วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1083

ตอนแรกเยี่ยชิวโกรธมาก แต่เมื่อถูกเฉาชิงเฉิงยุ่ง เขาจึงไม่สามารถระบายความโกรธออกมาได้

ที่สำคัญที่สุด เฉาชิงเฉิงฉลาดมากและเต็มใจยอมรับการลงโทษ...…

เฆี่ยน!

หลังจากการลงโทษสิ้นสุดลง

เยี่ยชิวพูดด้วยใบหน้าเย็นชา “จูเชวี่ย ตอนนี้คุณตระหนักถึงความผิดพลาดของคุณแล้วหรือยัง?”

“ไม่” เฉาชิงเฉิงยังคงดื้อรั้น

เยี่ยชิวกล่าวว่า “หากฉันต้องการฆ่าเซียวชิงตี้ เขาคงจะไม่รอดในเมืองต้องห้าม”

“ฉันไว้ชีวิตเขา เพราะเห็นแก่ของเซียวจิ่ว”

“นอกจากนี้ เขาเป็นคนไร้ประโยชน์อยู่แล้ว จะรักษาเขาไว้จะเสียหายอะไร?”

“คุณลงมือเองและฆ่าเซียวชิงตี้ โลกจะมองฉันอย่างไร พวกเขาจะคิดว่าฉันโหดเหี้ยมและโหดร้าย”

“แล้วไม่ใช่เหรอ?” เฉาชิงเฉิงกล่าวว่า “เมื่อกี้คุณใช้แรงหนักมาก”

เยี่ยชิว “……”

“พอเถอะ พอเถอะ” เฉาชิงเฉิงยืนขึ้น นั่งบนเยี่ยชิว และพูดว่า “ไม่ต้องกังวล ฉันจัดการเรื่องนี้อย่างรอบคอบ คนนอกจะไม่รู้”

“แม้ว่าเซียวชิงตี้จะไม่เป็นกังวล แต่หากเขายังมีชีวิตอยู่ ก็ไม่มีการรับประกันว่าเขาจะไม่สร้างปัญหา เป็นการดีกว่าที่จะกำจัดรากให้หมด”

“ผู้นำ อย่าโกรธนะ” เมื่อเฉาชิงเฉิงพูด ก็จงใจถูกับเยี่ยชิว

เยี่ยชิวพูดด้วยสีหน้าเคร่งขรึม “คุณทำโดยไม่ปรึกษาฉันเลย คุณมีความประหม่ามาก”

“ฉันรู้ว่าฉันผิด อย่าโกรธนะ โอเคไหม?” เฉาชิงเฉิงมุ่ยและพูดว่า “ฉันจะชดใช้ให้คุณ”

พูดเสร็จ เฉาชิงเฉิงแก้เชือกผมของเธอทันที ผมยาวของเธอก็ร่วงลงถึงเอวราวกับผ้าไหมสีดำนุ่ม ๆ

จากนั้น เธอก็ถอดชุดราตรีผ้าไหมออก และครู่ต่อมา ชุดชั้นในสีแดงก็ปรากฏขึ้น

หัวใจของเยี่ยชิวเต้นรัว

ดวงตาที่เอ่อล้นของเฉาชิงเฉิง ดูเหมือนกำลังจะหลั่งน้ำตา ขณะที่เธอยิ้มให้เยี่ยชิว พูดอย่างติดตลกว่า “ผู้นำ ให้อภัยฉันนะ ขอร้อง”

เยี่ยชิวรู้สึกว่าเสียงของเธอนุ่มนวล อ่อนหวาน และมีเสน่ห์ไม่รู้จบ

เมื่อมองไปที่เฉาชิงเฉิง ใบหน้าของเธอก็งดงามราวกับดอกพีช มีเสน่ห์และน่าหลงใหล

ครู่หนึ่งเยี่ยชิวตกตะลึง

เฉาชิงเฉิงใช้มือหยกอันละเอียดอ่อนของเธอลูบผมยาวเบาๆ และกัดริมฝีปากเบาๆ ด้วยฟันที่เหมือนไข่มุก ในขณะที่กวักมือเรียกเยี่ยชิวด้วยนิ้ว เธอพูดด้วยเสียงที่นุ่มนวลมาก “ที่รัก มานี่สิ!”

เยี่ยชิวพยายามเคร่งขรึมว่า “จูเชวี่ย อย่าเล่นกลพวกนี้กับฉัน ฉันมีเรื่องสำคัญจะคุยกับคุณ”

“ทำไมถึงรุนแรงขนาดนี้? ฉันกลัว”

เฉาชิงเฉิงแสร้งทำเป็นไม่พอใจ ก้าวไปข้างหน้า และค่อยๆ ใช้มือแตะไหล่ของเยี่ยชิว

จากนั้นเธอก็โน้มตัวเข้ามาใกล้ ลมหายใจอันหอมกรุ่นปัดไปที่แก้มของเยี่ยชิว

เธอค่อยๆ ขยับจากคอไปจนถึงไหล่ สร้างเสียงที่นุ่มนวลและน่ารักขณะที่เธอฮัมเพลง แสดงออกถึงความอ่อนโยนและความรักอันไม่มีที่สิ้นสุด

ไม่สามารถต้านทานได้อีกต่อไป เยี่ยชิวยกเฉาชิงเฉิงในอ้อมแขนของเขาแล้วเดินไปที่เตียงด้วยก้าวยาว

ในไม่ช้า หลังคาเตียงก็ถูกลดระดับลง

กลิ่นหอมอันละเอียดอ่อนอบอวลไปในอากาศ

……

เช้าวันรุ่งขึ้น

เมื่อเยี่ยชิวลืมตาขึ้น เขาก็พบว่าเฉาชิงเฉิงพันรอบตัวเขาเหมือนปลาหมึกยักษ์

เยี่ยชิวเตรียมผลักเธอออกไป รู้สึกประหลาดใจเมื่อเห็นว่าเธอตื่นแล้ว

“อย่าขยับ ไปนอนต่ออีกหน่อยเถอะ” เฉาชิงเฉิงกล่าว

“ฉันต้องกลับไปหาพ่อแม่ วันนี้พวกเขาจะไปซูหาง” เยี่ยชิวตอบ

เฉาชิงเฉิงลุกขึ้นนั่งทันที ถามว่า “อยากให้ฉันไปด้วยไหม?”

“ไม่จำเป็น” เยี่ยชิวไม่กล้าพาเธอกลับบ้าน

“งั้นก็กลับไปเอง!”เฉาชิงเฉิงแสร้งทำเป็นโกรธ “เมื่อฉันท้อง ฉันจะพาลูกไปหาตระกูลเยี่ย และบอกพ่อของคุณว่าคุณละทิ้งภรรยาและลูก”

“ได้เลย ยินดีต้อนรับทุกเมื่อ” เยี่ยชิวรู้ว่าเธอล้อเล่นและไม่รังเกียจ

“ใส่กางเกงแล้วทำเหมือนไม่รู้จักฉัน สารเลว!” เฉาชิงเฉิง ตะโกนอย่างเย็นชา