วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 11

"หยุด!"

ขณะที่เท้าขวาของเยี่ยชิวกําลังจะเหยียบลงไป ก็มีเสียงตะโกนก็ดังขึ้น

เยี่ยชิวรีบหยุดและเงยหน้าขึ้น เห็นแต่ไป๋ปิงเดินมาจากไม่ไกลด้วยสีหน้าเย็นชา

ไม่รู้ว่าทําไม เยี่ยชิวจึงรู้สึกกระวนกระวายใจเล็กน้อย ความรู้สึกแบบนี้เหมือนเด็กประถมทําผิดแล้วถูกครูจับได้

เมื่อเห็นไป๋ปิง กัวเส่าชงดูเหมือนจะเห็นที่พึ่งสุดท้าย เขาตะโกนอย่างสิ้นหวังว่า "หัวหน้าไป๋ช่วยด้วย เยี่ยชิวกําลังจะฆ่าผม คุณรีบช่วยผมด้วย..."

จางลี่ลี่ก็ถือโอกาสพูดว่า "หัวหน้าไป๋ เยี่ยชิวเขาบ้าไปแล้ว เขากำลังจะฆ่าคน คุณรีบหยุดเขาเร็วๆ"

"ปล่อยหมอกัว" ไป๋ปิงมองไปยังเยี่ยชิวและพูดอย่างเย็นชา

"หัวหน้าไป๋ คุณฟังผมนะ..."

"ปล่อยเขา!" ไป๋ปิงพูดด้วยน้ำเสียงออกคำสั่งโดยไม่รอให้เยี่ยชิวพูดจบ

น้ำเสียงของเธอที่ทําให้เยี่ยชิวไม่พอใจอย่างมาก "ตอนนี้คุณไม่ใช่หัวหน้าของผมแล้ว มีสิทธิอะไรบอกให้ผมปล่อย?"

ไป๋ปิงทั้งโกรธทั้งกังวล และตะโกนว่า "นายไม่อยากอยู่ในโรงพยาบาลแล้วเหรอ"

"เรื่องเวชระเบียน กัวเส่าชงกับจางลี่ลี่เป็นคนใส่ร้ายผม ถ้าพวกคุณไม่ตรวจสอบให้ชัดเจน ก็ส่งผมไปที่แผนกพยาบาลผู้ช่วยเถอะ โรงพยาบาลแบบนี้ ไม่อยู่ก็ได้"

เยี่ยชิวคิดไว้แล้วว่า แม้จะเป็นหมอไม่ได้แล้ว แต่อาศัยความสามารถของตัวเอง เขาก็ยังจะไม่อดตาย

ไป๋ปิงข่มความโกรธของเธอและเกลี้ยกล่อม: "เยี่ยชิว แม้ว่าตอนนี้ฉันจะไม่ใช่หัวหน้าของนาย แต่ฉันก็ยังถือว่าเป็นอาจารย์ของนาย เพราะยังไงตอนที่นายทดลองงาน ฉันก็ดูแลนายอยู่ช่วงหนึ่ง"

"ถ้านายยังจำได้ว่าฉันเป็นอาจารย์ของนาย นายก็ฟังฉัน ปล่อยหมอกัวไป"

"นายเรียนแพทย์มาหลายปีแล้ว ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่จะได้รับประกาศนียบัตรแพทย์ หรือว่านายจะยอมแพ้ง่ายๆอย่างนั้นเหรอ"

"นายทําแบบนี้ ไม่ละอายใจต่อแม่ของนายเหรอ"

ประโยคสุดท้ายของไป๋ปิงเหมือนค้อนที่ทุบตีหัวใจของเยี่ยชิว เขาหันหน้ามองและเห็นเพียงใบหน้าของเฉียนจิ้งหลานที่เต็มไปด้วยน้ำตา

ชั่วขณะหนึ่ง เยี่ยชิวรู้สึกละอายใจมาก

"แม่!"

"ชิวเอ๋อร์ ปล่อยหมอกัวไปเถอะ"

"แต่..."

"แม่รู้แล้วว่าเขาเป็นคนเลว ลูกทําถูกแล้วที่ต่อยเขา แต่ถ้าต้องแลกด้วยชีวิตชดใช้ให้ไอ้เลวนี่ มันก็ไม่คุ้มค่าเลย"

คําพูดของเฉียนจิ้งหลานเป็นเหมือนสัญญาณเตือนที่ทําให้เยี่ยชิวสงบลงทันที

ใช่ มันไม่คุ้มที่ต้องแลกด้วยชีวิตชดใช้ให้ไอ้เลวนี่ มันไม่คุ้มจริง ๆ

"กัวเส่าชง แกฟังฉันให้ดีแล้ว วันนี้ฉันไว้ชีวิตแก แต่ถ้าต่อไปแกยังกล้ารังแกแม่ฉันอีก ฉันจะฆ่าแกให้ตายแน่นอน" เยี่ยชิวเอาเท้าออกมา เขาพยุงเฉียนจิงหลานแล้วพูดว่า "แม่ พวกเราไปเถอะ"

"หยุด!" จางลี่ลี่เข้ามาขวางหน้าเยี่ยชิวแล้วพูดว่า "นายทำเส่าชงจนเป็นแบบนั้นแล้ว ยังอยากจะไปเหรอ?"

"น่ารำคาญเสียจริง หลีกทาง!" เยี่ยชิวสีหน้าไม่ดี

"ฉันโทรหารองผู้อำนวยการกัวแล้ว ก่อนที่เขาจะมาถึง พวกนายไม่ว่าใครก็ไม่อนุญาตให้ออกจากที่นี่"

"จางลี่ลี่ เธอกำลังหาเรื่องตายอยู่ใช่ไหม"

"เยี่ยชิว เรื่องมาถึงขนาดนี้แล้ว ฉันแนะนําให้นายตรงไปตรงมา เส่าชงถูกนายหักแขนขาไปแล้ว จะบอกนายให้นะ นายจะต้องใช้ชีวิตอีกครึ่งหนึ่งของนายในคุก"

เมื่อได้ยินคําพูดของจางลี่ลี่ ไป่ปิงจึงสังเกตเห็นว่าแขนขาของกัวเส่าชงเต็มไปด้วยเลือด

แย่แล้ว!

เป็นเรื่องใหญ่แล้ว!

ไป๋ปิงพูดขึ้นอย่างรวดเร็วว่า: "เยี่ยชิว คุณพาคุณป้าไปเดี๋ยวนี้ ยิ่งไปไกลเท่าไหร่ได้ก็ยิ่งดีเท่านั้น"