วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 9

เสียงตบหน้าที่ไพเราะ ดังไปทั่วห้องผู้ป่วย ใบหน้าด้านซ้ายของกัวเส่าชงก็บวมและแดงขึ้นมาอย่างรวดเร็ว

“แก แกกล้าตบฉัน?”กัวเส่าชงถลึงตาใส่เยี่ยชิว ยากที่จะทำให้คนอื่นเชื่อได้

ตั้งแต่แรก ในสายตาของเขา เยี่ยชิวก็เป็นแค่คนขี้ขลาดตาขาว แต่ว่าตอนนี้…

“ฉันอดทนกับนาย ถอยให้นาย ไม่ใช่ฉันกลัวนาย”เยี่ยชิวพูดอย่างเย็นชา

“ฉันจะฆ่านายให้ตาย”กัวเส่าชงยกหมัดขึ้นมา เตรียมจะลงมือ

“นายกล้าแตะต้องเขาก็ลองดู”เสียงเย็นชาของหลินจิงจื้อก็ดังขึ้นมา พร้อมกับพูด“กล้าแตะต้องเยี่ยชิว ฉันจะเอาชีวิตของนาย”

กัวเส่าชงหันหน้ากลับไปมอง เห็นสายตาเย็นชาของหลินจิงจื้อ ไม่เหมือนคนที่กำลังล้อเล่น

“คุณเป็นใครกันแน่?”กัวเส่าชงถามเสียงหนักแน่น

“ฉันเป็นคนที่นายไม่มีวันจะกวนโมโหได้”หลินจิงจื้อถลึงตาใส่“ไสหัวออกไป!”

ท่าทางยกตนข่มท่านมาก!

กัวเส่าชงลังเลสักพัก ก็ปล่อยหมัดลงอย่างไม่เต็มใจ ตอนนี้ยังไม่รู้ฐานะของหลินจิงจื้อชัดเจน เขาไม่กล้าลงมือง่ายๆ ถ้าหากเป็นคนที่กวนโมโหไม่ได้จริงๆล่ะ

“เยี่ยชิว เรื่องนี้ฉันไม่จบง่ายๆแน่นอน ฝากไว้ก่อนเถอะ”กัวเส่าชงทิ้งท้ายด้วยคำพูดดุร้าย และรีบเดินออกจากห้องผู้ป่วยไปอย่างรวดเร็ว

สุดท้ายในห้องผู้ป่วยก็สงบลง

“พี่หลิน ขอบคุณมาก”เยี่ยชิวพูดด้วยความซาบซึ้งใจ

เมื่อกี้ที่หลินจิงจื้อปกป้องเขา ทำให้เขาตื้นตันใจมาก

“เรื่องเล็กน้อยเท่านั้นเอง ไม่ต้องเกรงใจ”หลินจิงจื้อยิ้มพลางพูดถาม“ตบหน้ากัวเส่าชงแล้ว รู้สึกยังไงบ้าง?”

“สะใจมากครับ”!เยี่ยชิวแค่รู้สึกว่าเมื่อกี้ฝ่ามือนั้น เอาความกลัดกลุ้มในใจของเขาระบายออกไปแล้ว

จากนั้น เยี่ยชิวก็ถามหลินจิงจื้ออีกครั้ง“พี่ คุณรู้สึกว่าผมอ่อนแอมากไหม?”

“ไม่ นายไม่ได้อ่อนแอ แต่จิตใจดีเกินไป”หลินจิงจื้อพูด“นายเพิ่งจะก้าวสู่สังคม ไม่ยอมจะก่อเรื่อง และกลัวจะก่อเรื่อง เพราะว่านายรู้ว่าตัวเองไม่มีเงินไม่มีอำนาจ และไม่มีใครคอยหนุนหลัง ดังนั้นทุกครั้งที่พบกับเรื่องราว ก็ถอยหนึ่งก้าวและถอยไปเรื่อยๆ ยอมให้ตัวเองรู้สึกไม่ได้รับความเป็นธรรม แต่ไม่ยอมล่วงเกินใคร ความรู้สึกพวกนี้ของนาย ฉันเข้าใจดี”

“แต่ ฉันไม่ชอบและคิดว่าดี”

หลินจิงจื้อก็เปลี่ยนหัวข้อสนทนา พร้อมกับพูด“เหมือนกับที่ฉันพูดไว้ก่อนหน้านี้ คนใจดีถูกรังแก ม้าที่อ่อนแอถูกขี่ได้ง่าย ยอมถอยไม่ยอมพูด ความจริงไม่สามารถแก้ปัญหาได้ กัวเส่าชงรังแกนายมาโดยตลอด คือการพิสูจน์ความจริงได้ดีที่สุด”

“จำคำพูดของพี่ไว้ ลูกผู้ชายต้องยืนให้มั่นคง จำเป็นต้องใจเด็ดเดี่ยว”

เยี่ยชิวฝืนยิ้ม“เหตุผลผมเข้าใจ แต่ว่า…”

“แต่นายคิดว่าตัวเองไม่มีคนหนุนหลัง กวนโมโหพวกเขาไม่ได้ใช่ไหม?”

“ครับ”เยี่ยชิวพยักหน้า

หลินจิงจื้อยิ้มและพูด“ทำไมนายไม่ลองเปลี่ยนมุมมองความคิดดูล่ะ นายเท้าเปล่าไม่กลัวที่จะใส่รองเท้า ถ้าหากนายแข็งแกร่งมากกว่านี้ พวกเขากล้าจะสู้สุดชีวิตกับนายไหม?”

เยี่ยชิวชะงักไปเล็กน้อย

“ในสังคมนี้ คนที่ยิ่งมีเงินมีอำนาจ ก็ยิ่งกลัวตาย ถ้าหากนายสู้สุดชีวิตกับพวกเขา พวกเขาปอดแหกแน่นอน”หลินจิงจื้อพูดอีกว่า“ไม่ว่ายังไง นายก็ไม่ใช่ไม่มีคนหนุนหลัง”

“หมายความว่าอะไร?”

“ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป พี่จะหนุนหลังนายเอง ใครกล้ารังแกนาย ฉันจะฆ่ามันเอง”

เยี่ยชิวก็ไม่รู้ว่าที่หลินจิงจื้อพูดเป็นความจริงหรือว่าหลอก แต่ว่า ในใจเขารู้สึกอบอุ่นขึ้นมา

“ขอบคุณพี่มากครับ”

“ฉันไม่ชอบคำขอบคุณด้วยวาจา ให้สอดคล้องกับความจริงหน่อยได้ไหม?”หลินจิงจื้อหรี่ตามอง พูดกับเยี่ยชิวด้วยใบหน้าที่สวยหยาดเยิ้ม พร้อมกับพูดว่า“จูบฉัน”

หา!

พูดตรงเกินไปแล้ว!

เยี่ยชิวก็เขินจนหน้าแดงอีก

“ฮ่าๆ น่ารักจริงๆ ไม่แกล้งนายแล้ว เอาสัญญามาให้ฉัน”หลินจิงจื้อยิ้มน่ารัก

เยี่ยชิวรีบนำสัญญากับปากกาส่งให้ในมือเธอ

หลินจิงจื้อไม่ได้อ่านเนื้อหาในสัญญา ก็ลงชื่อของตัวเองทันที

สำเร็จแล้ว!

สุดท้ายเยี่ยชิวก็รู้สึกผ่อนคลายลง

แบบนี้ แผนกพยาบาลผู้ช่วยก็ไม่มีเหตุผลที่จะไล่เขาออกแล้ว บ่งชี้ว่า เขาสามารถอยู่ทำงานในโรงพยาบาลได้ต่อไป

แค่สามารถอยู่ที่โรงพยาบาล เขาก็มีโอกาสจะกลับไปที่แผนกศัลยกรรม

อะไรนะ?

เฉียนจิ้งหลานสีหน้าซีดเผือด ในฐานะคนเป็นแม่ เธอเป็นห่วงที่สุดคืออนาคตของเยี่ยชิว

“แล้วเยี่ยชิวยังจะได้บรรจุไหม?”เฉียนจิ้งหลานถามด้วยความกังวล

“แม้แต่งานก็จะไม่มีแล้ว ยังอยากจะบรรจุ?ฝันไปเถอะ!”กัวเส่าชงหัวเราะเยาะอยู่ด้านข้าง“คุณป้า คุณให้กำเนิดลูกที่ดีมาก ขโมยประวัติคนไข้ของฉันไม่พอ ยังกล้าตบฉัน มีอย่างที่ไหน”

“นายพูดว่าเยี่ยชิวตบคุณ?นี่เป็นไปไม่ได้”เฉียนจิ้งหลานไม่เชื่อแน่นอน พร้อมกับพูด“เยี่ยชิวเป็นคนจิตใจดี ไม่เคยทำร้ายใคร?ระหว่างพวกนายมีเรื่องเข้าใจผิดกันไหม?”

“เข้าใจผิดอะไร”กัวเส่าชงชี้ไปที่หน้าบวมแดงด้านซ้าย พร้อมกับพูด“คุณป้า คุณแหกตาดูให้ดี นี้คือลูกชายคุณตบฉัน”

จางลี่ลี่ก็พูดอยู่ข้างๆ“คุณน้า ฉันเป็นพยานให้ได้ เยี่ยชิวตบเขาจริงๆ พ่อของเส่าชงเป็นรองผู้อำนวยการโรงพยาบาล ดังนั้น เยี่ยชิวชาตินี้ก็ไม่มีทางจะได้บรรจุ”

เฉียนจิ้งหลานชั่วพริบตาเดียวสีหน้าก็ยิ่งซีดขาว เยี่ยชิวคือความหวังสูงสุดของเธอ แต่ว่าตอนนี้…

ไม่ได้!ไม่มีทางจะให้ลูกเสียงาน!

เฉียนจิ้งหลานโค้งตัวลง ใบหน้าพยายามฝืนยิ้ม พูดกับกัวเส่าชง“หมอกัว ทั้งหมดเป็นความผิดของเยี่ยชิว รอให้เขากลับบ้าน ฉันจะสั่งสอนเขาเอง ท่านเป็นหมอที่มีความสามารถ เห็นแก่หน้าฉัน ให้โอกาสเยี่ยชิวสักครั้งได้ไหม?”

“เห็นแก่หน้าคุณ?”กัวเส่าชงพ่นน้ำลายใส่หน้าเฉียนจิ้งหลาน พร้อมกับพูดด่า“คุณคิดว่าคุณเป็นใคร?หน้าคุณมีค่ามากเหรอ?”

“หมอกัว โปรดให้อภัยด้วย เยี่ยชิวไม่รู้จักคิด ฉันขอโทษคุณแทนเขา…”

เพียะ!

ไม่รอให้เฉียนจิ้งหลานพูดจบ กัวเส่าชงก็ตบหน้าเธอแล้ว พร้อมกับพูดด่า“คนชั้นต่ำ คู่ควรที่ฉันจะให้อภัย?”

เฉียนจิ้งหลานจับหน้าตัวเอง ส่งสายตาขอความช่วยเหลือไปทางจางลี่ลี่ พร้อมกับพูดว่า“ลี่ลี่ ถึงยังไงเธอก็เคยรักกับเยี่ยชิว เธอช่วยฉันขอร้องหมอกัวหน่อยเถอะ!”

จางลี่ลี่พูดอย่างเย็นชา“ฉันกับเยี่ยชิวตัดขาดกันแล้ว เขาจะเป็นจะตาย ก็ไม่เกี่ยวข้องกับฉัน”

เฉียนจิ้งหลานมองจางลี่ลี่อย่างไม่เชื่อสายตา

ก็เป็นเวลานี้ กัวเส่าชงก็พูดเสียงหนักแน่นขึ้นมา“คุณป้า แค่คุณคุกเข่าขอโทษฉัน ฉันก็จะให้โอกาสเยี่ยชิว”

“ตึง!”

เฉียนจิ้งหลานไม่มีความลังเล คุกเข่าลงบนพื้นทันที เพื่ออนาคตของลูก ศักดิ์ศรีของเธอก็ไม่สำคัญแล้ว

แต่นึกไม่ถึงว่า เยี่ยชิวที่กำลังเดินออกมาจากโรงพยาบาล จะเห็นฉากนี้พอดี ชั่วพริบตาเดียวดวงตาก็แดงแล้ว