วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 9
เสียงตบหน้าที่ไพเราะ ดังไปทั่วห้องผู้ป่วย ใบหน้าด้านซ้ายของกัวเส่าชงก็บวมและแดงขึ้นมาอย่างรวดเร็ว
“แก แกกล้าตบฉัน?”กัวเส่าชงถลึงตาใส่เยี่ยชิว ยากที่จะทำให้คนอื่นเชื่อได้
ตั้งแต่แรก ในสายตาของเขา เยี่ยชิวก็เป็นแค่คนขี้ขลาดตาขาว แต่ว่าตอนนี้…
“ฉันอดทนกับนาย ถอยให้นาย ไม่ใช่ฉันกลัวนาย”เยี่ยชิวพูดอย่างเย็นชา
“ฉันจะฆ่านายให้ตาย”กัวเส่าชงยกหมัดขึ้นมา เตรียมจะลงมือ
“นายกล้าแตะต้องเขาก็ลองดู”เสียงเย็นชาของหลินจิงจื้อก็ดังขึ้นมา พร้อมกับพูด“กล้าแตะต้องเยี่ยชิว ฉันจะเอาชีวิตของนาย”
กัวเส่าชงหันหน้ากลับไปมอง เห็นสายตาเย็นชาของหลินจิงจื้อ ไม่เหมือนคนที่กำลังล้อเล่น
“คุณเป็นใครกันแน่?”กัวเส่าชงถามเสียงหนักแน่น
“ฉันเป็นคนที่นายไม่มีวันจะกวนโมโหได้”หลินจิงจื้อถลึงตาใส่“ไสหัวออกไป!”
ท่าทางยกตนข่มท่านมาก!
กัวเส่าชงลังเลสักพัก ก็ปล่อยหมัดลงอย่างไม่เต็มใจ ตอนนี้ยังไม่รู้ฐานะของหลินจิงจื้อชัดเจน เขาไม่กล้าลงมือง่ายๆ ถ้าหากเป็นคนที่กวนโมโหไม่ได้จริงๆล่ะ
“เยี่ยชิว เรื่องนี้ฉันไม่จบง่ายๆแน่นอน ฝากไว้ก่อนเถอะ”กัวเส่าชงทิ้งท้ายด้วยคำพูดดุร้าย และรีบเดินออกจากห้องผู้ป่วยไปอย่างรวดเร็ว
สุดท้ายในห้องผู้ป่วยก็สงบลง
“พี่หลิน ขอบคุณมาก”เยี่ยชิวพูดด้วยความซาบซึ้งใจ
เมื่อกี้ที่หลินจิงจื้อปกป้องเขา ทำให้เขาตื้นตันใจมาก
“เรื่องเล็กน้อยเท่านั้นเอง ไม่ต้องเกรงใจ”หลินจิงจื้อยิ้มพลางพูดถาม“ตบหน้ากัวเส่าชงแล้ว รู้สึกยังไงบ้าง?”
“สะใจมากครับ”!เยี่ยชิวแค่รู้สึกว่าเมื่อกี้ฝ่ามือนั้น เอาความกลัดกลุ้มในใจของเขาระบายออกไปแล้ว
จากนั้น เยี่ยชิวก็ถามหลินจิงจื้ออีกครั้ง“พี่ คุณรู้สึกว่าผมอ่อนแอมากไหม?”
“ไม่ นายไม่ได้อ่อนแอ แต่จิตใจดีเกินไป”หลินจิงจื้อพูด“นายเพิ่งจะก้าวสู่สังคม ไม่ยอมจะก่อเรื่อง และกลัวจะก่อเรื่อง เพราะว่านายรู้ว่าตัวเองไม่มีเงินไม่มีอำนาจ และไม่มีใครคอยหนุนหลัง ดังนั้นทุกครั้งที่พบกับเรื่องราว ก็ถอยหนึ่งก้าวและถอยไปเรื่อยๆ ยอมให้ตัวเองรู้สึกไม่ได้รับความเป็นธรรม แต่ไม่ยอมล่วงเกินใคร ความรู้สึกพวกนี้ของนาย ฉันเข้าใจดี”
“แต่ ฉันไม่ชอบและคิดว่าดี”
หลินจิงจื้อก็เปลี่ยนหัวข้อสนทนา พร้อมกับพูด“เหมือนกับที่ฉันพูดไว้ก่อนหน้านี้ คนใจดีถูกรังแก ม้าที่อ่อนแอถูกขี่ได้ง่าย ยอมถอยไม่ยอมพูด ความจริงไม่สามารถแก้ปัญหาได้ กัวเส่าชงรังแกนายมาโดยตลอด คือการพิสูจน์ความจริงได้ดีที่สุด”
“จำคำพูดของพี่ไว้ ลูกผู้ชายต้องยืนให้มั่นคง จำเป็นต้องใจเด็ดเดี่ยว”
เยี่ยชิวฝืนยิ้ม“เหตุผลผมเข้าใจ แต่ว่า…”
“แต่นายคิดว่าตัวเองไม่มีคนหนุนหลัง กวนโมโหพวกเขาไม่ได้ใช่ไหม?”
“ครับ”เยี่ยชิวพยักหน้า
หลินจิงจื้อยิ้มและพูด“ทำไมนายไม่ลองเปลี่ยนมุมมองความคิดดูล่ะ นายเท้าเปล่าไม่กลัวที่จะใส่รองเท้า ถ้าหากนายแข็งแกร่งมากกว่านี้ พวกเขากล้าจะสู้สุดชีวิตกับนายไหม?”
เยี่ยชิวชะงักไปเล็กน้อย
“ในสังคมนี้ คนที่ยิ่งมีเงินมีอำนาจ ก็ยิ่งกลัวตาย ถ้าหากนายสู้สุดชีวิตกับพวกเขา พวกเขาปอดแหกแน่นอน”หลินจิงจื้อพูดอีกว่า“ไม่ว่ายังไง นายก็ไม่ใช่ไม่มีคนหนุนหลัง”
“หมายความว่าอะไร?”
“ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป พี่จะหนุนหลังนายเอง ใครกล้ารังแกนาย ฉันจะฆ่ามันเอง”
เยี่ยชิวก็ไม่รู้ว่าที่หลินจิงจื้อพูดเป็นความจริงหรือว่าหลอก แต่ว่า ในใจเขารู้สึกอบอุ่นขึ้นมา
“ขอบคุณพี่มากครับ”
“ฉันไม่ชอบคำขอบคุณด้วยวาจา ให้สอดคล้องกับความจริงหน่อยได้ไหม?”หลินจิงจื้อหรี่ตามอง พูดกับเยี่ยชิวด้วยใบหน้าที่สวยหยาดเยิ้ม พร้อมกับพูดว่า“จูบฉัน”
หา!
พูดตรงเกินไปแล้ว!
เยี่ยชิวก็เขินจนหน้าแดงอีก
“ฮ่าๆ น่ารักจริงๆ ไม่แกล้งนายแล้ว เอาสัญญามาให้ฉัน”หลินจิงจื้อยิ้มน่ารัก
เยี่ยชิวรีบนำสัญญากับปากกาส่งให้ในมือเธอ
หลินจิงจื้อไม่ได้อ่านเนื้อหาในสัญญา ก็ลงชื่อของตัวเองทันที
สำเร็จแล้ว!
สุดท้ายเยี่ยชิวก็รู้สึกผ่อนคลายลง
แบบนี้ แผนกพยาบาลผู้ช่วยก็ไม่มีเหตุผลที่จะไล่เขาออกแล้ว บ่งชี้ว่า เขาสามารถอยู่ทำงานในโรงพยาบาลได้ต่อไป
แค่สามารถอยู่ที่โรงพยาบาล เขาก็มีโอกาสจะกลับไปที่แผนกศัลยกรรม
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: วิสารทแพทย์เทวัญ