วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1266

ภายใต้สายฟ้า ชายชราก็กลายเป็นขี้เถ้าทันที ถูกทำลายอย่างสิ้นเชิง ไม่มีแม้แต่เสียงกรีดร้องครั้งสุดท้าย

ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วอย่างไม่น่าเชื่อ

เยี่ยชิวจ้องมองไปที่สายฟ้า ผมทุกเส้นบนร่างกายตั้งตรง

เขามีสัญชาตญาณที่แข็งแกร่งว่า หากเป้าหมายของสายฟ้าคือพวกเขา ชะตากรรมของพวกเขาจะน่าเศร้ายิ่งกว่าชายชรา

“นี่คือกฎแห่งสวรรค์และโลกเหรอ? มันน่ากลัวเกินไป!”

เยี่ยชิวประหลาดใจกับตัวเอง

สายฟ้ามาแล้วก็รีบไป มันหายไปทันทีหลังจากฆ่าชายชรา ไม่ทำอันตรายแม้แต่ใบหญ้ารอบๆ

“ในที่สุดเขาก็ตายแล้ว” อมตะชางเหม่ยกล่าวด้วยรอยยิ้ม “ให้ตายเถอะ คิดจะอวดในโลกฝึกเซียน เขากำลังมองหาความตายอย่างแท้จริง”

“น่าเสียดาย ที่เขาไม่ทิ้งศพไว้ ไม่อย่างนั้นฉันจะเตะขาที่สามของเขาอย่างแน่นอน”

นางฟ้าไป๋ฮวาและลู่หลัวก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกเช่นกัน

ไม่นานทั้งสองก็ขมวดคิ้วอีกครั้ง

“โอ้ ไม่ เจ้าวัง เราไม่สามารถกลับไปสู่โลกฝึกเซียนได้ เราควรทำอย่างไรดี?” ลู่หลัวพูดอย่างกังวล

นางฟ้าไป๋ฮวารู้สึกหมดหนทาง เธอไม่ได้คาดการณ์ถึงสถานการณ์นี้เช่นกัน

เมื่อได้ยินคำพูดของลู่หลัว อมตะชางเหม่ยยิ้มและพูดว่า “เซียนทั้งสองคน ฟังสิ่งที่ฉันพูดนะ”

“มีคำพูดโบราณที่ว่า เมื่อคุณอยู่ที่นี่ จงทำให้ดีที่สุด”

“เนื่องจากคุณสองคนไม่สามารถกลับไปสู่โลกฝึกเซียนได้ในขณะนี้ ทำไมไม่อยู่ในโลกมนุษย์ตอนนี้ล่ะ?”

“ยิ่งกว่านั้น ฉันได้ยินมาว่า วังร้อยดอกไม้ถูกทำลายแล้ว แม้ว่าพวกคุณจะสามารถกลับไปสู่โลกฝึกเซียนได้ แต่ก็อาจจะเผชิญกับอันตราย ในความคิดของฉัน มันคงจะปลอดภัยกว่าสำหรับคุณสองคนที่จะอยู่ในโลกมนุษย์”

ลู่หลัวพยักหน้า “คำพูดของอมตะชางเหม่ยฟังดูสมเหตุสมผล เจ้าวัง คุณคิดว่าอย่างไร?”

นางฟ้าไป๋ฮวากล่าวว่า “เราไม่รู้อะไรเลยเกี่ยวกับโลกมนุษย์ การอยู่ที่นี่อาจทำให้เกิดความไม่สะดวกมากมาย”

“นอกจากนี้ ฉันอยากกลับไปสู่โลกฝึกเซียนโดยเร็วที่สุด ค้นหาผู้กระทำผิดที่ทำลายวังร้อยดอกไม้ ล้างแค้นเพื่ออาจารย์และเพื่อนสาวกของฉัน”

อมตะชางเหม่ยแนะนำอีกครั้งว่า “นางฟ้า แม้ว่าคุณจะพบผู้กระทำผิด แล้วไงล่ะ?”

“ผู้ที่ทำลายวังร้อยดอกไม้จะต้องมีการฝึกฝนที่น่าเกรงขาม คุณจะเอาชนะพวกมันได้หรือไม่?”

“ยิ่งกว่านั้น อาจารย์และเพื่อนสาวกได้เสียสละตัวเองเพื่อช่วยคุณ หากคุณกลับมาสู่โลกฝึกเซียนและตายด้วยน้ำมือของผู้กระทำผิด คุณจะเผชิญกับพวกเขาอย่างไรในชีวิตหลังความตาย?”

“มีคำพูดที่ว่า ต่อให้สิบปี การแก้แค้นก็ยังไม่สาย”

“พวกคุณควรอยู่ในโลกมนุษย์ และเมื่อถึงเวลาที่เหมาะสม ก็กลับไปที่โลกฝึกเซียนเพื่อแก้แค้นผู้กระทำผิด”

นางฟ้าไป๋ฮวากล่าวว่า “สิบปีเหรอ? ฉันรอนานขนาดนั้นไม่ไหวแล้ว”

อมตะชางเหม่ยและกล่าวว่า “นางฟ้าเข้าใจผิดแล้ว เมื่อฉันบอกว่าสิบปี ก็แค่ใช้มันเป็นตัวอย่าง”

“บางทีพวกคุณทั้งสามจะสามารถกลับไปสู่โลกฝึกเซียนได้ภายในสองหรือสามปี”

“ฉันและเจ้าหนูก็จะไปสู่โลกฝึกเซียนไม่ช้าก็เร็ว เมื่อถึงเวลานั้น เราก็สามารถเดินทางด้วยกันได้”

“คุณสองคน?” นางฟ้าไป๋ฮวามองดูอมตะชางเหม่ยและเยี่ยชิวแล้วพูดว่า “พวกคุณเป็นเพียงขั้นเคารพแรกเท่านั้น การฝึกฝนอ่อนแอเกินไป ฉันไม่รู้ว่าเมื่อไรจะทะลุผ่านไปสู่ขั้นราชาสูง”

โคตรจะดูถูกคนเลย

เกินไปแล้ว

อมตะชางเหม่ยและพูดว่า “นางฟ้า เอาล่ะ เรามากำหนดเส้นตายหนึ่งปีกันเถอะ”

“ภายในหนึ่งปี หากเจ้าหนูและฉันทะลวงไปถึงขั้นราชาสูง เราก็จะเดินทางไปสู่โลกฝึกเซียนด้วยกัน”

“หากภายในหนึ่งปี เราไม่สามารถทะลวงไปถึงขั้นราชาสูง เราก็จะหาทางเข้าสู่โลกฝึกเซียน และพวกคุณก็กลับไปด้วยตัวเอง ว่าอย่างไร?”

นางฟ้าไป๋ฮวากล่าวว่า “การที่จะทะลวงจากขั้นเคารพไปสู่ขั้นราชาสูงภายในหนึ่งปีนั้นยากเกินไป เว้นแต่จะมีอัจฉริยะ คนธรรมดาก็ไม่สามารถทำได้”

หมายความว่าอย่างไร?