วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1886

“ไม่จำเป็น” หยุนชานกล่าว “ฉันคิดเรื่องพวกนี้ได้ และผู้อาวุโสใหญ่ก็ควรจะคิดเหมือนกัน”

“ถ้าฉันจำไม่ผิด ผู้อาวุโสใหญ่คงจะเตรียมวิธีการช่วยชีวิตไว้ให้กับเฉินเทียนมิ่งแล้ว”

“ฉันแค่หวังว่าเรื่องนี้จะไม่ส่งผลกระทบต่อสถานการณ์โดยรวมของนิกายดาบชิงอวิ๋น มิฉะนั้น ความอัปยศอดสูที่อดทนมาหลายปีเหล่านี้จะไร้ผล”

จิ่วเจี้ยนเซียนถามว่า “หัวหน้า หากเฉินเทียนมิ่งตกอยู่ในสถานการณ์ที่คุกคามถึงชีวิต คุณจะเข้ามาแทรกแซงเพื่อช่วยเขาหรือไม่?”

“ทำไมฉันต้องช่วยเขาด้วย” หยุนชานกล่าวว่า “ผู้อาวุโสใหญ่นั้นใจร้าย แล้วทำไมฉันจะต้องเป็นคนชอบธรรมด้วย?”

“ถ้าเขากลับมามีชีวิต ผู้อาวุโสใหญ่ก็จะยิ่งเย่อหยิ่งมากขึ้นเท่านั้น”

“นอกจากนี้ ถ้าผู้อาวุโสใหญ่ไม่สามารถช่วยเขาได้ การแทรกแซงของฉันก็ไร้ประโยชน์”

เมื่อมาถึงจุดนี้ หยุนชานเหยียดฝ่ามือออก แสงริบหรี่ส่องประกาย และขวดหยกที่สวยงามก็ปรากฏขึ้นบนฝ่ามือของเขา

“นี่ของคุณ”

หยุนชานยื่นขวดหยกให้จิ่วเจี้ยนเซียน

หลังจากได้รับแล้ว จิ่วเจี้ยนเซียนก็ถามว่า “หัวหน้า นี่คืออะไร?”

หยุนชานกล่าวว่า “นี่คือน้ำอมฤตที่อดีตผู้อาวุโสสูงสุดมอบให้ฉันก่อนที่จะเข้าสู่ความสันโดษ หลังจากที่คุณรับมันแล้ว คุณจะบรรลุนักบุญได้”

จิ่วเจี้ยนเซียนรีบส่งขวดหยกคืนโดยพูดว่า “ของชิ้นนี้มีค่าเกินไป หัวหน้าเอาคืนไปเถอะ”

หยุนชานยิ้ม “ตอนนี้ฉันมาถึงนักบุญใหญ่แล้ว น้ำอมฤตไม่มีประโยชน์สำหรับฉัน”

“คุณรับมันไป ใช้น้ำอมฤตเพื่อให้บรรลุนักบุญเร็วๆ ”

“ฉันมีลางสังหรณ์ว่า พายุกำลังจะมา และหากเราไม่ระวัง นิกายดาบชิงอวิ๋นของเราอาจตกอยู่ในอันตรายจากการถูกทำลาย”

หยุนซานพูดด้วยสีหน้าจริงจัง “คุณรีบบรรลุนักบุญเร็ว และเมื่อถึงเวลา ฉันมีบางสิ่งที่สำคัญมากที่จะมอบความไว้วางใจให้กับคุณ”

จากนั้น จิ่วเจี้ยนเซียนก็เก็บขวดหยกออกไป โค้งคำนับและขอบคุณ “ขอบคุณหัวหน้า”

จากนั้นหยุนชานก็หยิบแหวนมิติออกมาแล้วส่งให้หยุนซีโดยพูดว่า “ข้างในนี่คือทรัพยากรการฝึกฝนบางส่วนที่พ่อรวบรวมได้”

“ซีเอ๋อร์ ลูกต้องฝึกฝนให้ดีและมุ่งมั่นที่จะปรับปรุงการฝึกฝน”

“หากมีเหตุการณ์ไม่คาดฝันเกิดขึ้นจริงๆ ในอนาคต พ่อเกรงว่าจะไม่สามารถดูแลลูกได้”

“ขอบคุณค่ะพ่อ” หยุนซีรับแหวนเพื่อแสดงความขอบคุณ

“เจ้าเด็กน้อย พ่อเป็นพ่อของลูก ทำไมต้องขอบคุณด้วย” ใบหน้าของหยุนชานอ่อนโยนเป็นรอยยิ้มและพูดว่า “สำหรับเรื่องการแต่งงาน ลูกไม่จำเป็นต้องกังวล”

“ในเมื่อลูกไม่เต็มใจที่จะแต่งงานกับเฉินเทียนมิ่ง ก็อย่าแต่งงานกับเขา”

“ลูกคือลูกสาวของพ่อ ลูกสาวของหยุนชาน และลูกไม่จำเป็นต้องปีนขึ้นไปหาใครตลอดเวลา”

“คนที่ลูกแต่งงานด้วย สามารถเป็นคนที่ลูกชอบอย่างแท้จริงเท่านั้น”

“เอาล่ะ ลูกกลับไปได้แล้ว!”

หยุนซีพยักหน้า หันหลังกลับและออกจากห้องโถงใหญ่

หลังจากที่เธอจากไป สีหน้าของหยุนซานก็เริ่มจริงจังโดยพูดว่า “จิ่วเจี้ยนเซียน สัญญากับฉันอย่างหนึ่งสิ”

“หัวหน้าได้โปรดสั่งการเถิด” จิ่วเจี้ยนเซียนกล่าวด้วยความเคารพ

“หากวันหนึ่ง นิกายดาบชิงอวิ๋นตกอยู่ในอันตรายจากการถูกทำลาย โปรดนำหยุนซีออกจากนิกายดาบชิงอวิ๋น และรับรองความปลอดภัยของเธอ” หยุนชานกล่าวว่า “เธอเป็นลูกสาวคนเดียวของฉัน ฉันไม่ต้องการให้เกิดอะไรขึ้นกับเธอ”

จิ่วเจี้ยนเซียนกล่าวอย่างเคร่งขรึมว่า “โปรดวางใจเถอะครับหัวหน้า แม้ว่าจะต้องแลกชีวิตก็ตาม ฉันก็จะปกป้องนักบุญหญิงหยุนซีอย่างเต็มที่”

“ถ้าอย่างนั้นฉันก็วางใจได้” หยุนชานกล่าวว่า “สิ่งเดียวที่ฉันไม่สามารถมั่นใจได้ในตอนนี้คือ นิกายดาบชิงอวิ๋น”

“ฉันหวังว่าการกระทำของเฉินเทียนมิ่งในครั้งนี้ จะไม่นำหายนะมาสู่นิกายดาบชิงอวิ๋นของเรา”

ในสายตาของหยุนชาน มีความกังวลอย่างลึกซึ้ง

……

รังฝังศพมังกร

เยี่ยชิวและอีกสองคนยังคงซ่อนอยู่ในอากาศ

พวกเขาจับตาดูผู้คนจากหกกองกำลังชั้นนำของตงฮวงในหุบเขา ตลอดจนค่ายกล

แสงแห่งค่ายกลก็สว่างขึ้นเรื่อยๆ