วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1729

"เฉี๊ยง!"

แสงศักดิ์สิทธิ์นี้ปรากฏขึ้นมาฉับพลัน ตัดที่หลังมืออู่จี๋เทียนจุนและทันใดนั้นก็มีประกายไฟพุ่งออกมา

ในเวลานั้นอู่จี๋เทียนจุนเหมือนรู้สึกถึงความเจ็บปวด รีบดึงมือเก็บดวงตาจ้องมองกลางอากาศเขม็น

ส่วนคนอื่นอื่นที่อยู่ในเหตุการณ์ต่างก็ตกตะลึง

"เป็นใครกันแน่?"

"กล้าบอกให้อู่จี๋เทียนจุนหลีกไป กำเริบเกินไปแล้วหรือป่าว?"

และในขณะที่ทุกคนกำลังตกตะลึงอยู่นั้น ด้านบนหัวเยี่ยชิวที่ว่างเปล่าก็เกิดรอยแตกแยก จากนั้นก็มีร่างสูงออกมาจากตรงนั้น

"ปรามาจารย์นักปราญช์!"

ทุกคนรู้กันดีว่ามีแค่นักปราญช์ปรมาจารย์เท่านั้นที่สามารถข้ามความว่างเปล่าได้

"ก็ไม่รู้ว่านักนักปราญช์ปรมาจารย์ท่านนี้มาจากพลังไหน?"

ทุกคนเงยหน้าขึ้นและมองนักปราญช์ปรมาจารย์ที่ปรากฏตัวอย่างสงสัย

เห็นเพียงแค่รุปร่างสูงใหญ่ดูสง่างามเหมือนเทพที่มาจากสมัยโบราณ

เพียงแต่ว่าเขาผมยาวยุ่งเหยิงปิดบังใบหน้าเหมือนวัชพืชที่เขียวชะอุ่ม เดินเท้าเปล่าดูแล้วมีความโทรมเล็กน้อยสภาพสกปรก

ในมือของเขาถือดาบหักสีดำไว้ดูแล้วธรรมดามาก

"ซ่า!"

นักปราญช์ปรมาจารย์ท่านนี้ก้าวเดียวก็มาถึงตัวเยี่ยชิว มองผ่านผมที่ยุ่งเหยิงและพูดด้วยรอยยิ้มว่า"เจ้าหนู ไม่เจอกันนานเลยนะ!"

"ผู้อาวุโสตู๋กู!"

เยี่ยชิวเห็นหน้าของนักปราญช์ปรมาจารย์จริงสีหน้าก็ดีใจ เขาคิดไม่ถึงว่าในช่วงเวลาความเป็นความตายตู๋กูอู๋ตี๋จู่ๆจะปรากฏตัวขึ้น

ไม่ผิดนักปราญช์ปรมาจารย์ที่จู่ๆปรากฏตัวคนนี้เป็นตู๋กูอู๋ตี๋จากศาลาดาบภูเขาซู

คิดไม่ถึงอย่างมาก

เซอร์ไพรส์มาก

เยี่ยชิวตื่นเต้นพูดว่า"ผู้อาวุโสตู๋กู ท่านไปไหนมา? ผมหาท่านตั้งนานก็ไม่ได้ข่าวคราวท่าน"

ตู๋กูอู๋ตี๋ไม่ได้ตอบคำถามเยี่ยชิวแต่กลับชมเยี่ยชิวว่า"เวลาสั้นๆสามารถเพิ่มพลังยุทธ์ให้ถึงระดับนี้ นายไม่เร็วเลยนะเนี้ย"

เยี่ยชิวเงยหน้าขึ้นมองอู่จี๋เทียนจุนกลางอากาศถอนหายใจพูดว่า"แต่ว่าพลังยุทธ์ของผมก็ยังคงน้อยอยู่ดี ผมไม่สามารถต้านแรงของนักปราญช์ที่แข็งแกร่งได้ ผมก็เป็นแค่มดตัวหนึ่ง"

"ใครกล้ามองว่านายเป็นมด จะต้องได้รับบทเรียนหนักๆเลย"ตู๋กูอู๋ตี๋พูด"พวกเขาต้องการจะฆ่านาย งั้นเดี๋ยวฉันช่วยนายฆ่าพวกมันทิ้งเอง"

พอประโยคนี้พูดออกไป สวรรค์ทั้งเก้าชั้นก็เกิดฟ้าร้องเหมือนกับว่าสวรรค์ถูกทำให้ขุ่นเคือง

คนอื่นที่อยู่ในเหตุการณ์รู้สึกเพียงแค่ว่าน้ำเสียงของตู๋กูอู๋ตี๋ดูโหดร้าย

ดวงตาของอู่จี๋เทียนจุนและนักบุญอีกสี่ท่านคมกริบและจ้องมองไปที่ตู๋กูอู๋ตี๋

"นักบุญธรรมดาคนหนึ่งกล้าพูดคำหยิ่งยโส รนหาที่ตายจริง"อู่จี๋เทียนจุนหึเสียงเย็นชา

ตู๋กูอู่ตี๋ตบบ่าเยี่ยชิวพูดว่า"เรื่องต่อจากนี้ฉันจัดการเอง!"

พูดจบก็ก้าวเดินกลางอากาศ

"ตูม!"

ทันใดนั้นไอความน่ากลัวสะพรึงแพร่กระจายออกจากร่างตู๋กูอู๋ตี๋ พลังงานเลือดพุ่งขึ้นฟ้ากวาดไปทั่ว

ทันใดนั้นออร่าใจสั่นก็ทิ่มโดนหัวใจของทุกคน

ตู๋กูอู๋ตี๋เหมือนกับราชาปีศาจท่านหนึ่ง แววตาไปไปด้วยความดุร้ายมองดูอู่จี๋เทียนจุนและนักบุญอีกสี่คนพูดเสียงเย็นชาว่า"ใครอยากตายก็เข้ามาเลย"

ดวงตาของอู่จี๋เทียนจุนหรี่ลงเล็กน้อย เขารู้สึกถึงวิญญาณการต่อสู้จากตู๋กูอู๋ตี๋ วิญญาณการต่อสู้แบบนี้เขายังรู้สึกหวาดกลัว

"ฉันไม่ฆ่าคนไม่รู้จักชื่อนายเป็นใคร?"อู่จี๋เทียนจุนถาม

"ฉันชื่อตู๋กูอู๋ตี๋"ตู๋กูอู๋ตี๋พูดอย่างภูมิใจ"คงกระพัน!"

อู่จี๋เทียนจุนสีหน้าสงสัยเพราะว่าเขาพึ่งเคยได้ยินคนชื่อนี้ครั้งแรก

ว่ากันตามตรงเลยถึงแม้ว่าเป็นนักปราญช์ปรมาจารย์ต่อให้เขาไม่เคยเห็นก็ต้องเคยได้ยินชื่อมาก่อน แต่ไม่ว่ายังไงเขาก็ไม่เคยได้ยินชื่อของตู๋กูอู๋ตี๋มาก่อน

"ไอ่เหี้ยแม่งกำเริบจัด อยู่ต่อหน้าพวกเรายังกล้าเรียกตัวเองว่าคงกระพัน ไม่กลัวตายจริง"

ท่าป๋าอวิ๋นเฮ่อเป็นคนอารมณ์ร้อนพูดว่า"เทียนจุน ขอฉันเจอกับคนนี้หน่อย ฉันอยากรู้เขามีสิทธิอะไรมีเรียกตัวเองว่าคงกระพัน?"

พูดจบท่าป๋าอวิ๋นเฮ่อก็ก้าวไปข้างหน้าและต่อยใส่ตู๋กูอู๋ตี๋หนึ่งหมัด

"ตูม!"