วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1635

เยี่ยชิวตัดสินใจแล้ว ไม่ว่ายังไง ครั้งนี้เขาจะไม่สามารถปล่อยให้หยุนซีรู้สึกว่าเขาไม่ดีพอ

ผู้ชาย ไม่ว่าอะไรก็สามารถทิ้งได้ มีเพียงศักดิ์ศรีเพียงอย่างเดียวที่ทิ้งไม่ได้!

หลังจากที่เขาโยนยาวิญญาณหนึ่งร้อยกว่าชนิดเข้าไปในหม้อเฉียนคุน เริ่มปรุงยาแล้ว

ยาเสริมกำลังสมบูรณ์แบบก็เป็นยาวิญยาณที่บันทึกไว้ในหนังสือยาเช่นกัน เทียบเท่าระดับหวงเกรดสูง กินหนึ่งเม็ด พลังการต่อสู้เพิ่มขึ้นเป็นสองเท่า

ในครั้งนี้ เยี่ยชิวจริงจังอย่างมาก

ท้ายที่สุดแล้ว ยาเสริมกำลังสมบูรณ์แบบเกี่ยวข้องกับศักดิ์ศรีของตนเอง

“ซ่าซ่าซ่า.....”

ยันต์อัคนีกำลังลุกไหม้ ยาวิญญาณค่อยๆกลายเป็นยาน้ำ

เยี่ยชิวทำตามขั้นตอนการปรุงยา เวลาผ่านไปสองชั่วโมง ในที่สุด กลิ่นหอมของยาที่เข้มข้นกระทบจมูก มียาวิญญาณยี่สิบเม็ดนอนอยู่ในหม้อเฉียนคุน

ยาวิญญาณทุกเม็ดล้วนแล้วกลมมนอย่างมาก ขนาดประมาณเท่าเมล็ดถั่วเขียว ปล่อยแสงสีฟ้าพราวออกมา

“สำเร็จแล้ว!”

ภายในใจของเยี่ยชิวดีใจทันที ยื่นฝ่ามือออกไปอย่างรวดเร็ว ทันใดนั้น ยาเสริมกำลังสมบูรณ์แบบยี่สิบเม็ดบินออกมาจากหม้อเฉียนคุน ร่อนลงที่ฝ่ามือของเขา

“ฮึ มีมันแล้ว ฉันจะทำให้เธอร้องขอชีวิตอย่างแน่นอน” เยี่ยชิวพูดในใจ

ในเวลานี้ หยุนซีเดินเข้ามา ถามด้วยสีหน้าที่สงสัย : “ฉังเซิง นี่คือยาอะไร ทำไมถึงเป็นสีน้ำเงินล่ะ ทำไมฉันถึงไม่เคยเห็นมาก่อน”

“นี่เป็นของดี” เยี่ยชิวหัวเราะอย่างลึกลับ เก็บหม้อเฉียนคุนและยาเสริมกำลังสมบูรณ์แบบ

“ซีเอ๋อ คุณช่วยรอผมอีกแป็ปหนึ่งนะ”

เยี่ยชิวพูดจบ พุ่งขึ้นไปบนท้องฟ้า หนึ่งก้าวข้ามท้องฟ้า ภายในพริบตา ปรากฏตัวต่อหน้าอมตะชางเหม่ยพวกเขา

“เจ้าเด็กเหลือขอ ทำไมนายถึงกลับมาแล้วล่ะ” อมตะชางเหม่ยถาม

“ปรุงยาสำเร็จแล้ว” เยี่ยชิวพูดจบ หยิบยาคะนองออกมา ป้อนเข้าไปในปากของอู่เชียนฟาน

ยาวิญญาณละลายในปาก

มือข้างหนึ่งของเยี่ยชิวจับไปที่เส้นชีพจรของอู่เชียนฟาน ในเวลาเดียวกันก็เปิดดวงตาแห่งสวรรค์อย่างเงียบ ๆ สังเกตจุดตันเถียนของอู่เชียนฟาน

เพียงแค่เห็นหลังจากที่อู่เชียนฟานกินยาคะนองไป ยาเข้าสู่ตันเถียนอย่างรวดเร็ว เหมือนเปลวไฟ เริ่มกลืนกินพลังหยินด้วยความนุ่มนวลที่สุด

“ได้ผลจริงๆ”

เยี่ยชิวพูดกับอมตะชางเหม่ย : “ตาเฒ่า ดูแลอู่เชียนฟานให้ดี ใช้เวลาไม่นานเขาก็สามารถตื่นขึ้นมาได้แล้ว”

พูดจบ เยี่ยชิวลุกขึ้น หันตัวเตรียมจากไป

“เจ้าเด็กเหลือขอ นายจะไปไหน” อมตะชางเหม่ยถาม

“ผมมีเรื่องต้องไปจัดการอย่างเร่งด่วน พวกคุณรอผมอยู่ที่นี่” เยี่ยชิวพูดจบ หันตัวแล้วจากไปทันที

อมตะชางเหมยมองดูทิศทางที่เยี่ยชิวหายไป ขมวดคิ้วเล็กน้อย : “มาก็เร่งรีบ ไปก็เร่งรีบ เจ้าเด็กเหลือขอคนนี้ไปทำอะไรกันแน่นะ”

โม่เทียนจีพูด : “หรือว่าพี่ใหญ่เจอสมบัติอะไรบางอย่าง”

“เป็นไปไม่ได้” อมตะชางเหม่ยพูด : “เจ้าเด็กเหลือขอคนนี้ฉันรู้จักเป็นอย่างดี ถ้าหากพบสมบัติอะไรจริงๆ จะต้องเรียกพวกเราอย่างแน่นอน”

“น่าแปลก แล้วพี่ใหญ่ไปไหนล่ะ” โม่เทียนจีก็รู้สึกสงสัยเช่นกัน

หลินต้าเหนี่ยวเปิดปากพูดทันที : “ผมรู้ว่าพี่ใหญ่ไปไหน”

ทันใดนั้น อมตะชางเหม่ยและโม่เทียนจีต่างก็มองมาทางหลินต้าเหนี่ยว

หลินต้าเหนี่ยวหัวเราะแต่ไม่พูด

“หัวเราะอะไร!” อมตะชางเหม่ยด่า : “นายรู้อะไร รีบบอกพวกเรา อย่าเก็บไว้คนเดียว”

หลินต้าเหนี่ยวหัวเราะและพูด : “เต้าจ่าง คุณลองคิดให้ดี ตอนที่พี่ใหญ่ไป ใครไปกับเขา”

“หยุนซี” อมตะชางเหม่ยพูดออกมา

“ไม่ผิด!” หลินต้าเหนี่ยวพูดด้วยรอยยิ้ม : “ตอนที่พี่ใหญ่ไปปรุงยา หยุนซีเซียนจื้อไปกับเขาด้วย แต่เมื่อกี้ตอนที่พี่ใหญ่กลับมา หยุนซีเซียนจื้อกลับไม่ได้ตามกลับมาด้วย ดังนั้นพี่ใหญ่ไปทำอะไรล่ะ นี่มันเป็นเรื่องที่ชัดเจนอย่างมากไม่ใช่เหรอ”

โม่เทียนจีพูด : “คุณหมายความว่า หยุนซีเซียนจื้อเจออันตราย พี่ใหญ่ไปช่วยเธอแล้วเหรอ”