วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 8
เห็นรอยแผลเป็นของหญิงสาว หายไปอย่างเร็วโดยมองเห็นได้ด้วยตาเปล่า ไม่ถึงสามสิบวินาที รอยแผลเป็นก็หายไปแล้ว
แม้แต่รอยที่เย็บแผลตอนแรก ก็ไม่รู้ว่าหายไปไหนแล้ว
มองดูขาของหญิงสาวอีกครั้ง ผิวกลับคืนสู่สภาพเดิม เรียบเนียนเหมือนหยก คล้ายกับเครื่องเคลือบดินเผาสีขาวที่ส่องแสงสว่างแวววับจับตา
“นี่…มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?”
นักศึกษาแพทย์ฝึกงานสองสามคนที่ก่อนหน้านี้หัวเราะเยาะเยี่ยชิวก็ตะลึงงัน
หมอหวังก็ตกตะลึงอ้าปากค้าง เป็นหมอมาหลายปีแล้ว นี้เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นเหตุการณ์แบบนี้
“นายทำได้ยังไง?”หมอหวังอดไม่ได้ที่จะถาม
“ท่านก็เห็นแล้วไหม?”เยี่ยชิวพูดตอบ
“หรือว่ายันต์และคาถาเหมาซาน?l”หมอหวังยังไม่กล้าจะเชื่อ
เยี่ยชิวพูดด้วยสีหน้าจริงจัง“ผมพูดไปแล้ว ยันต์และคาถาเหมาซานไม่ใช่ความเชื่องมงาย แต่เป็นเทคนิคลับของปาฏิหาริย์หาริย์ชนิดหนึ่ง”
“แต่ว่า…”
“คุณจะจบไหม?”หญิงสาวหยุดคำพูดของหมอหวังด้วยความรำคาญ พร้อมกับพูด“ที่นี่ไม่มีธุระของคุณแล้ว คุณไปได้แล้ว”
“ถ้าอย่างนั้นคุณหลิน ผมไปก่อน มีเรื่องอะไรท่านเรียกผมได้เลย”
ก่อนที่หมอหวังจะออกจากห้องผู้ป่วย ก็ชำเลืองมองเยี่ยชิว ด้วยสายตาที่หนาวเหน็บ
เดินมาถึงระเบียงทางเดินด้านนอก นักศึกษาแพทย์ฝึกงานก็มีท่าทางโกรธมาก
“อาจารย์ เห็นได้ชัดเจนว่าเยี่ยชิวหลอกลวง พวกเดนมนุษย์แบบนี้สมควรไล่ออกจากโรงพยาบาล”
“พูดถูก ขี้หนูเม็ดเดียวทำน้ำซุปแตก ถ้าหากเยี่ยชิวยังอยู่ในโรงพยาบาล ก็จะทำให้โรงพยาบาลพวกเราเดือดร้อน”
“อาจารย์คุณเป็นหมอที่ดูแลคุณหลิน ถ้าหากคุณหลินมีปัญหา คุณต้องเป็นคนรับผิดชอบ”
“หุบปาก!”หมอหวังตะคอกเสียงดัง ถามด้วยสีหน้าเคร่งขรึม“ใครรู้ว่ากัวเส่าอยู่ที่ไหนไหม?”
“เวลาที่ฉันมาที่ห้องผู้ป่วย เห็นกัวเส่าไปที่แผนกพยาบาลผู้ช่วย”นักศึกษาแพทย์คนหนึ่งพูดขึ้นมา
“ฉันรู้แล้ว พวกคุณกลับไปทำงานกันก่อนเถอะ!”
เห็นหมอหวังสีหน้าไม่ค่อยดี นักศึกษาแพทย์ฝึกงานก็ไม่กล้าพูดอะไรอีก ก็รีบไปทันที
หมอหวังยืนอยู่ที่เดิมสักครู่ และเดินไปทางแผนกพยาบาลผู้ช่วย
……
ในห้องผู้ป่วย
หญิงสาวใช้มือสองข้างจับแก้ม ดวงตาโตสดใสแวววาว จ้องมองเยี่ยชิวไม่ละสายตา
เยี่ยชิวรู้สึกว่าร่างกายไม่เป็นธรรมชาติ
“ฉันกำลังคิดว่า นายช่วยฉันมากขนาดนี้ ฉันควรจะขอบคุณนายยังไง ไม่อย่างนั้น ฉันมอบร่างกายให้ดีไหม?”หญิงสาวกะพริบตาโต ขนตาสั่นระริก สวยหยาดเยิ้มมาก
ใบหน้าของเยี่ยชิวก็แดงขึ้นทันที และรีบพูดทันที“คุณหลิน คุณอย่าทำแบบนี้”
“แล้วนายให้ฉันทำยังไง?หรือว่าจะให้นายดูอีกครั้ง?”หญิงสาวพูดจบก็รีบโน้มตัวลง ชั่วพริบตาเดียวนั้น ฉากขาวผ่องก็เข้ามาอยู่ในสายตาเยี่ยชิว
เยี่ยชิวรีบหันสายตาไปทางอื่น รู้สึกว่าหัวใจเต้นอย่างรุนแรง
ผู้หญิงคนนี้ เป็นนังจิ้งจอกที่ยั่วยวนคนจริงๆ
“ไม่ใช่เถอะ ทำไมเขินง่ายขนาดนี้ หรือว่านายก่อนนี้ไม่เคยดูของแฟนนาย?”หญิงสาวถามด้วยความแปลกใจ
“ไม่เคยดู”
หญิงสาวแปลกใจเล็กน้อย“ไม่เคยดูของแฟน ถ้าอย่างนั้นเคยดูของคนไข้หญิงเหรอ?”
“ก็ไม่เคยดู”เยี่ยชิวพูดอย่างจริงจัง“ผมเป็นแพทยศาสตร์ ผมมีอาชีพที่มีความรู้ความสามารถที่ดี”
“จริงเหรอ แล้วทำไมนายดูของฉันล่ะ?”หญิงสาวถามพลางยิ้มตาหยี
เยี่ยชิวก็พูดไม่ออกทันที แต่ก็แอบพูดในใจ เธอตั้งใจให้ฉันดูเอง
หญิงสาวก็พูดอีกว่า“นายไม่ดูของพวกเธอ แต่ดูของฉัน หรือเป็นเพราะว่าฉันสวยกว่าพวกเธอ?”
ใบหน้าของเยี่ยชิวก็ยิ่งแดงขึ้นทันที
เรื่องนี้เขายอมรับ ผู้หญิงคนนี้กับผู้หญิงทุกคนที่เขาเคยได้พบ เธอสวยหยาดเยิ้มที่สุด แค่ใช้สายตามอง ก็สามารถทำให้คนหัวใจเต้นแรง เกรงว่าแค่เป็นผู้ชายปกติ ก็ต้านทานเสน่ห์ของหญิงสาวไม่ได้
“พอแล้ว ไม่แซวนายแล้ว”หญิงสาวเก็บสีหน้าหยอกล้อ พร้อมกับพูด“เยี่ยชิว มารู้จักกันเป็นทางการสักหน่อย ฉันชื่อหลินจิงจื้อ”
จิงจื้อ?
เยี่ยชิวชายตามองหญิงสาว สวยงดงามจริง แต่ว่า…
เฮ้อ!
เยี่ยชิวถอนหายใจ
“นายถอนหายใจทำไม?หรือคิดว่าชื่อของฉันไม่ไพเราะเหรอ?”หญิงสาวถามด้วยความสงสัย
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: วิสารทแพทย์เทวัญ