วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1519

เยี่ยกับจิ่วเจี้ยนเซียนเดินออกมาคุยกันอีกมุมหนึ่ง

“เจ้าต้องการพูดอะไร” จิ่วเจี้ยนเซียนถาม

“ผู้อาวุโส คุณเคยได้ยินเรื่องเกี่ยววังร้อยดอกไม้บ้างไหม” เยี่ยชิวถาม

จิ่วเจี้ยนเซียนส่ายหัว

เยี่ยชิวรู้สึกพูดไม่ออกเล็กน้อย ดูเหมือนว่าการมีอยู่ของวังร้อยดอกไม้ในความทรงจำของเขาจะน้อยกว่าที่เขาคิด!

“เอิ่มเอิ่ม...”

เยี่ยชิวไอเพื่อปกปิดความลำบากใจของเขาและพูดว่า：“พูดตามตรง นางฟ้าไป๋ฮวาคือเจ้าของวังร้อยดอกไม้”

จิ่วเจี้ยนเซียนเหลือบมองไปที่นางฟ้าไป๋ฮวาแล้วถามว่า：“ผู้หญิงคนนี้น่ะหรอ?”

“ถูกต้อง”เยี่ยชิวยังกล่าวต่อว่า：“ข้าคิดว่าสิ่งที่ผู้อาวุโสพูดก่อนหน้านี้สมเหตุสมผลมาก ข้าปล่อยให้เพื่อน ๆ ใช้ชีวิตแบบซ่อนตัวอยู่กับข้าแบบนี้ไม่ได้”

ใบหน้าของจิ่วเจี้ยนเซียนเต็มไปด้วยความดีใจและถามขึ้นว่า：“ดังนั้นเจ้าจะยอมไปนิกายดาบชิงอวิ๋นแล้วใช่ไหม?”

“ไม่”เยี่ยชิวยังคงกล่าวต่อว่า：“ข้าอยากจะให้ผู้อาวุโสช่วยพานางฟ้าไป๋ฮวาไปที่นิกายดาบชิงอวิ๋น”

“เป็นเช่นนั้นหรอกหรือ เรื่องแค่นี้เอง ไม่มีปัญญา”จิ่วเจี้ยนเซียนตอบตกลงทันที

เยี่ยชิวยังกล่าวต่ออีกว่า：“ข้าน้อยคนนี้มีเรื่องอยากจะขอร้องท่านอยู่สักสองข้อ”

“ประการแรก ข้าอยากให้อาวุโสพานางฟ้าไป๋ฮวาไปในฐานะธิดานักบุญ ประการที่สองนั้น ข้าอยากให้ผู้อาวุโสหานักบุญที่เก่งกาจถึงขั้นที่สามารถเป็นอาจารย์ได้มาค่อยดูแลนางฟ้าไป๋ฮวา”

“เช่นนี้ ท่านผู้อาวุโสว่าเช่นไร?”

จิ่วเจี้ยนเซียน：“ในประการแรกที่เจ้าต้องการนั้นช่างง่ายได้มาก แต่ประการที่สองนั้นน่าจะเป็นเรื่องยาก”

“นักบุญที่เก่งกาจนั้นอยู่ห่างไกลจากโลก ส่วนคนที่เข้าใกล้ขั้นที่จะเก่งกาจนั้นเพวกเขากำลังฝึกฝนอย่างสันโดษเพื่อไปสู่อาณาจักรที่สูงขึ้น หรือพวกเขามีสาวกอยู่แล้วและไม่เต็มใจที่จะรับสาวกอีกต่อไป”

“ข้าจะพูดกับเจ้าอย่างไม่อายเลยนะ ถึงแม้ว่าตัวข้านั้นจะเป็นผู้อาวุโส แต่ข้าก็ไม่มีความสามารถใดๆที่จะไปให้พวกนักบุญที่แข็งแกร่งพวกนั้นมาค่อยดูแลนางฟ้าไป๋ฮวา หรือแม้กระทั่งว่าตัวข้านั้นไปขอร้องให้พวกเขารับนางฟ้าไป๋ฮวาไปดูแลก็คงจะถูกปฏิเสธ”

“เว้นเสียแต่ว่า……”

“เว้นแต่อะไร?” เยี่ยชิวถามอย่างเร่งรีบ

จิ่วเจี้ยนเซียนกล่าว่า：“เว้นแต่นางฟ้าไป๋ฮวาจะมีศักยภาพมากพอที่จะเป็นนักบุญได้ ในกรณีนี้ ข้าแค่ต้องแนะนำเธอให้พวกเขารู้จัก บางทีอาจจะมีนักบุญที่แข็งแกร่งที่ยินดีรับดูเธอเป็นศิษย์ก็ได้”

และในขณะนั้นเองเยี่ยชิวก็ถามว่า：“หากมีร่างกายที่พิเศษกว่าคนอื่นนั้นสามารถเป็นนักบุญได้รึป่าว?”

“แน่นอน” จิ่วเจี้ยนเซียนกล่าวว่า：“บาทหลวงพระภิกษุทุกคนที่มีร่างกายพิเศษนั้นล้วนมีเป้าหมายที่จะฝึกฝนและมีนิกายเป็นของตัวเอง”

“ถ้าหากมีร่างกายที่พิเศษและทรงพลังเช่นนั้นล่ะก็ มันเป็นอะไรที่หาได้ยากมากในยุคสมัยนี้ อย่าว่าแต่พวกนักบุญจะรับดูแลเธอเลย พวกเขาจะต่อสู้เพื่อแย่งกันเลยก็ได้”

“เฮ้ นี้เจ้าหมายความว่ายังไง”

“เธอมีร่างกายพิเศษหรือ?”

เยี่ยชิวยังกล่าวต่ออีกว่า：“พูดกันตามตรง นางฟ้าไป๋ฮวาได้รับอะไรบางอย่างจากสุสานนักบุญและได้ร่างฟีนิกซ์”

“อะไรนะ?” จิ่วเจี้ยนเซียนตกใจมากจนตาแทบทะลักออกมา และเขาถามอย่างตื่นเต้นว่า：“ฉังเซิง เจ้าไม่ได้โกหกข้าใช่ไหม?”

เยี่ยชิวตอบกลับ：“ข้าจะโกหกกับเรื่องแบบนี้ได้อย่างไร”

จิ่วเจี้ยนเซียนยังกล่าวว่า：“ถ้าเธอมีร่างของฟีนิกซ์จริงๆ ข้ารับประกันได้เลยว่านักบุญผู้แข็งแกร่งจะรับเธอเป็นลูกศิษย์ของพวกเขาแน่นอน”

“ขอบคุณมาก ผู้อาวุโส” หลังจากที่เยี่ยชิวพูดจบ เขาก็โค้งคำนับ

จิ่วเจี้ยนเซียนกล่าวต่อ：“ฉังเซิง ตอนนี้ข้ากำลังสับสนทำไมเจ้าจึงปล่อยให้นางฟ้าไป๋ฮวาเข้าร่วมนิกายดาบชิงอวิ๋น แต่เจ้ากลับไม่เข้าร่วมด้วยล่ะ”

“หรือว่าเจ้ารังเกียจที่นิกายดาบชิงอวิ๋นของเรานั้นมีขนาดเล็ก”

ได้ยินดังนั้นเยี่ยชิวจึงรีบอธิบาย：“ท่านอาวุโส ท่านอย่าเข้าใจผิดไป”

“นิกายดาบชิงอวิ๋นเป็นนิกายที่ใหญ่ที่สุดในดินแดนรกร้างตะวันออก บาทหลวงนับไม่ถ้วนใฝ่ฝันที่จะเข้าร่วม และตัวข้าเองก็เช่นกัน”

“ที่ข้าน้อยต้องปฏิเสธนั้นเป็นเพราะข้านั้นยังหาพ่อข้าไม่เจอ”

“พ่อของเจ้า?” จิ่วเจี้ยนเซียนยิ่งสับสนมากขึ้น: “เกิดอะไรขึ้น?”