วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1905

ฉีเทียนเป็นเหมือนราชาผู้สูงศักดิ์ ยืนอยู่ท่ามกลางความว่างเปล่า ท่าทางที่เขามองมายังเฉินเทียนมิ่ง ราวกับว่าเห็นเฉินเทียนมิ่งเป็นเพียงแค่มดปลวก

“คิดว่าเจ้าจะแข็งแกร่งมากกว่านี้เสียอีก แต่ดูจากตอนนี้ก็ไม่เห็นจะเท่าไหร่”

ใบหน้าของฉีเทียนเยือกเย็น น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความดูถูกเหยียดหยาม

เมื่อเฉินเทียนมิ่งได้ยินคำพูดดังกล่าว ความโกรธของเขาก็แทบจะระเบิดออกมา

“ฉีเทียน เจ้าอย่าให้มันมากเกินไปหน่อยเลย ข้าแค่ยังไม่ได้ใช้พลังที่แท้จริง ไม่อย่างนั้นเจ้าคงตายไปตั้งนานแล้ว” เฉินเทียนมิ่งตะโกนออกมา

“งั้นหรือ?” ฉีเทียนพูดอย่างไม่เชื่อ “เช่นนั้นเจ้าก็ใช้พลังที่แท้จริงของเจ้าออกมาเสียที ชักดาบออกมาเสียเถอะ!”

ทุกคนต่างรู้ดี ทุกคนในนิกายดาบชิงอวิ๋นล้วนเป็นนักดาบ ฉีเทียนเข้าใจว่าไพ่ตายที่แท้จริงของเฉินเทียนมิ่งจะต้องเป็นวิชาดาบไม่ผิดแน่

แต่อย่างไรก็ตาม เฉินเทียนมิ่งไม่เพียงแต่เย่อหยิ่งเท่านั้น แต่เขายังอวดนี้ไม่น้อย เขาพูดขึ้นมาว่า “ฉีเทียน ข้ายอมรับว่าเจ้านั้นพอจะมีความสามารถอยู่บ้าง แต่คิดจะให้ข้าชักดาบออกมา ความสามารถเพียงแค่นี้คงยังไม่พอ”

“ยังไม่พองั้นหรือ?” เมื่อเสียงของฉีเทียนเงียบลง เขาก็ก้าวออกไปทันที

ทันใดนั้น ทุกพื้นที่รอบๆ สั่นสะเทือน พลังหยินหยางอันหนาแน่นพลุ่งพล่านออกมารอบตัวเขาราวกับผู้ให้กำเนิดมังกรนับหมื่น

เส้นผมของฉีเทียนปลิวไสวไปตามสายลม ดวงตาคู่นั้นของเขาสดใส เลือดในร่างกายของเขาพลุ่งพล่าน ราวกับวิญญาณศักดิ์สิทธิ์ในยุคโบราณ

เขาค่อยๆ ก้าวทางไปบนอากาศ เข้าใกล้เฉินเทียนมิ่งมากขึ้นเรื่อยๆ พลังอันยิ่งใหญ่แผ่ซ่านราวกับเทพเซียนลงมาสู่พื้นโลก

“เฉินเทียนมิ่ง เจ้าจะชักดาบของเจ้าออกมาหรือไม่?”

เสียงของฉีเทียนดังราวกับฟ้าร้อง กึกก้องอยู่ในแก้วหู

“เจ้าไม่คู่ควร” เมื่อเสียงของเฉินเทียนมิ่งเงียบลง เขาไหลเวียนพลังเทพในร่างกาย ปล่อยฝ่ามือพุ่งตรงไปยังร่างของฉีเทียน

ฝ่ามือนี้ของเฉินเทียนมิ่งเปี่ยมล้นไปด้วยพลังอันน่าสะพรึงกลัว ฝ่ามืออันยิ่งใหญ่ปกคลุมไปทั่วท้องฟ้า มีพลังแห่งหยินและหยางหลอมรวมกันอยู่

และนี่ก็เป็นฝ่ามือที่เต็มเปี่ยมไปด้วยพลังที่ไม่อาจต้านทานได้

“ฝ่ามือหยินหยาง?” ฉีเทียนเห็นกระบวนท่าของเฉินเทียนมิ่ง เขาตะลึงงัน “เป็นไปได้อย่างไร?”

แม้ว่าฝ่ามือหยินหยางจะไม่ใช่วิชาขั้นสุดยอดของสำนักหยินหยาง แต่มันก็ถือเป็นวิชาลึกลับ ไม่มีการถ่ายทอดให้คนนอก ต่อให้เป็นศิษย์คนสำคัญของสำนักหยินหยาง บางคนก็ยังไม่มีคุณสมบัติให้รับการฝึกฝนเลยด้วยซ้ำ

ฉีเทียนไม่เข้าใจ ในฐานะที่เฉินเทียนมิ่งเป็นบุตรเทพแห่งนิกายดาบชิงอวิ๋น เหตุใดเขาจึงสามารถใช้ฝ่ามือหยินหยางออกมาได้?

“ในเมื่อเจ้าเองก็สามารถใช้ฝ่ามือหยินหยางได้ เช่นนั้นก็มาดูกันว่าฝ่ามือของใครแข็งแกร่งว่า?”

ฉีเทียนคิดถึงตรงนี้ เขาก็ปล่อยฝ่ามือออกไป

“ปัง!”

ท้องฟ้าสั่นสะเทือน เกิดรอยแยกขึ้นมาทันที ร่างของทั้งสองคนถอยออกไปพร้อมกัน จ้องมองซึ่งกันและกันจากระยะไกล

ฉีเทียนตะโกนด้วยน้ำเสียงอันเคร่งขรึม “เฉินเทียนมิ่ง เจ้าใช้ฝ่ามือหยินหยางได้อย่างไร เจ้าไปแอบฝึกมาจากไหน?”

“แอบฝึก” เฉินเทียนมิ่งยิ้มด้วยความดูถูก “วิชาไม่ได้เรื่องแบบนี้ จำเป็นต้องแอบฝึกฝนด้วยงั้นหรือ? แค่เห็นข้าก็ทำเป็นแล้ว”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ไม่ใช่แค่ฉีเทียน แต่คนอื่นๆ ที่ได้ยินเองก็รู้สึกตกใจเป็นอย่างมาก

“ในที่สุดข้าก็เข้าใจว่าเหตุใดเจ้าถึงใช้หมัดทำลายสวรรค์และโลกออกมาได้ ที่แท้เจ้าก็สามารถใช้วิชาของบุตรเทพได้ทันทีที่ได้เห็น”

“หากเป็นเช่นนั้นจริง แบบนั้นพรสวรรค์ของเฉินเทียนมิ่งจะไม่น่ากลัวเกินไปหน่อยเหรอ?”

“หากพรสวรรค์ไม่น่ากลัว แบบนั้นแล้วจะกลายเป็นบุตรเทพอันดับหนึ่งแห่งตงฮวงได้อย่างไร?”

“......”

เหล่าลูกศิษย์ของพื้นที่เทพฮวงกู่ต่างพูดคุยกันอย่างลับๆ

ในตอนนั้น บาดแผลของหวังชงหายดีแล้ว เขาลุกขึ้นมามองเฉินเทียนมิ่ง ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยเจตนาฆ่า

“พรสวรรค์ของเจ้านั่นช่างน่าหวาดกลัวยิ่งนัก”

......

“เป็นอย่างที่ข้าคิดจริงๆ เฉินเทียนมิ่งมีพรสวรรค์ที่สุดยอด เขาสามารถเลียนแบบวิชาของคนอื่นได้ด้วยการมองเพียงครั้งเดียว”

แม้ว่าเยี่ยชิวจะคาดเดาไว้ตั้งแต่แรกแล้ว แต่เมื่อได้ยินคำยืนยันจากปากของเฉินเทียนมิ่งโดยตรง เขาก็ยังอดที่จะรู้สึกตกใจไม่ได้

“ไม่จำเป็นต้องมีภูมิหลังหรือสถานะแต่อย่างใด อาศัยเพียงแค่พรสวรรค์อันน่าหวาดกลัวเพียงอย่างเดียว เฉินเทียนมิ่งก็สามารถกลายเป็นผู้เทียนเจียวของคนในรุ่นเดียวกันได้”

เยี่ยชิวเต็มเปี่ยมไปด้วยอารมณ์

อมตะชางเหม่ยส่งกระแสจิตมา “หากเจ้านี่ยังมีชีวิตอยู่ แค่พรสวรรค์ของเขาเพียงอย่างเดียว ใครจะไปสามารถจัดการเขาได้?”

“วางใจเถอะ ฉีเทียนจะต้องจัดการเขาแน่” เยี่ยชิวรู้ดี ฉีเทียนไม่มีทางปล่อยให้เฉินเทียนมิ่งมีชีวิตรอดต่อไปแน่

ภัยคุกคามนั้นใหญ่เกินไป