วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 136

เย่ชิวฉีกเช็คเป็นสองซีกเสียงดัง“ป๊า”โยนมันต่อหน้าชายวัยกลางคน

ผู้ชมทั้งหมดแปลกใจ

นี่มันห้าล้านเลยนะ!

หมอธรรมดาคนหนึ่งทำงานหนักทั้งปียังไม่สามารถหาเงินได้มากขนาดนี้แต่เย่ชิวกลับฉีกเช็คทิ้ง

นี่มัน……

คาดไม่ถึงเหมือนกัน!

"คุณหมายความว่าอย่างไร?"ชายวัยกลางคนมีสีหน้าเคร่งขรึมเขาพูดอย่างไม่พอใจ: "น้อยเกินไปเหรอ?"

“ผมไม่ได้คิดว่ามันน้อยเกินไปผมแค่ไม่ชอบมารยาทของคุณ”เย่ชิวพูดว่า：“ฉันรักษาคุณไม่ได้เพื่อเงิน”

“ไม่ได้เพื่อเงิน?แล้วคุณเพื่ออะไร？”

ชายวัยกลางคนหัวเราะเยาะไม่เชื่อคำพูดของเย่ชิว

เย่ชิวพูดว่า：“เหตุผลที่ผมรักษาคุณเพียงเพราะผมเป็นหมอหน้าที่คือการช่วยชีวิตและรักษาผู้ป่วยแล้วครั้งนี้ผมก็เห็นแก่รองนายกเทศมนตรีหวง*และผู้อำนวยการหลี่ผมถึงรักษาคุณไม่งั้นโรคของคุณแม้ว่าจะใช้เงิน50ล้าน500ล้านก็ไม่สามารถรักษาให้หายได้”

ความไร้สมรรถภาพถึงแม้จะไม่เป็นอันตรายถึงชีวิตแต่จะรักษามันนั้นยากมิฉะนั้นยาเม็ดสีฟ้าจะไม่ขายดีขนาดนี้

เย่ชิวหากเขาไม่มีสูตรลับบ้างอย่างแค่ช่วงเวลาสั้นๆเช่นนี้เขาคงไม่สามารถรักษาชายวัยกลางให้หายได้

เย่ชิวพูดว่า：“ผมหวังว่าคนไข้ทุกคนที่ผมรักษาพวกเขาทุกคนจะให้ความเคารพแก่อาชีพของผมแทนที่จะใช้เงินมาดูถูกกัน”

การกระทำก่อนหน้านี้ของชายวัยกลางคนในมุมมองของเย่ชิวก็คือการดูถูก

“แม้ผมจะไม่รู้ว่าคุณทำอะไรแต่ผมคิดว่าหากคุณทำอะไรเพื่อคนอื่นคุณก็คงไม่ต้องการให้คนอื่นหยิบเช็คมาโยนต่อหน้าคุณแล้วถามว่าพอมั้ย？”

ทันทีที่เย่ชิวพูดออกไปทุกคนตกอยู่ในความเงียบ

มีแต่รองนายกเทศมนตรีหวง*ดวงตาที่ดูเย่ชิวเต็มไปด้วยความชื่นชม

ในสังคมวัตถุนิยมนี้คนหนุ่มสาวที่ไม่หวั่นไหวด้วยเงินหายากมากแล้ว

ชายผู้นี้ไม่เพียงแต่มีทักษะทางการแพทย์ที่ยอดเยี่ยมแต่คุณภาพของเขายังหายากอีกด้วยและจะกลายเป็นผู้ยิ่งใหญ่ในอนาคตอย่างแน่นอน

“คุณโจวฉันคิดว่าสิ่งที่เซียวเย่พูดนั้นสมเหตุสมผลมาก คุณคิดว่าไง？”

ทันทีที่รองนายกเทศมนตรีหวง*พูดชายวัยกลางคนก็เปลี่ยนการกระทำทันทีพูดว่า：“น้องเย่เมื่อกี้คือฉันประมาทเกินไปฉันต้องขอโทษคุณขอโทษ”

ผู้อำนวยการหลี่พูดแทรกมา：“คุณโจวแค่พูดคำว่าขอโทษยังไม่เพียงพอเย่ชิวรักษาคุณให้หายจากโรคคุณไม่ดื่มกับเขาสักแก้วเหรอ？”

“ดื่ม！ต้องดื่ม！”

ชายวัยกลางคนหยิบแก้วเหล้าของเขาขึ้นมาพูดว่า：“น้องเย่ขอบคุณที่รักษาอาการป่วยของฉันแก้วนี้ฉันให้คุณ”

แต่เย่ชิวไม่ได้หยิบแก้วเหล้าขึ้นมาแต่พูดขึ้นว่า：“ก่อนจะดื่มผมมีบางอย่างอยากจะพูด”

“น้องเย่เชิญพูด”

เย่ชิวพูดว่า：“ผมไม่เคยรักษาใครฟรี”

ชายวัยกลางคนตกตะลึง

ไอ้เด็กนี้หมายความว่าอะไรยังต้องการเงินอยู่？

อยากได้เงินแต่เมื่อกี้ทำไมถึงฉีกเช็ค?

คนอื่นๆ ก็มองเย่ชิวด้วยความสับสน

เย่ชิวพูดกับชายวัยกลางคน：“ผมไม่เก็บค่าที่ปรึกษาคุณแต่ว่าค่าอาหารคืนนี้คุณต้องเป็นคนจ่าย”

เมื่อทุกคนได้ยินประโยคนี้ต่างก็หัวเราะออกมา

แม้แต่ชายวัยกลางคนก็มีสีหน้าแปลกๆบนใบหน้าของเขา

“ทุกคนหัวเราะอะไร？”เย่ชิวรู้สึกงงๆมองผู้อำนวยการหลี่ด้วยสายตาที่เป็นคำถาม

ผู้อำนวยการหลี่ยิ้มและพูดว่า：“คุณโจวคุณมาพูดด้วยตัวเองดีกว่า”

ชายวัยกลางคนพูดกับเย่ชิว：“น้องเย่ขอแนะนำตัวเองก่อนฉันชื่อโจวจื้อเฉิงโรงแรมนี้เป็นของฉัน”

เอ่อ——