วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1766

“ริมฝีปากสีแดงสดของจิ้งจอกขาวตัวน้อยมีเสน่ห์ราวกับกลีบกุหลาบที่กำลังเบ่งบาน ทำให้ใครๆ อดใจไม่ไหวที่จะกัด

มีเสน่ห์มาก

“กลั้ว”

เยี่ยชิวกลืนน้ำลาย

เวลาเดียวกัน นิ้วหยกอันเรียวยาวของจิ้งจอกขาวตัวน้อยก็เริ่มขยับเบาๆ บนร่างของเยี่ยชิว

“เยี่ยฉังเซิง คุณชอบฉันไหม?” จิ้งจอกขาวตัวน้อยถามเบาๆ

“ชอบ” เยี่ยชิวไม่ลังเลเลย ในฐานะผู้ชาย สิ่งที่สำคัญที่สุดคือการซื่อสัตย์

“แล้วคุณ.…..อยากได้ฉันมั้ย?”

จิ้งจอกขาวตัวน้อยยิ้มอย่างเย้ายวน คำพูดของเธอเต็มไปด้วยความรู้สึกเย้ายวนใจอย่างมาก

“นี่……” เยี่ยชิวลังเล

จิ้งจอกขาวตัวน้อยคือเจ้าหมื่นปีศาจ มีใบหน้าเหมือนนางฟ้าและมีรูปร่างที่ชั่วร้าย ไม่มีผู้ชายคนใดสามารถต้านทานเสน่ห์ของผู้หญิงแบบนี้ได้

เยี่ยชิวลังเล เพราะเธอเป็นปีศาจ

“ฉันต้องเดินตามรอยเท้าของสวี่เซียนจริงๆ หรือ?”

ในช่วงเวลาแห่งความลังเล จิ้งจอกขาวตัวน้อยมีแววตาเป็นประกาย พูดด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความคับข้องใจว่า “เพราะว่าฉันเป็นปีศาจหรือเปล่า เธอถึงดูถูกฉัน?”

“เยี่ยฉังเซิง ฉันเกือบจะเสียชีวิตเพื่อคุณ แต่ฉันไม่เคยคาดหวังว่าคุณจะดูถูกต้นกำเนิดของฉัน”

“ถ้าไม่ชอบฉันมาก ก็ออกจากเผ่าปีศาจเถอะ และอย่าได้พบกันอีก ฮือฮือฮือ……”

จิ้งจอกขาวตัวน้อยเริ่มร้องไห้ น้ำตาร่วงหล่นเหมือนดอกลูกแพร์ท่ามกลางสายฝน เต็มไปด้วยเสน่ห์ที่ละเอียดอ่อน เหมือนกับหลินไต้อวี้ผู้น่าสงสาร กระตุ้นความรู้สึกสงสาร

เยี่ยชิวกลัวผู้หญิงร้องไห้มากที่สุด และรีบพูดว่า “จิ้งจอกขาวตัวน้อย ให้ฉันอธิบายหน่อยเถอะ...…”

“จะอธิบายอะไร ฉันไม่ฟัง” จิ้งจอกขาวตัวน้อยพูดด้วยความโกรธว่า “ออกไป ออกจากเผ่าปีศาจเดี๋ยวนี้”

เยี่ยชิวกล่าวว่า “จิ้งจอกขาวตัวน้อย คุณเข้าใจฉันผิดแล้ว...…”

“หยุดพูดเถอะ ฉันไม่อยากเจอคุณอีกแล้ว” จิ้งจอกขาวตัวน้อยตะโกนใส่เยี่ยชิว “ออกไปเดี๋ยวนี้!”

“เอาล่ะ ในเมื่อคุณไม่ชอบฉันมากนัก ฉันจะออกไป” เยี่ยชิวกล่าวเตรียมจะออกจากสระน้ำ

เมื่อได้ยินสิ่งนี้ จิ้งจอกขาวตัวน้อยก็เริ่มวิตกกังวล “เยี่ยฉังเซิง หยุดอยู่ตรงนั้น!”

“คุณไม่ได้บอกให้ฉันออกไปเหรอ?” เยี่ยชิวถาม

“ฉัน……” จิ้งจอกขาวตัวน้อยหมดคำพูด เธอแสร้งทำเป็นโกรธและเสียใจ แค่อยากแกล้งเยี่ยชิวสักหน่อย แต่สถานการณ์กลับไม่ได้เป็นอย่างที่เธอคิด

เยี่ยชิวยิ้มเล็กน้อย ทันใดนั้นก็กอดเอวเรียวเล็กของจิ้งจอกขาวตัวน้อย แล้วดึงเธอเข้ามาในอ้อมแขนของเขา

ขณะนั้น จิ้งจอกขาวตัวน้อยรู้สึกทั้งเขินอายและหวาดกลัว โดยอุทานด้วยเสียงแผ่วเบา “เยี่ยฉังเซิง คุณกำลังทำอะไรอยู่?”

เยี่ยชิวสังเกตเห็นความกังวลใจของจิ้งจอกขาวตัวน้อย และพูดด้วยรอยยิ้มว่า “คุณกลัวอะไร? เมื่ออยู่ที่ภูเขาอมตะ คุณอยู่ในอ้อมแขนของฉันเสมอ แทบจะไม่อยากออกมา?”

ทำไมพูดแบบนั้น อยากตายเหรอ!

ใบหน้าของจิ้งจอกขาวตัวน้อยแดงยิ่งขึ้นไปอีก

“เมื่อกี้ฉันผิดเอง ฉันทำให้คุณโกรธ ฉันขอโทษ”

จู่ๆ เยี่ยชิวก็ขอโทษ ทำให้จิ้งจอกขาวตัวน้อยค่อนข้างสูญเสีย

“อันที่จริง มันไม่ใช่ความผิดของคุณเมื่อกี้ มันเป็นฉันเอง...…คุณกำลังทำอะไรอยู่!” สุนัขจิ้งจอกขาวตัวน้อยเลิกคิ้วขึ้นทันที โดยตระหนักว่ามือปีศาจได้ปีนขึ้นไปถึงจุดสูงสุดของเธอโดยไม่รู้ตัว

“ขอโทษ คุณสวยเกินไป ฉันควบคุมตัวเองไม่ได้อยู่ครู่หนึ่ง” เยี่ยชิวกล่าว

“เป็นเช่นนั้นเหรอ?” จิ้งจอกขาวตัวน้อยจ้องเข้าไปในดวงตาของเยี่ยชิว โดยไม่เชื่อเขาเลย

“จริงๆ ฉันไม่ได้โกหกคุณ” ดวงตาของเยี่ยชิวชัดเจนและปราศจากแรงจูงใจที่ซ่อนอยู่

“เป็นไปได้ไหมว่าฉันเข้าใจเขาผิด?” จิ้งจอกขาวตัวน้อยเริ่มสงสัยว่าเธอเข้าใจผิดหรือเปล่า จึงตบมือของเยี่ยชิวออกไปอย่างดุเดือด และขู่ว่า “กล้าที่จะแตะต้องฉันอีกครั้ง ฉันจะตัดมือของคุณออก”

“อย่าดุขนาดนั้น ใจเย็นๆ นะ” เยี่ยชิวหัวเราะในใจ

ถ้าจะเล่นเกมกับฉัน เธอยังไร้เดียงสานิดหน่อย