วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 135

"คุณมันไร้ความสามารถ"

เมื่อเยี่ยชิวพูดสามคำนี้ออกมา ชายวัยกลางคนรู้สึกช็อกและอึ้งมาก เขาโกรธและพูดว่า: "พูดไปเรื่อยไร้สาระ"

“ผมไม่ได้พูดไปเรื่อย คุณก็รู้อยู่แกใจ”

เยี่ยชิวรู้สึกกลุ้มใจเล็กน้อย

ผมบอกไปแล้วว่าต้องการปกปิดเรื่องส่วนตัว แต่คุณก็จะให้ผมพูด พอพูดคุณก็โกรธ นี่มันบ้าบออะไรกันเนี่ย?

“ผู้เจ้าหลี่ นี่เหรอที่เรียกว่าหมอเทวดา? ไร้สาระมาก”

“เจ้าโจว ฟังฉันนะ น้องเยี่ยเขา...”

“ความซื่อสัตย์มันยากมากสำหรับคุณเหรอ?”

เยี่ยชิวมองไปที่ชายวัยกลางคน แล้วพูดว่า: "ก่อนหน้านี้ผมเคยเตือนคุณแล้วว่าหมอมีหน้าที่ที่ต้องปิดเรื่องความลับของคนไข้ คุณยืนยันที่จะให้ผมพูด แถมคุณยังบอกด้วยว่าในนี้ไม่มีคนนอก พูดได้ไม่มีปัญหา แต่พอผมพูดไปแล้ว ทำไมคุณต้องโกรธด้วย”

"ฉันบอกให้คุณพูดได้ แต่ฉันไม่ได้ให้คุณพูดไปเรื่อย" ชายวัยกลางคนจ้องไปที่เยี่ยชิว อย่างโกรธแค้นมาก

เห็นได้ว่า ชายวัยกลางคนนี้มีคนอยู่เบื้องหลัง

น่าเสียดาย ลักษณะท่าทางของเขา ไม่สามารถทำให้เยี่ยชิวหวาดกลัวได้เลย

สีหน้าของเยี่ยชิวเฉยชา พูดว่า: "หน้าคุณดูซีด ลิ้นของคุณดูหนา แม้ว่าคุณจะพูดและหัวเราะ แต่ผมดูออก แท้จริงแล้วสภาพจิตใจคุณตึงเครียด"

“ไม่เพียงแค่นี้ เอวและเข่าของคุณเมื่อยล้าอ่อนแรง เหนื่อยล้าทั้งร่างกาย กลัวความหนาวอย่างมาก”

“โดยเฉพาะในช่วงหกเดือนที่ผ่านมา ตอนที่คุณทำสิ่งนั้น คุณไม่รู้สึกอะไรเลย ใช่หรือไม่?”

ทุกคำพูดของเยี่ยชิว ทำให้ชายวัยกลางคนมีสีหน้าที่แย่ลง

“อาการของคุณ โรคหย่อนสมรรถภาพทางเพศของคุณเกิดจากภาวะไตบกพร่อง เดิมทีคุณแค่ใช้เวลาในการปรับสภาพร่างกายไม่นาน คุณก็หายแล้ว แต่คุณทานยามายาที่ไร้ประโยชน์ไปมากมาย จึงทำให้อาการของคุณหนักกว่าเดิม”

“ฉันไม่ได้กินยาไปเรื่อย ฉันกินแค่ยาลิ่วเว่ยตี้หวงหวานและเซินเปา…” ชายวัยกลางคนยังพูดไม่จบ ก็รีบหุบปาก

แต่มันสายเกินไปแล้ว

คนที่นั่งอยู่บนโต๊ะ ต่างก็มองไปที่เขา ด้วยสีหน้าที่แตกต่างกัน

ชายวัยกลางคนอยากจะตบตัวเองจริงๆ

หากเขาไม่อธิบาย ทุกคนก็ไม่รู้ความลับของเขา แต่เขาอธิบายไปแบบนั้น มันก็เหมือนว่าเขายอมรับ

น่าอายจังเลย

“เจ้าโจว ไหนคุณบอกว่าเป็นโรคหมอนรองกระดูกส่วนเอวไม่ใช่เหรอ? ทำไมคุณถึงเป็นโรคหย่อนสมรรถภาพทางเพศ?” รองนายกเทศมนตรีหวง*ถามด้วยความเป็นห่วง

ผู้อำนวยการหลี่พูดว่า: "เจ้าโจว คุณไม่นับถือเราเป็นเพื่อนแล้วใช่มั้ย อาการของคุณมันเร็วร้ายขนาดนี้ ทำไมคุณต้องปิดบังพวกเราด้วย"

ถ้าไม่ปิดบังจะทำยังไงล่ะ พูดออกมาก็อายชาวบ้านเขา!

ชายวัยกลางคนแทบอยากมุดดินหนีเข้าไป

สิ่งที่ผู้ชายกลัวที่สุด ก็คือถูกคนอื่นรู้ว่ามีปัญหาในด้านนั้น ซึ่งไม่เพียงแค่เรื่องสุขภาพของผู้ชายเท่านั้น แต่ยังรวมไปถึงเรื่องหน้าตาด้วย

แม้ว่าร่างกายเราอ่อนแอง่าย แต่เจาจะไม่ยอมขายหน้า!

ให้ตายเถอะ มันน่าอายมาก!

ชายวัยกลางคนจ้องมองเยี่ยชิวอย่างโมโห เป็นเพราะเขาทั้งหมด ไม่เช่นนั้น ทุกคนจะรู้ความลับของเขาได้อย่างไร

เยี่ยชิวพูดว่า: "คุณไม่จำเป็นต้องรู้สึกอายหรอ มันไม่ใช่เรื่องใหญ่ เมื่อเข้าสู่วัยกลางคน ผู้ชายเก้าในสิบคนเป็นแบบนี้กันหมด ยังมีคนเร็วกว่าอีก"

อึ้ง——

ทันใดนั้น ทุกคนที่นั่งอยู่บนโต๊ะก็เขินอายกันหมด

“เสี่ยวเยี่ย โรคของเจ้าโจว สามารถรักษาให้หายขาดได้หรือไม่?” รองนายกเทศมนตรีหวง* ถาม

"ได้" เยี่บชิวยิ้มพูดว่า: "ไม่เพียงรักษาให้หายได้ เรื่องนี้สำหรับผมแล้วมันเป็นเรื่องง่ายมาก"

“ฮึ่ม คุณไม่ละอายกับคำพูดของคุณเลยเหรอ” ชายวัยกลางคนพูดว่า: “ตั้งแต่ร่างกายของผมมีปัญหา ทั้งหาหมอทั้งกินยา ก็ไม่เห็นจะช่วยอะไรได้เลย คุณกล้าพูดว่าเป็นเพียงแค่เรื่องง่ายนิดเดียว โกหก?”

เยี่ยชิวไม่โกรธและพูดต่อ: "คุณไม่เชื่อสิ่งที่ฉันพูดเหรอ?"

"ไม่เชื่อ."

“งั้นเรามาพนันกันไหม?” เยี่ยชิวพูด “ถ้าฉันรักษาคุณให้หาย คุณจะขอบคุณฉันยังไง”