วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1070

หลังจากที่ประตูทองสัมฤทธิ์เปิดออก เยี่ยชิวก็ยืนอยู่ที่หน้าประตูและมองเข้าไปข้างใน และใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความตกตะลึง

ในตอนนี้ ในแววตาของเขานั้นมีอาคารหลังใหญ่

มีตำหนักมากมายที่นี้ มันช่างงดงามมาก ราวกับว่าเป็นพระราชวังต้องห้ามใต้ดินเลยทีเดียว

ตะเกียงน้ำมันตุงนับหมื่นเหมือนดวงดาวบนท้องฟ้าส่องสว่างเหมือนในตอนกลางวัน

ตรงกลางเป็นถนนที่ปูด้วยหินบลูสโตน

เยี่ยชิวรู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อย เขาค่อนข้างที่จะมั่นใจเลยว่าจะต้องมีบางสิ่งที่ดีและล้ำค่าอยู่ในตำหนักเหล่านี้แน่ๆ เขาเดินไปตามถนนและมาถึงตำหนักแรก

เหนือประตูสีแดงชาดมีแผ่นทองสัมฤทธิ์สลักคำอยู่ มันเขียนว่า

“คลั่งสมบัติ!”

เยี่ยชิวเปิดประตูออก และทันใดนั้น ดวงตาของเขาก็เต็มไปด้วยดอกไม้สีสันสดใส

เขาเห็นอัญมณีมากมายกองอยู่ภายในตำหนักใหญ่นั้น

ไพลิน ทับทิม มรกต ดวงตาของแมวสีเขียวทอง หยกเหอเถียนคุณภาพสูง...

ยังมีไข่มุกเรืองแสงจากธรรมชาติหลายร้อยเม็ดที่ใหญ่เท่ากับเหรียญทองแดง ซึ่งเปล่งออกมาเป็นสีที่มีเสน่ห์

สีแดง สีส้ม สีเหลือง สีเขียว สีฟ้า สีม่วง มีอัญมณีหลากสี

นับไม่ถ้วน

พวกของมีค่าพวกนี้ถูกวางกองกันไว้บนพื้นในตำหนักราวกับมันเป็นเพียงแค่ขยะ

และเยี่ยชิวสูดลมหายใจเข้า

เขาไม่อยากที่จะคิดสภาพเลยว่า ของล้ำค่ามากมานเช่นนี้ ถ้านำไปขายจะได้เงินเท่าไหร่?

แน่นอนเลยว่า ไม่น้อยแน่ๆ

“ดีนะที่พวกคนของพระราชวังต้องห้ามมัวแต่หมกมุ่นอยู่กับการฝึกเซียนเพื่อความเป็นอมตะเลยไม่สนใจเงินทอง ไม่เช่นนั้นของมีค่าเหล่านี้คงจะสูญหายไปนานแล้ว”

เมื่อเขาเงยหน้าขึ้นไปมอง ก็เห็นคำสลักอยู่บนแผ่นโลหะทองแดงว่า: คลังกระเบื้องเคลือบ!

“ข้างในเป็นกระเบื้องทั้งหมดเลยเหรอ?”

เยี่ยชิวเปิดประตูออกอย่างสงสัย ตามที่เขาคาดไว้ ทั้งตำหนักนั้นเต็มไปด้วยกระเบื้องเคลือบและเครื่องลายคราม

สิ่งที่เขาเห็นเป็นสิ่งแรกคือแจกันกระเบื้องคู่หนึ่ง สูงประมาณสามเมตร โปร่งใสราวกับน้ำ ตัวพอร์ซเลนสีขาวและลวดลายสีน้ำเงิน สง่างาม สดชื่น และเต็มไปด้วยพลัง

“เครื่องลายครามสีน้ำเงินและสีขาวจากจิงเต๋อเจิ้น!”

เยี่ยชิวจำมันได้อย่างรวดเร็วและอดไม่ได้ที่จะสงสัย

“แจกันลายครามสีน้ำเงินและสีขาวแบบนี้ ไม่ว่าจะอยู่ในพิพิธภัณฑ์ไหน ก็สามารถกลายเป็นสมบัติได้ใช่ไหม?”

“แล้วถ้านำไปประมูลละ ก็น่าจะได้หลายพันล้าน”

“ไม่ อย่างน้อยก็หลายหมื่นล้าน!”

นอกจากแจกันลายครามสีน้ำเงินนี้แล้ว รอบๆก็วางเต็มไปด้วยขวดโหล กระถางลายคราม ชามลายคราม ถ้วยลายคราม จานลายคราม...

และอีกมากมายจนเกินกว่าที่จะบรรยาย

นอกจากนี้ เครื่องเคลือบพวกนี้นั้นยังมีความประณีตและสวยงามอย่างมาก

เยี่ยชิวหยิบชามจานลายครามขึ้นมาสองสามใบจากใต้ฝ่าเท้าของเขา แล้วมองดูพวกมัน เขาพบว่าเครื่องลายครามเหล่านี้มีต้นกำเนิดที่ดี ล้วนเป็นผลิตภัณฑ์ของราชวงศ์จากเตาเผาที่มีชื่อเสียง ใต้ฐานของรัชสมัยของจักรพรรดิก็สลักชื่อรัชสมัยของจักรพรรดิไว้ด้วย เครื่องลายครามแต่ละชิ้น

และทันใดนั้นเอง อยู่ๆเยี่ยชิวก็ถูกชุดน้ำชาลายครามสีขาวดึงดูดเข้า

เขาเดินไปหยิบถ้วยน้ำชาขึ้นมาดู และพบว่ามันเป็นเครื่องบรรณาการจากเตาเผาหลู่ในสมัยจักรพรรดิฮุ่ยจงแห่งราชวงศ์ซ่ง

“ดีเลย ตอนจะกลับก็สามารถนำสิ่งนี้กลับไปให้ท่านปู่ใช้ดื่มชาได้”

เยี่ยชิววางถ้วยชาลง หันหลังกลับและไปทางซ้าย มาถึงหน้าห้องโถงที่สาม

“คลังอาวุธ!”

เยี่ยชิวนั้นรู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อยเมื่อเห็นคำสามคำบนแผ่นโลหะทองสัมฤทธิ์

สำหรับผู้ฝึกวิทยายุทธ์แล้ว อาวุธคือสิ่งที่สามารถดึงดูดพวกเขาได้โดยธรรมชาติ เช่นเดียวสาวงามที่ดึงดูใจชายได้อย่างไงอย่างงั้น

แน่นอนว่า ว่าต้องมีผู้ฝึกวิทยายุทธ์ที่ไม่ชอบอาวุธ และคนเหล่านี้เป็นเพียงส่วนน้อย เช่นเดียวกับผู้ชายเพียงไม่กี่คนที่ไม่ชอบผู้หญิง

เยี่ยชิวแทบจะอดใจรอไม่ไหวที่จะผลักประตูให้เปิดออก และในทันใดเองก็มีพลังการบางอย่างมากระทบที่ใบหน้าของเขา

มันทำให้คนที่โดนนั้นรู้สึกหนาวไปทั้งตัว