วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 147

ทุกคนเงยหน้าขึ้นมาเกือบจะพร้อมกัน สายตามองไปที่เยี่ยชิว

หวังซวนคิดว่าเขาได้ยินผิดจึงถาม "เมื่อกี้คุณพูดอะไร? พูดอีกครั้งหน่อย"

“ฉันบอกว่า จริงๆแล้วฉันก็สามารถรักษาท่านผู้เฒ่าหวังได้เหมือนกัน” เยี่ยชิวพูดด้วยรอยยิ้มบนใบหน้าของเขา

“คุณก็สามารถรักษาปู่ของฉันได้เหรอ? คุณไม่ได้ล้อเล่นใช่ไหม?”

หวังซวนไม่เชื่อเลย

มีผู้เชี่ยวชาญแพทย์หลายคนในโรงพยาบาลที่ให้มาตรวจอาการร่วมกัน แต่พวกเขาก็ไม่สามารถทราบสาเหตุอาการป่วยของท่านผู้เฒ่าหวังได้ด้วยซ้ำ ทำไมเยี่ยชิว ถึงกล้าพูดว่าเขาสามารถรักษาท่านผู้เฒ่าหวังได้?

อีกอย่าง เยี่ยชิวยังอายุเพียงยี่สิบต้นๆเท่านั้น เขาจะมีความสามารถขนาดนั้นได้อย่างไร?

หรือว่า ทักษะทางการแพทย์ของเขาจะดีกว่าผู้เชี่ยวชาญแพทย์ในโรงพยาบาล?

จะเป็นไปได้ยังไง!

“คุณชายหวัง ฉันไม่ได้ล้อเล่นกับคุณ ฉันสามารถรักษาท่านผู้เฒ่าหวังได้จริงๆ” ใบหน้าของเยี่ยชิวเต็มไปด้วยความมั่นใจ

เขาเคยรักษาราชามังกรด้วยอาการงูพิษอินหยางเมื่อไม่นานมานี้ เมื่อเปรียบเทียบแล้ว ท่านผู้เฒ่าหวังได้รับพิษเพียงไม่กี่วันเท่านั้น อาการของเขาก็รุนแรงกว่าของราชามังกรมาก

หวังซวนยังไม่เชื่อว่าเยี่ยชิวมีความสามารถขนาดนั้น

ในตอนนี้ รองนายกเทศมนตรีหวงถาม "เสี่ยวเยีย ที่คุณเพิ่งพูดเป็นเรื่องจริงหรือ?"

"แน่นอนว่ามันเป็นเรื่องจริง" เยี่ยชิวพูดอย่างจริงจัง "เรื่องแบบนี้ฉันไม่พูดล้อเล่นหรอก ฉันสามารถรักษาท่านผู้เฒ่าหวังได้จริงๆ"

“คุณชายหวัง ฉันเชื่อสิ่งที่เยี่ยชิวพูด”

ความหมายโดยนัยของรองนายกเทศมนตรีหวง คือการให้หวังซวนคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้อีกสักหน่อย และให้รักษาท่านผู้เฒ่าหวัง

เยี่ยชิวกล่าวว่า "คุณชายหวัง ฉันรับรองกับคุณได้ ว่าไม่เพียงแต่ฉันจะรักษาท่านผู้เฒ่าหวังได้เท่านั้น แต่ฉันยังสามารถช่วยคุณประหยัดทรัพย์สินของตระกูลคุณได้ครึ่งหนึ่งอีกด้วย"

"คุณหมายความว่าอย่างไร?"

"สิ่งที่ฉันหมายถึงคือ รักษาท่านผู้เฒ่าหวังครั้งนี้ฉันจะไม่รับเงินจากคุณสักแดงเดียว"

“ไม่ต้องการเงิน งั้นคุณต้องการอะไร?”

หวังซวนเริ่มระมัดระวังมากขึ้นทันที ในทุกวันนี้ ทำเรื่องต่างๆให้ฟรีๆ โดยทั่วไปคนเหล่านี้มักจะต้องการสิ่งที่มากกว่า

เยี่ยชิวยิ้มและพูดว่า "อะไรฉันก็ไม่ต้องการ ฉันจะรักษาท่านผู้เฒ่าหวังฟรีๆเลย"

หวังซวนยิ่งสงสัยมากขึ้น

เยี่ยชิวอธิบาย "รองนายกเทศมนตรีหวงบอกฉันเกี่ยวกับท่านผู้เฒ่าหวังบางอย่าง ท่านผู้เฒ่าหวังได้มีส่วนสนับสนุนในการสร้างเจียงโจวอย่างมาก ฉันเคารพท่านผู้เฒ่าหวังมากๆ ดังนั้นฉันได้รักษาเขา ถือเป็นเกียรติของฉัน แน่นอนว่าฉันไม่สามารถรับเงินได้”

"แบบนั้นเหรอ?"

"แบบนี้แหละ"

“เยี่ยชิว ถ้าสิ่งที่คุณเพิ่งพูดเป็นความจริง ฉันก็อยากจะบอกคุณว่าขอบคุณ ส่วนเรื่องการรักษาปู่ของฉัน…”

“หวังซวน ไม่สามารถปล่อยให้เยี่ยชิวรักษาท่านผู้เฒ่าหวังได้” เฝิงโย่วหลิงกล่าวอย่างเร่งรีบ: "อย่าถูกเยี่ยชิวหลอก เขาไม่ใช่คนดี"

“โย่วหลิง คุณหมายความว่าอย่างไร?”

ตั้งแต่ที่หน้าประตู หวังซวนก็ดูออกว่าเฝิงโย่วหลิงและเยี่ยชิวรู้จักกัน แต่อาจารย์โม่ก็อยู่ด้วยในเวลานั้น ดังนั้นเขาจึงไม่มีเวลาถาม

เมื่อมองไปที่ท่าทางของเฝิงโย่วหลิงแล้ว ดูเหมือนว่าเขาจะรู้จักเยี่ยชิวมากกว่าคนรู้จักทั่วไป ดังนั้นหวังซวนจึงรู้สึกอยากรู้อยากเห็นเล็กน้อย

“หวังซวน คุณไม่รู้อะไรเลย ครั้งล่าสุดที่ฉันถูกทุบตีในงานเลี้ยงอาหารค่ำ และที่ขาของนายน้อยเซียวพิการ ทั้งหมดก็เป็นเพราะเขา”

เฝิงโย่วหลิงชี้ไปที่เยี่ยชิวและพูดกับหวังซวน: "เมื่อคืนนี้ ที่โรงแรม Happy Hotel เขาก็เกือบฆ่าฉันอีก คุณคิดว่า คนแบบนี้จะเชื่อใจได้ไหม?"

จากนั้นหวังซวนก็จำขึ้นมาได้ ไม่น่าแปลกใจเลยที่เมื่อได้ยินชื่อของเยี่ยชิวแล้วรู้สึกคุ้นหู ที่แท้นี่คือคนที่สร้างความยุ่งยากครั้งใหญ่ในงานเลี้ยงอาหารค่ำในวันนั้น!

เดิมทีหวังซวนต้องไปทานอาหารเย็นในวันนั้น แต่เนื่องจากเขารู้ว่าเซียวชิงตี้กำลังจะขอไป๋ปิงแต่งงานในงานเลี้ยงอาหารค่ำวันนั้น เขาจึงไม่ได้ไปงาน จึงพลาดการแสดงดีๆไป

“เยี่ยชิว คุณกับไป๋ปิงคบกันแล้วหรือเปล่า?” หวังซวนถามทันที

“ถ้าฉันบอกว่า ฉันไม่ได้คบกับเธอ คุณจะเชื่อไหม?” เยี่ยชิวถาม

หวังซวนส่ายหัว: "ฉันไม่เชื่อ"

ถ้าคุณไม่เชื่อฉัน คุณจะถามทำไม?

หวังซวนกล่าวเสริม "ตามที่ฉันเข้าใจเกี่ยวกับไป๋ปิง คนที่เธอชอบ เป็นคนที่ไม่ธรรมดาแน่"

ดวงตาของเฝิงโย่วหลิงกระตุก คิดในใจว่า หวังซวนหมายความว่าอย่างไร เขาต้องการให้เยี่ยชิวรักษาท่านผู้เฒ่าหวัง?

เมื่อนึกได้แบบนี้ เฝิงโย่วหลิงก็รู้สึกตื่นตระหนกเล็กน้อย จ้องมองกับปรมาจารย์โม่อย่างเงียบๆ

ตอนที่เขากำลังจะพูด คิดไม่ถึง ว่าหวังซวนจะพูดออกมาอย่างรวดเร็ว

“เยี่ยชิว ไม่ว่าทักษะการรักษาของคุณจะดีแค่ไหน ฉันก็จะไม่ขอให้คุณรักษาปู่ของฉัน”

“ทำไม?” เยี่ยชิวรู้สึกงงงวย

แม้แต่รองนายกเทศมนตรีหวงก็ยังสับสน

หวังซวนกล่าว "ฉันชอบไป๋ปิง แต่ไป่ปิงชอบคุณ เราเป็นคู่แข่งกันในเรื่องความรัก ดังนั้นฉันจะไม่ขอให้คุณรักษาปู่ของฉัน"

“คุณต้องรู้ ว่าถ้าฉันรักษาปู่ของคุณ คุณจะไม่ต้องเสียเงินสักบาท ไม่ต้องพูดถึงการสูญเสียทรัพย์สินของตระกูลครึ่งหนึ่ง” เยี่ยชิวกล่าว

"ฉันรู้"

“รู้แต่ว่าคุณก็ยังไม่ให้ฉันรักษา?”

หวังซวนกล่าวอย่างภาคภูมิใจ "ฉันยอมเสียทรัพย์สินของตระกูลไปครึ่งหนึ่ง ดีกว่าเป็นหนี้บุญคุณคู่แข่งทางความรัก"

เยี่ยชิวโกรธจนพูดไม่ออก

ฉันสามารถช่วยคุณรักษาท่านผู้เฒ่าหวังได้โดยไม่ต้องเสียเงิน ได้ประโยชน์มหาศาลขนาดนี้ หากคุณยืนกรานที่จะสละทรัพย์สินนับหมื่นล้านเพื่อขอความช่วยเหลือจากผู้อื่น คุณต้องมีอะไรผิดปกติแน่ๆ

ประเด็นคือ เขาคนนั้นไม่ใช่หมอด้วยซ้ำ แต่เป็นปรมาจารย์กู่ ที่คอยฉ้อโกงเงินของคุณ ฉันใจดีพอที่จะช่วยเหลือคุณ แต่คุณไม่เห็นคุณค่าของมัน

โง่!

ตอนนี้เยี่ยชิวสงสัยอย่างมากว่า หวังซวนเป็นคนโง่เพราะการสั่งสอนงั้นหรอ

รองนายกเทศมนตรีหวงแนะนำ: "คุณชายหวัง ฉันคิดว่าคุณควรคิดให้ดีอีกครั้งเกี่ยวกับเรื่องนี้..."

“รองนายกเทศมนตรีหวง คุณไม่จำเป็นต้องโน้มน้าวฉันอีกแล้ว ฉันตัดสินใจแล้ว” หลังจากที่หวังซวนพูดจบ เขาก็โค้งคำนับปรมาจารย์โม่แล้วพูดว่า: “ปรมาจารย์โม่ ตราบใดที่คุณสามารถรักษาปู่ของฉันได้ ฉันจะให้ทรัพย์สินครึ่งหนึ่งของตระกูลหวัง ทรัพย์สินของครอบครัวฉันจะมอบให้กับคุณ”

“เขียนสัญญากันเถอะ!”

ในตอนนี้ หวังซวนเซ็นเอกสารและลงลายนิ้วมือกับอาจารย์โมตามขั้นตอน

เมื่อเห็นแบบนี้ เยี่ยชิวและรองนายกเทศมนตรีหวงก็พูดไม่ออก

“แพทย์รักษาโรคและช่วยเหลือผู้คน ดังนั้นจึงไม่มีเหตุผลที่จะขอทรัพย์สินจากครอบครัวของผู้ป่วย ปรมาจารย์โม่คนนี้มีเจตนาชั่วร้าย! เสี่ยวเยี่ย คุณต้องระวัง” รองนายกเทศมนตรีหวงเตือนด้วยเสียงต่ำ

“ไม่ต้องห่วง ฉันเตรียมการไว้แล้ว”

ในขณะที่เยี่ยชิวกำลังพูด เขาก็วางมือขวาไว้ด้านหลังดึงยันต์ออกมาอย่างเงียบๆและวางลงไปในร่างของท่านผู้เฒ่าหวัง

หวังซวนกล่าวว่า "ปรมาจารย์โม่ เอกสารนี้มีสองชุด คุณและฉันถือไว้คนละฉบับ เมื่อปู่ของฉันหายดีแล้ว ฉันจะเปลี่ยนทรัพย์สินของตระกูลครึ่งหนึ่งเป็นเงินทันทีและมอบให้คุณ คุณคิดว่าแบบนี้โอเคไหม? "

ปรมาจารย์โม่มองดูเอกสาร อย่างไม่อาจปกปิดได้ความยินดีในสายตาของเขาได้ แล้วพูดว่า "เอาล่ะ ฉันจัดการทุกอย่างให้คุณชาย"

“งั้นตอนนี้ คุณรักษาปู่ของฉันได้ไหม?”

"ต้องเป็นแบบนั้นอยู่แล้ว" ปรมาจารย์โม่เก็บเอกสารลงในกระเป๋าอย่างระมัดระวัง จากนั้นจึงกลับมาที่เตียงในโรงพยาบาลอีกครั้ง

ปรมาจารย์โม่หยิบใบไผ่สีเขียวออกมาใส่ปากแล้วเป่าเล่นเบาๆ

ไม่นานก็มีเสียงแหลมดังขึ้น

ปรมาจารย์โม่ไม่สามารถซ่อนความดีใจไว้ได้ เขาไม่คิดว่าเขาจะทำเงินได้มากขนาดนี้ด้วยกลอุบายเล็กๆน้อยๆ

ถ้าทำแบบนี้อีกสักสองสามครั้ง เขาจะไม่กลายเป็นคนที่รวยที่สุดในโลกเหรอ?

เวลาผ่านไปอย่างเงียบๆ

สองนาทีต่อมา จู่ๆปรมาจารย์โมก็ตระหนักได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ เพราะท่านผู้เฒ่าหวังที่นอนบนเตียงโรงพยาบาลนั้นยังคงนิ่งเฉย