วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1570

หยุนซียืนอยู่กับที่ มองดูหลังของเยี่ยชิวหายไป ขมวดคิ้ว

“น่าแปลก ทำไมหลังของเขาถึงทำให้ฉันรู้สึกคุ้นเคยนิดหน่อย”

“แต่ว่า ฉันไม่เคยเจอเขามาก่อน”

“บางทีฉันอาจจะคิดมากเกินไปแล้วมั้ง!”

หยุนซีเก็บความคิด มือทั้งสองผสานกันอย่างรวดเร็ว ในไม่ช้า รังสีแสงพุ่งออกมาจากปลายนิ้ว จากนั้นพุ่งเข้าไปในหัวของม้ายูนิคอร์น

ต่อจากนั้น เธอรักษาบาดแผลบนตัวของม้ายูนิคอร์น

“ร่างกายของแกขาวบริสุทธิ์ไร้ที่ติ ฉันเรียกแกว่าเสี่ยวไป๋แล้วกัน ต่อจากนี้ฉันจะปกป้องแก”

หยุนซีพูดจบ นั่งอยู่บนหลังของม้ายูนิคอร์น

เหล่าลูกศิษย์ของนิกายดาบชิงอวิ๋น แสดงความยินดีทีละคน

“ขอแสดงความยินดีต่อนักบุญหญิงด้วย ได้รับลูกสัตว์เทพหนึ่งตัว”

“รอให้สัตว์เทพตัวนี้โตเต็มวัยแล้ว จะช่วยนักบุญหญิงได้อย่างมากแน่นอน”

“……”

“เอาล่ะ ทุกคนไม่ต้องประจบประแจงแล้ว พวกเราไปหาสมบัติกันเถอะ” หยุนซีพูดจบ พาลูกศิษย์ของนิกายดาบชิงอวิ๋นออกจากที่แห่งนี้

……

เยี่ยชิวและคนอื่นๆกำลังเดินเข้าไปในป่า

อมตะชางเหม่ยอดไม่ได้ที่จะบ่น : “บอกว่าจะให้สัตว์เทพก็ให้เลย ไม่กระพริบตาแม้แต่นิดเดียว เจ้าเด็กเหลือขอ นายค่อนข้างใจกว้างต่อผู้หญิงนะ ทำไมถึงไม่เคยเห็นนายใจกว้างกับฉันขนาดนี้มาก่อนเลย”

เยี่ยชิวพูด : “คุณไม่ใช่ผู้หญิงสักหน่อย ทำไมผมต้องใจกว้างกับคุณด้วย”

อมตะชางเหม่ยพูดอย่างดูถูก : “ผู้หญิงมีอะไรดี ก็แค่สามารถอุ่นเตียงได้เท่านั้น ฉันก็สามารถทำได้”

“เจ้าเด็กเหลือขอ เอาผลไม้อายุยืนให้ฉันอีกสิบลูก”

“ตอนกลางคืนฉันจะอุ่นเตียงให้นาย.....”

“ไสหัวไปเลย!” เยี่ยชิวไม่รอให้อมตะชางเหม่ยพูดจบ ต่อว่าทันที

โม่เทียนจีและหลินต้าเหนี่ยวหัวเราะฮ่าฮ่า

“เต้าจ่าง ในเมื่อพี่ใหญ่ไม่ต้องการคุณ เอาแบบนี้ ตอนกลางคืนคุณมาอุ่นเตียงให้ผมไหม เป็นยังไง” หลินต้าเหนี่ยวพูดอย่างล้อเลียนด้วยการขยิบตา

อมตะชางเหม่ยเต็มไปด้วยความอับอาย : “รูปร่างอย่างนายแบบนี้ ฉันกลัวว่านายจะทับฉันตาย”

ในครั้งนี้แม้แต่เยี่ยชิวก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา

อมตะชางเหม่ยยังคงมีความโกรธเล็กน้อย พูด : “เจ้าเด็กเหลอขอ หยุนซีหลงในตัวนายมาโดยตลอด ทำไมนายถึงต้องมอบสัตว์เทพให้เธอด้วย”

“ต่อให้นายไม่มอบสัตว์เทพให้เธอ เธอก็ชอบนายเหมือนกัน”

“มันไม่ง่ายเลยที่จะได้รับสัตว์เทพมาหนึ่งตัว มอบให้คนอื่นแบบนี้ น่าเสียดาย”

เยี่ยชิวพูด : “สัตว์เทพตัวหนึ่งเท่านั้น มีอะไรน่าเสียดาย”

อมตะชางเหม่ยโกรธมากกว่าเดิม : “อะไรเรียกว่าสัตว์เทพตัวหนึ่งเท่านั้น ฉันยังไม่มีเลยนะ มอบให้ฉันยังดีกว่ามอบให้เธอสะอีก”

“ศิษย์พี่ คุณก็อยากได้สัตว์เทพเหรอ” โม่เทียนจีถาม

อมตะชางเหม่ยพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่เป็นมิตร : “ใครไม่อยากได้สัตว์เทพบ้าง”

โม่เทียนจีพูด : “ในเมื่อศิษย์พี่อยากได้สัตว์เทพ งั้นผมจะมอบให้คุณหนึ่งตัวแล้วกัน”

“นายพูดจริงเหรอ” อมตะชางเหม่ยพูดด้วยความประหลาดใจ : “นายมีสัตว์เทพเหรอ”

โม่เทียนจีพูด : “ผมไม่มีสัตว์เทพ แต่ว่าผมสามารถช่วยคุณหาได้”

อมตะชางเหม่ยพูด : “ไอ้น้อง ถ้าหากนายสามารถช่วยฉันหาสัตว์เทพได้ อย่างนั้นฉันจะยอมรับนายเป็นศิษย์น้อง”

โม่เทียนจียิ้มอย่างมีความสุข : “คุณเป็นคนพูดเองนะ”

อมตะชางเหม่ยพูด : “ฉันขอสาบานต่อฟ้าดิน เพียงแค่นายช่วยฉันหาสัตว์เทพเจอหนึ่งตัว ฉันก็จะยอมรับนายเป็นศิษย์น้อง”

“คำไหนคำนั้น” โม่เทียนจีพูดจบ ชี้ออกไปหนึ่งที

หึง!

ค่ายกลแปดทิศปรากฏขึ้นกลางอากาศ

ค่ายกลแปดทิศส่องแสงประกายสีขาวออกมา ลึกลับอย่างมาก

“นายจะทำอะไรเหรอ” อมตะชางเหม่ยถาม