วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 13

ภายในรถ

เยี่ยชิวพูดก็ขึ้นมา“แม่ ขอโทษครับ วันนี้ทำให้แม่ได้รับความไม่เป็นธรรมชาติ”

“เด็กโง่ พูดอะไรแบบนั้นล่ะ”เฉียนจิ้งหลานก็พูด“ลูกอยู่โรงพยาบาลพบเรื่องมากมายขนาดนั้น นึกไม่ถึงว่าจะปิดบังแม่ ถ้าวันนี้แม่ไม่ได้ไปที่โรงพยาบาล ลูกจะปิดบังแม่ไปถึงเมื่อไหร่?”

“ผมแค่ไม่อยากจะให้แม่กังวล”

“ฟังที่แม่พูด ไม่ต้องฝืน ถ้าหากอยู่ที่โรงพยาบาลนี้ไม่ได้ งั้นก็เปลี่ยนโรงพยาบาล ส่วนจางลี่ลี่ เธอเปลี่ยนไปแล้ว ไม่ได้เป็นสาวน้อยจิตใจดีเหมือนเมื่อก่อนแล้ว เลิกกันก็ดีแล้ว”

“ครับ”

“คุณจ้าวมาหาลูกคงมีธุระ แม่ไม่อยากทำให้พวกนายเสียเวลา จอดรถให้แม่ลงข้างหน้าเถอะ”

หลังจากที่จอดรถ เยี่ยชิวก็ประคองเฉียนจิ้งหลานลงจากรถ

“คุณจ้าว วันนี้รบกวนคุณแล้ว”เฉียนจิ้งหลานพูดด้วยความเกรงใจ

“คุณป้าไม่ต้องเกรงใจ เรื่องเล็กน้อยเท่านั้นเอง”จ้าวอวิ๋นก็พูดด้วยความเกรงใจ

เฉียนจิ้งหลานก็พูดสั่งเยี่ยชิว“รีบกลับบ้าน แม่รอลูกกลับมากินข้าวที่บ้าน วันนี้แม่จะทำเต้าหู้ทรงเครื่องที่ลูกชอบกินที่สุด”

“ครับแม่”

หลังจากที่รถขับออกไป เยี่ยชิวก็พูดด้วยความเกรงใจ“แม่ผมก็เป็นแบบนี้ ค่อนข้างจู้จี้จุกจิก ขอโทษคุณจ้าวด้วย ทำให้คุณต้องหัวเราะแล้ว”

“ดีแล้ว”

ดีแล้ว?

เยี่ยชิวมองจ้าวอวิ๋นด้วยความสงสัย

เขาเงียบไม่พูดจา ตั้งใจขับรถ

เงียบมาตลอดทาง

บรรยากาศภายในรถอึดอัดเล็กน้อย

เยี่ยชิวหลายครั้งที่อยากจะพูดแต่ก็ไม่พูด

ผ่านไปยี่สิบนาทีเต็มๆ ทันใดนั้นจ้าวอวิ๋นก็เปิดปากพูด“หมอเยี่ย คิดว่าในใจนายคงมีความสงสัยมากมายเถอะ?”

“ครับ”เยี่ยชิวไม่ปฏิเสธ

“อยากถามอะไรก็ถามเถอะ ถ้าหากฉันตอบได้ ฉันก็จะบอกนาย”

“ราชามังกรคือใครครับ?”เยี่ยชิวก็เปิดปากพูด

คำถามนี้อยู่ในสมองเขามาตลอดทาง

“ราชามังกรคือราชาแห่งโลกใต้ดินของเจียงโจว!ท่านเคยเป็นผู้ที่มีฝีมืออันดับหนึ่ง!”จ้าวอวิ๋นก็พูดต่อไป“ความจริง นายกับราชามังกรเคยเจอกันแล้ว”

“ก็คือผู้อาวุโสในชุดสมัยราชวงศ์ถังที่อยู่กับคุณเมื่อวาน?”เยี่ยชิวถาม

“ใช่”

เป็นเขาจริงๆด้วย!

เมื่อวานตอนที่เยี่ยชิวเห็นผู้อาวุโสในชุดสมัยราชวงศ์ถัง ก็รู้สึกว่าผู้อาวุโสไม่เหมือนคนธรรมดา ตอนนี้ดูเหมือนว่า การคาดเดาของตัวเองไม่ผิด

“ราชามังกรคือชื่อจริงเหรอครับ?”เยี่ยชิวก็ถามอีก

“ไม่ใช่ เป็นแค่ฉายา”จ้าวอวิ๋นพูด“ชื่อจริงของราชามังกรก็คือหลงเชียนชิว คนในเจียงหูเรียกขานเขาว่าราชามังกร”

ที่แท้ก็เป็นแบบนี้

“อยากจะถามอีกว่า คุณจ้าวกับราชามังกรเกี่ยวข้องอะไรกันครับ?”เยี่ยชิวอยากรู้ฐานะของจ้าวอวิ๋น

“ฉันเป็นบอดี้การ์ดประจำตัวของราชามังกร”

“ถ้าอย่างนั้นฝีมือการต่อสู้ของคุณก็คงจะเก่งกาจมาก?”

จ้าวอวิ๋นยิ้ม ไม่ได้พูดตอบกลับไป

รถขับเข้าสู่เขตตัวเมือง หลังจากนั้นก็เข้าสู่ถนนบนภูเขาที่เงียบสงบ เยี่ยชิวมองออกไปนอกหน้าต่าง และพูดถาม“พวกเรากำลังจะไปภูเขาอวิ๋นอู้ใช่ไหมครับ？”

“ใช่ ราชามังกรอยู่ที่ภูเขาอวิ๋นอู้”

เยี่ยชิวรู้สึกแปลกใจ

ในเมืองเจียงโจว มีภูเขาลูกหนึ่งที่สูงจากระดับน้ำทะเล500เมตร ชื่อว่าภูเขาอวิ๋นอู้ ที่นี่บรรยากาศทำให้สบายใจ สภาพแวดล้อมสวยมาก

ในระยะแรกที่ก่อตั้งประเทศ ที่นี่เป็นสวนสาธารณะ หลังจากนั้นก็ถูกพัฒนากลายเป็นเขตมหาเศรษฐี มีเพียงแค่คนที่มีตำแหน่งสูงและมีอำนาจของเจียงโจว จึงมีคุณสมบัติได้อาศัยอยู่ที่ภูเขาอวิ๋นอู้

หลังจากสิบนาทีผ่านไป

คฤหาสน์ที่สวยหรูสไตล์จีนปรากฏอยู่ในสายตาของเยี่ยชิว กระจายตัวอยู่ท่ามกลางร่มเงาของต้นไม้เขียวขจี พวกมันกระจายเป็นหย่อมๆปิดบังจุดด้อยและเสริมจุดเด่นของต้นไม้ที่เขียวขจี เงียบสงบและห่างกันไกล

ราชามังกรโยนพู่กันในมือทิ้ง เงยหน้าขึ้น สายตาตกอยู่บนตัวของเยี่ยชิว

ชั่วพริบตาเดียว

เยี่ยชิวรู้สึกราวกับถูกสัตว์ป่าที่ดุร้ายกำลังจ้องมอง ขนตามร่างกายก็ลุกโชนขึ้นมา

จ้าวอวิ๋นเห็นเหตุการณ์ ก็รีบพูดทันที“เยี่ยชิว ยังไม่รีบขอโทษราชามังกรอีก”

“นายก็เข้าใจลายมือเขียน?”ราชามังกรไม่รอให้เยี่ยชิวเปิดปากพูด ก็ถามก่อน

“รู้นิดหน่อยครับ”

ในมรดกของบรรพบุรุษตระกูลเยี่ย มีความรู้มากมายเกี่ยวกับการเขียนลายมือ

“เมื่อกี้ที่นายพูดว่าระบายอารมณ์ออกมามากเกินไป คือคิดว่าเวลาที่ฉันเขียนตัวอักษรอารมณ์ไม่ถูกต้อง?”ราชามังกรถามอีกครั้ง

เยี่ยชิวก็จำเป็นต้องฝืนพูดออกไป“ผู้เขียนบทกวีนี้ก็คือซินชี่จี๋ เขาเป็นคนที่มีชื่อเสียงในหนานซ่งต่อสู้กับนายทหารชั้นสูงของประเทศจิน ตลอดชีวิตเขาพยายามคิดที่จะแย่งพื้นที่คืนให้แผ่นดิน กลับถูกโจมตีและขับไล่ ไม่ให้ทำงานระยะยาว ว่างงานเกือบยี่สิบปี”

“บทกวีนี้ เป็นช่วงที่ซินชี่จี๋ชีวิตระหกระเหิน แต่งในขณะที่ว่างงานอยู่ที่ซินโจว”

“เขาใช้ตัวอักษรระบายความรู้สึกฆ่าศัตรูและตอบแทนประเทศ สร้างความฮึกเหิมและชื่อเสียง แต่ว่า น่าสงสารที่แก่ชราแล้ว แสดงออกถึงซินชี่จี๋ตอบแทนประเทศแต่ไร้ที่พึ่ง ยากที่จะบรรยายความทุกข์ในใจ และความลำบากกับความโกรธ!”

“แต่ตัวอักษรที่ท่านเขียน แข็งกระด้างเกินไป ระบายอารมณ์รุนแรงเกินไป ตรงข้ามกับจิตใจที่เงียบสงบของผู้แต่งบทกวี แต่ว่า ก็เต็มไปด้วยความองอาจและกล้าหาญ นี้ทำให้ผมอดไม่ได้ที่จะนึกถึงบทกวีของโจโฉ ถึงแก่แต่ยังมีไฟ ความคิดของเขายิ่งใหญ่ ถึงจะแก่แล้ว แต่ใจก็ยังมุ่งมั่น”

ราชามังกรจ้องมองเยี่ยชิว ด้วยสายตาที่ลึกซึ้ง ไม่ได้พูดจา แต่บนตัวยังคงมีพลังที่แข็งแกร่ง

เยี่ยชิวตื่นเต้นมาก หน้าผากเต็มไปด้วยเหงื่อเย็น

ผ่านไปสองนาทีเต็ม ทันใดนั้นราชามังกรก็หัวเราะเสียงดัง พร้อมกับพูด“เยี่ยชิว นายไม่เลวจริงๆ”

ได้ยินประโยคนี้ สุดท้ายเยี่ยชิวก็ผ่อนคลายลง

ต่อจากนั้น ราชามังกรก็ถามด้วยความอ่อนโยน“เยี่ยชิว ฉันให้จ้าวอวิ๋นไปเชิญมา ไม่ได้รบกวนงานของนายใช่ไหม？”

“ไม่ครับ”

“ถ้าอย่างนั้นก็ดี”ราชามังกรก็หุบยิ้มอีกครั้ง พูดอย่างจริงจัง“เยี่ยชิว ที่เชิญนายเข้ามา มีเรื่องหนึ่ง อยากให้นายช่วย”

“เรื่องอะไรครับ?”เยี่ยชิวถาม

“ฉันอยากขอให้นายช่วยรักษาโรคให้ฉัน”ราชามังกรพูดต่อไปอีก“ฉันใกล้จะตายแล้ว”