วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 148

เกิดอะไรขึ้น?

จู่ๆปรมาจารย์โม่ก็รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ

จากเหตุผลที่มี การรักษาจนถึงตอนนี้ ท่านผู้เฒ่าหวังควรจะมีปฏิกิริยาบางอย่างแล้ว แต่ว่าตอนนี้ท่านผู้เฒ่าหวังนอนนิ่งอยู่บนเตียงไม่เคลื่อนไหวสักนิด ซึ่งถือว่าไม่สมเหตุสมผลเลย

แปลกมาก!

ปรมาจารย์โม่ขมวดคิ้ว เพิ่มพละกำลังเข้าไปอีก เสียงเป่าก็ดังและแหลมยิ่งขึ้นไปอีก

แต่ไม่ว่าอย่างไร ท่านผู้เฒ่าหวังก็ยังคงไม่มีทีท่าว่าจะตื่นขึ้นมาเลย

เม็ดเหงื่อปรากฏขึ้นบนหน้าผากของปรมาจารย์โม่ทีละน้อย

การควบคุมหนอนพิษกู่ใช้พลังงานเยอะมาก

หลังจากนั้นอีกสามนาที ปรมาจารย์โม่ก็หยุด ใช้มือจับไปที่แก้มของท่านผู้เฒ่าหวัง และค่อยๆเปิดปากของท่านผู้เฒ่าหวัง

หนอนพิษกู่ล่ะ?

ปรมาจารย์โม่ตะลึง

เขาเป่าใบไผ่มาเป็นเวลาตั้งนานแล้ว ในสถานการณ์ปกติ หนอนพิษกู่จะคลานออกมาตั้งนานแล้ว แต่ตอนนี้ไม่มีร่องรอยของหนอนพิษกู่เลย

หนอนพิษกู่หายไปไหนแล้ว?

ปรมาจารย์โม่สับสนเล็กน้อย เขาไม่เคยเจอสถานการณ์นี้มาก่อน

“ปรมาจารย์โม่ ปู่ของฉันเขา...เป็นยังไงบ้าง?” หวังซวนอดไม่ได้ที่จะถาม

“ไม่ต้องห่วง คุณชายหวัง มันไม่ได้มีอะไรร้ายแรง” แม้ว่าปรมาจารย์โม่จะมีคำถามในใจมากมาย แต่สีหน้าของเขาก็ยังคงสงบ

หวังซวนถอนหายใจด้วยความโล่งอก

ปรมาจารย์โม่คิดอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็หยิบขลุ่ยไม้ไผ่ออกมาจากกระเป๋า ใส่ไว้ในปากแล้วเป่า

ทันใดนั้น เสียงขลุ่ยแปลกๆก็ดังขึ้น

เหตุผลที่ฉันพูดว่ามันแปลกๆ ก็เพราะตอนที่เสียงขลุ่ยดังขึ้น แม้แต่เยี่ยชิวก็รู้สึกหนาวสั่นไปทั้งตัว และทั้งห้องก็เต็มไปด้วยบรรยากาศที่มืดมน

แต่ว่า ท่านผู้เฒ่าหวังก็ยังคงไม่มีปฏิกิริยาตอบสนอง

สีหน้าของปรมาจารย์โม่ค่อยๆมืดลง นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?

หนอนกู่พิษฉันเป็นคนเลี้ยง ทำไมมันไม่ฟังฉัน?

โถ่เอ้ย!

ปรมาจารย์โม่เก็บขลุ่ยไม้ไผ่ของเขา ตอนนี้แม้แต่เขาก็ไม่รู้ว่าจะต้องทำอย่างไร

หวังซวนถาม "ปรมาจารย์โม่ ทำไมปู่ของฉันถึงไม่มีปฏิกิริยาอะไรเลย ไม่ใช่ว่าเขา..."

“หุบปาก!” ปรมาจารย์โม่ตะโกนเสียงดัง ขัดจังหวะการพูดของหวังซวน และพูด “เวลาที่ฉันรักษา ฉันไม่ชอบถูกรบกวน”

“คุณไม่ชอบถูกรบกวน หรือคุณแค่ไม่สามารถรักษาได้?” เยี่ยชิวพูดด้วยรอยยิ้ม

“เยี่ยชิวคุณกำลังพูดถึงเรื่องอะไร? ปรมาจารย์โม่เป็นหมอเทวดาที่มีชื่อเสียงระดับโลก ต้องสามารถรักษาท่านผู้เฒ่าหวังได้อย่างแน่นอน” เฝิงโย่วหลิงกล่าว

เยี่ยชิวยิ้มและพูดว่า "รับการรักษามาตั้งนานแล้ว ทำไมท่านผู้เฒ่าหวังถึงไม่แสดงปฏิกิริยาอะไรเลยล่ะ"

เฝิงโย่วหลิงพูดไม่ออกและถาม "ปรมาจารย์โม่ ทำไมท่านผู้เฒ่าหวังถึงไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองเลย?"

คุณถามฉัน แล้วฉันจะถามใคร?

ฉันเองก็อยากเหมือนกันว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?

สีหน้าของปรมาจารย์โม่มืดมนอย่างเห็นได้ชัด

“เฮอเฮอ... นี่คือหมอเทวดาที่มีชื่อเสียงระดับโลกเหรอ? ฉันคิดว่าเขาก็ไม่เก่งเท่าไหร่นี่นา” เยี่ยชิวยิ้มเยาะแล้วพูดว่า "ปรมาจารย์โม่ คุณรักษาได้จริงหรือเปล่า? ถ้ารักษาไม่ได้ล่ะก็ ก็อย่าเสียเวลาเลย”

“ตลก! โรคภัยเล็กๆน้อยๆแบบนี้ ฉันจะรักษาไม่ได้เหรอ?”

“อาการป่วยเล็กน้อย? ในเมื่อเป็นโรคภัยเล็กน้อย ทำไมคุณถึงต้องการทรัพย์สินครึ่งหนึ่งของตระกูล หวัง?”

“คุณ -” ปรมาจารย์โม่โกรธมากจนพูดไม่ออก เขาหันไปมองหวังซวนแล้วพูดอย่างเย็นชา "คุณชายหวัง ที่ฉันพูดไว้ก่อนหน้านี่ ว่าตอนที่ฉันกำลังรักษา อย่าให้คนอื่นมารบกวนฉัน คุณลืมแล้วหรอ?"

หวังซวนพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉย "เยี่ยชิว ถ้ายังกล้ารบกวนปรมาจารย์โม่อีกครั้ง ระวังว่าฉันจะไล่คุณออกไปด้วยนะ"