วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1592

เยี่ยชิวจ้องมองไปข้างหน้าโดยไม่กระพริบตา และเขาก็มองเห็นดอกไม้สีแดงขนาดใหญ่ที่เติบโตลึกอยู่ลึกเข้าไปในถ้ำ

ดอกไม้สีแดงนี้แวววาวดุจเปลวไฟลอยอยู่ในอากาศ ใบของมันเหมือนริบบิ้นยาวหลายสิบเมตรเต้นรำไปในอากาศ ราวกับสีมงคลนับพันที่พลิ้วไหว

กลิ่นหอมดอกไม้อันเข้มข้นเข้าสู่จมูก และเมื่อหายใจเข้าเบา ๆ ก็จะรู้สึกปีติยินดีเต็มไปด้วยพลังทางจิตวิญญาณอันสง่างาม

ไม่เพียงเท่านั้น ดอกไม้สีแดงนี้ยังพ่นลมหายใจที่ร้อนแรงราวกับไฟที่ลุกเป็นไฟ

“นี่คือ……ดอกไม้วิญญาณแห่งไฟ ! ”

หยุนซีจำได้ และอุทานออกมา

จากนั้น เธอก็พูดกับเยี่ยชิวอย่างตื่นเต้น : “ดอกไม้วิญญาณไฟนี้ น่าจะเป็นโอสถศักดิ์สิทธิ์อายุล้านปีที่คุณกำลังตามหา”

ในความเป็นจริงแม้ว่าเธอจะไม่พูด แต่เยี่ยชิวก็สามารถมองออก เพราะแก่นแท้แห่งชีวิตที่ปล่อยออกมาจากดอกไม้วิญญาณไฟนี้แข็งแกร่งมาก

ในเวลานี้ เยี่ยชิวและคนอื่น ๆ อยู่ห่างจากดอกไม้วิญญาณแห่งไฟนี้หลายร้อยเมตร

“คุณรอผมอยู่ที่นี่ ผมจะไปเอาโอสถศักดิ์สิทธิ์” หลังจากที่เยี่ยชิวพูดจบ เขาก็กำลังจะก้าวไปข้างหน้า

“รอเดี๋ยว ”หยุนซีดึงเยี่ยชิวแล้วพูดว่า : “หากคุณไม่ป้องกันใด ๆ แบบนี้ เมื่อเข้าใกล้ดอกไม้วิญญาณไฟคุณจะถูกเผาจนกลายเป็นเถ้าถ่าน”

“เอ๊ะ ? ” เยี่ยชิวรู้สึกแปลก ๆ

หยุนซีอธิบายว่า : “แม้ว่าดอกไม้วิญญาณไฟจะเป็นดอกไม้ที่แปลก แต่ก็สามารถปล่อยเปลวไฟที่ทรงพลังมากได้ ซึ่งยากสำหรับร่างกายมนุษย์ที่จะต้านทานได้”

“คุณรอฉันอยู่ตรงนี้ ฉันจะไปเก็บมันหาให้คุณเอง”

“ชุดเดรสยาวที่ฉันสวมเป็นอาวุธศักดิ์สิทธิ์ มันปกป้องฉันจากการถูกทำร้ายจากดอกไม้วิญญาณไฟ”

เยี่ยชิวพูดเตือน : “ระวังตัวด้วย ”

“อืม ” หยุนซีตอบรับเบา ๆ แล้วเดินเข้าไปยังดอกไม้วิญญาณไฟ

เมื่อเห็นว่า หยุนซีกำลังจะเข้าใกล้ดอกไม้เปลวไฟ ทันใดนั้นเปลวไฟสีดำก็ปรากฎขึ้นบนกลีบของดอกไม้เปลวไฟ

ทันใดนั้น เยี่ยชิวก็รู้สึกถึงรัศมีที่ลุกเป็นไฟจากที่ห่างไกล ราวกับคมมีดที่ไม่มีใครเทียบได้กำลังกรีดผิวหนังของเขา

“อะไรกัน? ”

สีหน้าของเยี่ยชิวเต็มไปด้วยความตกใจ

คุณต้องรู้ว่า ร่างกายของเขาในปัจจุบันนั้นพิเศษมาก แม้แต่อาวุธเวทก็ไม่สามารถทำร้ายเขาได้ แต่คิดไม่ถึงเลยว่า ยังไม่ทันที่จะได้ใกล้ดอกไม้วิญญาณไฟ ผิวของเขาก็แตกร้าวแล้ว

มันยากที่จะจินตนาการว่า หยุนซีผู้ซึ่งอยู่ใกล้กับดอกไม้วิญญาณแห่งไฟ ต้องเผชิญกับอันตรายแบบไหนกัน ?

“ฮึม ! ”

สองมือของหยุนซีประสานกัน ชุดเดรสสีฟ้าน้ำแข็งเปล่งประกายระยิบระยับ ทำให้ดูเหมือนนางฟ้าจากดินแดนเทพ

เยี่ยชิวมองดู และพบว่าการแสดงออกของหยุนซีเป็นปกติ เขาถึงถอนหายใจด้วยความโล่งอก

โดยไม่คาดคิด เปลวไฟสีดำที่ปล่อยออกมาจากดอกไม้เปลวไฟ ทันใดนั้นก็กลายเป็นเปลวไฟสีแดง ราวกับทางช้างเผือกที่ระเบิดฝั่ง และปกคลุมเมฆทันที

หยุนซีสัมผัสได้ถึงอันตราย จึงได้ประสานมือของเธออย่างรวดเร็ว และด้วยเสียง “ตู้ม” ชุดสีน้ำเงินน้ำแข็งก็ระเบิดออกมาด้วยแสงที่แพรวพราวราวกับผู้อุปถัมภ์ที่ต้านทานเปลวไฟ

อย่างไรก็ตาม หลังจากขัดขืนได้เพียงครู่หนึ่ง ชุดสีฟ้าน้ำแข็งของหยุนซีก็กลายเป็นขี้เถ้า

“อะไรกัน? ”

ใบหน้าของหยุนซีเปลี่ยนไปอย่างมาก

ชุดเดรสสีฟ้าน้ำแข็งที่เธอสวมเป็นอาวุธศักดิ์สิทธิ์ แต่เธอไม่คิดว่ามันจะถูกเผาเป็นเถ้าถ่าน ด้วยเปลวไฟที่ปล่อยออกมาจากดอกไม้วิญญาณไฟ

น่ากลัวเกินไปแล้ว !

เมื่อหยุนซีเสียสมาธิ ทันใดนั้นร่างกายก็รู้สึกหนาวสั่น เธอมองลงไปและเห็นว่าเสื้อผ้าบนร่างกายของเธอ กลายเป็นเถ้าถ่านภายใต้อุณหภูมิสูงของเปลวไฟ

จากนั้น ร่างกายรู้สึกเจ็บปวดอย่างรุนแรง เห็นผิวหนังกำลังจะแตก ทันใดนั้นก็มีคนมากอดเธอไว้ แล้วก้าวออกไป

“คุณไม่เป็นไร……”

เยี่ยชิวกำลังจะถามหยุนซีว่าทุกอย่างเรียบร้อยดีหรือไม่ แต่ก่อนที่เขาจะพูดจบ ดวงตาของเขาก็ตกตะลึงค้าง

ร่างกายของหยุนซีเปลือยเปล่า ผิวขาวของเธอเผยออกมา ร่างกายของเธอไร้ที่ติ สมบูรณ์แบบราวกับคริสตัลที่ใสสะอาด

สีหน้าของหยุนซีเปลี่ยนเป็นสีแดงด้วยความเขินอาย เธอรีบหยิบชุดยาวออกมาจากวงแหวนอวกาศมาพันรอบร่างกาย จากนั้นเมื่อเห็นเยี่ยชิวยังคงมองดูเธออยู่ เธอก็แสร้งทำเป็นโกรธและพูดว่า : “ยังดูไม่พออีกเหรอ? ”