วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1539

เยี่ยชิวตีหัวลุงเทียนด้วยแส้ แล้วสะบัดพลังดาบของเขา แทงทะลุวิญญาณของลุงเทียน

ทันใดนั้น ผู้ที่เปรียบเหมือนแข็งแกร่งที่สุดก็ล้มลง

หลินต้าเหนี่ยวตกตะลึงพูดด้วยความตกใจ "พี่โหดร้ายมากจัง"

ฉางเหม่ยพูดด้วยสีหน้าเคร่งเครียด "เขาเป็นน้องชายของฉัน"

อีกด้านหนึ่ง

การแสดงออกของ สวีโหย่วหยงเปลี่ยนไป

“ลุงเทียนตายแล้วเหรอ?”

เธอไม่นึกว่าเยี่ยชิวซึ่งอยู่แค่จุดสูงสุดของขั้นแกนทอง จะข้ามอาณาจักรอันกว้างใหญ่และฆ่าลุงเทียนได้อย่างรวดเร็ว

“เป็นไปได้ไหมที่ชายคนนี้กำลังปิดบังการฝึกฝนของเขา?”

หลังจากที่ลุงเทียนตาย ค่ายกลก็ถูกทำลายทันที ลูกฉีหลินสูญเสียตัวตนและรีบวิ่งเข้าไปในป่าด้วยเสียงคำรามดังพยายามหลบหนี

สวีโหย่วหยงไล่ตามพวกเขาทันที และในขณะเดียวกันก็สั่งสาวใช้หลายสิบคนว่า "หยุดเขาให้ฉันที"

ทันใดนั้น สาวใช้ที่ถือดาบยาวก็รุมเข้าหาเยี่ยชิว

เยี่ยชิวไม่พูดอะไร หยิบแส้วิเศษขึ้นมาแล้วฟาดออกไปทันที

"พึบ!"

"พึบ!"

สาวใช้สองคนที่เป็นคนแรกที่เข้าหาเยี่ยชิวถูกแส้ฟาด และร่างกายและยาสีทองของพวกเขาก็กลายเป็นหมอกเลือด

ความกล้าของเยี่ยชิวทำให้คนอื่นๆ ตกใจ

"พ่าง!"

สาวใช้ตะโกนเสียงดัง และในทันใดนั้น สาวใช้หลายสิบคนก็ล้อมเยี่ยชิวรวมตัวกัน

“มันเป็นกลอุบายนิดหน่อย” เยี่ยชิวเยาะเย้ยและกวาดแส้วิเศษออกไปด้วยพลังอันมหาศาล

ตึง!

สาวใช้ทั้งสามถูกแส้ฟาด ร่างกายส่วนล่างของพวกเขาแตกสลาย และเยี่ยชิวก็ต่อยต่อ

"ปัง!"

สาวใช้ที่ได้รับบาดเจ็บทั้งสามคนโดนต่อยและกระเด็นออกไป และพวกเขาไม่มีเวลาแม้แต่จะกรีดร้องด้วยซ้ำ

ตอนนี้มีสาวใช้ตายไปแล้วห้าคน

เยี่ยชิวกำลังจะไปต่อ แต่ทันใดนั้น หัวของสาวใช้ก็โผล่ขึ้นมา และเธอเห็นฉางเหม่ยบิดก้อนอิฐในมือของเขา และพูด "ไอ้เด็กน้อย รีบไล่ตามสวีโหย่งหยงอย่าปล่อยให้เธอวิ่งหนีไป ทิ้งดอกไม้และต้นหลิวที่ถูกทำลายเหล่านี้ไว้ให้กับข้าผู้น่าสงสาร”

เยี่ยชิวไม่เสียเวลาและรีบวิ่งเข้าไปในป่าอย่างรวดเร็ว

หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็เห็นสวีโหย่วหยงและฉีหลิน

ในเวลานี้ ฉีหลินถูกสวีโหย่วหยงตีจนล้มลงกับพื้น เต็มไปด้วยแผลบาดเจ็บและเลือด และกำลังจะนอนตายอยู่บนพื้น อย่างไรก็ตามดวงตาของมันเต็มไปด้วยความดื้อ แต่เห็นได้ชัดว่ามันไม่ได้ยอมแพ้

“ฉันบอกว่าถ้าคุณไม่ยอมแพ้ คุณจะต้องเจ็บปวดทางร่างกายอย่างแน่นอน นี่คือสิ่งที่คุณจะต้องเจอ”

“เมื่อคุณกลับคืนสู่ภูมิของคุณ ฉันจะหาทางทำให้คุณยอมจำนน”

หลังจากที่สวีโหย่วหยงพูดจบ เขากำลังจะลงมือทำให้ฉีหลินล้มลง ทันใดนั้น พลังงานดาบก็พุ่งออกมาจากฟ้า

โพร่ง!

เสียงคำรามของดาบดัง

สวีโหย่วหยงยกมือขึ้นและทุบพลังดาบเป็นชิ้น ๆ เขาหันไปมองเยี่ยชิวและพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา "เจ้าหนู คุณกล้าแทรกแซงหยินหยางของเรา คุณอยากตายหรอ?”

เยี่ยชิวตอบอย่างเฉยชา "ฉันไม่ได้มาตาย ฉันมาเพื่อส่งคุณไปตาย"

ใบหน้าของสวีโหย่วหยงมืดมนมาก ดวงตาของเขาเหมือนน้ำแข็งที่ไม่เคยละลายมานานนับพันปี เขาจ้องมองที่เยี่ยชิวและพูดอย่างเย็นชา "คุณไม่รู้ว่าจะอยู่หรือตายแบบไหน แต่คุณกล้าที่จะหยิ่งต่อหน้าของนักบุญคนนี้ คุณไปเอาความกล้ามาจากไหนกัน?”

ในฐานะนักบุญของหยินหยาง เขามักจะถูกบูชาโดยผู้คนไม่ว่าจะที่ไหน เขาไม่คิดว่าจะมีคนกล้าท้าทายเขาและแม้กระทั่งฆ่าคนรับใช้ของเขาต่อหน้าเขา นี่มันรนหาที่ตายชัดๆ

ยิ่งไปกว่านั้น คนที่ท้าทายเธอนั้นอยู่ที่จุดสูงสุดของการฝึกฝนเท่านั้น!

“ในเมื่อคุณไม่สามารถรอความตายได้ งั้นฉันจะส่งคุณไปตายสะ”