วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 148

เกิดอะไรขึ้น?

จู่ๆปรมาจารย์โม่ก็รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ

จากเหตุผลที่มี การรักษาจนถึงตอนนี้ ท่านผู้เฒ่าหวังควรจะมีปฏิกิริยาบางอย่างแล้ว แต่ว่าตอนนี้ท่านผู้เฒ่าหวังนอนนิ่งอยู่บนเตียงไม่เคลื่อนไหวสักนิด ซึ่งถือว่าไม่สมเหตุสมผลเลย

แปลกมาก!

ปรมาจารย์โม่ขมวดคิ้ว เพิ่มพละกำลังเข้าไปอีก เสียงเป่าก็ดังและแหลมยิ่งขึ้นไปอีก

แต่ไม่ว่าอย่างไร ท่านผู้เฒ่าหวังก็ยังคงไม่มีทีท่าว่าจะตื่นขึ้นมาเลย

เม็ดเหงื่อปรากฏขึ้นบนหน้าผากของปรมาจารย์โม่ทีละน้อย

การควบคุมหนอนพิษกู่ใช้พลังงานเยอะมาก

หลังจากนั้นอีกสามนาที ปรมาจารย์โม่ก็หยุด ใช้มือจับไปที่แก้มของท่านผู้เฒ่าหวัง และค่อยๆเปิดปากของท่านผู้เฒ่าหวัง

หนอนพิษกู่ล่ะ?

ปรมาจารย์โม่ตะลึง

เขาเป่าใบไผ่มาเป็นเวลาตั้งนานแล้ว ในสถานการณ์ปกติ หนอนพิษกู่จะคลานออกมาตั้งนานแล้ว แต่ตอนนี้ไม่มีร่องรอยของหนอนพิษกู่เลย

หนอนพิษกู่หายไปไหนแล้ว?

ปรมาจารย์โม่สับสนเล็กน้อย เขาไม่เคยเจอสถานการณ์นี้มาก่อน

“ปรมาจารย์โม่ ปู่ของฉันเขา...เป็นยังไงบ้าง?” หวังซวนอดไม่ได้ที่จะถาม

“ไม่ต้องห่วง คุณชายหวัง มันไม่ได้มีอะไรร้ายแรง” แม้ว่าปรมาจารย์โม่จะมีคำถามในใจมากมาย แต่สีหน้าของเขาก็ยังคงสงบ

หวังซวนถอนหายใจด้วยความโล่งอก

ปรมาจารย์โม่คิดอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็หยิบขลุ่ยไม้ไผ่ออกมาจากกระเป๋า ใส่ไว้ในปากแล้วเป่า

ทันใดนั้น เสียงขลุ่ยแปลกๆก็ดังขึ้น

เหตุผลที่ฉันพูดว่ามันแปลกๆ ก็เพราะตอนที่เสียงขลุ่ยดังขึ้น แม้แต่เยี่ยชิวก็รู้สึกหนาวสั่นไปทั้งตัว และทั้งห้องก็เต็มไปด้วยบรรยากาศที่มืดมน

แต่ว่า ท่านผู้เฒ่าหวังก็ยังคงไม่มีปฏิกิริยาตอบสนอง

สีหน้าของปรมาจารย์โม่ค่อยๆมืดลง นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?

หนอนกู่พิษฉันเป็นคนเลี้ยง ทำไมมันไม่ฟังฉัน?

โถ่เอ้ย!

ปรมาจารย์โม่เก็บขลุ่ยไม้ไผ่ของเขา ตอนนี้แม้แต่เขาก็ไม่รู้ว่าจะต้องทำอย่างไร

หวังซวนถาม "ปรมาจารย์โม่ ทำไมปู่ของฉันถึงไม่มีปฏิกิริยาอะไรเลย ไม่ใช่ว่าเขา..."

“หุบปาก!” ปรมาจารย์โม่ตะโกนเสียงดัง ขัดจังหวะการพูดของหวังซวน และพูด “เวลาที่ฉันรักษา ฉันไม่ชอบถูกรบกวน”

“คุณไม่ชอบถูกรบกวน หรือคุณแค่ไม่สามารถรักษาได้?” เยี่ยชิวพูดด้วยรอยยิ้ม

“เยี่ยชิวคุณกำลังพูดถึงเรื่องอะไร? ปรมาจารย์โม่เป็นหมอเทวดาที่มีชื่อเสียงระดับโลก ต้องสามารถรักษาท่านผู้เฒ่าหวังได้อย่างแน่นอน” เฝิงโย่วหลิงกล่าว

เยี่ยชิวยิ้มและพูดว่า "รับการรักษามาตั้งนานแล้ว ทำไมท่านผู้เฒ่าหวังถึงไม่แสดงปฏิกิริยาอะไรเลยล่ะ"

เฝิงโย่วหลิงพูดไม่ออกและถาม "ปรมาจารย์โม่ ทำไมท่านผู้เฒ่าหวังถึงไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองเลย?"

คุณถามฉัน แล้วฉันจะถามใคร?

ฉันเองก็อยากเหมือนกันว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?

สีหน้าของปรมาจารย์โม่มืดมนอย่างเห็นได้ชัด

“เฮอเฮอ... นี่คือหมอเทวดาที่มีชื่อเสียงระดับโลกเหรอ? ฉันคิดว่าเขาก็ไม่เก่งเท่าไหร่นี่นา” เยี่ยชิวยิ้มเยาะแล้วพูดว่า "ปรมาจารย์โม่ คุณรักษาได้จริงหรือเปล่า? ถ้ารักษาไม่ได้ล่ะก็ ก็อย่าเสียเวลาเลย”

“ตลก! โรคภัยเล็กๆน้อยๆแบบนี้ ฉันจะรักษาไม่ได้เหรอ?”

“อาการป่วยเล็กน้อย? ในเมื่อเป็นโรคภัยเล็กน้อย ทำไมคุณถึงต้องการทรัพย์สินครึ่งหนึ่งของตระกูล หวัง?”

“คุณ -” ปรมาจารย์โม่โกรธมากจนพูดไม่ออก เขาหันไปมองหวังซวนแล้วพูดอย่างเย็นชา "คุณชายหวัง ที่ฉันพูดไว้ก่อนหน้านี่ ว่าตอนที่ฉันกำลังรักษา อย่าให้คนอื่นมารบกวนฉัน คุณลืมแล้วหรอ?"

หวังซวนพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉย "เยี่ยชิว ถ้ายังกล้ารบกวนปรมาจารย์โม่อีกครั้ง ระวังว่าฉันจะไล่คุณออกไปด้วยนะ"

"เอาเถอะ ถ้าคุณเชื่อในตัวเขามากขนาดนี้ งั้นเราก็ดูกันสักหน่อย ว่าเขาจะสามารถรักษาท่านผู้เฒ่าหวังได้จริงไหม"

หลังจากที่เยี่ยชิวพูดจบ เขาก็ไม่พูดอะไรอีก

หวังซวนมองดูเยี่ยชิวอย่างพินิจพิเคราะห์แล้วพูดว่า "ปรมาจารย์โม่ อาการป่วยของคุณปู่ ฉันฝากคุณดูแลด้วย"

“ ไม่ต้องกังวลคุณชายหวัง แม้ว่าอาการเจ็บป่วยของท่านผู้เฒ่าหวังจะยากมาก แต่ฉันก็จะรักษาเขาให้หาย แม้ว่าฉันจะต้องเสี่ยงชีวิตก็ตาม”

หลังจากที่ปรมาจารย์โม่พูดจบ เขาก็หยิบขวดเครื่องปั้นดินเผาสีดำออกมาจากกระเป๋าของเขา

เมื่อเปิดจุก ก็มีเต่าทองขนาดเท่าหัวแม่มือคลานออกมาจากขวด

เต่าทองเจ็ดดาวตัวนี้มีสีดำสนิท ดวงตาของมันเปล่งแสงสีฟ้าจางๆ และมีของเหลวสีเขียวเข้มจำนวนมากบนตัว มันดูน่าขยะแขยงมาก

“พิษตัวแม่!”

เยี่ยชิวจำได้ทันที เต่าทองเจ็ดดาวตัวนี้เป็นพิษตัวแม่

กู่ที่ร้ายแรงมากที่สุดในดินแดนแม้ว มีชื่อเรียกว่าพิษตัวแม่

ปรมาจารย์กู่ใช้เวลานานมาก เขาใช้เลือดของเขาเองเพื่อเลี้ยงพิษตัวแม่ จากนั้นก็ใช้พิษตัวแม่นี้เพื่อฝึกฝนกู่จำนวนมาก ปรมาจารย์กู่แค่ต้องควบคุมพิษตัวแม่เท่านั้น ก็จะสามารถควบคุมกู่ทั้งหมดได้

เมื่อเห็นปรมาจารย์โม่นำกู่ตัวแม่ออกมา เยี่ยชิวก็เข้าใจทันทีว่าสิ่งที่อยู่ในร่างของท่านผู้เฒ่าหวังคือกู่บริวาร

ดูเหมือนว่า ปรมาจารย์โม่ต้องการใช้พิษตัวแม่ เพื่อเรียกกู่บริวารออกมา

"ฮึ ฉันจะไม่ปล่อยให้คุณได้ในสิ่งที่คุณต้องการแน่" เยี่ยชิววาดยันต์อีกอันเงียบๆ สะบัดนิ้ว แล้วประทับเข้าไปในร่างของท่านผู้เฒ่าหวัง

“เจ้าแก่ ไปเรียกเจ้าตัวเล็กข้างในออกมาให้ฉันหน่อย” หลังจากที่ปรมาจารย์โม่พูดจบ เขาก็ใส่แม่กู่เข้าไปในปากของท่านผู้เฒ่าหวัง

หวังซวนต้องการหยุดจะการกระทำของปรมาจารย์โม่ เส้นเสียงในคอของเขาขยับ แต่สุดท้ายเขาก็หยุดการกระทำของเขา

"เอี๊ยด--"

ทันใดนั้น เสียงกรีดร้องโหยหวนก็ดังขึ้น และเงาสีดำก็พุ่งออกมาจากปากของท่านผู้เฒ่าหวังอย่างรวดเร็ว

ปรมาจารย์โม่มองลงไป และเห็นว่าแม่กู่กลับมา มันตัวสั่นบนฝ่ามือของเขา

“ทำไมแกออกมาแล้วล่ะ? เจ้าเด็กคนนั้นอยู่ที่ไหน?” ปรมาจารย์โม่ถาม

“เอี๊ยดเอี๊ยดเอี๊ยด…” แม่กู่ตัวสั่นไปทั้งตัวและกรีดร้องด้วยความหวาดกลัว ราวกับว่าเธอได้พบกับสิ่งที่เลวร้ายมาก

“แกกำลังพูดถึงอะไร! แกเข้าไม่ได้ และเจ้าตัวเล็กก็ออกไม่ได้ เกิดอะไรขึ้นกันแน่?”

ทุกคนประหลาดใจที่เห็นปรมาจารย์โม่สื่อสารกับแมลง

“เสี่ยวเย่ ในโลกนี้มีคนที่สามารถสื่อสารกับแมลงได้จริงๆหรอ?” รองนายกเทศมนตรีหวงรู้สึกไม่เชื่อเล็กน้อย

“แน่นอนว่ามี ทุกสิ่งในโลกล้วนมีจิตวิญญาณ ยิ่งไปกว่านั้น แมลงตัวนี้เติบโตมาจากการกินเลือดของเขา” เยี่ยชิวกล่าว

รองนายกเทศมนตรีหวงตกใจและถามด้วยเสียงต่ำ: "คุณมองออกแล้วใช่ไหมว่าตัวตนของปรมาจารย์โม่เป็นมายังไง?"

"อืม" เยี่ยชิวกล่าวว่า "เขาคือปรมาจารย์กู่ดินแดนแม้ว"

ฟืด--

รองนายกเทศมนตรีหวงสูดลมหายใจเข้าปอด

“ปรมาจารย์โม่ ปู่ของฉันเป็นยังไงบ้าง?” หวังซวนถามอีกครั้ง

ปรมาจารย์โม่กล่าวว่า "คุณชายหวัง คุณจ้างคนอื่นเถอะ!"

สีหน้าของหวังซวนซีดลง และเขาพูดอย่างเป็นกังวล: "ปรมาจารย์โม่ คุณหมายความว่าอย่างไร? คุณไม่ได้บอกว่าคุณสามารถรักษาปู่ของฉันได้เหรอ คุณ ... "

“ฉันรักษาไม่ได้แล้ว คุณไปหาคนอื่นเถอะ!”

ปรมาจารย์โม่โกรธมากจนแทบจะอาเจียนเป็นเลือด

ให้ตายเถอะ หวังว่าครั้งนี้จะทำเงินได้มากมาย ใครจะรู้ว่าจะมีเรื่องที่ไม่คาดคิดเกิดขึ้น

สิ่งที่ทำให้ปรมาจารย์โม่โกรธมากที่สุดคือ หนอนกู่พิษในร่างกายของท่านผู้เฒ่าหวังที่เขาเลี้ยงดูมา แต่ตอนนี้มันอยู่นอกเหนือการควบคุมของเขาแล้ว

เยี่ยชิวพูดอย่างเหน็บแนมว่า "ปรมาจารย์โม่ ท่านเป็นหมอเทวดาไม่ใช่หรือ แค่โรคภัยเล็กๆน้อยๆแบบนี้คุณก็รักษาไม่ได้?"

“อาการป่วยเล็กๆน้อยๆ? ฮึ่ม! พูดง่ายดีหนิ ถ้าคุณมีความสามารถก็มารักษาเขาให้หายสิ!”

ปรมาจารย์โม่คิดในใจ ว่าถ้าฉันไม่สามารถรักษาพิษที่ฉันวางเองได้ เด็กหนุ่มอย่างคุณถ้าสามารถรักษามันได้ก็จะแปลกมาก

“ถ้าอย่างนั้นก็เบิกตามองให้กว้างๆ แล้วดูว่าฉันจะรักษาเขายังไง”

เยี่ยชิวเดินไปที่เตียง หยิบเข็มทองคำออกมา แล้วฝังเข้าไปในลำคอของท่านผู้เฒ่าหวังอย่างรวดเร็ว