วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1541

“หยุดมือ!”

ทันใดนั้น เสียงทื่อที่เหมือนเสียงฟ้าระเบิด เกือบจะสะเทือนให้เยี่ยชิวตกลงมาจากอากาศ

ตามมา พลังอันทรงพลังไร้เทียมทาน ทะลุท้องฟ้า ทําลายเจตนาดาบของเยี่ยชิว

วินาทีถัดมา ร่างหนึ่งปรากฏขึ้นที่ด้านข้างของสวีโหย่วหยง

เยี่ยชิวถอยหลังไผหนึ่งร้อยเมตรอย่างรวดเร็ว และจ้องไปที่เงาคนนั้น

เห็นเต่ว่าคนที่มาเป็นชายชรา สวมเสื้อคลุมสีม่วง มงกุฎหยกมัดผมไว้ และใบหน้าเเก่เต็มไปด้วยความน่าเกรวขาม

ชายชราเหลือบมองลูกอ่อนฉีหลิน จากนั้นโค้งคํานับต่อวิญญาณของสวีโหย่วหยง และถามด้วยความเมตตาว่า“นักบุญหญิง คุณเป็นอะไรไหม?”

“ฉันไม่เป็นไร”สวีโหย่วหยงหยุดมุทรา จากนั้นมองไปที่เยี่ยชิวและพูดอย่างเย็นชา“เจ้าเมืองหย่งอานมาเเล้ว นายไม่มีโอกาสฆ่าฉันเเล้ว”

ชายชราคนนี้เป็นเจ้าเมืองหย่งอาน?

เยี่ยชิวมองไปที่ชายชรา ในใจความระมัดระวังขึ้น เขามองออก ทักษะของชายชราคนนี้แข็งแกร่งมาก มากกว่าขั้นต้งเทียนสูง

ชายชราก้าวไปข้างหน้า ไม่ซ่อนเจตนาการฆ่าบนตัว และพูดกับเยี่ยชิวอย่างเย็นชาว่า“เจ้าหนูน้อย กล้าที่จะฆ่านักบุญหญิงของสํานักหยินหยางของพวกเรา นายไม้ขี้ขลาดเลยนะ!”

เยี่ยชิวพูดด้วยรอยยิ้ม“ถ้าผู้หัวหน้าหยินหยางอยู่ที่นี่ ฉันก็กล้าลงมือกับเขา”

“บังอาจ!”ชายชราตะโกน“เพียงแค่ขั้นแกนทอง ยังกล้าพูดจาสาวหาว อยากตายแล้ว”

“นักบุญหญิง คุณพักก่อน ”

“รอฉันฆ่าไอ้หนุ่มนั้นตาย ฉันพาคุณกลับไปที่จวนเจ้าเมือง ”

ในเวลานี้อมตะชางเหม่ยและหลินต้าเหนี่ยวมาถึงพอดี

“ไอ้เด็กเปรต คนรับใช้หญิงของสวีโหย่วหยงถูกฉันฆ่าตายหมดแล้วมสถานการณ์ตรงนี้ของนายคือยังไง? แล้วไอ้เเกนั่นเป็นใคร?“อมตะชางเหม่ยถาม

“เขาเป็นเจ้าเมืองหย่งอาน” เยี่ยชิวพูดกระซิบ“ไอ้เเก่ เตรียมตัววิ่งหนี”

อมตะชางเหม่ยเหลือบมองลูกอ่อนฉีหลินที่กําลังจะตาย แล้วถามว่า “แล้วสัตว์เทพตัวนั้นล่ะ?”

เยี่ยชิวโกรธและพูดว่า “ชีวิตสำคัญหรือสัตว์เทพสําคัญ?”

อมตะขางเหม่ยว่า“สำคัญหมด”

เยี่ยชิว“......”

หลินต้าเหนี่ยวเกลี้ยกล่อม“หาทางหนีเถอะ สัตว์เทพไม่มีแล้วยังหาใหม่ได้ ถ้าเสียชีวิตแล้ว ก็จะไม่มีอะไรจริงๆแล้ว”

เยี่ยชิวคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วพูดว่า“ไอ้เเก่ เดี๋ยวฉันพัวพันไอ้แก้นั้นไว้อนายหาวิธีเอาลูกอ่อนฉีหลินมา ถ้าได้มือแล้ว รีบเปิดในภายหลังคุณสามารถหาวิธีที่จะทําให้ลูก Qilin อยู่ในมือของคุณเมื่อคุณได้รับมันแล้วให้เปิดลายเส้นของนักบุญ อย่าลังเล”

“ได้ ”อมตะชางเหม่ยชางเหม่ยพยักหน้าเห็นด้วย

ในเวลานี้ สวีโหย่วหยงพูดกับชายชรา“เจ้าเมืองหย่งอาน ขอบคุณที่คุณพวกเขาสามคนไว้ เดี๋ยวฉันจะฆ่าพวกเขาด้วยมือของฉันเอง”

“ได้!”ชายชราตอบรับ และหันกลับมาฆ่าโดยตรง

แม้ว่าเขาจะแก่แล้ว แต่กระเคลื่อนไหวเหมือนสายฟ้า

เขาก้าวผ่านท้องฟ้า จากนั้นก้าวลงที่เยี่ยชิวด้วยเท้าข้างเดียว และทันใดนั้น สุญญากาศรอบๆก็สั่นไหว ราวกับว่าพื้นดินเเละภูเขากําลังสั่น

ยิ่งไปกว่านั้น เมื่อเท้านั้นก้าวลงมา ก็ขยายใหญ่ขึ้นอย่างรวดเร็ว ยาวประมาณสองสามเมตร เหมือนเมฆมืด

“รีบหลีกไป!”

ตอนที่เยี่ยชิวเตือนอมตะชางเหม่ยและหลินต้าเหนี่ยว เขาก็โบกแส้เทพสะงหารแล้วฟาดออกไป

อย่างไรก็ตาม แส้เทพสังหารกักขังชายชราไม่อยู่

“แน่นอนว่าทักษะของไอ้เเก่นี้ยิ่งกว่าขั้นต้งเทียนสูง”เยี่ยชิวแอบอุทาน

พึ่ง!

ฝ่าเท้าของชายชราเหยียบแส้เทพสังหารไว้ และเยี่ยชิวก็พุ่งกลับหัวกลับหางออกไปทันที

ตามมา ฝ่าเท้าของชายชราก็เหยียบไว้ที่พื้น ด้วย “โฮ่ง” หลุมลึกก็ปรากฏขึ้นบนพื้น

“แค่มดตัวเล็ก ยังกล้ายั่วยุกับสำนักหยินหยางของพวกเรา แกว่งเท้าหาเสี้ยน”

ชายชรากรนอย่างเย็นชา แล้วตบไปที่เยี่ยชิวผ่านอากาศ

มีเสียงคํารามในอากาศ เหมือนพายุฝนฟ้าคะนอง และเจตนาอันทรงพลังก็แผ่ออกมา