วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1884

ผู้อาวุโสตระกูลเฉินกล่าวต่อว่า “หยุนซาน ไม่ใช่ว่าฉันประเมินคุณต่ำไป แต่ในแง่ของการฝึกฝนและความสามารถ คุณไม่ใช่คู่ต่อสู้ของฉัน”

“แน่นอน เมื่อพูดถึงการอดทนต่อความอัปยศอดสู คุณแข็งแกร่งกว่าฉันมาก ในด้านนั้น แม้ว่าฉันจะมีชีวิตอยู่อีกแสนปี ฉันก็ยังไม่ใช่คู่ต่อสู้ของคุณ”

“อย่างไรก็ตาม มีสิ่งหนึ่งที่แน่นอน ในฐานะหัวหน้า ฉันแข็งแกร่งกว่าคุณอย่างแน่นอน”

“ถ้าคุณละทิ้งตำแหน่งนี้ ฉันสามารถแสดงให้คุณเห็นว่า หัวหน้าของนิกายชั้นนำในตงฮวงควรเป็นอย่างไร”

ความทะเยอทะยานถูกเปิดเผยให้ทุกคนได้เห็น

เมื่อได้ยินสิ่งนี้ จิ่วเจี้ยนเซียนและหยุนซีต่างก็ตกใจ มองไปที่ผู้อาวุโสตระกูลเฉิน

พวกเขาไม่เคยคาดหวังว่า ผู้อาวุโสตระกูลเฉินจะพูดคำพูดที่กล้าหาญเช่นนี้

หยุนชานยังคงไม่แสดงสีหน้าในขณะที่เขาพูดว่า “ผู้อาวุโสใหญ่ คุณควรรู้ว่าเป็นผู้อาวุโสสูงสุดแต่งตั้งให้ฉันเป็นหัวหน้าของนิกายดาบชิงอวิ๋น”

“ฉันสามารถก้าวลงจากตำแหน่งนี้ได้ แต่ต้องได้รับการอนุมัติจากผู้อาวุโสสูงสุด”

“ในทำนองเดียวกัน หากผู้อาวุโสสูงสุดเชื่อว่าคุณมีคุณสมบัติที่จะเป็นหัวหน้านิกาย ฉันไม่เพียงแต่ไม่คัดค้าน แต่ฉันจะสนับสนุนคุณด้วย”

“แต่ไม่ว่าผลลัพธ์จะเป็นอย่างไร จะต้องเป็นไปตามความประสงค์ของผู้อาวุโสสูงสุด”

ผู้อาวุโสตระกูลเฉินหัวเราะเยาะ “ผู้อาวุโสสูงสุดเหรอ คุณใช้คำพูดที่แตกต่างออกไปไม่ได้หรือหยุนชาน?”

“ทุกครั้งที่มีบางอย่างเกิดขึ้น คุณจะพูดเสมอว่า เราต้องดูว่าผู้อาวุโสสูงสุดคิดอย่างไร”

“ฉันอยากถามคุณว่า ผู้อาวุโสสูงสุดอยู่อย่างสันโดษจริงๆ หรือเปล่า?”

หยุนชานตอบว่า “ผู้อาวุโสสูงสุดอยู่ในความสันโดษจริงๆ”

“ไร้สาระ” ผู้อาวุโสตระกูลเฉินอุทาน “อย่าคิดว่าฉันไม่รู้ ผู้อาวุโสสูงสุดได้เสียชีวิตไปนานแล้ว”

“ไม่อย่างนั้นก็ผ่านมาหลายพันปีแล้ว ทำไมเขาไม่ออกมาจากความสันโดษล่ะ?”

“คุณอาจหลอกลวงผู้อื่นได้ แต่คุณไม่สามารถหลอกลวงฉันได้”

หยุนชานรู้สึกหมดหนทางเล็กน้อยและพูดว่า “ผู้อาวุโสสูงสุดยังอยู่ในความสันโดษจริงๆ”

ผู้อาวุโสตระกูลเฉินกล่าวว่า “ดี แม้ว่าผู้อาวุโสสูงสุดจะยังอยู่อย่างสันโดษ แต่หลังจากผ่านไปหลายพันปี พลังงานและพลังชีวิตของเขาไม่หมดไปเหรอ?”

“ถ้าเขามีความก้าวหน้า เขาคงหลุดพ้นจากความสันโดษไปนานแล้ว”

“ถ้าฉันจำได้อย่างถูกต้อง เมื่อผู้อาวุโสสูงสุดเข้าสู่ความสันโดษในตอนนั้น เขาเพิ่งทะลุไปถึงนักบุญขั้นราชาใช่ไหม?”

“บอกฉันหน่อยว่า นักบุญขั้นราชาแก่ๆ ที่แห้งเหือดจะเข้าคู่กับฉันได้ไหม?”

“ดังนั้น ความคิดเห็นของผู้อาวุโสสูงสุดจึงไม่เกี่ยวข้อง”

“แน่นอน หากคุณไม่ต้องการสละตำแหน่งหัวหน้านิกาย เพียงยอมรับสองสิ่งต่อไปนี้”

ผู้อาวุโสตระกูลเฉินกล่าวต่อ “เรื่องที่สองเกี่ยวกับเขา”

ผู้อาวุโสตระกูลเฉินมองไปที่จิ่วเจี้ยนเซียน กล่าวว่า “เป็นที่ทราบกันดีว่า ผู้อาวุโสของห้านิกายเหล่านั้นล้วนเป็นนักบุญที่ทรงอำนาจ”

“แต่เขาในฐานะผู้อาวุโส มีการฝึกฝนที่ขั้นทงเสินสูงเท่านั้น ซึ่งไม่คู่ควรกับการเป็นผู้อาวุโสของนิกายระดับสูงในตงฮวง”

“ข้อเสนอแนะของฉันคือ ถอดเขาออกจากตำแหน่งอาวุโส”

“ไม่ได้” หยุนซีแทรกแซง “แม้ว่าจิ่วเจี้ยนเซียนจะไม่ใช่นักบุญ แต่เขาได้ช่วยเหลือพ่อของฉันในการจัดการเรื่องต่างๆ ภายในนิกายตลอดหลายปีที่ผ่านมา ทำงานหนักและมีส่วนร่วมอย่างมาก เขาไม่ควรถูกไล่ออกง่ายๆ”

ผู้อาวุโสตระกูลเฉินพูดอย่างเฉยเมยว่า “หยุนซี คุณมีสิทธิ์พูดในเรื่องนี้หรือไม่?”

“คราวนี้ฉันจะปล่อยไป เพราะคุณเป็นคนรุ่นใหม่”

“แต่ถ้ามีครั้งต่อไป อย่าโทษฉันที่สอนบทเรียนให้คุณแทนพ่อของคุณ”

หยุนชานไม่พอใจอย่างยิ่ง แต่เขาระงับความโกรธและถามว่า “ผู้อาวุโสใหญ่ เรื่องที่สามคืออะไร?”

ผู้อาวุโสตระกูลเฉินกล่าวว่า “หยุนซาน คุณคิดอย่างไรกับหลานชายของฉัน เทียนมิ่ง?”

แม้ว่าหยุนชานจะเกลียดการครอบงำของผู้อาวุโสตระกูลเฉิน แต่เขาก็ต้องยอมรับว่าเฉินเทียนมิ่งเป็นอัจฉริยะ