วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1685

“ตุบ!”

อู๋ฮวาที่กลายเป็นคนไร้ค่าไปแล้ว ไม่อาจหลบการโจมตีของเยี่ยชิวได้ทัน ทั้งยังถูกเหยียบเข้ากลางอก ร่างกระเด็นตกจากฟ้าลงสู่พื้น

“แกร๊ก!”

กระดูกทั่วร่างของอู๋ฮวาแหลกละเอียด ร่างที่บอบช้ำอยู่แล้ว บัดนี้ยิ่งบาดเจ็บสาหัส ปราณที่สูญสิ้นไป ทำให้เขาพยายามดิ้นรนเท่าไร ก็ไม่อาจลุกขึ้นได้

“ไม่ใช่ว่านายไร้เทียมทานในระดับเดียวกันหรอกเหรอ? ลุกขึ้นมาสู้ใหม่สิ!”

เยี่ยชิวกล่าวด้วยสีหน้าเย็นชา ก่อนจะยกเท้าเหยียบลงบนร่างของอู๋ฮวาอีกครั้ง

“อึก!”

อู๋ฮวากระอักเลือดออกมาเต็มปาก

“เป็นถึงศิษย์เอกวัดสายฟ้าใหญ่ก็แล้วไง? สุดท้ายก็ไม่พ้นต้องมาถูกฉันเหยียบย่ำอยู่ใต้เท้า”

ตุบ!

เยี่ยชิวเหยียบซ้ำอีกครั้ง

ในพริบตานั้น ร่างของอู๋ฮวาก็ขาดออกเป็นสองท่อน เลือดสาดกระเซ็น กระดูกปลิวว่อน น่าสยดสยองเป็นที่สุด

แต่อู๋ฮวายังไม่ตาย

นักพรตระดับเขา ตราบใดที่จิตวิญญาณยังไม่ดับ ก็ไม่มีวันตาย

“ไม่ใช่ว่านายมีร่างวัชระไร้พ่ายที่แข็งแกร่งเหรอ? ไม่เห็นทนทานต่อการโจมตีของฉันได้เลย น่าสมเพช”

ตุบ!

เยี่ยชิวกระทืบเท้าลง ร่างท่อนล่างของอู๋ฮวากลายเป็นหมอกเลือด

“บ้าเอ๊ย เป็นแค่พระหัวโล้นไร้ค่า กล้ามาแย่งชิงโอกาสกับฉัน ใครให้ความกล้านายกัน?”

“วัดสายฟ้าใหญ่วิเศษนักเหรอไง? สักวันฉันจะไปที่ซีมั่ว แล้วถอนรากถอนโคนวัดของนายให้สิ้นซาก”

“นายไม่ใช่ว่าจะฆ่าฉันเหรอ? มาสิ! มาทำร้ายกันให้สาสม!”

ตุบ! ตุบ! ตุบ!

เยี่ยชิวเหยียบย่ำร่างไร้ลมหายใจของอู๋ฮวาไม่หยุด หวังให้ความอัปยศนี้ตราตรึง

ดวงตาของอู๋ฮวาแดงก่ำด้วยความแค้น แม้ร่างกายจะแหลกสลาย แต่จิตวิญญาณยังคงจ้องมองเยี่ยชิวอย่างอาฆาต

เขาคือใครกัน?

เขาคือศิษย์เอกแห่งวัดสายฟ้าใหญ่ ศิษย์สายตรงของพระศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซาน อัจฉริยะผู้ไร้เทียมทานแห่งใต้หล้า!

ไม่ว่าจะไปที่แห่งหนใด ล้วนมีแต่ผู้คนคารวะนับถือ ไม่เคยมีผู้ใดกล้าเหยียดหยามแบบนี้

แต่ในวันนี้ เขาไม่เพียงพ่ายแพ้ต่อเยี่ยชิว แต่ยังถูกทำลายต้งเทียนและชี่มังกรจนกลายเป็นคนไร้ค่า

ที่เจ็บปวดยิ่งกว่า คือการถูกเยี่ยชิวเหยียบย่ำซ้ำแล้วซ้ำเล่า

นี่มันเป็นความอัปยศอย่างที่สุด!

“เยี่ยฉังเซิง! นายต้องไม่ตายดี!” อู๋ฮวาสาปแช่งด้วยเสียงอันแหบพร่า

“ตุบ!” เยี่ยชิวกระทืบใบหน้าของอู๋ฮวาลงไปในดิน จนใบหน้าบิดเบี้ยวเสียรูป

“ใกล้ตายแล้วยังปากดี นายมันหัวแข็ง!” เยี่ยชิวเย้ยหยัน

ผู้ที่เฝ้ามองเหตุการณ์อยู่เบื้องหลัง ต่างตกตะลึง

“คุณชายเยี่ยนี่...โหดเหี้ยมเกินไปแล้ว!”

“ถ้าเป็นฉัน ฉันคงฆ่าตัวตายไปแล้ว เป็นถึงศิษย์เอกแห่งวัดสายฟ้าใหญ่ จะยอมให้ถูกเหยียดหยามแบบนี้ได้ยังไง?”

“ใช่แล้ว นักสู้ยอมตาย ไม่ยอมเสียศักดิ์ศรี”

เสียงวิพากษ์วิจารณ์ดังเซ็งแซ่ แต่เยี่ยชิวก็หยุดเท้าลงในที่สุด

ตอนนี้ ร่างกายของอู๋ฮวาเหลือเพียงศีรษะที่แหลกเหลว จมูกหัก ใบหน้าเละ ฟันหลุดร่วง แม้แต่พระศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซานมาเห็นก็คงไม่อาจรู้ได้ว่านี่คือศิษย์ของตน

“เวลาใกล้หมดแล้ว ได้เวลาส่งนายไปเกิดใหม่แล้ว!” เยี่ยชิวกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา

ในวินาทีสุดท้ายก่อนสิ้นใจ ภายใต้เสียงกรีดร้องของอู๋ฮวา “ฉันไม่ยอม!”

“เยี่ยฉังเซิง ฉันไม่ยอม!”

“ฉันยังต้องการต่อสู้กับนายอีกครั้ง ฉันจะพิสูจน์ให้นายเห็น ฉันคือผู้ที่ไร้เทียมทานอย่างแท้จริง”

เยี่ยชิวมองอู๋ฮวาด้วยสีหน้าแปลกประหลาด คิดในใจ นายคนนี้โดนเราตีจนเสียสติไปแล้วเหรอ?

สภาพขนาดนี้ ยังจะอยากสู้ต่ออีก?

บ้าไปแล้ว!

“พลังปราณนายถูกทำลายสิ้น เหลือเพียงแค่หัว ยังจะมีคุณสมบัติอะไรมาสู้กับฉันอีก?”