วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1522

ร่างของฉินเจี้ยนเซียนปล่อยเจตนาการฆ่าที่เย็นชาออกมา ชั่วขณะหนึ่ง เยี่ยชิวเเละอมตะชางเหม่ยรู้สึกหนาวสั่นไปทั่วร่างกาย เหมือนตกลงไปในห้องเก็บน้ําแข็ง

“ผู้อาวุโส คุณหมายความว่าไง?”เยี่ยชิวถามอย่างระแวดระวัง

“ฉางเซิง อย่ากดดันฉัน ”ฉินเจี้ยนเซียนกล่าวว่า“ ฉันต้องการแส้นั้นของนายจริงๆ มิฉะนั้น รอศัตรูฉันออกมา ฉันอาจจะตายได้”

เยี่ยชิวกล่าวว่า“ผู้อาวุโส พูดตามความจริงอย่างไม่ปิดบัง ถ้าฉันยืมแส้้ไม้ให้คุณ ถ้าฉันเจอศัตรูก็จะตายได้”

ฉินเจี้ยนเซียนกล่าวว่า “ถ้านายไปนิกายดาบชิงอวิ๋น ฉันจะปกป้องนายให้ปลอดภัย”

เยี่ยชิวส่ายหัว“ฉันไม่เข้าร่วมนิกายดาบชิงอวิ๋น”

“แสดงว่า คุยต่อไม่ได้แล้ว? ”น้ำเสียงของฉินเจี้ยนเซียนเย็นลง และเจตนาการฆ่าก็ยิ่งมากขึ้น

ที่จริงในใจของเยี่ยชิวรู้สึกประหม่ามาก ยังไงเเล้ว นี่เป็นธงเสินสูงองค์หนึ่ง

“ผู้อาวุโส คุณทำให้ฉันลำบากใจ”เยี่ยชิวกล่าว

“ฉันไม่ได้ทำให้นายลําบากใจ แต่นายทําให้ฉันลําบากใจ ฉินเจี้ยนเซียนกล่าวว่า“ฉันให้นายไปนิกายดาบชินอวิ๋น นายไม่ยอม ฉันจะรับนายเป็นลูกศิษย์ นายก็ไม่ยอม ฉันหานายยืมแส้ไม้ นายก็ยังไม่ยอม”

“ฉางเซิง ผู้เข้าใจสถานการณ์คือผู้เฉลียวฉลาด ฉันหวังว่านายจะคิดให้ถูก อย่าทําผิดพลาด มิฉะนั้น......”

ฉินเจี้ยนเซียนไม่ได้พูดต่อ แต่กลับมีเจตนาการฆ่าปรากฏบนหน้า

เห็นได้ชัดว่า ถ้าเยี่ยชิวไม่ให้เขายืมแส้เทพ เขาจะลงมือกับเยี่ยชิว

สีหน้าของเยี่ยชิวก็เย็นชาเช่นกัน และพูดว่า “ดูเหมือนว่า ถ้าฉันไม่ให้คุณยืมเเส้ คุณอยากจะฆ่าฉัน!”

ฉินเจี้ยนเซียนกล่าวว่า“แส้นั้นของนายไม่ใช่ของธรรมดา สมบัติแบบนั้น นายเอาไว้ในมือจะสร้างแค่ปัญหา ฉันก็แค่หวังดีกับนาย”

“หวังดีกับฉัน?”เยี่ยชิวยิ้มอย่างเย็นชา“ถ้าไม่ใช้ฉันยืมแส้ไม้คุณ คุณคงถูกปรมาจารย์พื้นที่เทพทั้งสามฆ่าแล้ว ตอนนี้ปากบอกว่ายืม แต่คําพูดของคุณเต็มไปด้วยคําคุกคาม นี่เป็นการกระทำของนิกายที่หนึ่งของตงฮวงเหรอ?”

“ฉันแทนด้วยฉันเอง ไม่เกี่ยวกับนิกาย”น้ำเสียงของฉินเจี้ยนเซียนเย็นชา“เยี่ยฉางเซิง ฉันถามนาย นายจะให้ยืมหรือไม่ให้ยืม?”

“ไม่ให้ยืม!”เยี่ยชิวเป็นคนที่ชอบให้ใช้ไม้อ่อนมาโดยตลอด ไม่เคยยอมรับคำคุกคาม แม้ว่าคนข้างหน้าจะเป็นซูเปอร์ผู้แข็งแกร่งองค์หนึ่ง!

“ถ้านายหัวเเข็งแบบนี้ ก็อย่าโทษฉันว่าใจร้าย”ฉินเจี้ยนเซียนพูดจบ กําลังจะลงมือ

ในขณะนี้ อมตะชางเหม่ยรีบพูดว่า“ผู้อาวุโส อย่าโกรธเลย ฉันจะเกลี้ยกล่อมเยี่ยชิว”

อมตะชางเหม่ยเห็นว่าสถานการณ์ไม่ถูก จึงรีบดึงเยี่ยชิวไปข้างๆ เพื่อป้องกันไม่ให้ฉินเจี้ยนเซียนได้ยินการสนทนาของพวกเขา ทั้งสองจึงใช้การส่งสัญญาณเสียงลับมาพูดคุย

อมตะชางเหม่ยพูดว่า“ไอ้เด็กเปรต ยืมแส้เทพให้เขาเถอะ!”

เยี่ยชิวกล่าวว่า“แส้เทพเป็นสิ่งที่ฉันเอาไว้ช่วยชีวิตรอด ยืมให้เขาแล้ว พวกเราล่ะ?”

อมตะชางเหม่ยกล่าว“สถานการณ์ตอนนี้นายยังไม่เข้าใจเหรอ? ถ้านายไม่ให้เขายืมแส้เทพ พวกเราจะตายอยู่ที่นี่”

เยี่ยชิวกล่าวว่า“ไอ้แก่ นายคิดว่าถ้าฉันให้เขายืมเทพแล้ว เขาจะปล่อยพวกเราไปจริงๆเหรอ?”

“นายหมายความว่าไง?”อมตะชางเหม่ยตะลึงในใจ“นายหมายความว่า เขาอยากฆ่าพวกเรา?ไม่ขนาดนั้นมั้ง?ยังไงเขาก็เป็นผู้อาวุโสของนิกายดาบชิงอวิ๋น จะเหมือนสำนักหยินหยาวที่ฆ่าผู้ไม่มีโทษไม่มีผิดไม่เรื่อยรึไง? ”

เยี่ยชิวกล่าวว่า“นายอย่าคิดว่านิกายดาบชิงอวิ๋นเป็นนิกายใหญ่ที่หนึ่งของตงฮวง ก็จะเป็นคนดีหมด ”

“ก็เหมือนโลกมนุษย์ คนเป็นขุนนางมากมาย เป็นขุนนางที่ดีกันหมดเหรอ? ”

“พูดตามตรง ฉันก็คาดไม่ถึง ไอ้แก่จะเป็นคนที่มีรูปลักษณ์ภายนอกดูเป็นคนจริงจัง มีคุณธรรม แต่ภายในกลับไม่ได้เป็นอย่างนั้น นึกไม่ถึงเลยว่าจะตอบแทนคุณด้วยความแค้น”

อมตะชางเหมายตื่นตระหนกเล็กน้อย และถามอย่างกระวนกระวายใจว่า “ไอ้เด็กเปรต ตอนนี้ทำไงดี?”

เยี่ยชิวถามว่า “นายมีหินวิญญาณกี่ก้อน?”

อมตะชางเหม่ยเข้าใจทันทีว่าเยี่ยชิวอยากทําอะไร กล่าวว่า “ฉันได้ค้นเอาหินวิญญาณลจากบนตัวของลูกศิษย์พื้นที่เทพหลายคน สามารถเปิดลายเส้นของนักบุญหนึ่งครั้ง”