะหายใจได้ เขาพูดอย่างหน้าเศร้า "คุณยาย คุณยายเห็นแล้วใช่ไหม กลางวันแสกๆลูกชายของคุณยายอยากฆ่าผมให้ตายจริงๆ คุณยายว่าคนแบบนี้ยังให้อยู่ในโรงพยาบาลได้ไหม?"

จางลี่ลี่ก็จ้องมองเยี่ยชิวด้วยความไม่พอใจ และพูดอย่างโกรธเคืองว่า "เยี่ยชิว นายโตพอที่ควบคุมตัวเองได้แล้ว เส้าชงเป็นคนที่นายควรล่วงเกินเหรอ รีบขอโทษเส้าชงซะ"

"ขอโทษกับผีสิ " เยี่ยชิวจ้องไปที่จางลี่ลี่ และพูดอย่างเย็นชา "เธอก็รู้ดีว่าแม่ของฉันปฏิบัติยังไงกับเธอ แต่วันนี้เธอกับกัวเส่าชง มารังแกแม่ของฉัน เธอยังเป็นคนอยู่ไหม?"

"ฉันไม่ได้รังแกคุณป้า ไม่เชื่อนายก็ถามสิ"

เฉียนจิ้งหลานไกล่เกลี่ยอยู่ข้าง ๆ และพูดว่า "ชิงเอ๋อร์ ลี่ลี่ไม่ได้รังแกแม่ แม่ทำด้วยความสมัครใจเอง"

"แม่..."

"เยี่ยชิว นายได้ยินแล้วใช่ไหม ฉันไม่ได้รังแกเขา คุณยายเขาคุกเข่าลงไปเอง" กัวเส่าชงพูดว่า "ไม่นึกว่านายจะกล้าลงไม้ลงมือกับฉันจริงๆ ฉันกับนายไม่จบแน่"

เยี่ยชิวกําลังจะพูด แต่ถูกเฉียนจิ้งหลานลากไปข้างหลัง "หมอกัว ขอโทษนะคะ!"

"เยี่ยชิวก็ไม่รู้สถานการณ์เมื่อกี้ เขาจึงเข้าใจผิดคิดว่าฉันถูกบังคับ เลยหุนหันพลันแล่นไปหน่อย ได้โปรดยกโทษให้เขาด้วย"

"เงินนี่ เป็นน้ำใจของฉันเล็กๆน้อยๆ ถือซะว่าเป็นค่าเสียหายทางจิตใจให้กับหมอกัวนะ"

เฉียนจิ้งหลานหยิบเงินหนึ่งพันหยวนออกมาจากกระเป๋าของเธอ และก้มตัวยื่นให้กัวเส่าชงอย่างถ่อมตัว

"เพียะ!"

กัวเส่าชงตบหน้าเฉียนจิ้งหลาน

"หมอกัว คุณ..."

"เพียะ!"

เสียงตบหน้าดังขึ้นอีก

"เงินแค่นี้เองเหรอ เอาให้ขอทานเหรอ?"

กัวเส่าชงพูดอย่างเย่อหยิ่งว่า "คุณยาย ผมบอกคุณยายให้ ถึงให้ผมหนึ่งล้าน ผมก็จะไม่ปล่อยลูกชายของคุณไปหรอก"

"กล้าตบแม่ฉัน ฉันว่าแกน่าจะเบื่อทำงานจริงๆ" เยี่ยชิวกําหมัดแน่น ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความโกรธ พยายามวิ่งเข้าไปสู้กับกัวเส่าชงอย่างเอาเป็นเอาตาย

"ชิวเอ๋อร์อย่าก่อเรื่องวุ่นวาย" เฉียนจิ้งหลานดึงแขนของเยี่ยชิวไว้แน่น

"แม่ ไอ้สารเลวนี่มันรังแกคนอื่น ต่อหน้าผมยังกล้ารังแกแม่อีก วันนี้ผมต้อง... "

"หุบปาก" เฉียนจิ้งหลานห้ามเยี่ยชิวอย่างเด็ดขาด แล้วพูดกับกัวเส้าชงด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มว่า "หมอกัว ฉันขอโทษจริงๆ ฉันกลับไปเกลี้ยกล่อมเยี่ยชิว และพาเขามาขอโทษคุณวันอื่นนะคะ"

เฉียนจิ้งหลานไม่รู้สึกอับอายที่ไหน แต่เพื่ออนาคตของเยี่ยชิว เธอสามารถทนได้ทุกอย่าง

เพื่อไม่ให้เยี่ยชิวหุนหันพลันแล่นอีกครั้ง เธอดึงเยี่ยชิวอย่างแรง เธออยากออกจากที่นี่ให้เร็วที่สุด