วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1416

"อาจารย์ ฉันคือสุ่ยเซิงไง ในที่สุดฉันก็พบคุณ"

สุ่ยเซิงรีบวิ่งมาหา มือทั้งสองกอดขากางเกงอมตะชางเหม่ยไว้และพูดร้องไห้อย่างขมขื่น

"ฉันไม่รู้จักคุณ รีบไสหัวไปซะ"อมตะชางเหม่ยเตะสองทีก็ไม่หลุดพ้น

สุ่ยเซิงกอดขากางเกงอมตะชางเหม่ยไว้แน่นพูดว่า"อาจารย์ลองเบิกตาให้กว้างแล้วมองดีๆสิครับ ผมเป็นสุ่ยเซิงจริง"

"ตอนที่คุณลงเขา ยกตำแหน่งอาจารย์ให้ผมไงคุณจำไม่ได้แล้วหรอ?"

ให้ตายเถอะ ยังแนะนำถึงชื่อสกุลนี้นายยังรู้สึกฉันขายหน้ายังไม่พอหรอ?

เห็นทุกคนมองมาทางนี้ อมตะชางเหม่ยอยากจะหารอยแตกบนพื้นและมุดลงไปจริงๆ

"อาจารย์ผมคิดถึงคุณมากเลย ฮื่อฮื่อฮื่อ……"

เสียงร้องไห้ของสุ่ยเซิงนั้นเศร้ามากคนที่ได้ยินก็จะร้องไห้ตามด้วย

อมตะชางเหม่ยโมโหมากพูดด้วยความโกรธว่า"เป็นถึงผู้นำมาร้องห่มร้องไห้มันสมควรหรอ?"

สุ่ยเซิงพูด"ฉันดีใจมากที่ได้เจออาจารย์ตาน้ำในความปรื้มปิติ"

อมตะชางเหม่ยได้ยินคำนี้สีหน้าก็อ่อนโยนลงถามว่า"มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ทำไมนายถึงเหมือนขอทานแบบนี้?"

สุ่ยเซิงพูดว่า"อาจารย์เคยบอกว่าก่อนสวรรค์มอบหมายภารกิจให้ต้องเจ็บปวดใจ กล้ามเนื้อเนื่อยล้ากระดูก ร่างกายหิวโหย......"

"อย่ามาพูดเรื่องไร้สาระกับฉัน ฉันถามนายทำไมถึงเป็นสภาพแบบนี้?"อมตะชางเหม่ยพูด"เงินของภูเขาหลงหู่ให้นายเป็นคนดูแล ทำไมนายไม่ซื้อเสื้อผ้าดีๆสักตัวสองตัว?"

สุ่ยเซิงพูดว่า"อาจารย์ลืมไปแล้วหรอ ท่านเป็นคนบอกว่าเงินนั้นใช้สร้างภูเขาหลงหู่ขึ้นมาใหม่อย่านำไปใช้กับอะไรที่ไม่มีประโยชน์"

แต่ฉันไม่ได้บอกให้นายทำให้ฉันขายหน้า!"

อมตะชางเหม่ยพูดว่า"ไม่ใช่ว่าฉันทิ้งเงินส่วนตัวให้คุณหรอ?"

ฉันจำคำสอนของอาจารย์เสมอ ดังนั้นการลงเขามาครั้งนี้ไม่ใช่เงินเลยสักบาท"สุ่ยเซิงพูด"ที่จริงผมลงดอยมาตั้งแต่หนึ่งอาทิตย์ก่อนหน้านั้นแล้ว"

"ฉันเดินเท้ามาถึงเจียงโจว"

"อาจารย์เคยบอกไว้ว่าขอแค่อยู่บนโลกหรือสังคมรู้สึกถึงความเป็นอยู่ถึงจะฝึกฝนจิตใจฝึกฝนบนเส้นทางสูงสุดได้"

"ดังนั้นตั้งแต่ภูเขาหลงหู่มาถึงเจียงโจว ผมเป็นขอทานมาตลอดทั้งทางเลย"

อมตะชางเหม่ยได้ยินคำพูดนี้ทั้งเจ็บใจทั้งโมโห เขาตบหัวสุ่ยเซิงและด่าว่า"เจ้าโง่ นายไม่ใช่ลูกศิษย์ที่ใช้วิธีการบำเพ็ญทุกขกิริยา เหตุใดถึงไปเป็นขอทาน?"

"ไม่ผิด ที่ฉันเคยพูดว่าให้นายสัมผัสกับความเป็นอยู่บนสังคมโลกแต่ไม่เคยบอกให้นายเป็นขอทานนิ?"

"ขายหน้าข้าและภูเขาหลงหู่หมดแล้ว"

สุ่ยเซิงน้ำตาคลอเบ้าพูดว่า"อาจารย์ นั้นผมไปนะ?"

"ช่างเถอะช่างเถอะ มาก็มาแล้วไปส่งฉันเลยแล้วกัน!"อมตะชางเหม่ยพยุงสุ่ยเซิงลุกขึ้นหยิบทิชชูมาเช็ดฝุ่นบนใบหน้าให้พอเขาเห็นแผลที่เท้าของสุ่ยเซิงก้รู้สึกเจ็บปวด

"สุ่ยเซิง ผู้เฒ่าถังได้โอนเงินก้อนสุดท้ายเข้าในบัญชีของภูเขาหลงหู่เราแล้วเงินมีมากพอที่จะสร้างภูเขาหลงหู่ขึ้นมาใหม่แล้ว"

"นายจงจำไว้ว่าคราวหลังอย่าทำให้ตัวเองลำบากอีก"

"อยากกินอะไรก็กิน อยาใส่อะไรก็ใส่ อยากดื่มอะไรก็ดื่มเข้าใจไหม?"

สุ่ยเซิงตาเป็นประกาย"อาจารย์พูดจริงหรอ?"

"จริงแน่นอนอยู่แล้ว"อมตะชางเหม่ยตอบ"ยังไงซะนายก็อย่าทำให้ตัวเองลำบาก"

"ผมเข้าใจครับ"สุ่ยเซิงยิ้มอย่างดีใจพูดว่า"รอให้ผมกลับไปจะซื้อเหมาไถ่จากนั้นฆ่าหมาดำอีกสิบตัว หมาดำกับเหล้ากินคู่กันอร่อยจริงๆ"

เพรี๊ยะ！

อมตะชางเหม่ยตบกลางกละบาลสุ่ยเซิงพูดด้วยความโกรธว่า"ถ้าเกิดว่านายกล้ากินหมาดำ รอให้ข้ากลับไปข้าจะฆ่านายทิ้งคนแรกเลย"

อึก——

สุ่ยเซิงหดคอด้วยความตกใจ

……

อีกด้านหนึ่ง

เยี่ยชิวและผู้เฒ่าเยี่ย ผู้เฒ่าถังและคนอื่นๆต่างอำลากันเสร็จเรียบร้อย