วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 147

ทุกคนเงยหน้าขึ้นมาเกือบจะพร้อมกัน สายตามองไปที่เยี่ยชิว

หวังซวนคิดว่าเขาได้ยินผิดจึงถาม "เมื่อกี้คุณพูดอะไร? พูดอีกครั้งหน่อย"

“ฉันบอกว่า จริงๆแล้วฉันก็สามารถรักษาท่านผู้เฒ่าหวังได้เหมือนกัน” เยี่ยชิวพูดด้วยรอยยิ้มบนใบหน้าของเขา

“คุณก็สามารถรักษาปู่ของฉันได้เหรอ? คุณไม่ได้ล้อเล่นใช่ไหม?”

หวังซวนไม่เชื่อเลย

มีผู้เชี่ยวชาญแพทย์หลายคนในโรงพยาบาลที่ให้มาตรวจอาการร่วมกัน แต่พวกเขาก็ไม่สามารถทราบสาเหตุอาการป่วยของท่านผู้เฒ่าหวังได้ด้วยซ้ำ ทำไมเยี่ยชิว ถึงกล้าพูดว่าเขาสามารถรักษาท่านผู้เฒ่าหวังได้?

อีกอย่าง เยี่ยชิวยังอายุเพียงยี่สิบต้นๆเท่านั้น เขาจะมีความสามารถขนาดนั้นได้อย่างไร?

หรือว่า ทักษะทางการแพทย์ของเขาจะดีกว่าผู้เชี่ยวชาญแพทย์ในโรงพยาบาล?

จะเป็นไปได้ยังไง!

“คุณชายหวัง ฉันไม่ได้ล้อเล่นกับคุณ ฉันสามารถรักษาท่านผู้เฒ่าหวังได้จริงๆ” ใบหน้าของเยี่ยชิวเต็มไปด้วยความมั่นใจ

เขาเคยรักษาราชามังกรด้วยอาการงูพิษอินหยางเมื่อไม่นานมานี้ เมื่อเปรียบเทียบแล้ว ท่านผู้เฒ่าหวังได้รับพิษเพียงไม่กี่วันเท่านั้น อาการของเขาก็รุนแรงกว่าของราชามังกรมาก

หวังซวนยังไม่เชื่อว่าเยี่ยชิวมีความสามารถขนาดนั้น

ในตอนนี้ รองนายกเทศมนตรีหวงถาม "เสี่ยวเยีย ที่คุณเพิ่งพูดเป็นเรื่องจริงหรือ?"

"แน่นอนว่ามันเป็นเรื่องจริง" เยี่ยชิวพูดอย่างจริงจัง "เรื่องแบบนี้ฉันไม่พูดล้อเล่นหรอก ฉันสามารถรักษาท่านผู้เฒ่าหวังได้จริงๆ"

“คุณชายหวัง ฉันเชื่อสิ่งที่เยี่ยชิวพูด”

ความหมายโดยนัยของรองนายกเทศมนตรีหวง คือการให้หวังซวนคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้อีกสักหน่อย และให้รักษาท่านผู้เฒ่าหวัง

เยี่ยชิวกล่าวว่า "คุณชายหวัง ฉันรับรองกับคุณได้ ว่าไม่เพียงแต่ฉันจะรักษาท่านผู้เฒ่าหวังได้เท่านั้น แต่ฉันยังสามารถช่วยคุณประหยัดทรัพย์สินของตระกูลคุณได้ครึ่งหนึ่งอีกด้วย"

"คุณหมายความว่าอย่างไร?"

"สิ่งที่ฉันหมายถึงคือ รักษาท่านผู้เฒ่าหวังครั้งนี้ฉันจะไม่รับเงินจากคุณสักแดงเดียว"

“ไม่ต้องการเงิน งั้นคุณต้องการอะไร?”

หวังซวนเริ่มระมัดระวังมากขึ้นทันที ในทุกวันนี้ ทำเรื่องต่างๆให้ฟรีๆ โดยทั่วไปคนเหล่านี้มักจะต้องการสิ่งที่มากกว่า

เยี่ยชิวยิ้มและพูดว่า "อะไรฉันก็ไม่ต้องการ ฉันจะรักษาท่านผู้เฒ่าหวังฟรีๆเลย"

หวังซวนยิ่งสงสัยมากขึ้น

เยี่ยชิวอธิบาย "รองนายกเทศมนตรีหวงบอกฉันเกี่ยวกับท่านผู้เฒ่าหวังบางอย่าง ท่านผู้เฒ่าหวังได้มีส่วนสนับสนุนในการสร้างเจียงโจวอย่างมาก ฉันเคารพท่านผู้เฒ่าหวังมากๆ ดังนั้นฉันได้รักษาเขา ถือเป็นเกียรติของฉัน แน่นอนว่าฉันไม่สามารถรับเงินได้”

"แบบนั้นเหรอ?"

"แบบนี้แหละ"

“เยี่ยชิว ถ้าสิ่งที่คุณเพิ่งพูดเป็นความจริง ฉันก็อยากจะบอกคุณว่าขอบคุณ ส่วนเรื่องการรักษาปู่ของฉัน…”

“หวังซวน ไม่สามารถปล่อยให้เยี่ยชิวรักษาท่านผู้เฒ่าหวังได้” เฝิงโย่วหลิงกล่าวอย่างเร่งรีบ: "อย่าถูกเยี่ยชิวหลอก เขาไม่ใช่คนดี"

“โย่วหลิง คุณหมายความว่าอย่างไร?”

ตั้งแต่ที่หน้าประตู หวังซวนก็ดูออกว่าเฝิงโย่วหลิงและเยี่ยชิวรู้จักกัน แต่อาจารย์โม่ก็อยู่ด้วยในเวลานั้น ดังนั้นเขาจึงไม่มีเวลาถาม

เมื่อมองไปที่ท่าทางของเฝิงโย่วหลิงแล้ว ดูเหมือนว่าเขาจะรู้จักเยี่ยชิวมากกว่าคนรู้จักทั่วไป ดังนั้นหวังซวนจึงรู้สึกอยากรู้อยากเห็นเล็กน้อย

“หวังซวน คุณไม่รู้อะไรเลย ครั้งล่าสุดที่ฉันถูกทุบตีในงานเลี้ยงอาหารค่ำ และที่ขาของนายน้อยเซียวพิการ ทั้งหมดก็เป็นเพราะเขา”

เฝิงโย่วหลิงชี้ไปที่เยี่ยชิวและพูดกับหวังซวน: "เมื่อคืนนี้ ที่โรงแรม Happy Hotel เขาก็เกือบฆ่าฉันอีก คุณคิดว่า คนแบบนี้จะเชื่อใจได้ไหม?"

จากนั้นหวังซวนก็จำขึ้นมาได้ ไม่น่าแปลกใจเลยที่เมื่อได้ยินชื่อของเยี่ยชิวแล้วรู้สึกคุ้นหู ที่แท้นี่คือคนที่สร้างความยุ่งยากครั้งใหญ่ในงานเลี้ยงอาหารค่ำในวันนั้น!

เดิมทีหวังซวนต้องไปทานอาหารเย็นในวันนั้น แต่เนื่องจากเขารู้ว่าเซียวชิงตี้กำลังจะขอไป๋ปิงแต่งงานในงานเลี้ยงอาหารค่ำวันนั้น เขาจึงไม่ได้ไปงาน จึงพลาดการแสดงดีๆไป

“เยี่ยชิว คุณกับไป๋ปิงคบกันแล้วหรือเปล่า?” หวังซวนถามทันที