วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1731

กูตู๋อู๋ตี๋ยืนหยัดอยู่กลางเวหา ผมเผ้ากระเซิง ดวงตาคมกริบดุจคมดาบ ทั่วทั้งร่างแผ่กลิ่นอายความยิ่งใหญ่ไร้ขอบเขต

“รายต่อไป ใคร?”

ทันทีที่คำพูดนี้หลุดออกจากปาก ทำให้สีหน้าของอู่จี๋เทียนจุน หนานกงจิงหยุน หลี่เจาฮุย และอันไจ้เทียนมืดครึ้มลงในเวลาเดียวกัน

คำพูดของกูตู๋อู๋ตี๋ไม่ต่างอะไรกับการยั่วยุพวกเขา

“อวดดี! อวดดีเกินไปแล้ว!”

หลี่เจาฮุยชี้นิ้วไปที่กูตู๋อู๋ตี๋แล้วตวาดเสียงดัง “อย่าคิดว่าฆ่านักบุญไปหนึ่งคน แล้วจะไร้เทียมทานในใต้หล้า!”

อันไจ้เทียนก็โกรธมากเช่นกัน แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “อวดดีต่อหน้าพวกเรา ระวังวิญญาณจะสลาย!”

หนานกงจิงหยุนพูดด้วยรอยยิ้มว่า “โอ้โห น่าเกรงขามเสียจริง คิดว่าตัวเองมีคุณสมบัติท้าทายพวกเราเหล่านักบุญมากมายคนเดียวจริงเหรอ?”

ทว่าใครจะคิดว่าคำพูดของกูตู๋อู๋ตี๋กลับยิ่งอหังการ

“พวกขยะไร้ค่า พูดมากน่ารำคาญ มีปัญญาก็มาให้ฉันฆ่าซะ!”

หาที่ตาย!

ใบหน้าของสี่นักบุญปรากฏเจตนาฆ่าอันเย็นเยียบ

“สหายอัน พวกเราลงมือพร้อมกัน” หลี่เจาฮุยกล่าว

เขาคือผู้อาวุโสสูงสุดแห่งพื้นที่เทพไท่ชู ถ้าเขาทำตัวเป็นเต่าหดหัว คงถูกคนหัวเราะเยาะ

“ตกลง!” อันไจ้เทียนพยักหน้าและพูดว่า “ไม่ว่าเจ้าหมอนี่มาจากไหน ก็แค่ฆ่ามันซะ!”

อันไจ้เทียนคือรองเจ้าสำนักแห่งสำนักปู่เทียน เขามีฐานะสูงส่งในสำนัก รองก็แต่เจ้าสำนัก ไม่มีใครอยู่เหนือเขา เขาจะยอมให้คนอื่นมาอวดดีต่อหน้าเขาได้อย่างไร

หลี่เจาฮุยและอันไจ้เทียนก้าวออกมาพร้อมกันในทันที

พริบตานั้น พลังปราณอันมหาศาลก็พลุ่งพล่านออกมาจากร่างของทั้งสอง ความกดดันอันยิ่งใหญ่ราวกับภูผาถล่มทะเล คลื่นพลังไร้ขอบเขตพุ่งเข้าใส่กูตู๋อู๋ตี๋อย่างไม่ขาดสาย

“วิชาชั้นต่ำ” กูตู๋อู๋ตี๋แค่นเสียงเหยียดหยาม ยืนนิ่งไม่ไหวติง ไม่แม้แต่จะชายตามองหลี่เจาฮุยและอันอันไจ้เทียนเลย

อันไจ้เทียนและหลี่เจาฮุยสบตากัน จากนั้นทั้งสองก็ทะยานขึ้นฟ้า ราวกับมังกรทะเลผงาด ร่วมกันโจมตีกูตู๋อู๋ตี๋

“หกกระบวนท่าแห่งไท่ชู!”

“ฝ่ามือปู่เทียน!”

พริบตานั้น พลังสังหารแผ่ซ่านดุจกระแสคลื่น

ห้วงอากาศว่างเปล่า พลังสังหารกลับจับต้องได้ราวกับมีตัวตน มันผสานเข้ากับแสงศักดิ์สิทธิ์นานาชนิด ปลดปล่อยกลิ่นอายน่าสะพรึงกลัว

สองนักบุญผู้ยิ่งใหญ่ร่วมมือกันโจมตี น่าเกรงขามยิ่งนัก

ทว่าทั้งสองยังไม่ทันเข้าใกล้กูตู๋อู๋ตี๋ ห้วงอากาศก็เริ่มพังทลาย หลุมดำขนาดมหึมาปรากฏขึ้นทีละหลุม ราวกับโลกใบนี้กำลังจะถึงกาลอวสาน

“ผัวะ!”

ห้วงมิติโดยรอบ บัดนี้กลับเปราะบางราวกับแก้วแตกละเอียด

นี่คือการโจมตีที่ทรงพลังอย่างหาที่เปรียบมิได้

นักบุญผู้ยิ่งใหญ่เพียงหนึ่งเดียวก็ว่าน่ากลัวแล้ว นับประสาอะไรกับสองนักบุญร่วมมือกันอย่างในครั้งนี้

ยิ่งไปกว่านั้น อันไจ้เทียนคือรองเจ้าสำนักแห่งสำนักปู่เทียน ส่วนหลี่เจาฮุยผู้อาวุโสสูงสุดแห่งพื้นที่เทพไท่ชู พลังของทั้งสองเหนือกว่าท่าป๋าอวิ๋นเฮ่อหลายขุม

เห็นได้ชัดว่า อันไจ้เทียนและหลี่เจาฮุยต้องการสังหารกูตู๋อู๋ตี๋อย่างยิ่ง

ทว่า ท่ามกลางการโจมตีของทั้งสอง กูตู๋อู๋ตี๋ยังคงมีสีหน้าเรียบเฉย สองมือไม่หยุดปล่อยหมัด พลังไร้เทียมทานแผ่ซ่านทั่วร่าง

“ปัง ปัง ปัง!”

หลังจากกูตู๋อู๋ตี๋ต้านทานการโจมตีอย่างหนักหน่วงของทั้งสอง ทันใดนั้น เขาก็ยกเท้าก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าว

“ตึง!”

หนึ่งก้าวที่เหยียบลง ดังก้องราวกับเสียงกลองศักดิ์สิทธิ์ พลังของกูตู๋อู๋ตี๋ก็ยิ่งทวีความแข็งแกร่ง

ตามมาด้วยก้าวที่สอง

“ตึง!”

เมื่อก้าวที่สองเหยียบลง กูตู๋อู๋ตี๋ก็ราวกับจ้าวอสูร พลังเพิ่มพูนขึ้นอีกครั้ง

“นี่ไม่ใช่อาวุธจักรพรรดิ! เขาใช้พลังอันแข็งแกร่ง สร้างสรรค์เพลงดาบที่ร้ายกาจยิ่ง!”

อู่จี๋เทียนจุนผู้สังเกตการณ์การต่อสู้มาโดยตลอด ราวกับลืมเรื่องจับกุมเยี่ยชิวไปเสียสนิท เอ่ยเตือนอันไจ้เทียนและหลี่เจาฮุยว่า “บุรุษผู้นี้มิอาจประมาท ท่านทั้งสองจงระวังตัวให้ดี”

สิ้นคำ ทุกผู้คนต่างตกตะลึง

ไม่มีใครคาดคิดว่า พลังของกูตู๋อู๋ตี๋จะแข็งแกร่งถึงเพียงนี้

“แกร่งกล้าเหลือเกิน เพียงคมดาบเพียงเดียวก็สามารถบีบบังคับให้สองนักบุญต้องร่วมมือกันต้านทาน ต้องยอมรับว่าผู้อาวุโสกูตู๋นั้นเป็นยอดฝีมือที่หาตัวจับได้ยากจริงๆ”

เมื่อเยี่ยชิวเห็นภาพนั้น เลือดลมในกายพลุ่งพล่าน รู้สึกฮึกเหิมอย่างบอกไม่ถูก อยากจะแหงนหน้าคำราม

อมตะชางเหม่ยตะโกนลั่นด้วยเสียงแหบพร่าว่า “โคตร...เทพ!!”

หยุนซานก็ตกตะลึงไม่แพ้กัน

“คนผู้นี้ไม่เพียงแต่เป็นนักดาบเท่านั้น แต่ยังฝึกฝนวิถีดาบของตนเองได้สำเร็จ เขาคือ...จักรพรรดิดาบ!”

หยุนซานสัมผัสได้ถึงเจตนาดาบอันยิ่งใหญ่จากกูตู๋อู๋ตี๋ เขาอดไม่ได้ที่จะถามตัวเองว่า หากต้องเผชิญหน้ากับกูตู๋อู๋ตี๋ เขาจะมีโอกาสชนะสักกี่ส่วน

ในที่สุด หยุนซานก็ได้ข้อสรุปว่า โอกาสชนะอยู่ที่ครึ่งต่อครึ่ง

แต่มีข้อแม้ว่า พลังของกูตู๋อู๋ตี๋ต้องหยุดอยู่เพียงเท่านี้ หากกูตู๋อู๋ตี๋ซ่อนพลังที่แท้จริงไว้ หรือสามารถเพิ่มพลังได้อีก หยุนซานก็ไม่อาจเทียบได้แล้ว

“แปลก บนยุทธภพมีจักรพรรดิดาบที่แข็งแกร่งขนาด ทำไมฉันไม่เคยรู้มาก่อน?”

หยุนซานขมวดคิ้ว พึมพำกับตัวเอง “รอให้ผู้อาวุโสสูงสุดออกจากการบำเพ็ญเพียรแล้ว ฉันจะไปถามท่าน บางทีท่านอาจจะรู้”

เมื่อคิดถึงตรงนี้ หยุนซานก็มองไปทางอู่จี๋เทียนจุนอีกครั้ง และเห็นว่าสีหน้าของอีกฝ่ายสงบนิ่ง ไม่มีความผันผวนใดๆ

“ยังทนไหวอีกนะ ท่านไม่ออกมืออีกหน่อยเล่า ด้วยพลังของอันไจ้เทียนและหลี่เจาฮุยคงจะต้านทานได้อีกไม่นาน”

อันไจ้เทียนและหลี่เจาฮุยรวบรวมพลังทั้งหมดไว้ที่ฝ่ามือ พยายามอย่างหนักที่จะต้านทานคลื่นดาบที่กดลงมา

ทว่าคลื่นดาบนั้นหนักอึ้งราวกับเสาค้ำฟ้า กดให้ฝ่ามือของพวกเขาจมลงเรื่อยๆ

แผ่นหลังของพวกเขาค่อยๆ โค้งงอ ใกล้จะคุกเข่าลงเต็มที