วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1732

ท่ามกลางห้วงมิติอันว่างเปล่า ดาบปราณสายหนึ่งที่ปลดปล่อยโดยกูตู๋อู๋ตี๋สาดแสงสีเลือดออกมา พลังอำนาจนั้นไร้ผู้ต่อต้าน

อันไจ้เทียนและหลี่เจาฮุยถูกแรงกดดันจนหลังโก่ง เข่าทรุด เสียงกระดูกในร่างดังลั่นเปรี๊ยะราวกับจะแหลกสลาย ไม่อาจทานทนต่ออานุภาพของดาบปราณสายนั้นได้

ทุกผู้คนต่างกลั้นหายใจ

ใครๆ ก็มองออก หากเป็นเช่นนี้ต่อไปอันไจ้เทียนและหลี่เจาฮุยคงถูกดาบปราณสายนั้นบดขยี้จนร่างแหลกวิญญาณดับสูญ

ผู้คนต่างตกตะลึง กูตู๋อู๋ตี๋ช่างสมกับฉายาไร้ผู้ต่อต้าน เขาได้แสดงพลังไร้เทียมทานออกมาแล้วจริงๆ

คลื่นดาบสายนั้นประดุจขุนเขาทะลุฟ้า ส่องสว่างไปทั่วหล้า มุ่งสังหารสองนักบุญผู้ยิ่งใหญ่

“อ๊าก...”

อันไจ้เทียนและหลี่เจาฮุยคำรามลั่น หน้าตาบิดเบี้ยว พวกเขาเป็นถึงนักบุญ แต่กลับต้านทานคลื่นดาบปราณเดียวไม่ได้ นับเป็นความอัปยศอย่างยิ่ง

พวกเขาใช้พลังทั้งหมด กฎเกณฑ์แห่งนักบุญแผ่ปกคลุมไปทั่ว แสงสว่างนานาพุ่งกระจาย แต่ก็ไร้ผล

พลังดาบนั้นหนักหน่วงเกินไป

“อัก...”

ในที่สุดอันไจ้เทียนและหลี่เจาฮุยก็กระอักเลือดออกมา อวัยวะภายในแทบจะเคลื่อนออกจากที่

ภาพอันน่าสะพรึงกลัวปรากฏขึ้น

เลือดที่พวกเขาพ่นออกมา ระเบิดกลางอากาศ ก่อให้เกิดรอยแยกในห้วงมิติขึ้นมากมาย

ลองคิดดู หากเลือดของพวกเขากระเด็นใส่ผู้ฝึกตน ผู้ที่มีพลังฝึกตนต่ำคงไม่มีใครรอดชีวิต กลายเป็นเถ้าธุลีทั้งหมด

“ตำนานเล่าว่า เลือดของนักบุญมีพลังศักดิ์สิทธิ์ สามารถทำลายล้างสรรพชีวิต ดูเหมือนจะเป็นเรื่องจริง”

“ไม่รู้ว่านักบุญทั้งสองจะทนได้อีกนานแค่ไหน?”

“กูตู๋อู๋ตี๋คนนั้นแข็งแกร่งเกินไปจริงๆ”

ขณะที่ผู้คนกำลังพูดคุยกัน อันไจ้เทียนและหลี่เจาฮุยก็คำรามออกมาอีกครั้ง

“อ๊าก...”

กระดูกสันหลังของทั้งสองแทบจะหัก ภายใต้ความอัปยศอดสู

“ฉันจะช่วยพวกนายเอง!”

ในที่สุดหนานกงจิงหยุนก็ออกโรง

เพียงก้าวเดียว ร่างของหนานกงจิงหยุนก็ถูกห่อหุ้มด้วยม่านพลังแห่งความอลหม่าน คล้ายดาราจักรที่ทอดตัวลงมา เพิ่มความงามสง่าและทรงพลังให้กับเธอ

“พลังแห่งความอลหม่าน ผ่าฟ้าฟาดดิน!”

เสียงของหนานกงจิงหยุนกึกก้องไปทั่ว ม่านพลังนั้นแปรเปลี่ยนเป็นดาบยักษ์ พุ่งเข้าฟาดฟันใส่กูตู๋อู๋ตี๋

จับโจร ต้องจับหัวหน้า!

หนานกงจิงหยุนรู้ดีว่า หากสังหารกูตู๋อู๋ตี๋ได้ คลื่นดาบนั้นก็จะสลายไป เธอจึงจะช่วยอันไจ้เทียนและหลี่เจาฮุยให้พ้นภัยได้

ยิ่งไปกว่านั้น พลังทั้งหมดของกูตู๋อู๋ตี๋ตอนนี้ทุ่มอยู่ที่พลังดาบนั้น เขาจึงไม่อาจต้านทานเธอได้

ดาบฟาดลงมา ราวกับจะผ่าฟ้าฟาดดิน

“ตึง ตึง ตึง ตึง!”

เมื่อเผชิญหน้ากับการโจมตีที่ร้ายกาจของหนานกงจิงหยุน กูตู๋อู๋ตี๋ก็ตอบโต้ด้วยความว่องไว เหยียบย่างกลางอากาศไปสี่ก้าว

รวมกับห้าก้าวที่เหยียบไปก่อนหน้านี้ ตอนนี้เขาได้ก้าวไปแล้วเก้าก้าว

เก้าก้าวแห่งสวรรค์

“ตูม!”

เมื่อก้าวที่เก้าของกูตู๋อู๋ตี๋แตะลง พลังปราณของเขาก็พุ่งสูงขึ้น พลังอันยิ่งใหญ่แฝงไว้ด้วยอำนาจทำลายล้าง

ดวงตาของหนานกงจิงหยุนเบิกกว้าง

“ผู้แข็งแกร่งระดับนักบุญใหญ่”

“นายปิดบังพลังที่แท้จริง!”

“นายเป็นถึงนักบุญใหญ่!”

หนานกงจิงหยุนสัมผัสได้ถึงภัยอันตรายจากกูตู๋อู๋ตี๋ ก่อนที่เธอจะได้ตั้งตัว กูตู๋อู๋ตี๋ก็ชิงออกหมัดสกัดการโจมตีของเธอเสียก่อนแล้ว

“ฉึบ!”

เสียงดังสนั่นหวั่นไหวไปทั่ว

เมื่อได้ฟังคำอู่จี๋เทียนจุน พวกหนานกงจิงหยุนทั้งสามก็กลับมามีไฟแห่งการต่อสู้อีกครั้ง

“ใช้พลังวิเศษเพิ่มพลังฝีมือ คงทนได้ไม่นาน พวกเรายังมีโอกาส”

ทันใดนั้น ทั้งสามก็ตะโกน “สู้!”

เสียงของพวกเขาทำให้ฟ้าดินสั่นสะเทือน กึกก้องไปไกลหลายหมื่นลี้ แม้แต่เหล่านักพรตน้อยที่พื้นดินซึ่งมีม่านอาคมของหยุนซานปกป้อง ก็ยังถูกเสียงนั้นสั่นจนแก้วหูแตก เลือดไหลออกมา

มีเพียงเยี่ยชิวและอมตะชางเหม่ยที่ยังคงปลอดภัย สถานที่ที่พวกเขาอยู่ราวกับถูกตัดขาดจากโลกภายนอก เนื่องจากได้รับการคุ้มครองจากกูตู๋อู๋ตี๋

ในเวลานี้ พลังปราณของพวกหนานกงจิงหยุนทั้งสามทะลุฟ้า พลังฝีมือพุ่งขึ้นถึงขีดสุด แสงศักดิ์สิทธิ์กลืนกินพวกเขา

ในขณะเดียวกัน ด้านหลังของพวกเขาก็ปรากฏมังกรปราณเก้าร้อยเก้าสิบตัว

มังกรปราณแต่ละตัวมีความยาวนับหมื่นจั้ง แสงศักดิ์สิทธิ์ส่องประกาย บินวนคำราม ราวกับรังมังกรขนาดใหญ่

“อ๊าก...”

เสียงคำรามของนักบุญทั้งสาม ราวกับเสียงก้องกังวานแห่งกาลเวลา ทะลุทะลวงอดีตและอนาคต อีกทั้งยังเหมือนม้าหมื่นตัววิ่งพล่าน ทำให้สวรรค์คำรามไม่หยุด

นักบุญทั้งสามระเบิดพลังฝีมืออันมหาศาล คิ้วขมวดเข้ม พลังปราณอันน่าสะพรึงกลัวราวกับคลื่นทะเลยักษ์ พยายามต่อต้านอย่างสุดชีวิต

พลังดาบที่กดบนหลังของพวกเขาค่อยๆ ลอยขึ้นทีละน้อย

สีหน้าของเยี่ยชิวเปลี่ยนไป

หากกูตู๋อู๋ตี๋ไม่สามารถปราบปรามนักบุญทั้งสามได้ ก็จะเป็นอันตราย

“หึ!”

กูตู๋อู๋ตี๋ส่งเสียงฮึดฮัด ร่างกายร่วงลงมาจากฟ้า เหยียบลงบนคลื่นพลังดาบนั้น

“ตึง!”

เท้าของเขายังไม่ทันแตะพื้น หลังของนักบุญทั้งสามทั้งสามก็โค้งงอลง และร่างกายก็จมลงเรื่อยๆ

“อ๊าก...”

ทั้งสามคำรามด้วยความไม่ยอม กระอักเลือดออกมาคำใหญ่ กระดูกในร่างกายแตกสลายไม่หยุด ไม่สามารถต้านทานพลังดาบที่กดทับลงมาได้เลย

ในที่สุด ร่างกายของพวกเขาก็ทนไม่ไหว “ตุ๊บ” พวกเขาจำต้องคุกเข่าต่อหน้ากูตู๋อู๋ตี๋ด้วยท่าทางที่น่าอับอายอย่างมาก