วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1139

ลูกศิษย์เยี่ยชิวหดตัวทันที มองเห็นเพียงต้นไม้โบราณบนเจดีย์ชั้นเก้า

ลำต้นหนาเส้นผ่านศูนย์กลางลำต้นอย่างน้อยสองเมตร สูงประมาณสามเมตร ใบไม้เขียวชะอุ่มเหมือนมรกต ดูมีพลังชีวิตชีวา

มองเพียงแค่แวบเดียวก็ทำให้คนรู้สึกสงบ

"นี้มัน……ต้นโพธิ์พันปี!"

เยี่ยชิวตกตะลึง

ต้นโพธิ์หรืออีกชื่อหนึ่งว่าต้นไม้แห่งการตรัสรู้

ตำนานเล่าว่าพระศากยมุนีนั่งสมาธิใต้ต้นโพธิ์สี่สิบเก้าวัน ตรัสรู้พระธรรมสูงสุดพระพุทธศาสนาและได้เป็นพระพุทธเจ้าในที่สุด

หลังจากนั้นต้นโพธิ์ก็ถูกคนนับถือศาสนาพุทธมองว่าเป็นต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์

เยี่ยชิวไม่คิดว่าที่นี้จะมีต้นโพธิ์พันปี

"ช่างเป็นเรื่องดีจริงๆ"

เยี่ยชิวตาเปร่งประกาย จู่ๆเขาก็มองเห็นด้านหลังของต้นโพธิ์มีศิลาจารึกหินขนาดสามฟุต

เยี่ยชิวมาอยู่บริเวณด้านหน้าของศิราจารึกหิน

เห็นเพียงแค่รอยดำด่างดูแล้วอายุน่าจะไม่น้อย ด้านบนมีคำว่า"สวัสติกะ"สลักอยู่คำใหญ่ๆ

เยี่ยชิวจ้องตัวหนังสือบนศิลาจารึกสักพัก

"เอ๋?"

เยี่ยชิวรู้สึกประหลาดใจที่เห็น คำว่าสวัสติกะคำนี้คนใช้นิ้วแกะสลักออกมา แต่ละขีดเต็มไปด้วยเสน่ห์เอกลักษณ์ มีเพียงแค่คำเดียวแต่กลับทำให้คนรู้สึกถึงความลึกซึ้งยิ่งใหญ่

"คนที่สลักคนนี้ไม่ง่ายเลยนะเนี่ย ส่วนใหญ่จะเป็นพระภิกษุ"

"เพียงแต่ว่าพระภิกษุทำไมถึงวางศิลาจารึกไว้ที่นี้ละ?"

"มีจุดประสงค์อะไร?"

เยี่ยชิวจ้องศิลาจารึกหินต่ออีก

ผ่านไปประมาณสิบวิ

เยี่ยชิวสังเกตเห็นแต่ละขีดของคำว่า"สวัสติกะ"เหมือนลำธาร ในสายตาของเขาเหมือนน้ำไหล

เกิดอะไรขึ้น?

เยี่ยชิวขยี้ตาแล้วมองอีกครั้ง

รอบนี้คำว่า"สวัสติกะ"ไม่มีการเปลี่ยนแปลงเลย

"แปลกประหลาด!"

เยี่ยชิวจ้องแผ่นศิลาจารึก จ้องมองตาไม่กระพริบ

ผ่านไปสามสิบวิ

เยี่ยชิวสังเกตเห็นคำว่าสวัสติกะแต่ละขีดเหมือนน้ำกำลังเริ่มไหล

อีกอย่างยิ่งอยู่ยิ่งเร็ว

และในเวลานี้เยี่ยชิวรู้สึกเลือดในร่างกายไหลเวียนเร็วขึ้นและแต่ละขีดในแผ่นศิลาจารึกไหลเร็วขึ้น

ไม่ถึงหนึ่งนาที

เยี่ยชิวรู้สึกเลือดในร่างกายเดือดเหมือนน้ำร้อนต้มราวกับพร้อมจะพุ่งออกมาตลอดเวลา วิงเวียนศีรษะตาพร่ามัว

เยี่ยชิวรีบหลบตาหนี

ทันใดนั้นเลือดในร่างกายกลับมาไหลเวียนปกติ

พอถึงตอนนี้เยี่ยชิวพึ่งสังเกตเห็นว่าเสื้อตัวเองเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ

"หินศิลาจารึกแผ่นนี้แปลกประหลาดมาก"

เยี่ยชิวคุกเข่าอยู่ด้านหน้าแผ่นศิลาจารึกและลืมตาขึ้นทันใดนั้นคำว่า"สวัสติกะ"ก็มีแสงสีทองเปลางบออกมา

แสงสีทองสว่างกว่าแสงอาทิตย์

ถึงแม้ดวงตาของเยี่ยชิวจะเจ็บจี๊ดแต่เขาก็ไม่หลบตายังคงจ้องแผ่นศิลาจารึกต่อไป

ผ่านไปสักพัก

แต่ละขีดของคำว่า"สวัสติกะ"ก็ไหลเหมือนน้ำ ค่อยๆไหลเวียนและมีแสงสีทองเปร่งประกาย

ไม่ช้าเลือดในร่างกายเยี่ยชิวก็ไหลเวียนเร็วขึ้นมา

ความเร็วค่อยๆเพิ่มขึ้น

ความรู้สึกก่อนหน้านี้ค่อยๆปรากฏขึ้นอีกครั้ง

เยี่ยชิวรู้สึกวิงเวียนศีรษะตาพร่ามัวแต่ว่ารอบนี้เยี่ยชิวไม่ได้หลบตายังคงจ้องมองแผ่นศิลาจารึก

ผ่านไปสามนาที

สีหน้าเยี่ยชิวสีเผือด ร่างกายมีแต่เหงื่อโซซัดโซเซพร้อมที่จะล้มอยู่ตลอด

ช่วงเวลานั้น

"วูบ!"