วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1904

ในตอนนี้ เยี่ยชิวกำลังใช้ความกล้าเพื่อคาดเดาบางสิ่งบางอย่างอยู่ในใจ

“หรือเฉินเทียนมิ่งจะสามารถใช้วิชาของผู้อื่นได้ทันทีที่ได้เห็น?”

“หากเป็นเช่นนั้นจริง พรสวรรค์ของเฉินเทียนมิ่งผู้นั้นก็น่าสะพรึงกลัวเกินไปแล้ว!”

เยี่ยชิวเองก็สามารถคัดลองพลังแห่งความรอบรู้ของผู้อื่นได้ในระยะเวลาอันสั้นเช่นกัน แต่เขายังต้องพึ่งพาวิชามังกรศักดิ์สิทธิ์เก้าแขนง

“หากเฉินเทียนมิ่งยังไม่ได้ฝึกฝนวิชาที่สุดยอดอย่างวิชามังกรศักดิ์สิทธิ์เก้าแขนง เช่นนั้นเขาจะมีความเข้าใจที่สมบูรณ์แบบขนาดนี้ได้อย่างไร”

“ยังมีความเป็นไปได้อยู่อีกอย่างหนึ่ง”

“นั่นก็คือ เขาอาจจะได้รับวิธีการฝึกฝนหมัดทำลายสวรรค์และโลกมาจากที่ใดที่หนึ่งโดยที่เขาไม่รู้ตัว”

ความประหลาดใจปรากฏขึ้นในแววตาของฉีเทียน เห็นได้ชัดว่าเขาไม่คิดว่าเฉินเทียนมิ่งจะใช้หมัดทำลายสวรรค์และโลกออกมา แต่ไม่นาน ความประหลาดใจเหล่านั้นก็เปลี่ยนเป็นรอยยิ้มอันเยือกเย็น

“หมัดหยินหยาง!”

ฉีเทียนยิ้มอย่างเยือกเย็น ปลดปล่อยพลังเทพออกมาพร้อมกับฝ่ามือของเขา

ฝ่ามือของเขาเต็มไปด้วยพลังอันน่าสะพรึงกลัว อัดแน่นไปด้วยพลังหยินหยางอันสง่างาม ฝ่ามืออันยิ่งใหญ่ปกคลุมดวงอาทิตย์ราวกับแผ่นเมฆที่ปกคลุมอยู่บนท้องฟ้า

ในขณะเดียวกัน ฝ่ามือนี้ก็เต็มไปด้วยลมปราณที่ไร้ซึ่งคู่ต่อกร ราวกับว่าสามารถทำลายจิตวิญญาณแห่งพระเจ้าได้ภายในฝ่ามือเดียว

ชั่วพริบตา ฝ่ามือของฉีเทียนปะทะเข้ากับหมัดของเฉินเทียนมิ่ง

“บูม!”

การปะทะกันที่รุนแรงนั้นเหมือนกับการระเบิดของระเบิดนิวเคลียร์ ลมปราณแผ่กระจายไปทั่ว ผู้คนที่เฝ้ามองการต่อสู้ต่างกระเด็นออกไปตามสายลม

แม้แต่เยี่ยชิวกับอมตะชางเหม่ยเองก็หลบไม่พ้น

อย่างไรก็ตาม เยี่ยชิวและอมตะชางเหม่ยได้เตรียมการป้องกันไว้ตั้งแต่แรกแล้ว ในตอนที่ถูกพัดกระเด็นออกมา พวกเขาใช้วิชาการเคลื่อนไหวอันชาญฉลาด เคลื่อนไหวไปยังที่ปลอดภัยที่อยู่ไม่ไกล

ส่วนเหล่าลูกศิษย์ของพื้นที่เทพฮวงกู่ พวกเขาไม่ทันระวังตัวให้ดี ยังไม่ทันถูกพัดจนถอย ร่างกายของพวกเขาก็ถูกสายลมจากแรงระเบิดอันรุนแรงพัดขึ้นไปบนท้องฟ้าราวกับกระสอบทราย แต่ละคนตกลงมาสู่พื้นดิน จมูกและใบหน้าบวมปูด น่าอายเป็นอย่างมาก

เยี่ยชิวมองมาที่หวังชง คนผู้นี้โชคร้ายเสียจริงๆ ร่างกายของเขาได้รับบาดเจ็บสาหัสอยู่แล้ว เขายังถูกแรงระเบิดพัดกระเด็นออกไปอีก เมื่อตกลงมาสู่พื้น เขากระอักเลือดออกมา ร่างกายของเขาแทบจะแหลกสลาย

โชคดีที่พวกลูกศิษย์ของพื้นที่เทพฮวงกู่เข้ามาช่วยเร็วพอ พวกเขาหามหวังชงออกมาในระยะปลอดภัย จากนั้นป้อนยาวิญญาณให้กับหวังชงเพื่อฟื้นฟูอาการบาดเจ็บให้กับเขาอย่างรวดเร็ว

ในสนามการต่อสู้

หลังจากที่ทั้งสองได้ปะทะกันไปแล้วครั้งหนึ่ง พวกเขาเริ่มลงมืออีกครั้ง

เขาเหมือนกับเสือที่หลุดออกมาจากกรง ทะยานขึ้นไปบนอากาศ ยกเท้าขึ้นและเหยียบไปทางเฉินเทียนมิ่ง

“เจ้าอวดดีมากไม่ใช่หรือ? เช่นนั้นข้าจะเป็นคนเหยียบหน้าของเจ้าเอง”

ในตอนที่ฉีเทียนยกเท้าขวาขึ้นมา เท้าขวาขยายใหญ่ขึ้นอย่างรวดเร็ว ขนาดของมันใหญ่มาก เหมือนกับก้อนหินขนาดใหญ่ พุ่งตรงลงไปยังใบหน้าของเฉินเทียนมิ่ง

“คิดจะเหยียบหน้าข้า คนอย่างเจ้าคู่ควรแล้วงั้นหรือ?”

เฉินเทียนมิ่งโกรธมาก เขาปล่อยหมัดออกไปโดยตรง ปะทะเข้ากับฝ่าเท้าของฉีเทียน

ฉีเทียนยังคงไม่เคลื่อนไหว หมัดของเฉินเทียนมิ่งไม่สามารถทำให้เขาล่าถอยกลับไปได้

จากนั้นมือข้างขวาของฉีเทียนก็ขยายใหญ่ขึ้นอย่างรวดเร็ว เขาตบลงไปด้านล่าง เป้าหมายของเขาก็คือใบหน้าของเฉินเทียนมิ่ง

ในช่วงเวลาที่วิกฤตกำลังมาเยือน เฉินเทียนมิ่งกลับตะโกนคำพูดที่ฟังดูน่าตลกออกมา

“ฉีเทียน เจ้าสุนัขข้างถนน เหตุใดต้องเล็งมาที่ใบหน้าของข้าด้วย หรือว่าเจ้ากำลังอิจฉาที่ข้าหน้าตาดีกว่าเจ้า”

ครั้งนี้เฉินเทียนมิ่งเลือกจะไม่เข้าปะทะโดยตรง เขาดึงหมัดของเขากลับมาและหลบการโจมตีของฉีเทียน

“บูม!”

ฝ่ามือของฉีเทียนพุ่งขึ้นไปบนท้องฟ้า เสียงระเบิดอันยิ่งใหญ่ดังขึ้นราวกับฟ้าร้อง

ขณะเดียวกัน เท้าขวาของเขาก็เหยียบลงพื้น

“บูม!”

พื้นที่ถูกเหยียบกลายเป็นหลุมขนาดใหญ่ ที่ขอบของหลุมเกิดรอยแตกจำนวนนับไม่ถ้วน รอยแตกดังกล่าวเชื่อมต่อกันเป็นตาข่ายราวกับใยแมงมุม

มือทั้งสองข้างของฉีเทียนไขว้หลัง มองไปที่เฉินเทียนมิ่งที่ถอยออกไปในระยะไกล พูดออกมาด้วยความดูถูก “เจ้าอวดดีมากนักไม่ใช่หรือไง? ทำไมถึงหลบล่ะ?”

“เจ้าคิดว่าข้ากลัวเจ้างั้นหรือ? หึ เข้ามาเลย ข้าจะสู้กับเจ้าให้รู้แล้วรู้รอดไป” เฉินเทียนมิ่งพูดจบ พลังแห่งการต่อสู้อันแข็งแกร่งพลุ่งพล่านออกมาปกคลุมบนร่างกายของเขา เขาชูหมัดของเขาขึ้น

ฉีเทียนพูดอย่างเยือกเย็น “เฉินเทียนมิ่ง เจ้าชักกระบี่ของเจ้าออกมาเสียเถอะ!”

“คนอย่างเจ้าไม่คู่ควรให้ข้าต้องชักกระบี่” เฉินเทียนมิ่งพูดจบ จิตวิญญาณการต่อสู้ของเขาก็เพิ่มขึ้นอย่างไม่สิ้นสุด เขาจ้องมองไปที่ฉีเทียนโดยไม่กะพริบตา