วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1272

ใครขอความช่วยเหลือ?

หัวใจของเยี่ยชิวตึงเครียด เขาก็มองไปที่หมายเลขโทรศัพท์ที่ส่งข้อความทันที เขาพบว่าหมายเลขนี้มีเพียงเจ็ดหรือแปดหลักเท่านั้น แตกต่างจากหมายเลขโทรศัพท์ที่เรามักใช้

เขากดหมายเลขทันที

“ขออภัย หมายเลขที่คุณเรียกไม่สามารถเชื่อมต่อได้...…”

ฮะ?

เยี่ยชิวรู้สึกสับสนจึงรีบคัดลอกหมายเลขแล้วส่งไปให้เซียวจ้านและสั่งว่า “ช่วยฉันตรวจสอบหมายเลขนี้เร็วๆ”

ภายในเวลาไม่ถึงสามสิบวินาที เซียวจ้านก็โทรกลับและพูดว่า “หัวหน้า เราไม่สามารถระบุตำแหน่งของหมายเลขนั้นได้ในตอนนี้ แต่เราสามารถยืนยันได้ว่าเป็นหมายเลขต่างประเทศ”

ต่างประเทศ?

เยี่ยชิวคิดถึงเชียนซานเสวี่ยทันที

เป็นไปได้ไหมที่เสี่ยวเสวี่ยกำลังมีปัญหา?

เยี่ยชิวรู้สึกประหม่า จึงกดหมายเลขของชิวซานหนานเกออย่างรวดเร็ว

สายก็ตอบรับอย่างรวดเร็ว

“เยี่ยชิว อะไรทำให้คุณโทรหาฉัน” ชิวซานหนานเกอถามเบา ๆ

“พวกคุณโอเคไหม?” เยี่ยชิวถาม

“เราสบายดี ทำไมเหรอ?” ชิวซานหนานเกอถาม

“ไม่มีอะไร ฉันแค่เป็นห่วงพวกคุณ” เยี่ยชิวถอนหายใจด้วยความโล่งอกแล้วพูดว่า “ฉันจะไปพบพวกคุณในอีกไม่กี่วัน”

“ตกลง”

หลังจากวางสายแล้ว เยี่ยชิวก็ขมวดคิ้ว

ใครส่งข้อความเศร้านี้?

อาจเป็นข้อความหลอกลวงหรือไม่?

เยี่ยชิวถามไป๋ปิงว่า “เมื่อเร็วๆ นี้ พี่หลินและเพื่อนร่วมงานจากแผนกการแพทย์แผนจีนต่างก็อยู่ที่เจียงโจวหรือเปล่า?”

ไป๋ปิงกล่าวว่า “จิงจื้อไปทำธุรกิจมาสองสามวัน ก็กลับมาแล้ว เพื่อนร่วมงานจากแผนกการแพทย์แผนจีนทำงานทุกวัน เกิดอะไรขึ้น?"

“ไม่มีอะไร” เยี่ยชิววางสายโทรศัพท์ โดยคิดว่าอาจเป็นข้อความหลอกลวง และไม่ได้ใส่ใจกับมันมากนัก

ไป๋ปิงกล่าวว่า “เยี่ยชิว เรื่องที่ฉันเพิ่งบอกคุณไป คุณต้องจริงจัง ไม่เช่นนั้นฉันจะไม่สามารถเผชิญหน้ากับใครได้จริงๆ”

“มันคืออะไร?” เยี่ยชิวถามอย่างรู้เท่าทัน

“มันเกี่ยวกับการดูแลนางฟ้าไป๋ฮวาและลู่หลัว คุณต้องใส่ใจ หากคุณต้องการให้ฉันทำอะไร เพียงแจ้งให้เราทราบ”

“จริงๆ แล้วฉันมีเรื่องจะให้คุณทำตอนนี้”

ไป๋ปิงถามว่า “คุณต้องการให้ฉันขอโทษนางฟ้าไป๋ฮวาหรือไม่?”

เยี่ยชิวพยักหน้าเล็กน้อย

“ไม่มีปัญหา” ไป๋ปิงเห็นด้วยทันที

“ถ้าอย่างนั้นก็ออกไปกันเถอะ!” เยี่ยชิวกล่าว

ไป๋ปิงรู้สึกเขินอายเล็กน้อยและพูดว่า “ฉันไม่ออกไปข้างนอกได้ไหม?”

เยี่ยชิวพูดว่า “คุณไม่ควรขอโทษนางฟ้าไป๋ฮวาเหรอ? คุณจะไม่ออกไปข้างนอกได้ยังไง?”

ไป๋ปิงต้องสวมเสื้อผ้าของเธออย่างช่วยไม่ได้ แต่ทันทีที่เธอก้าวออกมา เธอก็เกือบจะสะดุด โชคดีที่เยี่ยชิวจับเธอไว้ได้อย่างรวดเร็ว

ไป๋ปิงจ้องมองเยี่ยชิว “มันเป็นความผิดของคุณทั้งหมด”

เยี่ยชิวหัวเราะ “เมื่อกี้คุณอกว่ารู้สึกดี...…”

“คุณยังกล้า.…..” ไป๋ปิงหน้าแดง “ระวัง ฉันจะไม่ปล่อยคุณไปง่ายๆ”

“เอาล่ะ เราจะไปต่อไหม?”

“พอเถอะ!”

ด้วยกลัวว่าเยี่ยชิวอาจมีเจตนาไม่ดี ไป๋ปิงจึงรีบออกจากห้องพักผ่อน ทันทีที่เธอออกมา เธอก็สังเกตเห็นว่ามีคนสามคนข้างนอกกำลังมองเธออยู่

พรึบ!

ไป๋ปิงหน้าแดง เดินไปหานางฟ้าไป๋ฮวาอย่างกังวลและพูดว่า “ที่ผ่านมาฉันผิดไป ฉันขอโทษ ฉันขอโทษ”

นางฟ้าไป๋ฮวากล่าวว่า “คุณไม่จำเป็นต้องขอโทษ ฉันก็มีส่วนผิดเช่นกัน”