วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1564

อมตะชางเหม่ยรู้สึกแรงดันที่ออกมาจากภายในร่างกายของชายวัยกลางคนคนนั้นอย่าแรง และตระหนักได้ทันทีว่าบุคคลนี้ไม่ใช่สุดยอดขั้นแกนทอง

แน่นอนว่าใช่

วินาทีต่อมา

“โครม!”

ด้านหลังชายวัยกลางคนได้ปรากฏถ้ำสวรรค์หกแห่งขึ้นมา และอยู่ตรงกลางของถ้ำสวรรค์

"เหอะ ไอ้สารเลวนี่บิดบังการฝึกตนไว้ ฉันดูผิดไปแล้ว”

เมื่อเห็นว่าสถานการณ์อมตะชางเหม่ยจึงตะโกนเสียงดัง:" เจ้าเด็กเหลือขอ มาเร็ว" ”

ชายวัยกลางคนหยุดนิ่ง ดวงตาของเขากวาดไปรอบๆ แต่เขาไม่เห็นใครปรากฏตัวออกมา

"สร้างสถานการณ์ขู่ขวัญ?" ชายวัยกลางคนเยาะเย้ย: "มันไม่มีประโยชน์ วันนี้ฉันจะฆ่าแกให้ได้" ”

อมตะชางเหม่ยตะโกนขึ้นอีกครั้ง:" เจ้าเด็กเหลือขอ รีบมาช่วยฉัน" ”

อย่างไรก็ตาม เย่ชิวก็ยังไม่ปรากฏตัว

"เจ้าเด็กเหลือขอ นายนี่มันไร้จิตสำนึก” อมตะชางเหมยต่อว่าออกไป

"เอาล่ะ นักพรตปากพล่อย อย่ามาเล่นกลสร้างสถานการณ์ขู่ขวัญต่อหน้าฉัน ในเมื่อแกแทบรอไม่ไหวที่จะตาย ถ้าอย่างนั้นฉันจะส่งแกไปตามทางของแกซ่ะ” เสียงของชายวัยกลางคนเปล่งออกมา พร้อมกับรีบพุ่งออกไป

ความเร็วของเขานั้น เร็วมากเหมือนฟ้าผ่าพลุ่งพล่านอันมีพลังมหาศาล

"ไปตายซ่ะ!"

ชายวัยกลางคนตะโกนเสียงดังและตบเข้าหาอมตะชางเหมย

ตอนที่ฝ่ามือของเขาตบออกมา ลูกแก้วฟ้าสายฟ้าก็ควบแน่นอยู่ในฝ่ามือของเขา และงูไฟฟ้าก็พันรอบนิ้วพร้อมกับปลดปล่อยพลังงานที่น่าทึ่งออกมา

"ได้ตายภายใต้สายฟ้าของฉัน แกควรรู้สึกเป็นเกียรตินะ” ชายวัยกลางคนเยาะเย้ย

ด้วยความสิ้นหวังของอมตะชางเหม่ย จึงได้กระตุ้นความแข็งแกร่งของร่างกายทั้งหมดและตบมันออกมา

"เพี๊ยะ!"

ฝ่ามือชนกัน จนเกิดเสียงดัง

อมตะชางเหม่ยรู้สึกเพียงว่าพลังบนฝ่ามือของอีกฝ่ายเป็นเหมือนคลื่นพายุที่พุ่งเข้าหาเขาและเขาไม่สามารถต้านทานได้เลยสักนิด

"อ๊า......

อมตะชางเหม่ยกรีดร้อง ร่างกายลอยตีลังกากลับหัวออกไป เหมือนว่าวเชือกขาด

ในที่สุด ก็ล้มลงกับพื้น

“ตุ๊บ!”

พื้นด้านหลังที่อมตะชางเหมยตกลงไปนั้น พื้นได้สั่นสะท้านเป็นอยู่ช่วงเวลาหนึ่ง เหมือนทั่วทั้งร่างกายจะกระจุย อวัยวะภายในทั้งหมดเคลื่อนที่

"อึก"

อมตะชางเหม่ยก็พ่นเลือดออกมาเต็มปาก พร้อมกับสีหน้าซีดเซียว

"พี่หวังผู้ทรงพลัง!"

"พี่หวังน่าทึ่งมาก!"

"เหอะ! กล้าลองดีกับพี่หวัง แกควรตาย ”

ลูกศิษย์อีกสามคนของสำนักหยินหยาง หัวเราะเสียงดังใส่อมตะชางเหม่ย

อมตะชางเหม่ยโกรธมาก ถ้าเย่ชิวออกมาช่วยเขา ถ้าอย่างนั้นแล้วเขาจะต้องทุกข์ยากแบบนี้ได้อย่างไร?

เป็นเพราะไอ้เด็กเหลือขอนั่น

เมื่อนึกถึงเช่นนี้อมตะชางเหม่ยก็ดุด่าเสียงดัง:" ไอ้เด็กเหลือขอ นายมีน้องเล็กแล้วก็ไม่ช่วยพี่ชายคนนี้ ฉันเกลียดแก!"

ชายวัยกลางคนเดินไปหาอมตะชางเหมย และพูดไปเดินไปว่า:" อย่าเรียกดีกว่า ไม่มีใครช่วยแกได้" ”

"วันนี้ถึงวาระตายของแกแล้ว ”

"นี่คือจุดจบของการต่อต้านสำนักหยินหยางของเรา!"

เมื่อเห็นความอาฆาตของชายวัยกลางคน อมตะชางเหม่ยก็ตื่นตระหนก ในใจคิดว่าหากอีกฝ่ายเป็นเพียงต้งเทียนระดับแรกเท่านั้น ถ้าอย่างนั้นเขาก็จะมีพลังที่จะต่อสู้อันยิ่งใหญ่และแถมยังมีโอกาสที่จะฆ่าอีกฝ่ายด้วยซ้ำ

ปัญหาคือชายวัยกลางคนคนนี้อยู่ในช่วงกลางของต้งเทียน และการฝึกตนสูงกว่าเขาค่อนข้างมาก แม้ว่าเขาจะถือไพ่เหนือกว่า แต่ก็เป็นไปไม่ได้ที่จะเข้าไปยุ่ง

"ดูเหมือนว่าจะได้แต่เพียงฝากความหวังไว้กับเจ้าเด็กเหลือขอแล้วล่ะ มีเพียงเขาเท่านั้นที่สามารถช่วยฉันได้ ”

อมตะชางเหม่ยกังวลมากจนตะโกนว่า "เจ้าเด็กเหลือขอ นายไม่อยากเห็นฉันตายที่นี่ใช่ไหม?"

"รีบช่วยฉันเร็ว ”

ชายวัยกลางคนหัวเราะ:" นักพรตปากดี หยุดเรียกได้แล้ว แม้ว่าแกจะตะโกนจนสายคอขาดก็ไร้ประโยชน์......"