วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1524

อ้า......

ฉินเจี้ยยเซียนกรีดร้องเสียงดัง ทันทีที่ร่างกายแตกสลาย วิญญาณก็ถอยกลับอย่างรวดเร็ว

“เยี่ยฉางเซิง นายร่วมมือกับเผ่าอสูรได้ยังไง?”

ฉินเจี้ยนเซยนตะโกนด้วยความโกรธ“นายไม่รู้เหรอว่า คนในเผ่าอสูรฆ่าได้ทุกคน”

“หรือว่านายอยากจะทรยศเผ่ามนุษย์? ”

“ถ้าทุกคนในเผ่ามนุษย์ตอบแทนคุณด้วยความแค้นเหมือนคุณ ทรยศแล้วไง?”คําพูดของเยี่ยชิวมือขวาของเขาก็โผล่ออกไป

ในชั่วพริบตา พลังปีศาจก็มหึมา เหมือนทางช้างเผือกระเบิด เทลงหลายพันไมล์

ทันใดนั้นฉินเจี้ยนเซียนรู้สึกว่าตนเองถูกห่อหุ้มด้วยเงาแห่งความตาย เเล้วไม่พูดอะไรสักคํา หันหลังก็หนีไป

แต่ สายเกินไป

“เพี้ยะ!”

มือสีดําขนาดใหญ่ตบลงมาจากฟ้า เเล้วทับวิญญาณของฉินเจี้ยนเซียนไว้บนพื้น เหมือนภูเขาทับหัว

“เยี่ยฉางเซิง อย่าฆ่าฉัน ”

ฉินเจี้ยนเซียนรีบขอความเมตตา และพูดว่า“เเส้นั้นฉันไม่เอาเเล้ว ถ้านายไม่ฆ่าฉัน ฉันจะไม่พูดเรื่องที่นายร่วมมือกับเผ่าอสูรออกไป ฉัน.....”

“คุณไปตายดีกว่า!”เยี่ยชิวใช้เพิ่งแรงในมือ

พู่!

วิญญาณฉินเจี้ยนเซียนแตกสลาย

ในเวลาเดียวกัน ค่ายกลก็พังทลายลง

เยี่ยชิวมองไปที่แขนขวาสีดํา และพูดว่า “เหล่าจิ่ว ขอบคุณ”

“ฉันหมดพลังแล้ว ฉันต้องกลับไปพักที่โลงศพ ต่อมาฉันต้องนอนพักช่วงหนึ่ง นายระวังตัวเองด้วย” เสียงของเหล่าจิ่วอ่อนแอมาก และในวินาทีถัดมา แขนที่หักออกจากแขนของเยี่ยชิว กลับไปที่ถุงเฉียนคุนอน

ระหว่างฟ้าดิน กลับสู่สงบ

“ไอ้เด็กเปรต เกิดอะไรขึ้น?”

อมตะชางเหม่ยตกตะลึง เมื่อกี๊ยังถูกฉินเจี้ยนเซียนไล่ฆ่า ในพริบตา ฉินเจี้ยนเซียนก็ตายเเล้ว?

“สถานการณ์อะไรนายเห็นหมดไม่ใช่รึ?” เยี่ยชิวกล่าว

“ฉันหมายความว่าแขนหักนั่นคือยังไง?”อมตะชางเหม่ยกล่าว“ทําไมข้าดูคุ้นเคยเล็กน้อย เหมือนแขนหักในโลงศพเลือดของฉินหลิ่ง......”

“ถูกต้อง โลงศพเลือดอยู่ที่ฉัน”เยี่ยชิวกล่าวว่า“เจ้าของแขนที่หักนี้เป็นหัวหน้าเผ่าอสูร เพื่อหลีกเลี่ยงปัญหา ปกติให้เขาพักผ่อนในถุงเฉียนคุน”

อมตะชางเหม่ยรู้สึกงวย“หัวหน้าเผ่าอสูรจะอยู่ในฉินหลิ่งได้ไง? แล้วทําไมเขาถึงช่วยนาย? พวกนายบรรลุข้อตกลงอะไรไป?”

เยี่ยชิวพยักหน้า และพูดว่า“ ร่างตัวของเหล่าจิ่วถูกแบ่งออกเป็นชิ้นศพ และถูกปราบปรามไว้ที่ต่างๆ ฉันสัญญาว่าจะช่วยเขาหาร่างตัวของเขา และเขาสัญญาว่าจะปกป้องฉันง่ายๆแค่นี้”

แบบบนี้นี่เอง

“แขนหักข้างเดียวก็สามารถฆ่าปรมาจารย์ถงเสินขั้นสูงเเล้ว พูดแบบนี้ได้ว่า เหล่าจิ่วเป็นผู้แข็งแกร่งนักบุญ?”

อมตะชางเหม่ยยิ้ม“ผู้แข็งเเกร่งนักบุญปกป้องนาย ไอ้เด็กเปรต นายโชคดีจริงๆ”

“มีผู้ช่วยที่เก่งขนาดนี้ ต่อไปถ้าเจอคนสํานักหยินหยาง พวกเราก็ไม่ต้องหนีแล้ว เข้าไปสู้ได้เลย ”

เยี่ยชิวมองบนไปที และพูดว่า“นายไม่ได้ยินฉินเจี้ยนเซียนพูดเหรอ คนเผ่าอสูรจะฆ่าก็ฆ่าได้เลย ”

“นักพรตของเผ่ามนุษย์ถือเผ่าอสูรเป็นศัตรูอันดับหนึ่ง หากเลหล่าจิ่วถูกเปิดโปง พวกเราจะถูกเผ่ามนุษย์ตามฆ่า ผู้แข็งเเกร่งนักบุญก็จะออกมือหมด ”

“ตอนนี้เหล่าจิ่วเหลือแต่แขนหักข้างเดียว สู้กับผู้แข็งแกร่งนักบุญไม่ไหว ”

“ไอ้เเก่ ถึงตอนนั้น นายคิดว่าพวกเราสองคนจะมีชีวิตอยู่ได้อีกนานเท่าไหร่?”

อมตะชางเหม่ยยิ้มพูด“ฉันคิดได้ไม่รอบคอบเอง แต่มีเหล่าจิ่วอยู่ อย่างน้อยพวกเรามีประการ”

เยี่ยชิวกล่าวว่า“เหล่าจิ่วบอกเเล้ว มีเเต่ตอนที่หน้าสิ่วหน้าขวาน เขาถึงจะออกมือช่วยฉัน”