วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1538

ดวงตาหลายคู่จ้องมองจากส่วนลึกของภูเขา และเสียงคํารามก็ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ

ผ่านไปประมาณสองนาที

“โฮ่ง”

สัตว์เทพตัวหนึ่งพุ่งออกมาจากป่า เปล่งเจตนาที่ดื้อรั้นออกมา

“นี่คือ……ฉีหลิน?”

อมตะชางเหม่ยเต็มไปด้วยความประหลาดใจ

สัตว์เทพนั้นสูงประมาณครึ่งเมตร ยาวประมาณสองเมตร หัวเหมือนมังกร รูปเหมือนม้า ทรงเหมือนกวาง หางเหมือนหางวัว มีแถบสีน้ำเงินห้าสีที่หลัง ขนสีเหลืองงอกขึ้นที่หน้าท้อง และเสียงเหมือนฟ้าร้อง!

“ใช่เเล้ว นี่คือลูกอ่อนฉีหลินตัวหนึ่ง”หลินต้าเหนี่ยวกล่าวอย่างแน่นอน

เขามาจากตระกูลสัตวแพทย์ ได้เห็นสัตว์เทพนับไม่ถ้วนตั้งแต่เด็ก และมีหนังสือมากมายในบ้านและเขาเคยเห็นคําอธิบายเกี่ยวกับสัตว์เทพ มองแล้วก็ดูออก

หลังจากที่ลูกอ่อนฉีหลินปรากฏตัวแล้ว ดวงตาก็จ้องไปที่ไผ่วิญญาณสีเลือดเเดง และดวงตาสว่างเลย

จากนั้น ก็เข้าไปหาไผ่วิญญาณสีเลือดเเดง

มันเดินช้ามาก ตอนที่เดิน มองไปรอบๆตลอดเวลา เพื่อดูว่ามีอันตรายไหม

แม้ว่าร่างกายของมันจะไม่สูงมาก แต่เลือดเดือดมาก ห่างกันไกลๆ เยี่ยชิวก็รู้สึกถึงความกดดัน

เยี่ยชิวกล่าวว่า“ลูกอ่อนฉีหลินตัวนี้ มีความแข็งแกร่งอยู่ที่ขั้นแกนนทองสูง ”

หลินต้าเหนี่ยวกล่าวว่า“สถานะของลูกอ่อนฉีหลินนั้นไม่ธรรมดา ลูกอ่อนฉีหลินที่โตเต็มวัยสามารถต่อสู้ชนะนักบุญไรเทียมทานได้ ”

“โหดขนาดนี้เลย?”อมตะชางเหม่ยลูบฝ่ามือ และพูดอย่างตื่นเต้น“เดี๋ยวข้าต้องเอามาได้”

ครู่ต่อมา

ลูกอ่อนฉีหลินเดินมาถึงหน้าหลุมดิน

มันหยุดก้าวเท้า รออยู่กับที่แป๊บ แล้วอ้าปากกว้าง

“ฮู่”

เปลวไฟปะทุออกจากปากของลูกอ่อนฉีหลิน และทันใดนั้น พื้นดินก็กลายเป็นสีดำไหม้

สวีโหย่วหยงและลุงเทียนซึ่งซ่อนตัวอยู่ในความมืด ต่างก็ประหม่าและตื่นเต้น จ้องมองไปที่ลูกอ่อนฉีหลินโดยไม่กระพริบตา

ในที่สุด ลูกอ่อนฉีหลินก็ยกเท้าขึ้น และก้าวเข้าไปในหลุมดิน

ลุงเทียนอดกลั้นไม่ไหวและจะลงมือ แต่ถูกสวีโหย่วหยงรั้งเขาไว้ แล้วส่งสายตาให้ลุงเทียน เหมือนบอกว่า รออีก

อีกครึ่งนาทีผ่านไป

ร่างของลูกอ่อนฉีหลินทั้งหมด เข้าไปในหลุมดินแล้ว มันมาถึงด้านหน้าของไผ่วิญญาณสีเลือดเเดง

มันดมไผ่วิญญาณสีเลือดเเดวด้วยจมูกของมัน ทำาหน้าหลงไหล จากนั้นก็อ้าปาก และกัดไผ่วิญญาณสีเลือดแดง

“ลงมือ!”

สวีโหย่วหยงตะโกนสั่งด้วยเสียงหวาน ทันใดนั้น คนรับใช้หญิงที่ซ่อนอยู่บนต้นไม้โบราณก็พากันปรากฏตัวขึ้น พุ่งลงมาจากบนอากาศด้วยดาบยาวในมือ และแทงไปที่ลูกอ่อนฉีหลินอย่างพร้อมเพรียงกัน

ลูกอ่อนฉีหลินรู้สึกถึงอันตราย เเต่ไม่กลัว ยกหัวขึ้นโดยตรงแล้วพ่นไฟออก

“ฮู่”

เปลวไฟที่โหมกระหน่ําพัดออกไป และในทันที ดาบยาวในมือของคนรับใช้หญิงเหล่านั้นก็กลายเป็นเถ้าถ่าน

มีคนรับใช้หญิงคนหนึ่ง อยากทําตัวต่อหน้าสวีโหย่วหยง ดังนั้นเธอจึงนำไปด้านหน้า ทําตัวกล้าหาญที่สุด อย่างไรก็ตาม หลังจากที่ลูกอ่อนฉีหลินพ่นไฟ เธอก็ไม่ทันหลบ ก็ถูกเปลวไฟท่วมท้น

“อ้า......”

คนรับใช้หญิงนั้นกรีดร้องดัง และร่างกายของเธอก็หายไปในเปลวไฟทันที เเล้วกลายเป็นสิ่งว่างเปล่า

“อะไรนะ?”

เมื่อคนรับใช้หญิงคนอื่นๆเห็นฉากนี้ ตกใจจนสีหน้าเปลี่ยนไปอย่างมาก ไม่กล้าก้าวไปข้างหน้าอีกสักคน

“พวกเธอถอยหลัง!”