วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1734

เสาหินยักษ์แปดต้นตั้งตระหง่านล้อมเป็นวงกลม คั่นกลางระหว่างอู่จี๋เทียนจุนกับกูตู๋อู๋ตี๋

เสาขนาดยักษ์ทุกต้นล้วนเปล่งประกายศักดิ์สิทธิ์ หนาแน่นแข็งแกร่ง ปลายเสาทะลุฟ้า

“นี่มันอะไรกัน?” ทุกคนต่างสงสัย

หยุนซานกล่าวว่า “นี่คือค่ายกลสงครามจักรพรรดิ!”

ค่ายกลสงครามจักรพรรดิ?

ทุกคนต่างตะลึง และสงสัยยิ่งกว่าเดิม

หยุนซานอธิบายว่า “เมื่อครั้งจักรพรรดิวั่นกู่ชิงเทียนยังอยู่ ท่านได้สร้างค่ายกลนี้ขึ้นมา เพื่อป้องกันการต่อสู้ของผู้แข็งแกร่งระดับนักบุญใหญ่ที่จะทำลายล้างโลกและทำร้ายสรรพสัตว์”

“เมื่อใดที่มีนักบุญใหญ่ต่อสู้กัน ค่ายกลนี้จะปรากฏขึ้นเอง”

“และการต่อสู้ภายในค่ายกลนี้จะไม่ส่งผลทำลายล้างออกไปภายนอก”

อู่เชียนฟานกล่าวว่า “ที่แท้ก็เป็นฝีมือของจักรพรรดิวั่นกู่ชิงเทียน ฉันยังนึกว่าอู่จี๋เทียนจุนและกูตู๋อู๋ตี๋ จะมีคนใดคนหนึ่งเป็นจักรพรรดิเสียอีก”

หยุนซานกล่าวว่า “นับตั้งแต่จักรพรรดิวั่นกู่ชิงเทียนเข้าสู่นิทราในหุบเขาอมตะ ก็ไม่มีผู้ใดในยุทธภพที่บรรลุถึงระดับจักรพรรดิอีกเลย”

หลินต้าเหนี่ยวอุทาน “ค่ายกลนี้ช่างน่าเกรงขามยิ่งนัก”

“ก็เป็นถึงฝีมือของจักรพรรดิ” หยุนซานกล่าวด้วยแววตาเปี่ยมความปรารถนา “ไม่รู้ว่าฉันจะมีโอกาสได้บรรลุถึงขั้นจักรพรรดิเช่นนั้นหรือไม่?”

ทันใดนั้น กูตู๋อู๋ตี๋ก็ขยับกาย

“บูม!”

มีเสียงดังสนั่นหวั่นไหว

กูตู๋อู๋ตี๋ก้าวไปข้างหน้าด้วยสีหน้าเย็นชา ดั่งมารร้ายที่ก้าวข้ามผ่านโลกทั้งปวง

ชั่วพริบตา ร่างของเขาปลดปล่อยพลังอันน่าสะพรึงกลัว แม้จะอยู่ภายในค่ายกลสงครามจักรพรรดิ แต่รอบข้างก็ยังคงสั่นสะเทือนราวกับฟ้าถล่มดินทลาย

ในชั่วพริบตา บรรยากาศโดยรอบก็เต็มไปด้วยจิตสังหาร

“กูตู๋อู๋ตี๋ ฉันขอเตือนนายว่าอย่าหาที่ตายเลย”

ขณะที่อู่จี๋เทียนจุนเอ่ยขึ้น รอบกายของเขาก็ปรากฏพลังหยินหยางอันเข้มข้น ล้อมรอบร่างราวกับเทพเจ้าสูงส่ง น่าเกรงขาม

เมื่อเผชิญกับคำพูดของอู่จี๋เทียนจุน กูตู๋อู๋ตี๋ก็ตอบโต้ด้วยความเรียบง่ายและรวดเร็ว

“โครม!”

ในเวลานี้ ดูเหมือนกูตู๋อู๋ตี๋จะเข้าสู่ห้วงแห่งความคลั่งไคล้ ดวงตาไร้ซึ่งความรู้สึก ผมยาวสยายดุจมังกรทะยาน ความกระหายสังหารแผ่ซ่านไร้ขอบเขต

อู่จี๋เทียนจุนยังคงมีสีหน้าเรียบเฉย มือข้างหนึ่งซ่อนไว้ข้างหลัง ส่วนอีกข้างยกขึ้นและเหยียดนิ้วออก แตะเบา ๆ

“ฉึก!”

ทันใดนั้น แสงสว่างวาบพุ่งออกจากปลายนิ้วของอู่จี๋เทียนจุน แปรเปลี่ยนเป็นหอกยาวพันจั้ง พุ่งทะลวงไปข้างหน้า

ขณะที่หอกพุ่งออกไป ความเร็วนั้นไม่ได้รวดเร็วนัก แต่กลับส่งเสียงฟ้าร้องคำรามลั่น

ในเสี้ยววินาทีถัดมา แสงศักดิ์สิทธิ์นับหมื่นสายปรากฏขึ้นรอบ ๆ หอก มังกรและเสือคำราม ฟีนิกซ์โบยบิน กิเลนเคียงข้าง และหงส์เพลิงร้องเรียก

ภาพมายาปรากฏขึ้นมากมาย

“เกิดอะไรขึ้น?” หลินต้าเหนี่ยวเบิกตากว้างด้วยความตกตะลึง

“การโจมตีของนักบุญใหญ่ได้ก่อให้เกิดเสียงสะท้อนจากสวรรค์” หยุนซานกล่าว “นี่เป็นวิธีต้องห้ามในการสังหารสิ่งมีชีวิตทั้งปวง”

โม่เทียนจีถามว่า “ผู้อาวุโส ท่านสามารถทำเช่นนี้ได้หรือไม่?”

“วิธีนี้ทรงพลังมาก ไม่ใช่ทุกคนที่สามารถทำได้ ส่วนฉัน...” หยุนซานยกยิ้มมุมปากแล้วพูดว่า “แน่นอนว่าสามารถทำได้”

โอ้โห พูดจาโอ้อวด

อย่างไรก็ตาม ภาพมายาก็เป็นเพียงภาพมายา ท่าสังหารที่แท้จริงนั้นคือหอกเล่มนั้น

ในพริบตา หอกทะลวงผ่านความว่างเปล่า ดุจอาวุธศักดิ์สิทธิ์ที่ไม่มีใครเอาชนะได้ พุ่งตรงไปยังหว่างคิ้วของกูตู๋อู๋ตี๋

“โครม!”

กูตู๋อู๋ตี๋จ้องมองด้วยสายตาเย็นชาอย่างที่สุด ทุบกำปั้นออกไป ปัดป้องหอกไว้ได้

“น่าสนใจทีเดียว”

อู่จี๋เทียนจุนหัวเราะเบาๆ โบกมือเบาๆ ทันใดนั้น หอกก็พุ่งขึ้นสู่ท้องฟ้า จากนั้นฟาดลงมาดุจขวานศึก

“ฉัวะ!”

เสียงหมัดของกูตู๋อู๋ตี๋ปะทะกับทวนศึกประกายไฟกระจายไปทั่ว รอบกายของทั้งคู่เกิดรอยแยกในห้วงมิติขึ้นหลายร้อยสาย ทอดตัวยาวออกไป

เมื่อเผชิญหน้ากับการโจมตีที่รุนแรงเช่นนี้ สีหน้าของอู่จี๋เทียนจุนกลับไร้ซึ่งความเปลี่ยนแปลงใดๆ เพียงยื่นฝ่ามือออกไปสู่ท้องฟ้า

“หยุด!”

พร้อมกับเสียงตวาดเบาๆ จากอู่จี๋เทียนจุนพลังหยินหยางอันมหาศาลก็พลุ่งพล่านออกมาจากฝ่ามือของเขา สะกดหมัดทั้งหมดที่โจมตีเข้ามาไว้ในอากาศ

“ดับสูญ!”

อู่จี๋เทียนจุนตวาดอีกครั้ง ในพริบตา หมัดทั้งหมดก็สลายหายไป ไร้ร่องรอย

“ฆ่า!”

กูตู๋อู๋ตี๋คำรามเสียงยาว หมัดพุ่งออกไปดุจพายุคลั่ง แสงสว่างเจิดจ้าปรากฏขึ้น

เขาใช้เพลงหมัดถึงขีดสุด พุ่งเข้าหาอู่จี๋เทียนจุนต่อเนื่องไม่หยุด

ฝ่ามือของอู่จี๋เทียนจุนขยายใหญ่ขึ้นอย่างรวดเร็ว ดุจผืนฟ้า แล้วฟาดลงมา

“ปัง!”

กูตู๋อู๋ตี๋ถูกกระแทกถอยหลังไปหลายร้อยลี้ มุมปากมีเลือดไหลซึม

“ไม่ดีแล้ว ท่านผู้อาวุโสกูตู๋ได้รับบาดเจ็บ!”

เยี่ยชิวตกใจสุดขีด

อมตะชางเหม่ยมีสีหน้าเคร่งเครียด ก่อนจะกล่าวว่า “เจ้าเด็กน้อย สถานการณ์ไม่ค่อยดีแล้ว”

ทันใดนั้นเอง

อู่จี๋เทียนจุนกล่าวเสียงเย็นอีกว่า “กูตู๋อู๋ตี๋ ฉันให้โอกาสนายแล้ว แต่นายไม่รู้จักคว้าไว้ ฉันก็ไม่รังเกียจที่จะส่งนายไปเอง”

กล่าวจบ อู่จี๋เทียนจุนก็ก้าวออกไปหนึ่งก้าว และปรากฏตัวต่อหน้ากูตู๋อู๋ตี๋ในทันที

ตามมาด้วยฝ่ามือที่ฟาดออกไป

“ตูม!” ร่างกายของกูตู๋อู๋ตี๋เปล่งแสงสว่างเจิดจ้า ดุจเทพเจ้า ออกหมัดรับฝ่ามือของอู่จี๋เทียนจุน

เพียะ!

ในวินาทีถัดมา กูตู๋อู๋ตี๋ก็กระเด็นออกไปพร้อมเลือดสาดกระเซ็นไปทั่วท้องฟ้า