วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1572

“ซูซูซู......”

สระน้ำมีฟองเดือด ราวกับว่าเป็นน้ำร้อน

ทันใดนั้น สายตาของทุกคน ล้วนแล้วจ้องสระน้ำ

“สัตว์เทพจะออกมาแล้ว!” โม่เทียนจีพูด

ผ่านไปสักพักหนึ่ง เสาน้ำสูงหลายฟุตเริ่มสูงขึ้นในสระ กระแสน้ำวนก็ค่อยๆ ปรากฏขึ้น

เรื่อยๆ งูสีแดงตัวเล็ก ตัวใหญ่เท่าแก้วน้ำโผล่ออกมาจากกระแสน้ำวน

“สัตว์เทพตัวนี้เป็นงูเหรอ”

อมตะชางเหม่ยเพียงแค่รู้สึกว่าขนลุกไปทั้งตัว พูดอย่างน่ารังเกียจ : “ฉันเกลียดงูที่สุด ต่อให้มันเป็นสัตว์เทพ ฉันก็ไม่เอาเหมือนกัน”

“ศิษย์พี่ คุณอย่าเพิ่งใจร้อน ดูไปก่อน จะเกิดเรื่องเซอร์ไพรส์” ใบหน้าของโม่เทียนจีเต็มไปด้วยความลับ

หลังจากเงียบสักพัก

ร่างของงูโผล่ขึ้นมา ต่อจากนั้น กระดองเต่าสีน้ำเงินปรากฏขึ้นต่อหน้าทุกคน

กระดองเต่ามีขนาดใหญ่เท่ากับอ่างล้างหน้าเท่านั้น มีพื้นผิวต่างๆ ซ้อนกันอยู่บนนั้น

“นี่คือ.....”

ภายในใจของอมตะชางเหม่ยตกใจ ยังไม่ทันพูดจบ ร่างของเต่าก็ปรากฏขึ้น

“เสวียนอู่!” หลินต้าเหนี่ยวตะโกน : “สัตว์เทพตัวนี้คือเสวียนอู่!”

ข้างบนสัตว์เทพมีงูสีแดงตัวหนึ่ง ด้านล่างเป็นเต่าสีเขียวตัวหนึ่ง ก็คือเสวียนอู่ในตำนาน

เสวียนอู่เพิ่งปรากฏตัว กลิ่นหอมแปลก ๆ อบอวลไปในอากาศ นอกจากนี้ยังมีเสียงดนตรีเซียนดังขึ้น สีสายรุ้งนับพันนิมิตตามลำดับ

“มังกรเขียว เสือขาว จูเชวี่ย เสวียนอู่ กิเลน ถูกเรียกว่าห้าสัตว์เทพผู้ยิ่งใหญ่ใหญ่”

“หลังจากห้าสัตว์เทพผู้ยิ่งใหญ่โตเต็มวัย พลังการต่อสู้ที่เหนือกว่า ล้วนแล้วสามารถฉีกนักปราชญ์และผู้แข็งแกร่งออกเป็นชิ้นๆ”

“ศิษย์พี่ ต้องการเสวียนอู่ตัวนี้ไหม”

โม่เทียนจีถามด้วยรอยยิ้ม

“ต้องการ! ต้องการแน่นอน!”

อมตะชางเหม่ยอดไม่ได้ที่จะหวั่นไหว จ้องเสวียนอู่ ดวงตาล้วนแล้วแดงก่ำ ต่อจากนั้นพูดกับเยี่ยชิวอีกครั้ง : “เจ้าเด็กเหลือขอ สัตว์เทพตัวนี้ศิษย์น้องของฉันช่วยฉันหาเจอ นายอย่ามาแย่งกับฉันนะ”

เยี่ยชิวพูด : “ในเมื่อคุณต้องการ อีกสักพักผมจะช่วยคุณแย่งสัตว์เทพตัวนี้มาก็แล้วกัน”

อมตะชางเหม่ยพูดด้วยรอยยิ้ม : “มีคำพูดประโยคนี้ของนาย ฉันก็วางใจแล้ว”

โม่เทียนจีเตือนเยี่ยชิว : “แม้ว่าเสวียนอู่ตัวนี้จะเด็ก แต่พลังใกล้เคียงกับขั้นต้งเทียนสูงสุด บวกกับพลังยุทธ์ของพวกอัจฉริยะที่มีพลังสูงอย่างมากเหล่านั้น ตอนที่พี่ใหญ่ลงมือต้องระวังตัวให้มากๆ”

เยี่ยชิวพยักหน้า เขาเหลือบมองอัจฉริยะที่อยู่บนท้องฟ้าเหล่านั้น

และในเวลานี้ เจียงอู๋ต่าว หลิงเมิ่งหาน หลี่เป่ยไห่ อู่เชียนฟาน ต่างเข้ามาใกล้สระน้ำทีละคน เตรียมลงมือจับเสวียนอู่

“พวกเขาจะลงมือแล้ว” อมตะชางเหม่ยกระซิบพูดกับเยี่ยชิว : “เจ้าเด็กเหลือขอ รอให้พวกเขาแย่งกันพอได้ที่แล้ว พวกเราค่อยลงมือ”

“ดั่งคำที่ว่า ตั๊กแตนตำข้าวกำลังล่าจั๊กจั่น นกขมิ้นอยู่ข้างหลัง.....”

โดยไม่คาดคิด อมตะชางเหม่ยยังไม่ทันพูดจบ เยี่ยชิวก็พุ่งเข้าไปแล้ว

“เจ้าเด็กเหลือขอ นายจะทำอะไร กลับมา!”

จากมุมมองของอมตะชางเหม่ย การกระทำของเยี่ยชิวในเวลานี้กลับไม่ใช่เรื่องฉลาด

อย่างที่คาดไว้

ทันทีที่เยี่ยชิวพุ่งออกไป ดึงดูดความสนใจของคนไม่น้อยทันที เจียงอู๋ต่าวและคนอื่นๆรับรู้ได้แล้ว แต่กลับไม่ใส่ใจ พวกเขาไม่เห็นเยี่ยชิวอยู่ในสายตาเลยด้วยซ้ำ เพราะว่าเยี่ยชิวเป็นแค่ผู้ฝึกฝนขั้นแกนทองตัวเล็กๆเท่านั้น สำหรับพวกเขาแล้วไม่เป็นภัยคุกคามใดๆ

แต่ลูกศิษย์ของพื้นที่เทพไท่ชูที่ลอยอยู่บนอาวุธวิเศษ ดวงตาแต่ละคู่ ล้วนแล้วจ้องมาบนตัวของเยี่ยชิว

“เจ้าหมอนั่นเป็นใคร หรือว่าเขาก็จะมาแย่งสัตว์เทพเหรอ”

“ฮึ เป็นแค่แกนทองสูงสุดเท่านั้น ก็อยากจะมาแย่งสัตว์เทพ ฉันว่าเขาอยากตายแล้วมั้ง”