วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1542

กลางคิ้วของชายชราถูกใบมีดแทงทะลุ เลือดก็ไหลออกมา

อย่างกะทันหัน

ยังไงเขาก็คาดไม่ถึงว่า ขณะนี้ จะมีปรมาจารย์ที่ทรงพลัง โจมตีเขาถึงเเก่ชีวิต

“คุณเป็นใคร?”

ตอนที่ชายชราพูด ใบมีดที่เเทงเข้าคิ้วเขาก็ถูกดึงออกมาอย่างรวดเร็ว และในเวลาเดียวกัน เงาดำตัวเล็กนั้นก็หายตัวไป

คนล่ะ?

ในใจชายราเพิ่งเกิดคําถามนี้ขึ้น แสงเย็นก็ปรากฏขึ้นบนหัวของเขา เเทงเข้าไปอย่างฉับไว

“ปั้ง!”

หัวของชายชรารวมทั้งวิญญาณระเบิดแตกพร้อมกัน ผู้แข็งแกร่งขั้นหยวนยิงตอนต้น ในเวลาเพียงไม่กี่วินาที ก็ร่วงหล่นไป

เยี่ยชิวตกใจจนเหงื่อออกเย็น การโจมตีแบบนี้น่ากลัวเกินไป ถ้าเป็นเขาเผชิญ เกรงว่าชะตากรรมของเขาจะเลวร้ายกว่าชายชรา

ยิ่งไปกว่านั้น เงาดํานี้สามารถฆ่าชายชราได้อย่างรวดเร็ว นอกเหนือจากการมีทักษะการลอบสังหารที่ยอดเยี่ยมแล้ว ทักษะของเขาก็ไม่ด้อยกว่าชายชรา

คนนี้ อันตรายมาก!

เยี่ยชิวมองไปที่เงาดำนั้นอย่างประหม่า เหงื่อเย็นผุดออกมาในฝ่ามือ ในเวลาเดียวกันเขาก็แอบสังเกต

เห็นเเต่ว่าเงาดํานั้นตัวเล็ก คลุมหน้าไว้ เเม้จะไม่เห็นหน้า เเต่เยี่ยชิวเป็น เป็นปราชญ์เเพทย์ ด้วยความเข้าใจในโครงสร้างร่างกายของมนุษย์ เขาจึงตัดสินใจรู้ทันทีว่าเงาดํานี้เป็นผู้หญิง

“ช่าง!”

เสียงของดาบดังขึ้น

เงาดําเก็บดาบยาวไว้ แล้วหันหน้าไปมองเยี่ยชิว สายตาเย็นชามาก

อย่างไรก็ตาม เยี่ยชิวไม่เห็นเจตนาการฆ่าในสายตาของเธอ

“นายเป็นอะไรไหม?”เงาดําพูด

เสียงของเธอเย็นชา ไม่มีคลื่นแม้แต่น้อย แต่สามารถตัดสินได้ด้วยเสียงว่าเธอยังหนุ่มมาก

เป็นผู้หญิงจริงด้วย

“ฉันไม่เป็นไร้”เยี่ยชิวถามตามว่า “ขอบคุณที่ช่วยฉัน”

เงาดํากล่าวว่า“ไม่ต้องเกรงใจ”

“คุณชื่ออะไร?”เยี่ยชิวถาม

เงาดําตอบว่า “หลานฮวา!”

“ชื่อน่าฟังมาก”เยี่ยชิวถามอีก“ใช่แล้วคุณหลานฮวา คุณเป็นคนอะไร?ทําไมถึงถึงมาที่นี่? แล้วทําไมคุณถึงช่วยฉัน?”

“นายไม่จําเป็นต้องรู้ ”หลังจากหลานฮวาพูดจบ ร่างก็หายไปในพริบตา หายไปอย่างไร้ร่องรอย

เยี่ยชิวตกตะลึงและพึมพําว่า “คุณหลานฮวาคนนี้นิสัยเท่จัง”

จากนั้น เขาก็มาถึงศพของชายชรา กระทืบศพของชายชรา แล้วหันหลังก็ไป

ตอนที่เยี่ยชิวกลับไปที่เดิม อมตะชางเหม่ยกำลังถูกสวีโหย่วหยงยิงฆ่า ลูกธนูสีแดงเเต่ละลูกทกรีดผ่านสายรุ้ง เจตนาการฆ่าเคร่งขรึม

เยี่ยชิวเหลือบมอง เห็นได้ชัดว่าพลังการต่อสู้ของสวีโหย่วหยงลดลงอย่างมาก ในใจพูดอย่างลับๆ“โชคดีที่เธอเหลือวิญญาณสายเดียว ไม่อย่างนั้น เกรงว่าไอ้แก่ต้านทานแม้แต่ธนูลูกเดียวก็ไม่ได้”

โฮ่ง!

เยี่ยชิวบินออกไป ต่อยลูกธนูสีแดงเเตกไปแท่งหนึ่ง ช่วยอมตะชาวเหม่ยต้านทานการโจมตีไว้

“ไอ้เด็กเปรต ไอ้แก่นั้นละ?”อมตะชางเหม่ยถาม

สวีโหย่วหยงเห็นเยี่ยชิวกลับมาอย่างปลอดภัย ตกใจไปทีหนึ่ง คิดในใจว่า เจ้าเมืองแห่งหย่งอานหายไปไหนแล้ว?

“เขาตายแล้ว ”

ในปากเยี่ยชิวพูดออกมาสามคำ ทันใดนั้น สวีโหย่วหยงก็เหมือนถูกฟ้าผ่าในวันโปร่งใส

“เจ้าเมืองหย่งอายเป็นผู้แข็งเเกร่งขั้นหยวนยิงตอนต้น จะถูกเฆ่าได้ไง?”

ตอนที่สวีโหย่วหยงฟุ้งซ่าน เยี่ยชิวก็ฟาดไปแส้หนึ่ง

“พู่!”

ธนูศักดิ์สิทธิ์สีดําในมือของสวีโหย่วหยงแตกเป็นเสี่ยงๆ พลังอันน่าสะพรึงกลัว ก็สะเทือนวิญญาณของเธอออกไปหนึ่งร้อยเมตร เกือบจะแตกสลาย

“ไอ้เด็กเปรต อย่าฆ่าเขา”อมตะชางเหม่ยพูดอย่างลามก“คําที่ต้าเหนี่ยวพูดก่อนหน้านั้นนายลืมแล้วเหรอ?”

“ผิวหนังก็ไม่มีแล้ว เหลือวิญญาณสายหนึ่ง ยังมีอะไรน่าจดจํา สีหน้าของเยี่ยชิวเฉยเมย ก้าวไปข้างหน้า เตรียมตัวฆ่าสวีโหย่วหยง