วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1637

“อ้า.....”

หยุนซีราวกับว่าถูกลูกศรอันแหลมคมโจมตี ยกคางไม่ขึ้น มือกำแน่นโดยไม่ตั้งใจ ส่งเสียงครางออกมา

เยี่ยชิวปฏิบัติตามวิธีการฝึกฝนของวิชาห้องนอนทันที ปรับสมดุลพลังชี่แท้ ทันใดนั้น ลมหายใจของเขาเข้าสู่เส้นลมปราณของหยุนซี ทั้งสองคนราวกับว่าเป็นหนึ่งเดียวกัน พลังชี่แท้ไหลเวียนอย่างต่อเนื่อง

ในเวลานี้ พวกเขาใกล้ชิดกันโดยไม่มีช่องว่าง

ภายใต้อิทธิพลของการหมุนเวียนพลังชี่แท้ของเยี่ยชิว บวกกับฤทธิ์ของยาเสริมกำลังสมบูรณ์แบบ ทำให้การโจมตีดุเดือดมากยิ่งขึ้น

หยุนซีขมวดคิ้วแน่น ใบหน้าแดงล้วนแล้วมีน้ำหยดออกมาแล้ว เธอใช้มือกุมปากเอาไว้ แต่ว่า เสียงที่ดังเป็นช่วงๆ ยังคงลอยออกมา เช่น เสียงร้องไห้และบ่น

เธอในเวลานี้ ราวกับใบไม้ที่ร่วงหล่นเริงระบำในสายลมฤดูใบไม้ร่วง โดนตบอย่างไร้ความปราณี

“เพี๊ยะ.....เพี๊ยะ.....เพี๊ยะ.....”

เยี่ยชิวออกแรงช่วยหยุนซีตบยุง

เรื่อยๆ การต่อสู้เริ่มดุเดือดขึ้น เหมือนทะเลที่มีพายุ คลื่นลูกแล้วลูกเล่า

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน

ในที่สุด ทุกอย่างก็กลับมาสงบอีกครั้ง

เยี่ยชิวเพิ่งปล่อยมือ หยุนซีก็ล้มลงอยู่บนพื้น เปียกโชกไปด้วยเหงื่อ หายใจหอบ

“เป็นยังไง ผมพอใช้ได้ไหม” เยี่ยชิวพูดด้วยรอยยิ้ม

ใครจะไปคิด หยุนซีกลับพูดว่า : “ไม่พอ～”

ปีศาจตัวนี้ “กินเก่งจริงๆ”

“อีกรอบ!” เยี่ยชิวต้องการแสดงพลังทั้งหมด

หยุนซีพูดด้วยรอยยิ้มที่มีเสน่ห์ : “คุณไหวเหรอ”

เยี่ยชิวก็หัวเราะเช่นกัน : “ผมไหวไหม คุณลองดูก็จะรู้เอง”

“ดี” หยุนซีลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว หลังจากนั้นผลักเยี่ยชิวล้มลง เป็นฝ่ายริเริ่มลงมือเอง

เยี่ยชิวมองดูหยุนซี เพียงแค่เห็นแก้มทั้งสองข้างของเธอแดงก่ำ ผมสีดำราวกับน้ำตก ยกคอหงส์สูง ผิวขาวราวกับหิมะที่สดชื่น บริสุทธิ์และไร้ที่ติ

ความเร็วในการโจมตีของเธอนั้นเร็วอย่างมาก สิ่งนี้ทำให้เยี่ยชิวอดไม่ได้ที่จะแอบถอนหายใจ : “มองดูแล้วเป็นผู้หญิงที่ใสซื่อบริสุทธิ์คนหนึ่ง เมื่อทำสงครามขึ้นมาแล้ว เหมือนฟืนที่จุดไฟติดแล้ว น่ากลัวเกินไปแล้ว”

เวลาผ่านไปอย่างเงียบ ๆ

（ที่นี่ละเว้นหมื่นคำ ผู้อ่านโปรดตัดสินใจเอง！）

เวลาผ่านไปอีกสองชั่วโมง ในเสียงกรีดร้องอันแหลมคมของหยุนซี เมฆปิดตัวลงและมีฝนตกฉับพลัน

หลังจากนั้น เธอนอนอยู่บนตัวของเยี่ยชิว ร่างกายกระตุกอย่างต่อเนื่อง หายใจทางปากอย่างรุนแรง

เยี่ยชิวก็เหนื่อยอย่างมากเช่นกัน เพราะว่าฤทธิ์ของยาเสริมกำลังสมบูรณ์แบบหายไปหมดแล้ว

พักผ่อนสักพักหนึ่ง

หยุนซีค่อยพูดอย่างอ่อนโยน : “ฉังเซิง วันนี้คุณเก่งมากเลย”

“ชอบไหม” เยี่ยชิวถาม

“ชอบ” หยุนซีเต็มไปด้วยความสุข

เยี่ยชิวพูดอย่างพอใจ : “ผมมีชื่อเล่นอีกชื่อหนึ่ง ชื่อว่าฉังซานจ้าวจื่อหลง”

หยุนซีสงสัย : “ชื่อเล่นแปลกจังเลย หมายความว่าอะไร”

เยี่ยชิวกระซิบพูดสองสามคำข้างหูหยุนซี หลังจากฟังจบ ใบหน้าของหยุนซีแดงมากกว่าเดิม

“พวกเราอยู่ที่นี่มานานแค่ไหนแล้ว” จู่ๆเยี่ยชิวถาม

หยุนซีพูด : “อย่างน้อยก็สามชั่วโมงแล้ว”