วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1571

“นายอยากสู่ขอเธอมาเป็นภรรยาเหรอ” อมตะชางเหม่ยเหลือมอบหลินต้าเหนี่ยวหนึ่งที พูด : “ต้าเหนี่ยว ฉันขอเตือนนาย ล้มเลิกความคิดเถอะนะ!”

“ยังไม่พูดถึงว่าเธอจะสนใจนายหรือเปล่า ต่อให้เธอสนใจนายแล้ว ไอ้นั่นของนายเล็กเกินไป ไม่สามารถใช้งานได้หรอก!”

หลินต้าเหนี่ยวได้ยินคำพูดนี้ ใบหน้าแดงก่ำ

อมตะชางเหม่ยพูดอีกครั้ง : “เจ้าเด็กเหลือขอ ฉันคิดว่าหลิงเมิ่งหานมีหน้าตาที่ไม่เลว เอาแบบนี้ นายช่วยฉันหน่อย ทำให้เธอมาเป็นภรรยาของฉัน”

“ไร้ยางอาย!” หลินต้าเหนี่ยวต่อว่า : “เต้าจ่าง คุณเป็นถึงผู้บำเพ็ญ ภายในใจสามารถคิดถึงผู้หญิงได้ด้วยเหรอ”

อมตะชางเหม่ยกล่าวอย่างไร้ยางอาย : “แม้ว่าฉันจะเป็นผู้บำเพ็ญ แต่ในการวิเคราะห์ขั้นสุดท้าย ฉันก็เป็นผู้ชายเหมือนกัน”

“ผู้ชายธรรมดา มีใครบ้างที่ไม่คิดถึงผู้หญิง”

“ยิ่งไปกว่านั้น ยังเป็นผู้หญิงที่งดงามขนาดนี้!”

หลินต้าเหนี่ยวพูดด้วยความโกรธ : “ผมเป็นคนชอบเธอก่อนนะ”

อมตะชางเหม่ยพูดด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง : “ต้าเหนี่ยวเอ๋ย ผู้หญิงคนนี้นายเอาไม่อยู่หรอก ให้ฉันจัดการดีกว่า!”

“ออกไปเลย!” หลินต้าเหนี่ยวต่อว่า

เยี่ยชิวหัวเราะ ถาม : “ต้าเหนี่ยว นายชอบเธอจริงๆเหรอ”

“อืม” หลินต้าเหนี่ยวพยักหน้า

เยี่ยชิวพูด : “ได้ ฉันจะหาโอกาสไปถามเธอ ดูว่าเธอยอมเป็นภรรยาของเธอไหม”

หลินต้าเหนี่ยวได้ยินแล้วดีใจอย่างมาก : “ขอบคุณพี่ใหญ่”

เยี่ยชิวพูด : “ไม่ต้องเกรงใจ ใครบอกให้ฉันเป็นพี่ใหญ่ของนาย”

อมตะชางเหม่ยเดินเข้ามาและพูด : “เจ้าเด็กเหลือขอ เอาแบบนี้ฉันก็นับถือนายเป็นพี่ใหญ่ นายช่วยฉันจับผู้หญิงคนนั้น อย่างอื่นนายก็ไม่ต้องยุ่งแล้ว”

“นายวางใจได้เลย ฉันจะช่วยนายผลิตหลานออกมา ฮ่าฮ่า～”

ไร้ยางอายจริงๆ!

เยี่ยชิวพูดอย่างไร้ความเมตตา : “ตาเฒ่า คุณน่าเกลียดเกินไปแล้ว รับคนอย่างคุณมาเป็นน้องชาย มีแต่จะทำให้ผมขายหน้า”

“เจ้าเด็กคนนี้ พูดอะไรช่วยไว้หน้าหน่อยได้หรือเปล่า” อมตะชางเหม่ยต่อว่าด้วยความโกรธ : “นายเป็นแบบนี้จะให้ฉันเล่นอย่างสนุกสนานได้ยังไง”

“ศิษย์พี่!” โม่เทียนจีพูดแทรก : “นิกายมีกฎ ไม่อนุญาตให้แต่งงานและมีลูกตลอดชีวิต!”

อมตะชางเหม่ยด่า : “หุบปาก ฉันไม่ใช่ศิษย์พี่ของนาย”

โม่เทียนจีพูด : “ทำไม คุณไม่ยอมรับคำสาบานแล้วเหรอ หรือว่าคุณอยากอายุสั้นลงสามร้อยปีเหรอ นอกจากนี้ คุณไม่อยากได้สัตว์เทพแล้วเหรอ”

ทันทีที่อมตะชางเหม่ยได้ยินสัตว์เทพ ดวงตาเป็นประกาย พูดด้วยรอยยิ้ม : “ล้อเล่นกับพวกนายเท่านั้น ฉันเป็นถึงผู้บำเพ็ญคนหนึ่ง จะคิดถึงเรื่องผู้หญิงได้ยังไง”

“ศิษย์น้อง สัตว์เทพอยู่ไหน”

“ทำไมฉันถึงมองไม่เห็น”

โม่เทียนจีพูดด้วยรอยยิ้ม : “ศิษย์พี่อย่าใจร้อน อีกสักพักคุณก็จะได้เห็น”

และในเวลานี้——

“ตุ้ม!”

ออร่าขนาดใหญ่หนึ่งกวาดเข้ามา น่าสะพรึงกลัวอย่างมาก ทำให้เยี่ยชิวและคนอื่นๆเงยหน้ามอง

เพียงแค่เห็นอาวุธวิเศษบินไปมาอยู่บนท้องฟ้า ธงของพื้นที่เทพไท่ชูโบกสะบัดอยู่ด้านบน

คนที่เป็นผู้นำ เป็นชายหนุ่มสูงใหญ่คนหนึ่ง

ชายหนุ่มสวมชุดสีขาว ผมยาวมีผ้าคลุมไหล่โบกไปมา ทั้งตัว เต็มไปด้วยออร่าที่น่าเกรงขาม

“พื้นที่เทพไท่ชู หลี่เป่ยไห่!”

เยี่ยชิวจำคนผู้นี้ได้ทันที

หลังจากภูเขาอมตะเปิด คนของพื้นที่เทพไท่ชูเข้าร่วม ในตอนนั้นหลินต้าเหนี่ยวก็เคยแนะนำให้เยี่ยชิวรู้จัก

ข้างหลังของหลี่เป่ยไห่มีศิษย์ของพื้นที่เทพไท่ชูติดตามอยู่สิบกว่าคน

เยี่ยชิวกวาดมองหนึ่งที พบว่าศิษย์กลุ่มนั้นของพื้นที่เทพไท่ชู ส่วนใหญ่อยู่ขั้นแกนทอง ส่วนที่เหลือเป็นขั้นต้งเทียนระดับแรก